มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 181

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 181

แซค โฮลเวิร์ด และลูกชายของเขาเดินขึ้นไปบนแท่นด้วยกัน

พวกเขายืนอยู่ในแถวเดียวกันโดยไม่รู้ตัว

ทำให้ทุกคนประหลาดใจ พวกเขาโค้งคำนับเก้าสิบองศาให้กับเจอรัลด์

“ยินดีที่ได้พบกันครับ คุณคลอฟอร์ด ของแสดงความยินดีที่ซื้อเมาน์เทนท็อปวิลล่าได้สำเร็จนะครับ”

พวกเขากล่าวขึ้นพร้อมเพียงกัน เหมือนกับว่าพวกเขาได้หารือ และยอมรับความเห็นกันมาแล้ว

ได้ยินเสียงดังโครมครามขึ้นมา

ทันทีที่พวกเขากล่าวเช่นนั้น ก็ดูเหมือนจะมีระเบิดลูกใหญ่ถูกขว้างเข้าไปที่ฝูงชน และพวกเขาต่างก็ช็อกกันอย่างสุดฤทธิ์

“คุณคลอฟอร์ด! ปรากฎว่าเขาคือคุณคลอฟอร์ด!”

“โอ้ พระเจ้า! เขาคือคุณคลอฟอร์ดจากเมย์เบอร์รี่หรอกหรือ? เขาเป็นมหาเศรษฐีระดับชาติอย่างแท้จริงใช่ไหม คุณคลอฟอร์ดด้วย?”

พวกเขาอ้าปากค้างด้วยความแปลกใจและตื่นเต้น

“ว่าไงนะ? คุณคลอฟอร์ดเหรอ? เจอรัลด์คือคุณคลอฟอร์ดคนนั้น!”

ริต้าเดินโซเซและถอยออกไปอย่างอ่อนแรง

ในระหว่างการรวมตัวของครอบครัวพวกเธอก่อนหน้านี้ บางคนได้คาดเดาไว้ว่าเจอรัลด์คือมหาเศรษฐีแห่งชาติคนนั้นแน่นอน คุณคลอฟอร์ด

แต่อย่างไรก็ตาม ริต้าได้ปฏิเสธมันณ เวลานั้น

เป็นเพราะเจอรัลด์ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นคน ๆ นั้นเลย

แต่เหตุการณ์ตรงหน้าเธอเมื่อครู่ทำให้เธอตกใจอย่างสุดซึ้ง จนเธอแทบจะเป็นลมได้

‘คุณคลอฟอร์ด! เจอรัลด์คือคุณคลอฟอร์ดคนนั้น!’

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเงิน 120,000,000 ดอลลาร์ไม่ได้มีความหมายใด ๆ เลยสำหรับเขา

เขาดูไม่แปลกใจเลยด้วยซ้ำเมื่อเขาได้สัมผัสรถหรูที่มีราคาประมาณสองพันดอลลาร์

เป็นเพราะเขาคือคนหนุ่มที่มีเกียรติและมั่งคั่งนั่นเอง—คุณคลอฟอร์ด

เขาคือทายาทของตระกูลที่มั่งคั่งและมีอิทธิพลมากที่สุด

สีหน้าของริต้ากลายมาเป็นซับซ้อน เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ในเวลาเดียวกันนี้ สีหน้าจองไวย์แอตต์ก็แย่ลง เขารู้สึกเสียใจเหมือนกัน

ระยะหนึ่ง คุณคลอฟอร์ดต้องการจะจับมือกับเขา เขายังยิ้มให้เขาอีกด้วย

นั่นช่างเป็นโอกาสที่ดีที่เขาจะได้เข้าใกล้คนมั่งคั่งและได้รับผลประโยชน์บางอย่างจากเขาได้

แต่เขาทำอะไรไป? เขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองไปที่คุณคลอฟอร์ดด้วยซ้ำ

นอกเหนือจากนั้น เขาพูดอะไรอีกนะ? เขาถึงกับประณามคุณคลอฟอร์ด กล่าวอ้างว่าเขาเป็นเพียงแค่คนไม่มีตัวตน

เขายังเริ่มให้บทเรียนอย่างหนักแก่เขาด้วยซ้ำไป แต่คุณคลอฟอร์ดเพียงแค่ยิ้มเท่านั้นโดยไม่ได้พูดอะไร

ในเวลาเดียวกันนี้ ดอว์น ไนล่า ซามูเอล และเมลานีก็อ้าปากค้างด้วยความช็อกอย่างที่สุด

พูดง่าย ๆ พวกเขารู้สึกเต็มไปด้วยความเสียใจอย่างที่สุด

เจอรัลด์ยืนอยู่บนแท่น เขามองพวกเขาที่แสดงให้เห็นถึงความตกใจต่อหน้าเขา เขาก็ทำแบบเดียวกัน เขายิ้มอย่างไม่ตั้งใจให้

เขาไม่จำเป็นต้องโมโหพวกเขา

วิธีนั้นมันดีกว่ามาก มันดีกว่าการที่ทุบตีพวกเขาอย่างรุนแรงเสียอีก

เจอรัลด์มองริต้าที่ยืนอยู่ข้างเขา “ริต้า ผมได้ซื้อวิลล่าแล้วตอนนี้ คุณไม่ควรให้กุญแจและพาผมไปที่นั่นเพื่อชมดูเมาน์เทนท็อปวิลล่าหรอกหรือ?”

