ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่324 ไม่ได้ผิดหวังเล็กน้อย

เฉียวเหวยอีได้รับบาดเจ็บที่หู มันปวดจนเธอรู้สึกสมองเบลอ

เธอส่ายหัวสองครั้งก่อนจะได้ยินเสียงของเฉียวอีเหรินดังขึ้น

“เย่ถิง !” เฉียวอีเหรินยังคงเรียกชื่อลี่เย่ถิงซ้ำ ๆ

ยัยโง่ ! ถ้าลี่เย่ถิงตะโกนตอบรับ มันก็เป็นการเปิดเผยที่อยู่ของเขาไม่ใช่หรือไง ? !

เฉียวเหวยอีกังวล เหลือบมองไปทางเสียงของเฉียวอีเหริน เธอเดินกะเผลกและตามอู๋โยวพร้อมกับปืนในมือ

เมื่อมองจากตำแหน่งของเฉียวอีเหรินจะเห็นได้ว่าลี่เย่ถิงซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

เฉียวเหวยอีไม่มีเวลาจะปล่อยปืนเพื่อเตือนลี่เย่ถิง เฉียวอีเหรินเห็นลี่เย่ถิงแล้วตะโกนบอกเขาว่า “เย่ถิง ! อันตราย !!!”

เฉียวเหวยอีขมวดคิ้วและมองย้อนกลับไปที่ลี่เย่ถิง และเธอเห็นว่ามีคนอยู่ใกล้หลี่เยติงและกำลังเล็งไปที่ศีรษะของเขาแล้ว

เธอลุกขึ้นจากพื้นและลองเสี่ยงอีกครั้ง

ทันทีที่เธอยิง เงาสีดำก็พุ่งเข้าหาลี่เย่ถิงอย่างรวดเร็วและยืนอยู่ข้างหลังเขา

ทันใดนั้นเลือดก็กระเซ็น

ลี่เย่ถิงเห็นชายคนนั้นแล้ว เขาสามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่เฉียวอีเหรินกลับรีบวิ่งเข้าไปกอดเขา

เขาตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองย้อนกลับไปที่เฉียวอีเหรินกำลังล้มลงอย่างช้าๆ

เธอบังกระสุนให้เขา

ลี่เย่ถิงกอดเฉียวอีเหรินที่เดินกะโผลกกะเผลกทันที

“เย่ถิง คุณรีบไปเร็วเข้า ปล่อยฉันไว้ที่นี่…” ดวงตาของเฉียวอีเหรินเริ่มหรี่ลงและเลือดจำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผลที่เธอถูกยิง

“ฉันยินดีที่จะใช้ชีวิตของตัวเองเพื่อแลกกับชีวิตของคุณ…”

ลี่เย่ถิงกัดฟันอย่างเงียบๆ และใช้มือกดบาดแผลของเฉียวอีเหรินเอาไว้

เฉียวเหวยอีที่คุกเข่าอยู่ในรถ จ้องมองลี่เย่ถิงอย่างว่างเปล่า ภายใต้การคุ้มกันของอู๋โยวและผู้คุ้มกันคนอื่น ๆ ลี่เย่ถิงอุ้มเฉียวอีเหรินและรีบไปที่ลิฟต์

เธอบีบปืนในมือแน่น ในปากของเธอก็มีกลิ่นเลือดจางๆ ซึ่งขมและกลืนยาก

ลู่เจ๋อมาแล้ว ตำรวจก็มาแล้ว

เฉียวเหวยอีนั่งอยู่ในรถ จนกระทั่งลู่เจ๋อเปิดประตูและเห็นว่าเธออยู่ในรถ และเขาก็โล่งใจ

“คุณโอเคไหม?” ลู่เจ๋อเอื้อมมือไปหาเธอและถามเธอด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

เฉียวเหวยอีหันกลับมามองเขา ลู่เจ๋อเห็นว่าหูขวาของเธอมีเลือดไหล เขาตกใจมาก จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ลุกขึ้น ! คุณต้องไปทำแผล !”

เฉียวเหวยอีทำเพื่อลี่เย่ถิง แม้ว่าเธอจะต้องสูญเสียหูข้างขวาไปข้างหนึ่ง แต่ก็ไม่เป็นอะไร ตราบใดที่เธอสามารถปกป้องเขาไว้ได้

เธอนั่งอยู่ในห้องฉุกเฉิน มองดูลู่เจ๋อยืนอยู่นอกประตูที่กำลังขมวดคิ้วและโทรหาใครบางคน

“โชคดีที่เป็นเพียงกระดูกอ่อนชิ้นเล็ก ๆ ที่หายไปจากใบหู ในอนาคตถ้าคุณคิดว่ามันไม่ดี คุณสามารถไปที่โรงพยาบาลศัลยกรรมตกแต่งเพื่อทำการผ่าตัดเล็กน้อย มันจะไม่ส่งผลกระทบมากนัก ” หมอข้างกายให้ผ้าพันแผลและปลอบโยนเธอ

เฉียวเหวยอีมีอาการหูอื้อ เธอไม่ได้ยินสิ่งที่หมอพูด

จนกระทั่งลู่เจ๋อเดินเข้ามาหลังจากโทรศัพท์เสร็จ และถามหมอเกี่ยวกับอาการของเฉียวเหวยอีอีกครั้ง เฉียวเหวยอีถึงได้ยินสิ่งที่หมอพูด

“มันมีผลกระทบต่อการได้ยินไหมครับ?” ลู่เจ๋อขมวดคิ้วเมื่อเห็นเฉียวเหวยอีทำท่าทางเหมือนได้ยินไม่ชัด

“อาจส่งผลต่อการได้ยินเพียงเล็กน้อยในระยะเวลาอันสั้น แก้วหูไม่ได้รับบาดเจ็บ หากกังวลจริงๆ อาทิตย์หน้ามาตรวจอีกครั้งก็จะดีมากครับ” แพทย์ตอบ

“งั้นก็ดีครับ…” ลู่เจ๋อพยักหน้าและตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

เฉียวเหวยอีเหลือบมองที่ลู่เจ๋อเล็กน้อย

เธอนั่งในรถและไม่ยอมออกไป เพราะเธอต้องการดูว่าลี่เย่ถิงจะมองกลับมาหาเธอหรือไม่ หรือเป็นอู๋โยวก็ได้

เธอคิดว่าเขาจะสั่งให้อู๋โยวมาช่วยเธอ

แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้สั่งให้อู๋โยวมาช่วยเธอ แต่เป็นลู่เจ๋อที่มาจัดการเหตุการณ์ที่เหลือ

และแน่นอนว่าเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

จริง ๆ ไม่ใช่เล็กน้อยหรอก แต่มากมายเลยแหละ