มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 190

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 190

“ฉันรู้จักเขา! เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันตอนมัธยมปลาย เป็นไรไปล่ะ เจอรัลด์? พวกเราไม่ได้เจอกันมาราว ๆ สามปีได้แล้วตอนนี้ นายลืมฉันไปแล้วเหรอ?

ลิเลียนพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ แต่นอกจากความแปลกใจแล้ว เธอก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยการถากถางในขณะนั้น และเยาะเย้ยเจอรัลด์

มันเป็นความรู้สึกแบบที่คน ๆ หนึ่งมีเมื่อในที่สุดเธอก็ได้รู้ว่าคน ๆ นั้นที่เธอคิดว่าหายไปนานแล้วจู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง หลังจากหลายปีผ่านไป ไอ้งั่งที่เธอคิดว่าได้ตายจากไปนานแล้วจู่ ๆ ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความแปลกใจแบบนั้น

ในความเป็นจริง เมื่อมองไปที่ลิเลียนแบบนั้น เจอรัลด์ก็ตกตะลึงเหมือนกัน เขาถึงกับพูดไม่ออก…

แน่นอน เขารู้ว่าลิเลียนคือใคร พวกเขาอยู่ชั้นเรียนเดียวกันตั้งแต่ปีที่สอง เมื่อพวกเขากำลังจะเข้าร่วมเรียนหลักสูตรต่าง ๆ ในชั้นปีที่สาม พวกเขาก็ถูกจัดให้อยู่ในชั้นเรียนเดียวกันอีกครั้ง

ในขณะนั้น ลิเลียนดูเหมือนจะเป็นสมาชิกคณะกรรมการด้านศิลปะ เธอร้องเพลงและเต้นเก่ง

แต่อย่างไรก็ตาม ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษในความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนั้น

ผู้หญิงอย่างลิเลียนคงชอบเด็กผู้ชายที่ครอบครัวร่ำรวยและได้รับการยกย่องในโรงเรียนมัธยมปลายอย่างแน่นอน เจอรัลด์ไม่ได้มีคุณสมบัติเหล่านั้น

อีกอย่าง โรงเรียนของพวกเขาก็ตั้งอยู่ในเมือง และลิเลียนก็อาศัยอยู่ที่นั่น ดังนั้นรสนิยมและภูมิหลังของครอบครัวเธอจึงไม่อนุญาตให้เธอตีสนิทกับคนอย่างเจอรัลด์

สำหรับสามปีในโรงเรียนมัธยมปลายนั้น สิ่งที่พวกเขาพูดถึงกันนั้นน้อยกว่าสิ่งที่พวกเขาพูดถึงกันเมื่อพวกเขาได้พบกันโดยบังเอิญที่โรงเรียนเมื่อครู่เสียอีก

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ติดต่อกันหลังจากที่พวกเขาจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมปลาย

แม้ว่าเจอรัลด์สังเกตเห็นการจ้องมองอย่างเหยียดหยามของลิเลียนเมื่อกี้ แต่เขาก็ยังคงหวงแหนในเรื่องเก่า ๆ

“ใช่ พวกเราไม่ได้พบกันมานานถึงสามปีแล้วตอนนี้ ฉันเกือบจะจำเธอไม่ได้ ตอนนี้เธอดูสวยขึ้นมาก!”

เจอรัลด์ยิ้มให้เล็กน้อย

“เฮ้! มันนานแล้วจริง ๆ แม้กระทั่งนายสามารถเรียนรู้วิธีที่จะชมคนอื่น แต่ทำไมฉันรู้สึกค่อนข้างอึดอัดกับเรื่องนี้นะ เมื่อฟังคำชมของนาย?”

ลิเลียนเอามือกอดอกและยิ้มอย่างเย็นชา

“ลิเลียน แนะนำเขาให้กับพวกเราสิในเมื่อเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าของเธอ…”

ผู้หญิงคนนั้นสังเกตว่าเจอรัลด์ดูเป็นที่ต้องตา ดังนั้นเธอจึงยิ้มให้และพูดอย่างตรงไปตรงมา

“เป็นบ้าอะไรของเธอ! ฟีโอน่า โปรดช่วยหยุดปลื้มผู้ชายทุกคนที่เธอเจอตลอดเวลาได้ไหม? เธอรู้ไหมว่าเจอรัลด์เป็นคนแบบไหนในช่วงมัธยมปลาย?”

