มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 1040
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 1040
“ทุกคน! โจมตีพร้อมกันเลย!” ยาชสั่งเสียงดัง
ด้วยการที่ตอนนี้โมลเดลมากมายโกรธจัดกันอยู่แล้ว พวกเขาทั้งหมดจึงทำตามคำสั่งของยาช โดยวิ่งไปข้างหน้ากันเพื่อจะล้อมโจมตีเจอรัลด์!
ความจริงก็คือว่าคนมีฝีมือที่ปรากฏตัวอยู่ในเวลานี้ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงที่แท้จริงภายในตระกูลโมลเดล พวกเขาเพียงเชี่ยวชาญทางทักษะและความสามารถในการต่อสู้มากกว่าโมลเดลทั่วไปเท่านั้น เป็นผลให้เห็นได้ชัดว่าไม่มีพวกเขาคนไหนใกล้เคียงที่จะเป็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมของเจอรัลด์ได้เลย
เจอรัลด์เองตอนนี้ก็กำลังโจมตี และฆ่าทุกคนที่เขาเห็นได้อย่างง่ายดายราวกับว่าเขาเพียงกำลังหั่นผักอยู่
ใครก็ตามที่ขวางทางเขาก็จะพบกับความตายที่รุนแรงในทันที
“ข เขาแข็งแกร่งมาก…เขาแข็งแกร่งมากเกินไป!” ยาชตะโกนขณะที่เขากลืนน้ำลายอย่างแรง การมีคนมากมายไม่ได้มีความอะไรถ้าพวกเขาไม่สามารถทำร้ายเจอรัลด์ได้เลยด้วยซ้ำ!
เขาฉวยโอกาสของความวุ่นวาย ยาชรีบเข้าไปหายูวาน ที่ยังคงนอนอยู่จุดเดิมที่เขาตกลงมา ก่อนจะถามอย่างกระวนกระวานใจ “น นายน้อยสอง! คุณรู้สึกยังไงบ้าง?!”
“พ พวกมันถูกตัดขาด…เส้นลมปราณทั้งหมดของฉันถูกตัดขาดแล้ว!” ยูวานตะคอกออกมา ขณะที่เขาอดทนต่อความเจ็บปวดของเขา
เสียงกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่าตามมา ขณะที่โมลเดลหลายคนถูกสังหารมากขึ้น
แม้โมลเดลบางคนมีประสบการณ์ชีวิตขึ้น ๆ ลง ๆ มากกว่าเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ แต่ก็ไม่มีพวกเขาคนไหนจะเคยเผชิญกับการสังหารหมู่ขนาดใหญ่เช่นนี้มาก่อนเลย เมื่อรู้ว่าพวกเขาจะไม่มีชีวิตรอดในคืนนี้ พวกเขาหลายคนจึงกรีดร้องต่อไปด้วยความสยดสยอง ขณะที่พวกเขากอดลูก ๆ ของพวกเขาไว้โดยรักใคร่
“พวกเราไม่สามารถยื้อได้อีกต่อไปแล้ว! พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจอรัลด์! เขาทรงพลังมากเกินไป! ผมจำเป็นต้องนำคุณออกไปจากเรื่องทั้งหมดนี้ นายน้อยสอง! ความสำคัญแรกของผมคือช่วยชีวิตคุณก่อน!” ยาชที่วิตกกังวลมากกว่าที่เคยประกาศ ขณะที่เขาเฝ้ามองสมาชิกของตระกูลของเขาทยอยล้มตัวลงกับพื้นต่อไป อย่างไร้ชีวิต
“ม ไม่! ฉันไม่ยอมรับมัน!” ยูวานคำราม ขณะที่เขากัดฟันเป็นการคัดค้าน
“ไม่มีทางอื่นแล้วครับ! นายน้อยสามก็จากไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีอะไรควรบังเกิดแก่คุณเช่นกัน! พวกเราจะตัดสินใจลงมือขั้นต่อไปเมื่อหัวหน้าตระกูลกลับมาแต่จนกว่าจะถึงตอนนั้น พวกเราควรจากไปก่อนนะครับ นายน้อยสอง! ทุกคน! พยายามให้ดีที่สุดเพื่อคุ้มกันนายน้อยสอง!” ยาชตะโกน ขณะที่เขาเริ่มทำการเคลื่อนไหวในทันที
เมื่อได้ยินแบบนั้น พวกโมลเดลจึงมีอารมณ์ชั่ววูบกันขึ้นมา ขณะที่พวกเขาทั้งหมดแผดเสียงใส่ “พวกเราจะฆ่าแกซะ!”
ขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าใส่เจอรัลด์ ยาชจึงใช้โอกาสนี้แบกยูวานออกไปอย่างปลอดภัย ในท่ามกลางความโกลาหล
“ไม่! ฉันไม่อาจจากไปแบบนี้! โมลเดลคนอื่นทั้งหมดยังคงอยู่ข้างใน! ฉันปฏิเสธที่จะออกไปโดยไม่ได้ฆ่าเจอรัลด์ก่อน!” ยูวานตะคอก ขณะที่เขาทนกลั้นความเจ็บปวดของเขาเอาไว้
อย่างไรก็ตาม ยาชก็ยังคงจับชายผู้ที่อ่อนแอเอาไว้ โดยเพิกเฉยต่อทุกอย่างที่เขาพูด จนกระทั่งเขารู้ว่าพวกเขามาอยู่ในจุดที่ต่อนข้างปลอดภัยกันแล้ว บอดี้การ์ดคนอื่นสองสามคนเป็นเพียงกลุ่มเดียวที่ติดตามมา กระตือรือร้นที่จะหลบหนีกันโดยที่ยังมีชีวิตรอดเหมือนเดิม
ตวามตื่นตระหนกวิ่งพล่านอยู่ภายในทุกคน เนื่องจากเสียงกรีดร้องที่น่าสะพรึงกลัวและเสียงร้องของเด็ก ๆ ที่ทุกข์ทรมานเต็มไปในอากาศ!
