มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 152
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 152
เจอรัลด์ประหลาดใจ เขาหยุดเพื่อดูว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่
“คุณ! แสดงบัตรผ่านประตูของคุณเดี๋ยวนี้!”
ความโกรธของเท็ด โลเปสนั้นท่วมท้น
เอาตามตรง เจอรัลด์ไม่ได้ดูเหมือนชายหนุ่มที่ร่ำรวยเลย
ก่อนหน้านี้เขาสงสัยว่านี่อาจจะเป็นความผิดพลาด แต่หลังจากที่ได้มองไปที่เสื้อผ้าของเจอรัลด์
นี่ไม่ใช่ความผิดพลาดอย่างแน่นอน!
เท็ดเกลียดเขาไปถึงกระดูกเลยทีเดียว
“คุณตรวจบัตรผ่านประตูของผมไปก่อนหน้านี้แล้วไม่ใช่หรือไง!” เจอรัลด์ชี้ไปที่พนักงานต้อนรับหญิง
“ถ้าฉันไม่ได้ตรวจ ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าคนขี้แพ้เพิ่งจะแอบเข้ามาที่นี่!”
“คุณซิมเมอร์แมน นี่คือคนนั้น ฉันคิดว่าเขาได้เก็บบัตรผ่านประตูของคุณไป!” แฮดลีย์ตะคอกใส่เขาอย่างหยาบคาย
หลังจากพูดเช่นนั้น เธอก็เข้าไปหาเจอรัลด์และฉกบัตรผ่านประตูไปจากมือของเขา
“โธ่ โลกนี้ช่างกว้างใหญ่จริง ๆ และมีคนหลากหลายประเภท และคนอย่างนายคิดว่านายสามารถเข้าร่วมปาร์ตี้ล่องเรือในคืนนี้ได้จริง ๆ!”
หญิงสาวสองสามคนปิดปากขณะที่พวกเธอหัวเราะเยาะ สายตาของพวกเธอเต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน
ตอนนั้นเองเจอรัลด์ก็ได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
เขามีความรู้สึกว่าที่พวกเขาตะโกนร้องเรียกเขาก็เพราะว่าพวกเขาสงสัยว่าเขาเก็บตั๋วเข้างานของคนอื่นได้ และมันแค่บังเอิญว่ามีบางคนทำตั๋วหายพอดี ดังนั้นคนแรกที่พวกเขาสงสัยก็คือเขาเอง!
เจอรัลด์ถึงกับพูดไม่ออก
“คุณโลเปส เรียกตำรวจเถอะค่ะ คน ๆ นี้ต้องกำลังพยายามจะวางแผนบางอย่างที่ไม่ดีแน่!” พวกผู้หญิงพูดขึ้น
แฮดลีย์ได้หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาแล้วและพร้อมที่จะโทรเรียกตำรวจ
“คุณคลอฟอร์ด คุณอยู่นี่เอง!”
และในขณะนั้นเอง เอเดน เบเกอร์และคนอื่น ๆ ก็มาถึง
พวกเขารีบวิ่งมาที่นี่
“ห๊ะ? เอเดน เป็นนาย!”
ยานซีพูดในเวลาเดียวกัน
“ยินดีที่ได้พบค่ะ เอเดน!”
สาวสวยสองสามคนข้าง ๆ ยานซีกล่าวทักทายเขาอย่างเคารพ
ทรัพย์สินของตระกูลเบเกอร์มีมูลค่ารวมกว่าร้อยล้านดอลลาร์
“โอ้ ยานซี เป็นพวกนายเองเหรอ!”
กลุ่มนี้ เช่นเดียวกับเอเดน ต่างก็เป็นนักเรียนชั้นปีที่สามที่มหาวิทยาลัยจอนห์เฮิร์ท
แน่นอนพวกเขาทั้งหมดรู้จัก เอเดน เบเกอร์ อันธพาลตัวยงของมหาวิทยาลัยจอนห์เฮิร์ท
“คุณคลอฟอร์ด คุณก็รู้จักพวกเขาหรือ?”
เอเดนหัวเราะและถามเจอรัลด์
“ผมไม่รู้จักพวกเขาเลยสักคน พวกเขากล่าวหาผมว่าขโมยตั๋วของพวกเขาไปและแอบเข้ามาในนี้ พวกเขายังจะโทรเรียกตำรวจให้มาจับผมด้วยซ้ำไป!”
เจอรัลด์ยิ้มอย่างเจ็บช้ำ
“ว่าไงนะ? ขโมยตั๋วของพวกเขางั้นหรือ? คนสารเลวคนไหนพูดแบบนั้น?”
เอเดนกราดเกรี้ยว
แฮดลีย์ตกตะลึง เธอเคยได้ยินเรื่องของ เอเดน เบเกอร์ และเขาถือได้ว่าค่อนข้างมีชื่อเสียง ก็เหมือนกับคุณโฮเวิร์ด
แต่ทำไมเอเดนถึงทำตัวสุภาพมากกับไอ้ขี้แพ้คนนี้ด้วย?
และเอเดนเพิ่งจะเรียกเขาว่ายังไงนะ?
คุณคลอ…คลอฟอร์ดเหรอ?