‘โอ้มายก๊อด!’ ลิเลียนพูดไม่ออก

เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอมักจะทำตัวแบบนั้นอยู่เสมอ เธอหมกมุ่นอยู่กับการหาแฟนหนุ่มสักคนให้ตัวเองในทุก ๆ ครั้งที่เธอพบกับผู้ชายที่หล่อเหล่าเล็กน้อย

แต่เธอคิดว่าฟีโอน่าต้องมีสติพิจารณาอย่างถี่ถ้วนจริง ๆ

ลิเลียนอดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าเจอรัลด์เป็นคนที่ค่อนข้างหล่อเหลาจริง แต่เขาเป็นเพียงแค่…

“เป็นอะไรไปล่ะ?”

“เจอรัลด์เป็นคนยากจนที่น่าอับอายเมื่อสมัยมัธยมปลายน่ะ เธอรู้ไหมว่าปกติเขากินอะไรในช่วงอาหารกลางวันในตอนนั้น? เขากินแต่ขนมปังธรรมดากับผักดองสองสามอย่าง นอกเหนือจากนั้น เครื่องแบบของเขาโทรมมากจนกางเกงแถวรอบเข่าขาดไปหมด เขายังแปะแผ่นปะไว้ แต่เขายังไม่แม้แต่จะต้องการซื้อเครื่องแบบตัวใหม่ด้วยซ้ำ!”

“ว่าไงนะ? จะเป็นไปได้อย่างไรที่มีคนยากจนเช่นนั้น?”

สาวสวย——ฟีโอน่าแลบลิ้นออกมา โดยอ้างว่าเธอตกใจกลัวและช็อกจริง

“ฉันไม่เชื่อเธอ! ลิเลียน เธอพูดเกินจริงใช่ไหม?”

ผู้ชายคนนั้นยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้าฉันยากจนขนาดนั้น ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าไหมถ้าฉันฆ่าตัวตายไปซะ!”

“อะไรนะ? ฉันพูดเกินจริงไปงั้นเหรอ? เจอรัลด์ บอกพวกเขาไปสิว่าสิ่งที่ฉันพูดจริงหรือไม่”

ลิเลียนกังวลใจขึ้นมา

เธอแค่อยากจะจะพิสูจน์ให้คนอื่นเห็นว่าเธอคิดถูก เกี่ยวกับวิธีที่เธอประณามเจอรัลด์และทำให้เขาเสียใจ ลิเลียนไม่แม้แต่จะคิดถึงเรื่องนี้เลย สำหรับเธอ เจอรัลด์ก็เป็นเพียงแค่หัวข้อซุบซิบ

เจอรัลด์ยิ้มเยาะ “ใช่ มันเป็นเรื่องจริง!”

เจอรัลด์ยิ้มจาง ๆ โดยตระหนักได้ว่าอารมณ์และลักษณะนิสัยของลิเลียนไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

แม้ว่าเธอจะทำให้เขารำคาญ แต่เขาก็ไม่ได้ดูโกรธอะไร

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สิ่งที่ลิเลียนพูดเมื่อครู่ก็เป็นเรื่องจริงอยู่ดี เขาไม่ได้ใส่ใจแม้ว่าพวกเขาดูถูกเขาเพราะมันไม่มีความหมายอะไรถ้าเขาไม่ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาและอวดความมั่งคั่งของเขาต่อหน้าพวกเขา

“เออจริงสิ ลิเลียน ทำไมเธอมาที่โรงเรียนนี้ล่ะ? จากที่ฉันเห็น เธอเป็นครุที่นี่ใช่ไหม? เธอหางานทำได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?

เจอรัลด์ถามเธอ ตอนที่เขาออกจากหอประชุม เขาพบว่าครูทั้งหมดที่นั่นก็อยู่ในชุดเครื่องแบบนั้นกัน

“ใช่ พวกเราฝึกงานจบเร็ว นอกจากนี้ ฉันก็มีใบรับรองคุณสมบัติครู และแน่นอน ฉันทำทุกอย่างเสร็จหมดและตั้งรกรากแล้ว ต่อจากนี้ไป ฉันจะใช้ชีวิตที่นี่ในเมืองใหญ่นี้——เมย์เบอร์รี่ แล้วนายล่ะ? ฉันได้ข่าวมาว่านายกำลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ นายหางานได้หรือยัง?”

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ลิเลียนก็ค่อนข้างดูเป็นผู้ใหญ่แล้วในตอนนี้หลังจากหลายปีนั้น แม้ว่าเธอดูถูกเจอรัลด์ แต่เธอก็ยังคงถามอย่างสุภาพ

“ฉันเหรอ? ยังเลย ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าฉันควรจะทำอะไรต่อจากนี้!”

