มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 1006
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1006
“เป็นอะไรไป เคเลป?”
“…ย ยังไงกัน…?” เคเลปพึมพำ ขณะที่เขามองไปที่มือทั้งคู่ของเขา เห็นได้ชัดว่ายังคงมึนงงอยู่
“อธิบายมาสิ เคเลป คุณหมายความว่ายังไง ‘ยังไงน่ะ’?”
“ผ ผมใช้กำลังภายในก่อนหน้านี้ตอนที่ผมคว้าจับข้อมือของชายหนุ่มคนนั้น… อย่างไรก็ตามกำลังภายในของผมก็ยุติลงครึ่งทาง! นั่นจะเป็นไปได้ยังไงกัน?”
เคเลปยังคงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง รู้สึกงงงวยอย่างที่สุด ขณะที่เขาครุ่นคิดถึงความความรู้สึกแปลก ๆ ที่เขาได้ประสบก่อนหน้านี้
“คุณแน่ใจนะว่า คุณไม่ได้แค่คิดมากเกินไป?” โซลตันถาม ขณะที่เขามองไปที่ชายชราผมขาว เนื่องจากพ่อของเขาเป็นคนเชิญเคเลปที่น่าลึกลับมาที่นี่ โซลตันจึงเคารพเขามาก
“ไม่…ผมแน่ใจว่ามีบางอย่างผิดปกติกับชายหนุ่มคนนั้น!” เคเลปตอบกลับ ขณะที่เขาหันไปมองอย่างเย็นชายังทิศทางซึ่งเจอรัลด์ได้จากไปเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้
เจอรัลด์เองก็เดินถึงริมฝั่งแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลมากเกินไป เมื่อเขามั่นใจว่าเขาอยู่คนเดียวแล้ว เขาก็จับแผ่นเหล็กนั้นไว้แน่นก่อนจะใช้กำลังภายในกับมัน ทำให้แผ่นเหล็กนั้นแตกเป็นเสี่ยง ๆ!
ขณะที่ชิ้นส่วนของเหล็กตกลงบนพื้น ดาบสั้นที่ดูโบราณก็เผยตัวเองออกมาเช่นกัน
“ตามที่คาดไว้ มีบางอย่างที่น่าลึกลับภายในจริงด้วย!” เจอรัลด์พูดกับตัวเอง ขณะที่เขาหยิบมันขึ้นมา
เมื่อสังเกตมันดู ดาบสั้นนั้นคมมากและแสงประกายสีดำก็ดูเหมือนฟุ้งออกมาจากมัน ยิ่งไปกว่านั้น ก็สามารถเห็นรูปร่างที่ดูเหมือนลายเส้นแปลก ๆ หลายเส้นสลักอยู่ไปทั่ว การจับวัตถุวิเศษชิ้นนี้อย่างเดียวก็ทำให้เจอรัลด์รู้สึกว่าดาบนี้มีจิตวิญญาณในธรรมชาติอยู่ และในทางหนึ่ง เขาก็รู้สึกสะเทือนใจแปลก ๆ เล็กน้อยกับมัน มันเหมือนราวกับว่าดาบนี้มีอิทธิพลต่อเขา
เมื่อหันมองรอบ ๆ เจอรัลด์ก็สังเกตเห็นหินขนาดใหญ่อยู่ห่างจากจุดที่เขายืนอยู่ประมาณสามร้อยฟุต เขาสะบัดข้อมือ แล้วขว้างดาบไปยังหินก้อนนั้นอย่างรวดเร็ว!
ทำให้เกิดเสียงหวีดแปลก ๆ ขณะที่มันพุ่งอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงหวือผ่านอากาศไป ซากปรักหักพังปลิวไปทั่วทั้งสถานที่ทันทีที่ดาบสั้นปะทะกับหินก้อนนั้น! ขณะที่เศษหินแตกกระจายไปทั่วสถานที่ มีดสั้นสีดำเองก็พุ่งกลับเข้ามาอยู่ในมือของเจอรัลด์อย่างรวดเร็ว
เมื่อตรวจดูสภาพของดาบแล้ว เจอรัลด์ก็พบว่าไม่มีแม้แต่รอยขูดขีดบนนั้นเลยด้วยซ้ำ
ด้วยความรู้สึกปลาบปลื้ม จากนั้นเจอรัลด์ก็พูดขึ้น “คราวนี้ฉันได้ของล้ำค่าอันยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง!”
และในขณะที่เขากำลังจะจากไป ทันใดนั้นหูของเจอรัลด์กระตุกขึ้นมา ขณะที่เขาได้ยินเสียงกรอบแกรบดังมาจากรอบ ๆ ตัวเขา
มันไม่นานก่อนที่ร่างทั้งแปดจะเผยตัวเองออกมา ขณะที่พวกเขาก้าวออกมาจากพุ่มไม้ใกล้ ๆ อย่างพร้อมเพรียงกัน โดยล้อมวงเจอรัลด์เอาไว้ พวกเขาทั้งหมดมีสายตาเย็นชาไม่แพ้กันขณะที่ชายหัวโล้นคนหนึ่งก้าวออกมาจากกลุ่มและคำรามใส่ “เฮ้ เจ้างั่งเอ้ย! มอบแผ่นเหล็กนั้นมาซะถ้าแกไม่อยากตาย! มันอยู่ไหน?”
