ภาพเทพอสูรบรรพกาล : Archean Eon Art - ตอนที่ 139

ตอนที่ 139 ฝน

ทางทิศเหนือของกําแพงชั้นในด่านเปยเหอ

เมิ่งชวนมองลงมา กําแพงเมืองนั้นสูงกว่า 80 จิ้ง (240 เมตร) คนธรรมดาคงจะขาสั่นเมื่อต้องมองลงจากความสูงขนาดนี้แล้ว!

ประตูพิภพที่ยาวประมาณสองและกว้างประมาณครึ่งลิ้นั้นทําให้เกิดจิตสังหารก่อตัวขึ้นในใจ เมิ่งชวนอีกฝั่งของประตูพิภพนั้นคือต้นเหตุของความทุกข์ทรมาณของมนุษย์มากมายในช่วงเวลากว่า 800 ปีที่ผ่านมา เมิ่งชวนได้กลิ่นเลือดที่คละคลุ้งไปทั่ว ทหารและเทพอสูรมากมายต้องสิ้นชีพลง ณ ที่แห่งนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็มีอสูรที่ต้องสิ้นชีพลงไปมากเสียยิ่งกว่า

“เป็นยังไงบ้าง?” จางหวินอู่เดินมาข้างๆและมองลงไป “ได้มองลงไปเป็นครั้งแรกรู้สึกยังไงบ้างล่ะ?”

“ยังดีขอรับ” เมิ่งชวนพยักหน้าน้อยๆ “เราสามารถปล่อยน้ําลงพื้นได้รึเปล่า? หรือของจําพวกโซโลหะ?”

“เจ้ากําลังคิดอะไรอยู่รึ?” จางหวินอู่ใจสั่น

“อย่างที่ท่านรู้ ข้าใช้สายฟ้าได้” เมิ่งชวนมองลงไป “หากข้าไม่มีตัวกลาง ผลของสายฟ้าข้ามันอาจจะด้อยลง เพราะพลังงานเดินทางผ่านฉนวนไม่ได้ แต่หากเราทําให้พื้นเต็มไปด้วยน้ําหรือโซ่ พลังสายฟ้าของข้าก็จะปกคลุมไปทั่วทั้งสนามรบในทันทีขอรับ”

แววตาของจางหวินอู่เป็นประกายก่อนจะถามอย่างเคร่งขรึม “มันจะทรงพลังแค่ไหน?”

“ทุกสิ่งที่ระดับต่ํากว่าราชาอสูรจะตายในทันที ราชาอสูรระดับสองจะบาดเจ็บสาหัส และจะส่งผลต่อราชาอสูรระดับสามเพียงเล็กน้อย” เมิ่งชวนกล่าว “แต่ว่าวิธีการนี้คงจะได้ผลดีที่สุดในครั้งแรกเท่านั้น ในอนาคตพวกศัตรูคงจะระมัดระวังในสิ่งนี้กันแล้ว”

“ด่านเปยเหอไม่มีโซ่มากขนาดนั้น แต่พสกเราสามารถสร้างแอ่งน้ําตื้นๆได้สบายมาก” จางหวินอู่กล่าวยิ้มๆ

ตกกลางคืน

“ข้าอัดพื้นข้างล่างให้แน่นแล้ว น้องหยานเจ้าเรียกฝนมาได้เลย” จางหวินอู่สั่ง ในด่านเปยเหอ มีเทพอสูรกว่า 31 คน แต่ละคนนั้นต่างเก่งกันคนละด้าน อย่างบางคนสามารถเรียกลมฝนได้ และบางคนก็สามารถควบคุมไฟและสายฟ้าได้

“ได้เลยพี่จาง” หยานจุนควบคุมสภาพแวดล้อมด้วยปราณในทันที เธอสามารถใช้เขตแดนวารีเพื่อควบคุมน้ําได้ ดังนั้นการเรียก “ฝน” จึงเป็นเรื่องง่ายสําหรับเธอ

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้สายฝนที่โปรยปรายก็ค่อยๆมีน้ําขังที่บนพื้น

