ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่340 ไร้ยางอาย

เจี่ยงหยางก็ไม่รู้ว่าเฉียวเหวยอีมีเจตนาหรือไม่มีเจตนา ถึงอย่างไร เขาก็มองเห็นหมายเลขห้องของเธอแล้ว

สวี่เฟยฝานพูดว่าเขาไม่มีทางนอนกับเฉียวเหวยอีได้ เขาจะพิสูจน์ให้สวี่เฟยฝานได้เห็น เขาสามารถทำได้!

เวลาที่เฉียวเหวยอีพูด สวี่เฟยฝานไม่พูดจา

จนกระทั่งเฉียวเหวยอีหมุนตัวออกไป สวี่เฟยฝานชั่วพริบตาเดียวสายตาก็โหดเหี้ยมอำมหิต ยกเท้าขึ้นถีบไปทางเจี่ยงหยาง“คำพูดของกูมึงทำเป็นหูทวนลม?!”

เฉียวเหวยอีเขาก็ยังกล้าแตะต้อง?!

คนรู้จักที่อยู่ด้านข้างเห็นสองคนต่อยกัน สวี่เฟยฝานกำลังโกรธ รีบเข้าไปพูดโน้มน้าวใจทันที“พอได้แล้วพี่สาม ที่นี่คนเยอะ…”

ชั้นบน ผู้จัดงานนิทรรศการศิลปะสองสามคนและลี่เย่ถิงเดินออกมาจากห้องประชุม

“วิธีติดต่อของนักออกแบบเหล่านี้ พวกเราจะพยายามรีบส่งมาให้คุณลี่ คุณลี่ทางด้านการออกแบบโรงแรมก็วางใจเถอะ!รับประกันว่าจะทำให้เหมาะสมกับท่าน!”ผู้จัดงานเดินตามหลังลี่เย่ถิง พูดอย่างเคารพ

ลี่เย่ถิงพยักหน้า

ด้านล่างก่อความวุ่นวายรุนแรง ลี่เย่ถิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว มองลงไปอย่างไม่ตั้งใจ

ใบหน้าหนึ่งในนั้น เขามองเห็นก็คุ้นหน้าคุ้นตาเล็กน้อย

“ไอ้ลูกหมาไร้ค่า!”สวี่เฟยฝานโกรธจนพุ่งเข้าไปหาเจี่ยงหยางและพูด“มึงกล้าแตะต้องผู้หญิงคนนี้แม้แต่เส้นผม กูจะตัดขามึงทิ้ง!”

สวี่เฟยฝานนิสัยไม่มีเหตุผล ก็ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ผ่านมาสองสามวันแล้ว อยู่ในกองทัพมาสองสามปีแล้ว ยังมีนิสัยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

ตระกูลสวี่กับตระกูลฟู่ไม่ใช่ทหารทัพเดียวกัน ไม่ได้อยู่ในบริเวณที่ใหญ่ แต่ลี่เย่ถิงรู้จักเขา สวี่เฝยฝานอายุน้อยกว่าเขาสองสามปี เป็นรุ่นน้องที่มีบทบาทดุร้าย

“คุณชายสวี่จริงๆเลยเชียว…”ห้องแสดงนิทรรศการกว้างโล่ง ผู้จัดงานที่อยู่ข้างหลังกลัวจะเสียงดังเข้าหูลี่เย่ถิง ก็พูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ลี่เย่ถิงไม่พูดจา คนด้านล่างมองเห็นลี่เย่ถิงเดินลงมา หลังจากนั้นก็ดึงคนที่กำลังเสียงดังเอะอะโวยวายทันที

สำหรับลี่เย่ถิง พวกเขามีแค่ฐานะระดับล่าง

ลี่เย่ถิงลงมาชั้นล่าง เดินผ่านด้านหน้าสองสามคน กวาดสายตามองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา“ไม่คิดว่าน่าอาย?”

“เพียงแค่เพื่อผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นเอง”เจี่ยงหยางถูกต่อยจนตกที่นั่งลำบาก พูดพึมพำ

ลี่เย่ถิงมองไปที่สวี่เฟยฝาน สวี่เฟยฝานสายตายังมีความบ้าคลั่ง จ้องมองเจี่ยงหยาง

“ถ้าจะก่อความวุ่นวายก็ออกไปข้างนอก”ลี่เย่ถิงพูดเสียงต่ำ

นี่คือแขกที่เขาและผู้จัดงานเชิญมา จะขายหน้าไม่ได้

ลี่เย่ถิงเพียงพูดสองประโยค ไม่รอให้โกรธ สองสามคนก็แยกย้ายไปอย่างเชื่อฟัง ไม่ได้ก่อเรื่องต่อไปอีก

สวี่เฟยฝานเดินไปที่ลานจอดรถด้านหลังโดยไม่พูดอะไร

เจี่ยงหยางยังอยู่ที่เดิมพูดกับเพื่อนสองสามประโยค แต่กลับไม่กล้ายั่วโมโหสวี่เฟยฝาน และไม่ได้ตามไป

ลี่เย่ถิงมองเจี่ยงหยาง ฟังเจี่ยงหยางร้องตะโกนสองสามประโยค“…เขาตัวเองนอนไม่ได้ คิดว่าคนที่อยู่รอบข้างก็จะนอนไม่ได้ด้วย?เขาไม่ใช่จะพนันร้อยล้านเหรอ?”

“ผู้หญิงแซ่เฉียวคนนั้นไม่ใช่เป็นฝ่ายให้ฉันดูหมายเลขห้องหนึ่งหนึ่งสองแปดเองเหรอ?ฉันจะคอยดูว่าจะได้ร้อยล้านไหม!”

ลี่เย่ถิงหมุนตัวกลับแล้ว ได้ยิน“เฉียว”คำนี้ ฝีเท้าก็หยุดเดิน

เขาหันหน้ากลับมา มองปราดไปที่เจี่ยงหยาง

เจี่ยงหยางกับเพื่อนเห็นลี่เย่ถิงมองเข้ามา ก็เงียบลงทันที

“ไสหัวออกไปจากงานนิทรรศการ ให้เวลาพวกนายหนึ่งนาที”ลี่เย่ถิงจ้องมองพวกเขา พูดเสียงเบา

สองสามคนก็ไม่รู้ว่าทำอะไรให้ลี่เย่ถิงไม่พอใจ

เจี่ยงหยางสีหน้าค่อยๆเปลี่ยนสี ไม่ง่ายที่เขาจะยั่วยวนเฉียวเหวยอี อยากจะระบายอารมณ์กับสวี่เฟยฝาน จะตัดใจออกไปตอนนี้ได้ยังไงล่ะ?!

“ยังมีอีกห้าวินาที”ลี่เย่ถิงจ้องมองเจี่ยงหยาง พร้อมพูดเสียงเรียบเฉย