ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่293 การเปิดตัวในงานแต่งที่สวยงามของเฉียวเหวยอี

ฉากที่น่ากลัวเมื่อสองเดือนก่อนแวบเข้ามาในจิตใจของเซียวเซิ่ง ฝ่ามือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นในทันที

เขาเข้าใจเรื่องราวระหว่างลี่เย่ถิงกับเฉียวเหวยอีในทันที

เมื่อคิดเช่นนั้น ในใจของลี่เย่ถิงก็คงจะแคร์เฉียวเหวยอีอยู่ไม่ใช่น้อย มิฉะนั้นเขาจะไม่มาที่พิธีงานแต่งงานด้วยตนเอง

ทั้งสองมองหน้ากันไม่กี่วินาที และลี่เย่ถิงก็ละสายตาออกไป

เซียวเซิ่งและพ่อแม่ของเขามองหน้ากันเงียบๆ คุณนายเซียวคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหยิบซองจดหมายแต่งงานที่ลี่เย่ถิงมอบให้เธอเมื่อสักครู่นี้ และกระซิบว่า “มีบัตรธนาคารอยู่ข้างใน เขาบอกว่ามันมีมูลค่าแปดล้าน ..”

ในตอนที่ลี่เย่ถิงตัดลิ้นของเซียวเซิ่ง พวกเขาก็รู้สึกคับแค้นใจเป็นอย่างมาก

แต่ตอนนี้ลี่เย่ถิงกลับมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขา เขาเห็นตระกูลเซียวเป็นอะไรกันแน่?

การโค่นล้มตระกูลเซียวสำหรับเขานั้นง่ายเพียงปลายนิ้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าขับไล่ลี่เย่ถิงออกไปจากงาน

“ในเมื่อมาในงานแล้วก็ถือว่าเป็นแขก” เซียวเซิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กัดฟันและกระซิบกลับไปว่า “ปล่อยเขาไป”

ไม่มีใครกล้าขับไล่ลี่เย่ถิงออกไป

ยิ่งไปกว่านั้น เงินแปดล้านไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อย และไม่มีเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจะไม่ยอมรับเงินก้อนนั้น

ใกล้จะถึงเวลามงคลตามที่กำหนดไว้แล้ว และไฟในห้องโถงก็หรี่มืดลง

เซียวเซิ่งกระตุ้นให้พ่อแม่ของเขานั่งที่โต๊ะหลักทันที เขาจัดเสื้อผ้า และเดินไปที่เวที

พิธีกรข้างๆ ถามเขาเบาๆ ว่า “เริ่มได้หรือยังครับ?”

“เริ่มกันเลย” เซียวเซิ่งปัดเสื้อผ้าของเขาอีกครั้งและพูด

เมื่อวานซืนเฉียวเจิ้งกั๋วพูดคุยกับครอบครัวของพวกเขาว่าเฉียวเหวยอีต้องการเปลี่ยนวิธีการเปิดตัวในงานแต่ง โดยให้นั่งชิงช้าลงมาจากระเบียงชั้นสอง การเปิดตัวแบบนี้จะทำให้เธอดูงดงามมากยิ่งขึ้น

เฉียวเหวยอีต้องการความงาม เซียวเซิ่งสามารถเข้าใจได้ ดังนั้นเขาจึงเห็นด้วย

ในขณะนี้ ลำแสงส่องไปยังเฉียวเหวยอีที่จะไปปรากฏบนชั้นสอง

เซียวเซิ่งเงยหน้าขึ้นและมองไปที่นั่นด้วยการเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา

เฉียวเหวยอีไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเขางั้นเหรอ?

ดิ้นรนไปจะมีประโยชน์อะไร? ตอนจบถูกกำหนดไว้แล้ว

ตามกำหนดการเดิม ตามที่คาดไว้ ชิงช้าค่อยๆ เคลื่อนลงมาจากท้องฟ้าและตกลงสู่ใจกลางลำแสง

ผู้หญิงที่นั่งบนเก้าอี้ชิงช้าเอนตัวเล็กน้อยพร้อมจับด้านข้าง คลุมศีรษะด้วยผ้าคลุมสีขาว และค่อยๆ ลงไปตามเสียงเพลงอันไพเราะ

นี่เป็นครั้งแรกที่แขกได้เห็นรูปลักษณ์ที่ไม่เหมือนใครในงานแต่งงาน และทุกคนก็ต่างตกตะลึง

จุดสนใจของผู้ชมอยู่ที่ผู้หญิงในชุดแต่งงานสีขาว

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวเซิ่งมีชัยมากยิ่งขึ้น และเขาเดินไปในทิศทางที่เฉียวเหวยอีกำลังจะลงมาถึง

“ตอนนี้เราขอเชิญเจ้าบ่าวสุดหล่อจับมือเจ้าสาวคนสวยเดินไปจนสุดเวที…” พิธีกรพูดอย่างอารมณ์ดี

ชิงช้าหยุดลง และเซียวเซิ่งเดินไปหาเฉียวเหวยอีและยื่นมือออกไปหาเธอ

แต่ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ชิงช้านั้นกลับนิ่งเฉย

เซียวเซิ่งรออยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาดูควบคุมไม่ได้ เขาหยิบไมโครโฟนออกไปแล้วเริ่มตะโกน “เฉียวเหวยอี! เธอยังไม่ลุกขึ้นอีกหรือไง?”

ขณะพูด เขายื่นมือออกไปจับมือขวาของเฉียวเหวยอีตั้งใจจะดึงเธอขึ้น

ทันทีที่เขาจับมือเธอ ผู้หญิงที่นั่งบนชิงช้าก็ตัวสั่นและลืมตาขึ้นช้าๆ

ผ่านม่านโปร่งแสงนั้นเซียวเซิ่งสบตากับดวงตาที่มัวหมองของเธอครู่หนึ่ง และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ดวงตาของเฉียวเหวยอีกลมโตกว่านี้ไม่ใช่เหรอ? เมื่อมองดูใบหน้าที่สลัวๆ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกมา และเปิดผ้าที่ผู้หญิงตรงหน้าเขาขึ้น

ผู้ชมในงานตกอยู่ในความโกลาหล

พ่อและแม่ของเซียวเซิ่งลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยความตกใจ จ้องมองไปที่ผู้หญิงบนชิงช้า ดวงตาของพวกเขาฉายแววตกตะลึง

ผู้หญิงบนเวทีไม่ใช่เฉียวเหวยอี

นั่นคือน้องสาวของเธอ เฉียวอีเหริน