ไม่นานหลังจากนั้น ยาชและบอดี้การ์ดก็หยุดวิ่งกันในที่สุด เมื่อพวกเขามาถึงจุดสูงสุดของเนินเขา
เมื่อหันหลังกลับไปมองคฤหาสน์โมลเดล พวกเขาก็พบว่ามันปะทุด้วยเปลวเพลิงไปแล้ว! สิ่งที่เกิดขึ้นกับโมลเดลที่เหลือนั้นชัดเจนมากในตอนนี้
“พ่อบ้านโมลเดล ความกังวลใจของคุณนั้นถูกต้อง! การนำเขากลับมายังคฤหาสน์โมลเดลเป็นคำสาปในการทำลายตระโมลเมลอย่างแท้จริง! พวกเรานำความหายนะและเคราะห์ร้ายนี้มาสู่ตัวเองกันแท้ ๆ!” การ์ดสองสามคนที่ติดตามพวกเขาออกมาร้องออกมากัน
ในขณะที่ยาชรู้สึกเต็มไปด้วยความโกรธ ที่ไม่เชื่อลางสังหรณ์ของเขามากกว่านี้ เขาก็ยังรู้สึกระทมใจอย่างมากเช่นกัน อย่างไรซะ แม้พวกเขาจัดการจับเจอรัลด์มาได้ในที่สุด หลังจากใช้เวลาทั้งปีในการค้นหาเขา แต่การนำเขากลับมากับพวกเขานั้นก็มีความหมายเหมือนกับการนำภัยพิบัติมาสู่ประตูของพวกเขาเอง!
เจอรัลด์เป็นคนโหดเหี้ยมและไร้ปราณีอย่างแท้จริง! เขาไม่แม้แต่จะไว้ชีวิตคนหนุ่ม แก่ หรือแม้แต่ผู้หญิงเลยด้วยซ้ำทั้ง ๆ ที่พวกเขาไม่มีความสามารถที่จะสู้กลับได้เลย!
“พ พ่อบ้านโมลเดล! ดูนั่นสิ!” หนึ่งในบอดี้การ์ดกล่าว ขณะที่เขาชี้ไปยังคฤหาสน์โมลเดลที่ยังคงถูกไฟเผาไหม้จ้า
เมื่อหันไปมองยังจุดที่บอดี้การ์ดกำลังชี้ไป ยาชก็เห็นหลุ่มคนขนาดใหญ่อย่างน้อยสามร้อยคนที่แต่งกายด้วยชุดดำกำลังเข้าไปใกล้คฤหาสน์
เมื่อพวกเขาหยุดเคลื่อนไหว มันก็กลายเป็นชัดเจนขึ้นว่างานของพวกเขาคือปิดกั้นทางเข้าคฤหาสน์ทั้งหมดของพวกเขาเอาไว้โดยสิ้นเชิง เมื่อทำแบบนั้นแล้ว ใครก็ตามที่ยังคงมีชีวิตอยู่ในนั้นซึ่งพยายามจะหนีออกมาจากเปลวเพลิงก็จะยังคงพบกับชะตาที่เลวร้ายอยู่ดี
“…มันจบแล้ว…ตระกูลของพวกเราจบสิ้นกันแล้วอย่างแท้จริง!” ยาชร้องไห้คร่ำครวญขณะที่เขาเฝ้ามองโมลเดลที่เหลืออยู่ซึ่งพยายามจะหนีออกมาจากเปลวไฟถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมทันทีที่พวกเขาออกมาจากคฤหาสน์
โดยการคุกเข่าลงกับพื้นขณะที่เขากำเศษดินเต็มกำมือ จากนั้นยาชก็กล่าวเสริม “…เขาเตรียมตัวมาดี…คนทั้งหมดของเขาเป็นปรมาจารย์ระดับสูงเช่นกัน! พวกเราจบเห่กันแล้ว! เดี๋ยวนะ แจ้งให้หัวหน้าตระกูลทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้เดี๋ยวนี้! บอกเขาว่าอิทธิพลและอำนาจของตระกูลคลอฟอร์ดไม่ได้เหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็นอีกต่อไปแล้ว!”
ขณะที่เส้นเลือดบนหน้าผากของเขานูนขึ้น หนึ่งในบอดี้การ์ดก็ร้องออกมา “ไม่มีประโยชน์หรอกครับ! ผมลองโทรแล้วแต่ดูเหมือนว่าวิธีการสื่อสารทั้งหมดจะถูกตัดขาดไปแล้ว! พวกเราไม่สามารถโทรหาใครได้เลย!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ยาชก็ขมวดคิ้ว ขณะที่เค้นสมองอย่างเต็มที่เกี่ยวกับขั้นตอนถัดไปของพวกเขา
“…นี่ไม่ดีแน่ พวกเราจำเป็นต้องล่าถอยกันเดี๋ยวนี้! เร็วเข้า!”