ภาพเทพอสูรบรรพกาล : Archean Eon Art - ตอนที่ 127

ตอนที่ 127 วิธีการฝึกแก่นสารแห่งจิต

อสูรภูเขาสีแดงดํามั่นใจมากๆตอนที่นําหินออกมาสร้างเป็นเขตแดน “ตราบใดที่เจ้าอยู่ในเขตแดนข้าเจ้าก็หนีไปไหนไม่รอด”

เพิ่งชวนยืนอยู่กับที่ไม่ขยับตัวและเหลือบมองดูหินจํานวนนับไม่ถ้วนรอบตัวเขาด้วยความเย็นชาเขาจ้องมองอสูรภูเขาสีแดงเข้มตรงหน้า

“ไปเลย!” เพียงแค่คิดออกมา พลังอสูรของมันก็เพิ่มขึ้นพร้อมกับควบคุมหินจํานวนนับไม่ถ้วนให้พุ่งเข้าใส่เพิ่งชวน

เพิ่งชวนยังคงยืนนิ่ง และในที่สุดเขาก็ขยับตัวก่อนที่หินเหล่านั้นจะไปถึงเขา

ครืนๆๆๆ

โลกสีแดงดําดูจะสั่นสะเทือนในขณะที่เสียงคํารามของอสูรดังก้องพร้อมกับลําแสงกระบี่ที่ปะทุออกมา ภายในพริบตา เมิ่งชวนก็ใช้วิชาสมิงคํารนไปสิบเก้าครั้ง นั่นเป็นท่าโจมตีที่รุนแรงที่สุดของเมิ่งชวนแล้ว ด้วยพละกําลังของเขาในฐานะเทพอสูรระดับมหาสุริยัน เขาแข็งแกร่งกว่าคราวก่อนที่เขาใช้วิชาดวงใจกระบี่มาก

ลําแสงกระบี่ทะลวงผ่านหินจํานวนนับไม่ถ้วน ฝุ่นคลุ้งไปทั่ว พื้นที่รอบๆตัวเขาหนึ่ง ได้สลายกลายเป็นฝุ่นไม่มีหินเหลือแม้แต่ก้อนเดียว

เกิดระเบิดติดๆกันอย่างรุนแรงเข้ามาแทน! แม้ว่าลําแสงกระบี่จะไม่โดนเข้าที่หิน แต่พวกมันก็ยังคงถูกปนเป็นผงอยู่ดีเพราะ “แรงกระแทก” ที่เกิดจากลําแสงกระบี่

“อะไรนะ?” อสูรภูเขาที่กําลังพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วสูงก็ช้าลงและจ้องมองด้วยความตกใจ

ก้อนหินกว่าหกส่วนที่เคยเป็นร่างส่วนนอกของมันถูกทําลายโดยสิ้นเชิง! เมิ่งชวนยืนอยู่ในที่โล่งกว้างพร้อมกับถือกระบี่ด้วยมือเดียวและจ้องมองอสูรภูเขาด้วยความเย็นชา

“เจ้านี่มันแข็งแกร่งขึ้นขนาดไหนกัน?” อสูรภูเขาตกใจ แม้จะผ่านระดับแดนอมตะไปยังมหาสุริยัน แต่พละกําลังของคนๆนั้นปกติก็จะเพิ่มขึ้นแค่ไม่กี่เท่า ทําไมพลังในการโจมตีถึงทรงพลังเช่น

“อ่อนแอเหลือเกิน” เมิ่งชวนมองเหยียดพร้อมกับเปลี่ยนเป็นสายฟ้าพุ่งเข้าใส่

“ไม่ดีแล้ว” อสูรภูเขาสีแดงเข้มตื่นตระหนก

เพราะว่าไม่มีหินในระยะหนึ่งนี้ อสูรภูเขาจึงหยุดเขาด้วยเขตแดนไม่ได้แล้ว

สู้ประชิด? ข้าชอบสู้ประชิด!? แม้อสุรภูเขาสีแดงเข้มจะตื่นตระหนกแต่มันก็ไม่ได้กลัว มันอ้าแขนทั้งแปดออกและพุ่งเข้าใส่เพิ่งชวน