“พอลึก 3 ฉือแล้วให้หยุด” จางหวินอู่สั่ง

“เจ้าค่ะ” หยานจุนพยักหน้าอย่างตั้งใจ เธอใช้เขตแดนของเธอเพื่อเรียกฝนต่อไป

อีกด้านของประตูพิภพ

ในแดนอสูรเองก็มีกองกําลังอสูรถูกประจําการเอาไว้อยู่ตลอดเวลาเช่นกัน เหล่าอสูรมีความได้เปรียบอย่างมหาศาล ดังนั้นแล้วพวกมันจึงไม่กลัวที่มนุษย์จะบุกเข้ามาแม้แต่น้อยเพราะนั่นจะเป็นการฆ่าตัวตาย เวรยามนั้นไม่จําเป็น แต่พวกมันก็ยังต้องระมัดระวังกับดักของมนุษย์ในโลกอีกฝั่งอยู่ดี ดังนั้นแล้วพวกมันจึงมักจะส่งอสูรชั้นต่ําเพื่อไปดูสถานการณ์อันที่จริงแล้วกับดักทุกชนิดนั้นมี ผลเพียงเล็กน้อยต่อกองกําลังของราชาอสูรไม่คุ้มค่าที่จะทํากับดักแม้แต่น้อย

“ฝนตกในโลกมนุษย์” อสูรเสือโคร่งยืนหัวขนาดใหญ่ของมันผ่านไปและมองดูโดยรอบอย่างระมัดระวัง มันเห็นฝนที่ตกหนักในโลกมนุษย์ได้อย่างชัดเจน “ฝนตกค่อนข้างหนักเลย”

พวกอสูรไม่ได้คิดอะไรมาก พายุจะเข้าก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?

วันที่ 29 กุมภาพันธ์ ในตอนกลางคืน สามเดือนหลังจากที่เมิ่งชวนมาถึงด่านเปยเหอ

ภายในห้องพักในคฤหาสน์

เมิ่งชวนนั่งขัดสมาธิและกินยาพันดาราอีกเม็ดเข้าไป นี่เป็นยาพันดาราเม็ดที่สิบแล้วที่เขากินไปในคืนนี้ จากนั้นเขาก็ใช้พลังแก่นสารแห่งจิตและสารวจร่างกายของเขาดูอย่างละเอียด ไม่ใช่เพื่อการเสริมกําลัง! แต่เพื่อการสํารวจร่างกายล้วนๆ เขาสํารวจร่างกายอย่างละเอียดโดยใช้วิชาลับ เขาฝึกร่างกายด้วยระบบการฝึกฝนที่เขาได้รับมาจากถ้ําสวรรค์หยวนชู แต่ละส่วนของร่างกายถูกตรวจสอบอย่างละเอียดโดยวิชาลับ เขาสามารถเห็นอานุภาคเล็กใหญ่ได้อย่างชัดเจน

จากมุมมองของเขาในตอนนี้ เมิ่งชวนสามารถเห็นได้ว่าร่างของมนุษย์นั้นถูกสร้างขึ้นมาโดยอานุภาคเล็กๆจํานวนนับไม่ถ้วน เมิ่งชวนรู้สึกตกตะลึงเมื่อได้รับวิธีการฝึกฝนนี้ แต่เขาก็ยังฝึกฝนต่อไปอยู่ดี ต้องขอบคุณร่างเทพอสูรที่ทรงพลังของเขา พร้อมกับแก่นสารแห่งจิตขั้นสอง และระดับวิชาที่สูง มันทําให้เขาสร้างรากฐานขึ้นมาได้สําเร็จโดยใช้ผลึกดาราที่ได้รับมาจากถ้ําสวรรค์ หยวนชู และในตอนนี้เขาก็ฝึกฝนอยู่ในระดับเพชร

คนที่ฝึกในระดับเพชรนั้นจะฝึกฝนร่างกายในระดับที่ลึกกว่า เขาสามารถมองเห็นอานุ ภาคขนาดเล็กมากมายได้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นกล้ามเนื้อ ผิวหนัง กระดูก อวัยวะภายใน เลือด หรือสิ่งใดๆในร่างกายของเขาต่างถูกสร้างขึ้นมาด้วยอานุภาคเล็กๆนับไม่ถ้วน ระดับเพชรนั้นจะสามารถรวมอานุภาคเล็กๆจํานวนนับไม่ถ้วนเหล่านี้เข้าด้วยกันได้ด้วยพลังของจิตวิญญาณกระบี่ เมื่ออานุภาคเล็กๆเหล่านี้รวมเข้าด้วยกันมันก็จะแข็งแกร่งขึ้นอย่างมหาศาลก่อให้เกิดกายาเพชรขึ้นมา

ฟูวๆๆๆ!

