ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่323 ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ที่นี่

เฉียวเหวยอีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เธอความหากระเป๋าตั้งใจจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดไฟฉาย

ก่อนจะหากระเป๋าเจอ จู่ๆ ก็มีมือข้างหนึ่งคว้ามือเธอไว้

“อย่าขยับ” ลี่เย่ถิงกระซิบที่ข้างหูของเธอ

เฉียวเหวยอีจึงตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ

บริเวณโดยรอบเงียบเกินไป เงียบจนผิดปกติ

ลี่เย่ถิงจับมือเธอแค่ครู่เดียวแล้วปล่อย

เฉียวเหวยอีจับฝ่ามืออันอบอุ่นของลี่เย่ถิงด้วยมือของเธอ

หากมีใครจงใจทำ หากลี่เย่ถิงลงไปจะเป็นอันตรายถึงชีวิต !

“ไม่ต้องกลัว” หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอสังเกตเห็นว่าลี่เย่ถิงกอดตัวเองเบา ๆ และกระซิบกับเธอว่า “ฉันอยู่ที่นี่”

ตั้งแต่เด็ก เฉียวเหวยอีกลัวที่สุดคือความมืด เขาคิดว่าเธอกลัวที่จะถูกทิ้งไว้ตามลำพังในรถ

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าเปิดประตู เดี๋ยวฉันจะกลับมา” เขากอดเธอครู่หนึ่ง ก้มศีรษะลงและจูบเธอที่หน้าผาก แล้วพูดเบาๆ

เฉียวเหวยอีได้ยินก่อนจะคว้าตัวเขา เขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบเล็กน้อยและฟังเสียงเขาลงไปจากรถ

หลังจากปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมที่มืดสนิทชั่วขณะหนึ่ง เฉียวเหวยอีมองเห็นสิ่งรอบข้าง เธอเห็นลี่เย่ถิงเดินไปที่เบาะหลังและสัมผัสอะไรบางอย่าง

เธอรู้ว่ามันเป็นปืนที่ลี่เย่ถิงแอบเก็บไว้ตลอดเวลา

เธอมองดูเขาดึงมันออกมาและปิดประตูเบา ๆ ด้วยหลังมือ

หากคู่ต่อสู้เลือกที่จะลงมือในสภาพแวดล้อมที่มืดมิด แสดงว่าคู่ต่อสู้ต้องสวมแว่นตามองกลางคืน ! เช่นนั้นลี่เย่ถิงจะต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน !

เฉียวเหวยอีรู้สึกเป็นกังวล หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พลิกตัวไปที่เบาะหลังอย่างเงียบๆ ทันที หยิบปืนอีกกระบอกหนึ่งออกมา และยัดกระสุนเข้าไปในปืนอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ใส่กระสุนลูกที่สามเข้าไป กระสุนหลายนัดติดต่อกันจากภายนอกก็พุ่งทะลุอากาศ

ทันใดนั้นเฉียวเหวยอีก็มองออกจากรถ

มันมืดเกินไป เธอมองเห็นเพียงไม่กี่ร่างในระยะไกลเท่านั้น ลี่เย่ถิงกำลังหลบอยู่หลังเสาและบรรจุลูกกระสุนปืน

พวกมันแยกกันและวิ่งไปทางลี่เย่ถิง กระสุนของปืนเก็บเสียงมาอย่างรวดเร็วและหนาแน่น

ลี่เย่ถิงเห็นพวกมันสองคน เขาหันกลับมา เล็งกันและกัน สองนัดอย่างดุเดือดและแม่นยำ

ก่อนที่เขาหันหลังกลับ เฉียวเหวยอีมองเห็นว่ามุมอับด้านหลังเขายังมีอีกสองคน

คนสองคนล็อกตำแหน่งของลี่เย่ถิงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หยิบปืนในมือขึ้นและจุดตำแหน่งอินฟราเรดสองจุดก็เล็งไปที่ด้านหลังศีรษะของลี่เย่ถิง

แต่ลี่เย่ถิงกำลังเล็งไปที่ผู้คนที่อยู่อีกด้านหนึ่ง โดยไม่รู้ถึงอันตรายที่อยู่เบื้องหลังเขา

เฉียวเหวยอีไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด เธอต้องทำอะไรสักอย่างในตอนนี้ แม้ว่ามันจะเป็นการเปิดเผยตัวตนของเธอก็ตาม !

เธอเปิดกระจกรถทันที หรี่ตาลงและเล็งไปที่ชายทั้งสอง ยกมือขึ้นเพื่อยิงหลายนัดติดต่อกัน

ก่อนที่เธอจะถอนมือออก กระสุนก็พุ่งทะลุผ่านใบหูของเฉียวเหวยอีไปอย่างหวุดหวิด

เฉียวเหวยอีหมอบลงอย่างรวดเร็ว สาปแช่งอย่างลับๆ และเอามือจับหูอันเจ็บปวดของเธอด้วยหลังมือ จมูกของเธอเต็มไปด้วยเลือด

เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้มาก ! ต่อให้วันนี้ลี่เย่ถิงจะค้นพบตัวตนของเธอ แต่เธอก็ต้องช่วยเขา !

ในขณะนั้นเอง เสียงปืนที่รุนแรงขึ้นก็ดังขึ้นไม่ไกลนัก

ทันใดนั้น ไฟในห้องใต้ดินก็สว่างขึ้นจนทำให้เฉียวเหวยอีรู้สึกแสบตา

“เย่ถิง !” เสียงที่คุ้นเคยเรียกลี่เย่ถิงอย่างกังวล “เย่ถิง คุณอยู่ที่ไหน !”