ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่292 งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน งั้นฉันจะไปดูหล่อนที่ห้องแต่งตัวก่อน” คุณนายเซียวครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วตอบ

คุณนายเซียวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในตอนเช้า พวกเขาส่งรถไปรับหล่อนที่คฤหาสน์ตระกูลเฉียวอย่างตรงเวลา แต่เฉียวเหวยอีกลับไม่ยอมลงมาคือชั้นบน เฉียวเจิ้งกั๋วขึ้นไปจัดการเล็กน้อยก่อนที่เฉียวเหวยอีจะลงมาตอนใกล้จะสิบโมง

แต่มันก็สายเกินไปที่จะต้อนรับแขก แม้แต่เซียวเซิ่งก็ยังไม่เห็นหน้าเจ้าสาว ดังนั้นเขาจึงรีบไปที่โรงแรมด้วยตัวเอง

เมื่อเฉียวเจิ้งกั๋วมาถึง เธอเห็นว่าเฉียวเจิ้งกั๋วร้องไห้จนตาบวม และซ่งชิงหรูก็ไม่มา

แม้ว่าซ่งชิงหรูจะไม่ได้เป็นผู้ให้กำเนิดเฉียวเหวยอี แต่นี่ก็ถือว่าเป็นงานมงคล ทำไมเธอถึงไม่ยอมมาล่ะ ? แบบนี้จะทำให้ตระกูลเซียวรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

และจนถึงตอนนี้ คนตระกูลเฉียวที่มาถึงนั้นมีเพียงแค่สองคน นั่นคือคนขับรถและเฉียวเจิ้งกั๋ว

เมื่อวานมีการพูดคุยกันอย่างชัดเจนว่าจะจองโต๊ะให้ตระกูลเฉียว ทำไมตระกูลเฉียวจึงไม่ส่งญาติมาเพื่อรักษาหน้ากันบ้าง

แบบนี้ทำให้รู้สึกว่าการแต่งงานกับตระกูลเซียวทำให้ตระกูลเฉียวรู้สึกอับอายขายหน้างั้นเหรอ?

ญาติของตระกูลเซียวมาถึงเกือบทั้งหมดแล้ว แต่เฉียวเหวยอียังอยู่ในห้องแต่งตัวอย่างเงียบ ๆ คนเดียว

คุณนายเซียวกำลังไปดูห้องแต่งตัวที่ชั้นบน แต่เธอหันศีรษะไปเห็นเซียวเซิ่งเดินขึ้นมาด้วยตนเอง

“มีอะไรเหรอ เซียวเซิ่ง” คุณนายเซียวจึงดึงเขาไปที่มุมห้องเงียบๆ แล้วถามเขาด้วยน้ำเสียงสงสัย

หลังจากที่เซียวเซิ่งหมดสติไป เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าเขาอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว

เขาถามคนของเขา โดยบอกว่าเฉียวเหวยอีเต็มใจและเฉียวเจิ้งกั๋วก็รับตัวเฉียวเหวยอีกลับมายังคฤหาสน์เฉียวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บวกกับช่วงสองสามวันมานี้เฉียวเจิ้งกั๋วก็คุยกับพวกเขาเป็นปกติ เซียวเซิ่งจึงคิดว่าเฉียวเหวยอีเป็นคนตกปากรับคำเองและคิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร

เมื่อถูกแม่ของเขาถามเช่นนั้น จึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้

เขาเหลือบดูเวลาบนนาฬิกา เกือบจะถึงเวลาที่งานเลี้ยงจะเริ่ม และหลังจากคิดดูแล้ว เขาก็ขมวดคิ้วและตอบว่า “ผมจะขึ้นไปดูนังตัวแสบนั่นเอง !”

ถ้าวันนี้เฉียวเหวยอีกล้าโวยวาย เขาจะจัดการเธอให้เด็ดขาดเลยคอยดู !

เขาวิ่งขึ้นไปชั้นบนและสวนกับเฉียวเจิ้งกั๋วที่เพิ่งลงมาจากชั้นบน และทั้งสองได้พบกัน

“พ่อ…” เซียวเซิ่งยิ้มให้เฉียวเจิ้งกั๋วทันที “เฉียวเหวยอีแต่งตัวเสร็จหรือยังครับ?”

เฉียวเจิ้งกั๋วเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าแปลก ๆ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้าและตอบด้วยใบหน้าที่มืดมน “เอาล่ะ ยึดตามกำหนดเวลาเดิมนั่นแหละ พวกเรารีบลงไปเถอะ”

“เหวยอี เธอ…”

“มาถึงที่นี่แล้วยังจะหนีการแต่งงานได้อีกเหรอ !” เฉียวเจิ้งกั๋วถามซ้ำๆ

เซียวเซิ่งยิ้มและตอบว่า “ไม่ครับ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น”

เฉียวเจิ้งกั๋วมองดูผู้ชายตรงหน้า ใบหน้าของเขาดูน่าเกลียดยิ่งขึ้น และเขาเดินลงบันไดไปโดยไม่หันกลับมามอง

เซียวเซิ่งไม่สามารถสร้างปัญหากับพ่อของภรรยาในวันแรกของงานแต่งงานได้ เขาเหลือบมองขึ้นไปชั้นบนและเดินตามเฉียวเจิ้งกั๋วลงไป

“แขกจากตระกูลเฉียวเพิ่งมาถึง!” เมื่อทั้งสองคนเพิ่งลงมาที่ล็อบบี้ของโรงแรม คุณชายและคุณนายเซียวเดินไปหาเซียวเซิ่งอย่างกะทันหัน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวพลางกระซิบเสียงเบา

เซียวเซิ่งเงยหน้าขึ้นและเหลือบไปที่โต๊ะที่สงวนไว้สำหรับตระกูลเฉียว เขาเห็นโต๊ะนั้นมีคนนั่งอยู่ตรงนั้นหนึ่งคน

พวกเขาจองโต๊ะขนาดใหญ่ไว้สำหรับตระกูลเฉียว และจัดที่พิเศษถัดจากโต๊ะหลักโดยเฉพาะ ตระกูลเฉียวกำลังดูถูกพวกเขางั้นเหรอ?

ในขณะที่เขากำลังจะเดินเขาไปโวยวาย ชายที่บังเอิญอยู่ที่นั่นหันศีรษะและมองดูพวกเขา

ขณะที่ทั้งสองมองหน้ากัน เซียวเซิ่งกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว และขาทั้งสองข้างของเขาก็อ่อนลง

ใครจะคิดว่าลี่เย่ถิงจะมาด้วยตัวเอง ? !