ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่348 จะให้ผมพูดอย่างชัดเจนงั้นเหรอ ?
เฉียวเหวยอีไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่สวี่เฟยฝานกล่าว มิสซูไม่ได้คัดลอกผลงานของเธอทั้งหมด
เพราะผลงานตรงหน้าได้ปะติดปะต่อแรงบันดาลใจจากสถาปนิกชื่อดังมากมาย
หรือกล่าวง่าย ๆ มันก็คือการลอกเลียนแบบนั่นแหละ
“คุณคิดว่าดีก็โอเคแล้วแหละ” ลี่เย่ถิงตอบเบาๆ ต่อความอ่อนน้อมถ่อมตนของซูหรูเยียนในการขอคำแนะนำ
“ไม่เห็นจะได้เรื่อง” ทันทีที่ลี่เย่ถิงกล่าวจบ ทันใดนั้นเสียงก็มีเสียงดังมาจากด้านข้าง
ทุกคนต่างมองตามเสียงนั้นไป
เมื่อสวี่เฟยฝานเห็นเฉียวเหวยอีปรากฏตัวขึ้นจึงตามลงมา ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นฉากที่น่าสนุกเช่นนี้
เขายืนพิงกำแพงพลางจ้องมองที่ซูหรูเยียนด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเขา “สิ่งนี้น่ะ ให้ผู้คนด้านนอกชื่นชมยังพอใช้ได้ แต่ผลงานนี้เข้ามาในห้องโถงนิทรรศการได้ยังไง คุณน่าจะรู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ?”
คนที่เพิ่งยกย่องซูหรูเยียนที่ด้านข้างรู้สึกหน้าชาเล็กน้อย
พวกเขายกยอปอปั้นว่าซูหรูเยียนนั้นน่าทึ่งมาก แต่พวกเขาถูกมองว่าเป็นคนธรรมดา
“งานนี้ไม่สะดุดตาไปกว่าการจัดแสดงด้านข้างเหรอ?” มีคนถามสวี่เฟยฝานทันทีเพื่อรักษาความเคารพของเขา
สวี่เฟยฝานยิ้มและตอบว่า “สะดุดตาสิ ผมไม่ได้บอกว่ามันไม่สะดุดตาเสียหน่อย แต่บอกว่ามันไม่ได้เรื่องต่างหาก”
เขาเน้นคำว่า ไม่ได้เรื่อง อย่างมีเลศนัย
บรรดาผู้ที่เข้าใจก็เข้าใจในความหมายของสวี่เฟยฝานทันที และบรรดาผู้ที่ไม่เข้าใจก็คิดว่าสวี่เฟยฝานนั้นจงใจจับผิด
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณสวี่หมายถึงอะไร” ซูหรูเยียนถูกสวี่เฟยฝานต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก ใบหน้าของเธอทรุดลงเล็กน้อย “คุณไม่ได้อยู่ในแวดวงอุตสาหกรรมก่อสร้าง คุณจะเข้าใจอะไรล่ะ?”
“คุณต้องการให้ผมพูดจริง ๆ เหรอ?” สวี่เฟยฝานถามอย่างช่วยไม่ได้
ถ้าเขาไม่เข้าใจ เขาจะไม่มาที่นี่เพื่อดูนิทรรศการคืนนี้
สวี่เฟยฝานดูเป็นคนครึ่ง ๆ กลาง ๆ ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะไร้น้ำยา
ซูหรูเยียนดูถูกทัศนคติของเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
“คุณจะให้ผมบอกคุณว่าคุณได้รวมผลงานของสถาปนิกต่างชาติที่มีชื่อเสียงเช่น พินอคคิโอ K·Y Ngozi Walla และคนอื่นๆ แบบนี้คุณจะไม่ละอายใจเหรอ?”
“คุณไม่มีความคิดสร้างสรรค์ของตัวเองในผลงานชิ้นนี้ จะให้มันได้เรื่องได้ยังไงล่ะครับ?”
“…”
ทันทีที่สวี่เฟยฝานพูดจบ ทุกคนรอบตัวก็ค่อยๆ เงียบเสียงลง
สถาปนิกทุกคนที่สวี่เฟยฝานกล่าว ต่างเป็นที่รู้จักในอุตสาหกรรมนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนวงในก็ตาม ทุกคนที่มาร่วมงานนิทรรศการคืนนี้คงเคยได้ยินชื่อของพวกเขาเป็นอย่างดี
“คุณกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร?” ซูหรูเยียนถูกสวี่เฟยฝานหักหน้า “นี่คือการออกแบบของฉันเอง ! คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินแบบนี้นะ !”
สวี่เฟยฝานถอนหายใจและกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ลองถามพินอคคิโอที่ยืนอยู่ที่นี่ในคืนนี้ดูสิ ว่าเธอคิดว่าเป็นการลอกเลียนแบบหรือไม่”
“หล่อนน่ะได้รับรางวัลระดับนานาชาติมาหลายรางวัล ฉันคิดว่าหล่อนคงไม่สามารถสัมผัสตัวละครตัวเล็กๆ ที่ไม่รู้จักแบบคุณใช่ไหม？”
เมื่อสวี่เฟยฝานพูดถึงพินอคคิโอ ผู้คนรอบตัวเขายิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก เพราะพินอคคิโอไม่ได้ตอบสนองต่อการเข้าร่วมนิทรรศการคืนนี้ !
แล้วเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
สวี่เฟยฝานหันไปมองที่เฉียวเหวยอี
เฉียวเหวยอีเสแสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา รีบหันไปมองการจัดแสดงที่อื่น
ลี่เย่ถิงเหลือบมองไปที่สวี่เฟยฝานที่กำลังจ้องมองไปยังเฉียวเหวยอีที่อยู่ข้างๆ
ผู้หญิงของเขาเอง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นยังไงแต่คนอื่นกลับรู้จักเธอดีงั้นเหรอ?