“ฉัน…ค่ะ คุณคลอฟอร์ด!”

ริต้าพูดเช่นนั้นอย่างยากลำบากมาก

เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะเรียกเจอรัลด์ว่าอย่างไร

จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและพาพวกเขาตามไป ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงตรงเชิงเขาที่ซึ่งเมน์เทนท็อปวิลล่าตั้งอยู่

“ริต้า พวกเราก็อยากจะไปด้วยเหมือนกัน เธอโปรดช่วยขอร้องคุณคลอฟอร์ดและขอให้เขาพาพวกเราไปด้วยได้ไหม?”

ผู้หญิงคนสวยทั้งสองคน—ดอว์นและไนล่ารีบวิ่งตรงไปทางพวกเขาทันที

เมื่อพวกเธอไปถึงตัวของริต้า พวกเธอก็พูดขึ้นเสียงดังอย่างตั้งใจ แค่เพื่อจะให้เจอรัลด์ได้ยินพวกเธอและตระหนักว่าพวกเธอเสียใจอย่างแท้จริงกับสิ่งที่พวกเธอได้ทำไป

พวกเธอไม่ได้สนใจกับความอัปยศอดสูในส่วนลึกที่ได้กลืนกินพวกเธอไว้เมื่อพวกเธอทำแบบนี้ พวกเธอไม่ได้แคร์เลย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพวกเธอต้องการจะทำให้คุณคลอฟอร์ดพอใจเพื่อที่เขาจะยกโทษให้พวกเธอได้ พวกเธอเชื่อว่าพวกเธอคงสามารถได้รับบางสิ่งบางอย่างจากที่นั่น แม้ว่าคุณคลอฟอร์ดอาจจะไม่ได้ชื่นชมพวกเธอ แต่พวกเธอก็คงสามารถอยู่เคียงข้างเขาและเป็นสาวใช้ของเขาได้ถ้าพวกเธอสวยขนาดนี้

“ฉัน…ฉันไม่สามารถทำแบบนั้นได้!” ริต้ายังคงตกใจอยู่ เธอจะช่วยอ้อนวอนเขาได้อย่างไร?

“คุณคลอฟอร์อดค่ะ คุณช่วยให้เราขึ้นไปที่นั่นและเที่ยวดูได้ไหม? เมื่อกี้พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราเสียใจอย่างสุดซึ้งค่ะ! พวกเราขอทราบได้ไหมค่ะว่าเราจะได้รับการให้อภัยจากคุณได้อย่างไร?”

ทั้งดอว์นและไนล่ามีน้ำตารื้อขึ้นมา

ความจริงแล้ว เจอรัลด์ก็รู้สึกเสียใจต่อพวกเธอเล็กน้อยเมื่อเขาได้เห็นพวกเธอเป็นแบบนั้น

ในระยะเวลาสั้น ๆ นี้พวกเธอเปลี่ยนทัศนคติของพวกเธอฮวบฮาบมากเกินไป

เจอรัลด์ตอบโต้โดยตรงกับสิ่งที่พวกเธอเพิ่งพูดไปเมื่อครู่ “ก็ได้ ถ้าคุณต้องการให้ผมยกโทษให้คุณ งั้นก็ทำตัวเหมือนสุนัขสิและเห่าต่อหน้าผม!”

เขาพูดคำเหล่านั้นด้วยความโกรธ โดยการขอให้พวกเธอไสหัวไปซะเดี๋ยวนี้

เสียงเห่าไม่กี่ครั้งก็ได้ยินขึ้น

อย่างไม่คาดคิด พวกเธอเริ่มเห่าหอนเหมือนกับสุนัขต่อหน้าของทุกคน

ในเวลาเดียวกัน พวกเธอก็บิดตัวไปรอบ ๆ และพูดว่า “คุณคลอฟอร์ดค่ะ ฉันดูเหมือนสุนัขไหมตอนนี้? คุณอยากเห็นลูกสุนัขตัวน้อยเพศเมียแบบไหน? ทำไมคุณไม่ขอให้ฉันแสดงให้คุณล่ะ?”

พวกเธอแลบลิ้นออกมาให้เจอรัลด์