ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่283 เธออาบน้ำก่อนเถอะ

เฉียวเหวยอีตกตะลึงหลายวินาที เขาวางเสื้อคลุมอาบน้ำไว้ข้างหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองลี่เย่ถิง เขาได้ถือกระเป๋านักเรียนของเธอแล้วเดินไปอีกด้านหนึ่งของห้องและวางกระเป๋านักเรียนของเธอลงบนโต๊ะ

“เธออาบน้ำก่อนเถอะ” เขาหันหลังให้เธอพลางกระซิบ

“ค่ะ” เฉียวเหวยอีตอบเสียงเบา

หลังจากคิดดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าลี่เย่ถิงดูเหมือนจะหันหลังกลับและออกจากห้องไป เธอก็ร้องเรียกเขาอีกครั้ง

ลี่เย่ถิงหันกลับมาและเหลือบมองเธอ “เกิดอะไรขึ้น?”

“เรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนวันนี้… พี่ไม่ได้บอกแม่กับคุณลุงลี่ใช่ไหม?” เฉียวเหวยอีถามลี่เย่ถิง

ที่แท้เธอก็กังวลเรื่องนี้นี่เอง

ลี่เย่ถิงเหลือบมองเธอแล้วตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ไม่ได้บอก”

เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะพูดกับอันถงก่อน แลเฉียวเหวยอีบอกว่าเธอไม่ต้องการที่จะให้อันถงรู้ เขาก็ไม่มีทางบอกออกไปแน่นอน

แค่ทักทายลี่เหิง โดยบอกว่าเฉียวเหวยอีขี้เล่นมากและต้องการดูพระอาทิตย์ขึ้นในวันเกิดของเธอ

เดิมทีลี่เหิงไม่รู้ว่าเฉียวเหวยอีนั้นชอบอะไร แต่เมื่อลี่เย่ถิงบอกว่าเฉียวเหวยอีชอบสิ่งนี้ เขาก็เห็นด้วยปาก และกำชับบอกให้พวกเขาระมัดระวังตัว และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เขาบอกว่าเฉินพัวโจวอยู่ที่นี่ และเขายังกำชับว่าไม่ให้เฉียวเหวยอีเล่นกับพวกผู้ใหญ่ โดยกลัวว่าจะทำให้เฉียวเหวยอีคิดอะไรบางอย่าง

เฉียวเหวยอีได้ยินเขาพูดก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาในทันที และหันหลังกลับโดยถือเสื้อคลุมอาบน้ำและเข้าไปในห้องน้ำ

ลี่เย่ถิงเหลือบมองเข้าไปข้างในผ่านประตูกระจกฝ้า พิจารณาแล้วหันกลับไปนั่งที่โต๊ะ หยิบหนังสือเรียนเปียกในกระเป๋าใบเดียวของเธอออกมาแล้วกางออกบนโต๊ะให้แห้ง

เมื่อเขาแตะกระเป๋าข้างกระเป๋านักเรียนของเธอ เขามองลงไปที่สิ่งของในฝ่ามือและขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

มันคือจดหมายสีชมพู

ในเวลานี้ คงเป็นช่วงเวลาความรักของวัยรุ่นและพวกเขาใช้วิธีเหล่านี้เพื่อแสดงความชอบ

เฉียวเหวยอีนั้นสวยมาก แม้ว่าใบหน้าและรูปร่างของเธอจะยังไม่พัฒนาเต็มที่ แต่เขาก็ดูออกว่าเธอจะต้องสวยมากในอนาคต

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉียวเหวยอีนำจดหมายรักกลับบ้าน

ลี่เย่ถิงจ้องไปที่จดหมายในมือ ใบหน้าของเขาหม่นหมองลงเล็กน้อย

เขาเปิดอ่าน และรู้ว่าเด็กผู้ชายคนนั้นคือเด็กที่มีผลการเรียนดีคนหนึ่งในชั้นเรียน

เขาจำได้ว่าการจัดประชุมผู้ปกครองเมื่อปีที่แล้ว เด็กชายคนนี้เป็นคนที่ครูประจำชั้นเชิญให้พูดในฐานะตัวแทนนักเรียน เขาสูงและหล่อ และครอบครัวของเขาดูเหมือนจะดี

ลี่เย่ถิงเหลือบมองไม่กี่ครั้ง จากนั้นจึงขยำจดหมายเป็นลูกบอลแล้วโยนออกไปทางหน้าต่าง

เฉียวเหวยอีใช้เจลอาบน้ำหลายครั้งและสระผมสองครั้ง จนกระทั่งแน่ใจว่าไม่มีกลิ่นเหม็น

ขณะที่กำลังเช็ดผม เธอก็นึกถึงภาพที่ลี่เย่ถิงกำลังจ้องมาที่เธอในตอนนั้น

แต่เธอก็รู้สึกว่าเธอนั้นหลงตัวเองมากจนเกินไป ลี่เย่ถิงคงจะไม่ได้ตั้งใจเสียด้วยซ้ำ

เธอยืนหน้ากระจกอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็พบว่าใบหน้าของตนเองนั้นแดงก่ำ และไม่รู้ว่าเป็นความร้อนจากการอาบน้ำหรืออะไรเป็นสาเหตุ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ บังคับตัวเองให้หยุดคิด แล้วเปิดประตูและเดินออกไป

ทันทีที่เธอมองขึ้นไป เขาเห็นลี่เย่ถิงยืนอยู่หน้าสระน้ำตรงโถงทางเดิน ล้างมือของเขาอย่างไม่เร่งรีบ

เฉียวเหวยอีตกใจ คิดว่าเขาไปหาเฉินพัวโจวที่ร้านอาหารแล้วเสียอีก

“เสื้อผ้าอยู่นั่น” ลี่เย่ถิงชี้ไปที่เตียงและกระซิบ

“ค่ะ…” เฉียวเหวยอีกดหัวใจที่เต้นอยู่เงียบๆ แล้วเดินไปที่ข้างเตียง

ชุดสีชมพูในนั้นทำให้เธอตกตะลึง ลี่เย่ถิงขอให้ใครสักคนเตรียมชุดชั้นในให้เธอด้วย