“คุณเบเกอร์ โปรดให้ฉันอธิบายด้วย ฉันคิดว่าอาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดบางอย่าง พวกเราแค่สงสัยชายหนุ่มคนนี้และเราต้องการจะตรวจตั๋วเข้างานของเขาเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คุณก็รู้ว่างานปาร์ตี้ล่องเรือครั้งนี้สำคัญแค่ไหน!”
“ฮี่ฮี่ แน่นอนฉันรู้! เท็ด โลเปส และยานซี ซิมเมอร์แมน คุณสองคนรู้ไหมว่าคน ๆ นี้คือใคร?”
เอเดนชี้ไปที่เจอรัลด์
“เขาคือ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด เจ้าของย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ นี่คิดกันจริง ๆ เหรอว่าเขาจะขโมยตั๋วของนาย?”
“อะไรนะ? เขาคือคุณคลอฟอร์ดเหรอ?”
ฝูงชนอ้าปากค้างไปถึงพื้น
“โอ้! คุณเจอรัลด์ ดิฉันขออภัยจริง ๆ ค่ะ!”
ขาของแฮดลีย์กำลังสั่นเทิ้ม
เธอก้มตัวลงและโค้งคำนับเขาทันที
คำพูดต่าง ๆ ที่ออกมาจากปากของเอเดนนั้นใช้ได้อย่างชัดเจน
“เอ่อ คุณคลอฟอร์ด กระผมของอภัยจริง ๆ ผมไม่คาดคิดจริง ๆ …”
เท็ดรู้สึกได้ถึงก้อนในลำคอของเขา เขาพยายามที่จะขอโทษขอโพยอย่างเคารพ
และไม่ต้องเอ่ยถึง สาว ๆ ที่ยืนอยู่ข้างยานซีและได้เยาะเย้ยเจอรัลด์ไปก็เป็นเพียงแค่พวกที่กล้าเกินหญิงเท่านั้น
ดังนั้น เขาคือผู้ชายที่ร่ำรวยโคตร ๆ เจอรัลด์ คลอฟอร์ด!
อ่า!
และพวกเธอก็เพิ่งพูดบางอย่างที่ใจร้ายมากต่อเขา
อึ่ย!
เจอรัลด์ชินชากับการเยาะเย้ยทั้งหลายนี้ เขาไม่ได้รู้สึกว่าเขาต้องตบหน้าพวกเขา แม้ว่าเขาต้องการ เขาคงจะตบหน้าแฮดลีย์ตอนที่เธอพยายามจะหยุดเขาก่อนหน้านี้มากกว่า
เขามาที่นี่ก็เพื่อการพบปะสังสรรค์เท่านั้น และเขาไม่ต้องการจะทำให้เกิดเหตุ
เขาทำแค่ฉายรอยยิ้มตึง ๆ ผ่านใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าเข้าไปในโรงแรมพร้อมกับเอเดน เบเกอร์และคนอื่น ๆ
โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเอเลน่าที่กำลังโทรมา
“คุณคลอฟอร์ด คุณได้เข้าพักหรือยังค่ะ? ฉันเกรงว่าฉันจะไม่สามารถเดินทางไปหาคุณได้!”
“มีเรื่องอะไรเหรอ? เกิดอะไรขึ้น?” เจอรัลด์พยายามจะฟังอย่างใกล้ชิดเนื่องจากว่าเอเลน่าฟังดูค่อนข้างกังวลใจ
“ฉันคิดว่าฉันกำลังจะเป็นบ้า! อย่างที่คุณทราบ ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของลูกพี่ลูกน้องของฉัน และรู้อะไรไหม ลูกพี่ลูกน้องของฉันอยากจะแนะนำเพื่อนชายคนหนึ่งให้กับฉัน แต่ฉันไม่ต้องการ! ลูกพี่ลูกน้องของฉันจะไม่ปล่อยฉันไปและไม่มีทางที่ฉันสามารถจะซ่อนได้ อ๊ะ เจอรัลด์ ฉันควรทำอย่างไรดี!”
เอเลน่าเป็นคนที่มีมารยาทดีมาโดยตลอด แต่จากน้ำเสียงของเธอ เจอรัลด์บอกได้เลยว่าเธอหงุดหงิดและหมดหนทางจริง ๆ ในคราเดียวกันนี้
“โอ้ ง่าย ๆ ก็แค่บอกพวกเขาไปว่าคุณมีแฟนแล้ว!”
“แต่นี่คือปัญหา ฉันตื่นเต้นมากและบอกว่าแฟนของฉันอยู่ที่นี่แล้ว แต่ฉันไม่สามารถออกไปพบผู้ชายคนอื่น ๆ ได้และเช่นนั้น ลูกพี่ลูกน้องของฉันก็เริ่มบังคับให้ฉันแนะนำแฟนหนุ่มที่ว่าของฉันให้กับเธอ แต่ฉันจะไปหาแฟนสักคนได้ที่ไหนล่ะ? นี่มันยุ่งเหยิงอะไรเช่นนี้กัน!”
ทันทีทันใดนั้น เอเลน่าก็เบาน้ำเสียงของเธอ “เจอรัลด์ คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหมค่ะ?
“โอ้ พระเจ้า คุณพูดเช่นนั้นหมายถึงอะไร?” ดวงตาของเจอรัลด์เบิกกว้าง