“ตายซะ!” เมื่อมันพุ่งใส่สายฟ้า หกแขนก็แกว่งไปมาอย่างบ้าคลั่ง มันโจมตีใส่เพิ่งชวนด้วยฝ่ามือกรงเล็บ หรือหมัด แขนแต่ละข้างของมันเต็มไปด้วยพลังมากมายอย่างน่าทึ่งเพียงการโจมตีครั้งเดียวก็สามารถทําให้เทพอสูรระดับมหาสุริยันกลายเป็นฝุ่นได้ แต่เพิ่งชวนที่ฝึกร่างอสูรตัดสายฟ้าก็ขมวดคิ้วน้อยๆเขาไม่อยากจะสู้กับศัตรูตัวนี้ตรงๆ

ฟุบ

เพิ่งชวนวนรอบมันอย่างรวดเร็ว หลบการโจมตีของอสูรภูเขาสีแดงเข้มไปได้

“อะไรกัน?”เมื่อเห็นว่าทั้งหกแขนนั้นไม่โดนเมิ่งชวน อสูรภูเขาสีแดงเข้มก็โกรธเกรี้ยว

ร่างพร่ามัววนรอบอสูรภูเขาสีแดงเข้ม ทุกๆร่างชักกระบี่ออกมาฟันใส่อสูรภูเขา ลําแสงกระบี่ที่แต่ละร่างชักออกมาส่งเสียงคํารามเหมือนกับมังกรออกมา

อสูรภูเขาสีแดงเข้มพยายามจะป้องกันด้วยแขนทั้งแปดของมัน แต่มันก็พบว่ากระบี่เหล่านั้นสว่างจ้าและแทงเข้าใส่ร่างมันในทันทีด้วยการฟันทะลุมิติเข้ามา! อสูรภูเขาไม่มีโอกาสจะได้ป้องกันแม้แต่น้อย

การโจมตีติดๆกันสิบสองครั้ง! แต่ละครั้งก็มีเส้นทางที่แปลกประหลาดแตกต่างกันออกไปแต่ละครั้งทําให้มิติบิดเบี้ยว อสูรภูเขาไม่สามารถป้องกันได้แม้แต่ครั้งเดียว ลําแสงกระบี่เต็มไปด้วยพลังทะลุทะลวงมหาศาล ร่างที่แท้จริงของมันไม่สามารถทนรับไหวแม้แต่น้อยและถูกทะลวงเข้าไปได้สําเร็จ

หลังจากที่สิ้นเสียงมังกรคําราม ก็มีรูสิบสองรูปรากฏขึ้นที่ตัวของอสูร หัวของมันถูกทะลวงผ่านไปเลยด้วยซ้ํา! แต่ว่าอสูรภูเขาก็ยังคงจ้องมองเมิ่งชวนอยู่ “เทพอสูรมนุษย์เอ๋ยข้าประมาทเจ้าไปจริงๆ” พลังอสูรของมันเพิ่มขึ้นในทันที พลังของมันเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลมันเปลี่ยนเป็นร่างเงา สีแดงและพุ่งเข้าใส่เพิ่งชวน

แม้ว่าการโจมตีนั้นจะรุนแรง แต่รูทั้งสิบสองก็ค่อยๆรักษาอย่างช้าๆ

การจะสังหารอสูรภูเขานั้น ข้าต้องทําลายแกนของร่างที่แท้จริงของมัน เทพอสูรมหาสุริยันนั้นมีพลังชีวิตที่มากมายพวกเขายังมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ําแม้ว่าหัวใจจะถูกแทงทะลุ ส่วนราชาอสูรที่ฝึกฝนร่างกายเป็นหลักอยู่แล้วนั้น พลังชีวิตของมันจึงมากกว่ามนุษย์อยู่แล้ว

จอมยุทธที่แข็งแกร่งที่ใช้พลังปราณมีวิชาลึกลับมากมาย และพลังของพวกเขานั้นมากมายมหาศาล