ลิเลียนยิ้ม

“เอาตรง ๆ นะ เจอรัลด์ ฉันคิดว่านายจะดีขึ้นมากหลังจากเข้ามหาวิทยาลัย แต่น่าแปลก…ถ้านายทำไม่ได้ ก็กลับไปที่บ้านเกิดของนายเถอะ ดูว่านายสามารถหางานในเมืองได้หรือเปล่า ถ้าไม่ นายก็สามารถกลับไปที่หมู่บ้านของนายและซื้อที่ดินบางส่วน นายสามารถเริ่มทำฟาร์มหรืออย่างอื่นได้ นั่นคือวิธีที่นักศึกษามหาวิทยาลัยในปัจจุบันเริ่มต้นธุรกิจของพวกเขา!”

ลิเลียนกอดอก ตั้งแต่แรกเริ่ม เธอก็รู้สึกว่าเจอรัลด์เป็นคนไม่เอาถ่าน แต่หลังจากที่มีบทสนทนาสบาย ๆ กับเขา ความเห็นของเธอที่มีต่อเขาก็ยิ่งแย่ลง

เขากำลังจะไปฝึกงาน แต่เขายังไม่รู้ว่าในอนาคตเขาอยากจะทำอะไรกันแน่

เมื่อดูวิธีที่ลิเลียนแนะนำเขา เขาเพียงแค่ยิ้มอย่างขมขื่นเท่านั้นและพยักหน้าอย่างซ้ำ ๆ

นอกจากพวกเขา ผู้ชายคนนั้นก็พยักหน้าเหมือนกัน จากนั้นเขาก็พูดว่า “สิ่งที่เธอพูดนั้นถูกต้อง มันยากสำหรับนักศึกษามหาวิทยาลัยที่จะหางานทำในปัจจุบันนี้ บริษัทขนาดเล็กบางแห่งไม่ได้มีอยาคตที่สดใส บริษัทใหญ่ ๆ ก็ต้องการเพียงแค่คนเก่งเท่านั้น ดูอย่างมหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่สิ เฉพาะคนที่พิเศษที่สุดเท่านั้นที่จะสามารถหางานดี ๆ ได้ แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ? พวกเขาไม่พึ่งพาเส้นสายบางอย่างก็ครอบครัวของพวกเขาเพื่อที่จะมีอนาคตที่สดใสได้”

ผู้หญิงอีกคนที่อยู่ข้างพวกเขาก็พูดเสริมขึ้นว่า “เป็นเรื่องจริง ผู้คนที่ทนทุกข์มากที่สุดก็คือคนแบบเจอรัลด์ เขาไม่แม้แต่จะมีความสามารถและคารมคมคายด้วยซ้ำ นอกจากนี้ เขาค่อนข้างยากจนทั้งด้านเศรษฐกิจและในด้านวัฒนธรรมอีกด้วย”

พวกเขาจมอยู่กับการสนทนาอย่างดุเดือด และเจอรัลด์ก็ยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่มีอะไรทำ

ในที่สุด เจอรัลด์ก็สามารถพูดบางอย่างได้หลังจากพวกเขาพูดจบ “พวกคุณสี่คนเป็นครูที่ได้รับการคัดเลือกใหม่ที่นี่ใช่ไหม? มันก็ไม่เลวนะ เงินเดือนที่ได้รับก็ค่อนข้างดีเช่นกันเพราะนักลงทุนได้จัดหาเงินทุนก้อนใหญ่เอาไว้ การจัดเตรียมความเป็นอยู่ที่พวกเขาจัดเตรียมไว้ก็ค่อนข้างดีเหมือนกัน!”

เจอรัลด์แค่ต้องการพูดคุยกับเธอในฐานะเพื่อนร่วมโรงเรียนเก่า

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย? เจอรัลด์ อย่าแสร้งทำเป็นว่านายรู้เรื่องมากที่นี่ นายพูดสิ่งเหล่านั้นเพียงเพราะนายต้องการโอ้อวดต่อหน้าเราล่ะสิ ฉันรู้เรื่องนั้นดี นายเป็นอะไรที่ต้องเชื่อมั่นในตัวเองขนาดนี้? ฉันรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของนายอย่างชัดเจน นายอยากจะให้ฉันพูดทุกอย่างใช่ไหม?”

ลิเลียนพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก

เจอรัลด์ก็ลูบจมูกของเขาเล็กน้อยเท่านั้นและยิ้มอย่างขมขื่น

“เออใช่สิ ให้ฉันบอกนายบางอย่างนะเพราะพวกเราบังเอิญเจอกันที่นี่วันนี้…”

ในขณะนั้น ลิเลียนก็เงยหน้าขึ้น ราวกับว่าเธอคิดอะไรบางอย่างออก