เมิ่งชวนชักนําพลังปราณจํานวนมหาศาลไปด้วยจิตกระบี่ เขาคุมการเคลื่อนไหวของพวกมัน และใช้พลังของแก่นสารแห่งจิตในการเสริมกําลังอานุภาคเล็กๆเหล่านั้น

นี่เป็นวิธีการฝึกฝนที่ละเอียดและซับซ้อน มันยากยิ่งกว่าการเสียบดอกไม้ลงบนเม็ดข้าวเสียอีก ผู้ที่ฝึกฝนระดับเพชรนั้นจะต้องเสริมพลังของอานุภาคเล็กๆในร่างกายเหล่านั้นให้หมด! และนั่นต้องใช้พลังจํานวนมหาศาล ต้นกําเนิดพลังของเมิ่งชวนนั้นมาจากพลังปราณ และเขาต้องใช้ยาพัน ดาราเพื่อเสริมพลังปราณอย่างต่อเนื่อง เขาต้องใช้ยาพันดาราถึงสิบเม็ดในช่วงการฝึกฝนสองชั่ว ยามของเขา

แต่ว่านั่นก็ยังต้องใช้เวลาถึงครึ่งปีกว่าจะสําเร็จระดับเพชร! โชคดีที่เมิ่งชวนฝึกฝนที่ยอดเขานานาอัสนีตอนที่อยู่ที่เขาหยวนชู ดังนั้นในตอนนั้นเขาจึงใช้ยาพันดาราไปน้อยมากจึงทําให้เก็บยาพัน ดาราเอาไว้ได้กว่า 2000 เม็ด ซึ่งมันก็เพียงพอต่อการผ่านพ้นระดับเพชรไปได้อย่างฉิวเฉียด

ในตอนนี้เขาอยู่ในระดับเพชรมาได้สองเดือนแล้ว แต่เขาก็ยังอยู่ห่างไกลจากการฝึกฝนระดับเพชรได้เสร็จสมบูรณ์

ผิวของเขาเปล่งแสงราวกับหยก

พลังของเขาเพิ่มมากขึ้น แต่จู่ๆพลังของเขาก็ถูกดูดกลับเข้าไปในร่างทําให้เขาดูเหมือนปกติ เมิ่งชวนเปิดตา “การฝึกฝนนี้ใช้ยาพันดารามากมาย แต่มันก็คุ้มค่ามากๆ ข้าฝึกกายาเพชรมาได้สองเดือนแล้ว และร่างของข้าก็แข็งแกร่งขึ้น”

เขาฝึกฝนผิวหนังของเขาในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาตลอด ในตอนนี้ผิวหนังของเขานั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงแล้ว หากศัตรูฟันใส ผิวหนังของเขาก็สามารถดีดอาวุธนั้นออกไปได้โดยอัตโนมัติ และเมื่อรวมเข้ากับเกราะปราณของเขาแล้ว เมิ่งชวนสามารถทนต่อการโจมตีของราชาอสูรระดับสามหัวกะทิได้เลยด้วยซ้ํา

ที่สําคัญที่สุด เส้นลมปราณของเขาเองก็เปลี่ยนไปเช่นกัน พวกมันยืดหยุ่นมากขึ้น เมิ่งชวนรู้สึกยินดี การระเบิดพลังปราณของเขาแข็งแกร่งขึ้นกว่าเก่าถึงสามเท่า เขาสามารถปล่อยพลังปราณได้มากกว่าเดิมและเสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายได้อย่างมหาศาล ความแข็งแกร่งโดยรวมของเขาเพิ่มขึ้นประมาณห้าส่วน