เหล่าอสูรนั้นมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่า เช่นเดียวกันกับวิชาอันแปลกประหลาดของมันที่เกิดมา จากสายเลือด

“ตายซะ” อสูรภูเขาใช้วิชาต้องห้ามและพุ่งเข้าใส่เพิ่งชวน

ฟุบ

เมิงชวนหายวับไป หลบการโจมตีนั้นได้อย่างง่ายดาย เขาโผล่ไปด้านหลังของอสูรภูเขาลําแสงกระบี่สว่างจ้าจนทําให้ช่องว่างเกิดการบิดเบี้ยวและแทงเข้าใส่หลังของราชาอสูร

เขาใช้วิชาดวงใจกระบี่ออกมา

ตูม!

หลังจากที่ลําแสงกระบี่พุ่งออกไป ระเบิดหยินหยางก็ทะลวงผ่านร่างของมันไปก่อน ที่แก่นกลางของมันจะระเบิดอย่างรวดเร็ว! แก่นกลางของมันสั่นสะเทือนและกระจายออกเป็นชิ้นๆ

ไม่” ดวงตาของอสูรภูเขาเบิกกว้าง มันอยากจะพูดคําสุดท้ายออกมา แต่ว่าพลังชีวิตมันหายไปอย่างรวดเร็วและร่วงลงสู่พื้น เพราะว่าพลังชีวิตของมันหายไป มันจึงได้สติจากการควบคุมของเขาหยวนชู

“นี่ข้าถูกจับไปเมื่อนานมาแล้วรึ? ข้าถูกจับให้มาเป็นเป้าซ้อมประลองสําหรับเทพอสูรมนุษย์รี?” อสูรภูเขานึกขึ้นได้ในที่สุด ไม่ว่ามันจะได้มาเจอกับเมิ่งชวนรึเปล่า ชะตาของมันก็ถูกกําหนดเอาไว้นานแล้ว

หลังจากที่เพิ่งชวนสังหารราชาอสูรภูเขา เขาก็เห็นพื้นผิวของมันเข้มลง เปลี่ยนกลายเป็นสีของหินธรรมดา

เขาไม่รู้สึกถึงความสําเร็จหลังจากได้สังหารราชาอสูรแม้แต่น้อย เพราะไม่ว่ายังไงมันก็ถูกเขาหยวนชูควบคุมมานานแล้ว!

หากเขาอยากสังหารอสูร เขาต้องเข้าไปในสนามรบและต่อสู้

โอ๋” เมิ่งชวนมองไปด้านหน้าที่โลกสีดําแดงได้คืนกลับเป็นถ้ําเหมือนเดิม “ทางออกของถ้ําเก้าปริศนารี?? ข้าผ่านการทดสอบของมันแล้วในที่สุด เมิ่งชวนเดินออกไป ตามปกติแล้วหากศิษย์คนนั้นแพ้จะถูกส่งกลับไปที่หน้าถ้ํา ต้องผ่านการทดสอบเท่านั้นทางออกถึงจะปรากฏออกมา

เขาเดินออกมาจากถ้ํา เขาเห็นทุ่งดอกไม้อันกว้างใหญ่ในทันที ทุ่งดอกไม้ที่เติบโตขึ้นในช่วงปลายฤดูใบไม้ผลินั้นเป็นเรื่องที่หาได้ยาก

ทุ่งดอกไม้สีม่วง

” อาชวน” ในทุ่งดอกไม้นั้นหลิวชีเยว่ยืนอยู่และยิ้มให้เพิ่งชวน

“ข้าผ่านมันแล้ว แล้วพรุ่งนี้เจ้าก็จะผ่านเช่นกัน” เมิ่งชวนกล่าวยิ้มๆ

เขามั่นใจในความสามารถของหลิวซีเยว่มาก ศัตรูที่เขาหยวนชูจัดเอาไว้นั้นถูกกําหนดเอาไว้สําหรับศิษย์แต่ละคนแล้ว