“ตามที่ผมพูดไปหลายครั้งแล้ว ผมจะไม่ขายมัน ทำไมพวกคุณถึงยังคงพยายามที่จะบังคับให้ผมมอบมันให้อยู่ล่ะ? อย่าลืมว่า การทำตัวสุภาพและเป็นมิตรควรเป็นสิ่งสำคัญ เมื่อทำเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ใช่เหรอ?” เจอรัลด์แนะนำ
“หยุดพล่ามได้แล้ว! คุณซินเดอร์ยืนยันแล้วว่าสิ่งของนั้นไม่ธรรมดา! นายไม่เห็นเหรอว่า แค่เป็นเจ้าของสิ่งของล้ำค่ามากเช่นนี้ นายก็จะถูกเห็นว่าเป็นคนผิดแล้ว แม้ว่านายเป็นคนบริสุทธิ์อย่างแท้จริงก็ตาม! ก่อนหน้านี้คนต่างชาติคนนั้นยังพยายามที่จะจ่ายให้สำหรับแผ่นหินนั้นด้วยซ้ำ แต่นายกลับปฏิเสธ! ฮึ่ม โชคดีแล้วกันทีนี้!” ผู้ชายหัวโล้นพูดเยาะเย้ย
“คุณไม่ควรพยายามทำเรื่องตลกอะไรดีกว่า ผมไม่อยากฆ่าผู้คนไปมากกว่านี้ในช่วงเวลานี้!” เจอรัลด์ตอบกลับ เขารู้ว่าตอนนี้เขาถูกทำให้อยู่ในตำแหน่งที่ยากลำบาก
แม้มันเป็นเวลาแค่ไม่กี่วันตั้งแต่เจอรัลด์กลับมาใช้ชีวิตปกติ แต่อารมณ์ของเขาก็ได้รับการเยียวยาในอัตราที่รวดเร็วขึ้นแล้ว ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้ใช้ชีวิตที่เรียบง่าย และไร้ความกังวลที่เขาปรารถนาอยู่เสมอ แม้เขารู้ดีว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้นก็ตาม แต่เขาก็ทะนุถนอมความจริงที่ว่าเขายังคงสัมผัสกับความผาสุขเช่นนี้ได้อยู่ตั้งแต่แรกแล้ว
น่าเศร้า การตอบสนองเพียงอย่างเดียวจากคนทั้งแปดคือการหัวเราะออกมาในทันที
“ข เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า? เมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วเขาอ้างว่าเขาไม่อยากจะฆ่าคนน่ะ!”
“เฮ้ เพื่อน ในวัยของฉันนะ ฉันเคยเห็นผู้คนฉี่ราดกางเกงมามากมายแล้ว เมื่อพวกเขารู้ว่าพวกเขากำลังจะตายน่ะ…ผู้ชายคนนี้อยู่ในมือใหม่เสียจริง! ฉันเดานะความความหวาดกลัวนั้นต้องท่วมท้นสำหรับเขาแน่ จนพูดเรื่องบ้า ๆ อะไรแบบนี้ออกมาได้น่ะ!”
“เอาล่ะ พวกเราทั้งแปดคนอาจเคยทำภารกิจมากมายสำเร็จด้วยกัน แต่ฉันก็คิดว่ามีบางอย่างแปลกใหม่ให้ประสบอยู่เสมอ!”
ขณะที่คนทั้งแปดคนยังคงหัวเราะกันต่อไปจนเจ็บสีข้าง เจอรัลด์ก็สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะร้องขอ “ผมไม่ได้ล้อเล่น ได้โปรดเถอะนะ ผมกำลังจริงจังอย่างมาก ถ้าคุณไม่ยุ่งกับผม งั้นพวกคุณทั้งหมดก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไป นั่นไม่ดีเหรอ?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! เอาล่ะ…พอได้แล้วกับเรื่องไร้สาระของวัน แค่ฆ่าเขาและเอาแผ่นเหล็กกลับคืนมา เพื่อที่พวกเราจะได้ทำงานของเราให้เสร็จเรียบร้อยซะที!” ผู้ชายหัวโล้นคนนั้นกล่าว ขณะที่เขาส่งสัญญาณให้สหายของเขาโจมตีได้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นป่าเถื่อนภายในเสี้ยววินาที
เมื่อได้ยินคำสั่ง สายตาของผู้ชายอีกเจ็ดคนก็เริ่มรุนแรงขึ้นเช่นกัน ขณะที่พวกเขาเริ่มเดินไปหาเจอรัลด์ในทันที มองจากสายตาของพวกเขาอย่างเดียว เจอรัลด์ก็บอกได้เลยว่าคนเหล่านี้เป็นนักฆ่าที่มีประสบการณ์