ถ้าข้าฝึกฝนกายาเพชรได้สําเร็จ ข้าก็จะแข็งแกร่งมากยิ่งกว่าเดิม การฝึกฝนร่างกายนี้มีความต้องการหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นแก่นสารแห่งจิต ฯลฯ ในโลกมนุษย์นั้นการฝึกฝนนี้จะไปถึงจุดสูงสุดที่เพียงแค่ระดับหยาดโลหิตเท่านั้น สําหรับจอมยุทธระดับสรรค์สร้างแล้ว ระบบนี้ถือได้ว่าปานกลาง แต่เมิ่งชวนรู้สึกพึงพอใจมากๆ

หลังจากที่ฝึกฝนเสร็จ เมิ่งชวนก็ออกจากห้องฝึกและกลับไปที่ห้องนอน

หลิวชีเยว่หลับไปแล้ว เมื่อเขาเดินเข้าไปเธอก็ตื่น

“เจ้าใช้เวลาฝึกฝนวิชาลับของเจ้าเยอะมากเลยนะ” หลิวซีเยว่กล่าวยิ้มๆและลุกขึ้นนั่ง “แต่ว่ามันต้องเป็นวิชาที่ดีแน่ๆหากมันช่วยให้เจ้ามีโอกาสรอดมากขึ้น”

เธอเป็นนักเกาทัณฑ์ เธอต้องซ่อนตัวอยู่ไกลๆและยิงออกไป

ส่วนเมิ่งชวนนั้นต้องต่อสู้กับราชาอสูรในระยะประชิด หลิวชีเยวมีความสุขมากที่เขาได้วิชาลับนี้มา

“แต่มันก็ใช้ยาพันดาราไปเยอะอยู่” เมิ่งชวนยิ้มก่อนจะถอดเสื้อผ้าเข้านอน

“พวกเราพึ่งจะมาที่นี่แล้วก็ยังไม่ได้สู้เลยซักครั้ง” หลิวชีเยว่กล่าวเบาๆ “พวกเราจะได้แต่งงานกันเมื่อไหร่นะ?”

“ก่อนอื่นพวกเราก็ต้องตั้งตัวใช่มั้ยเล่า?” เมิ่งชวนกอดหลิวชีเยว่เบาๆ ชีวิตของเทพอสูรนั้น แขวนไว้อยู่บนเส้นด้าย ไม่มีใครรู้ว่าจะมีพรุ่งนี้สําหรับเขารึเปล่า พวกเขาคบกันแล้วก็จริง แต่ก็ยังต้องมีงานแต่งงาน

“หลังจากที่พวกเราตั้งหลักในด่านเปยเหอได้แล้ว พวกเราก็จะมีสถานะเพียงพอ จากนั้นพวกเราก็จะได้ชวนพ่อกับคนอื่นๆมางานแต่งของเรา ไม่มีใครในด่านเปยเหอจะบ่นได้หรอก” เมิ่งชวนกล่าว “ในตอนนี้พวกเราทั้งคู่ยังเป็นเทพอสูรหน้าใหม่ พวกเรายังไม่มีผลงานอะไรเลย หากพวกเราแต่งงานตอนนี้ คนก็คงจะเริ่มนินทาพวกเรา งานแต่งงานเป็นสิ่งที่สําคัญมากสําหรับพวกเรา ข้าอยากทําให้มันสมบูรณ์แบบมากที่สุดเท่าที่จะทําได้”

“อืม” หลิวชีเยว่เอนตัวลงบนแขนของเมิ่งชวน “ข้าสงสัยจังว่าเมื่อไหร่อสูรจะบุกเข้ามา บางครั้งข้าก็หวังว่าพวกอสูรจะไม่กลับมาอีกเลย แต่ข้าก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”

“พวกเราก็แค่ต้องเตรียมตัวทุกเวลา” เมิ่งชวนกล่าวอย่างใจเย็น

แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับการต่อสู้นองเลือดครั้งแรกของพวกเขาในวันพรุ่งนี้นี่เอง