อย่างเช่น เพิ่งชวนสามารถสังหารอสูรภูเขาด้วยความเร็วเพียงอย่างเดียวได้หากเขาไปถึงระดับมหาสุริยันไม่ว่าอสูรภูเขาจะแข็งแกร่งขนาดไหน แต่มันก็ไม่สามารถแตะตัวเมิ่งชวนได้แม้แต่ปลายเล็บกลับกันเพิ่งชวนสามารถปล่อยการโจมตีอย่างต่อเนื่องใส่มันได้เขาถูกกําหนดเอาไว้อยู่แล้วให้ชนะหากเขาไม่ได้ขึ้นเป็นเทพอสูรระดับมหาสุริยัน มันคงจะเป็นเรื่องยากที่จะทําลายร่างภายนอกของอสูรภูเขาร่างจริงของมันก็ยิ่งไปใหญ่การทําลายแก่นกลางก็ยากยิ่งกว่าทําลายร่างจริงเสียอีก

เขาหยวนชูอยากให้เพิ่งชวนสัมผัสได้ถึงพลังของราชาอสูรระดับสาม พวกเขาจึงบังคับให้เพิ่งชวนไปถึงระดับมหาสุริยันก่อนที่จะได้ลงจากเขา

เช่นเดียวกับเชวเฟิง เขาพึ่งจะผ่านถ้ําเก้าปริศนาหลังจากที่ได้รับจิตวิญญาณแห่งกระบี่ขึ้นสูงและไปถึงระดับมหาสุริยันก็เท่านั้น

วันถัดมาหลิวชีเยว่ก็ทําสําเร็จ

ทั้งคู่ไปที่ตําหนักแม่น้ําสวรรค์

“ผู้อาวุโสอื่” เมิ่งชวนและหลิวชีเยวโค้งคํานับด้วยท่าทางนอบน้อม

ผู้อาวุโสอื่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเสื่อ เขายิ้มมองดูทั้งสองคนตรงหน้าเขา หนุ่มสาวคู่นี้ที่เขาเอ็นดูมาก พวกเขาคือเทพอสูรระดับต้นๆที่เขาหยวนซูเลี้ยงดูมาเลย! แม้พวกเขาจะยังเด็กแต่ก็แข็งแกร่ง!ตราบใดที่ได้เข้าสู่สนามรบมากกว่านี้ พวกเขาก็จะแข็งแกร่งขึ้นอย่างรววดเร็วและสามารถปกป้องเมืองด่านของตัวเองได้

“ขอแสดงความยินดีกับพวกเจ้าทั้งสองคนด้วยที่ผ่านถ้ําเก้าปริศนาได้ หลังจากที่ลงจากเขาพวกเจ้าจะได้พบกับการต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย พวกเจ้าทั้งคู่จะต้องคอยสนับสนุนซึ่งกันและกันและจะต้องระมัดระวังเมื่อเข้าสู่สนามรบ อย่าปรมาท พวกเจ้ายังมีประสบการณ์ในสนามรบน้อยนิดนัก” ผู้อาวุโสอีสั่งสอน

หลิวชีเยว่ยิ้มและกล่าว “ท่านผู้อาวุโส พวกเราทั้งคู่จะระมัดระวังและข้าเองก็จะจับตาดูอาชวนด้วยเจ้าค่ะ”

เพิ่งชวนยิ้ม

“พวกเจ้าทั้งสองคนต้องคอยจับตาดูซึ่งกันและกัน” ผู้อาวุโสี่กล่าวยิ้มๆในขณะที่เขาหยิบหนังสือสามเล่มออกมา “นี่คือร่างอสูรตัดสายฟ้าเล่มที่สอง และร่างเทพวิหคเพลิงเล่มที่สองส่วนเล่มสุดท้ายนั้นคือวิธีลับในการฝึกฝนแก่นสารแห่งจิต”

ผู้อาวุโสอิ่มอบหนังสือทั้งสามเล่มให้กับเยิ่งชวนและหลิวชีเยว่

พอไปถึงระดับมหาสุริยัน พวกเขาจะได้คัมภีร์ร่างเทพอสูรฉบับสมบูรณ์มา! ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาจะได้รับวิธีลับในการฝึกแก่นสารแห่งจิตอีกด้วย