มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 192
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 192
ใบหน้าของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก เด็กหญิงตัวเล็กกำลังพูดคุยกับเด็กชายข้าง ๆ เธอ
“บางทีพวกเขายังไม่เริ่มชั้นเรียน—นั่นคือสิ่งที่ขาดหายไป!” เด็กชายคนนั้นเช็ดน้ำมูกออก “ฉันก็อยากจะไปเหมือนกัน!”
เด็กชายอีกคนที่ค่อนข้างจ้ำม่ำก็เริ่มพูดส่งเสียง “นายต้องการเงินเพื่อไปโรงเรียน พวกเราไม่มีเงินเลย คุณเควต้าก็ทำงานหลายอย่างแล้วเพื่อหาเลี้ยงเรา พวกเราไม่สามารถขออะไรเธอได้อีกแล้ว!”
“หนูหิวแล้ว!” เด็กหญิงตัวน้อยร้องขึ้นมา
“พี่จะหาขนมปังให้เธอสักหน่อย!”
“ทำไมเจ้าเด็กมอมพวกนี้ถึงมาเกาะกลุ่มกันตรงประตู? ไปให้พ้นเลยนะ!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเดินออกมา ตะโกนด้วยความโกรธ
เด็กสามคนนั้นกระโดดขึ้นด้วยความตกใจกลัว
ยามที่อยู่ในช่วงวัยห้าสิบปี เป็นประเภทที่คุณอาจจะพบได้ในสถานที่ก่อสร้าง
เด็ก ๆ ต่างหวาดกลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด และใกล้จะหลบหนีไป—แต่พวกเขาก็ยังเอาแต่จ้องไปที่โรงเรียนอยู่ แค่ได้มองให้นานอีกนิดหน่อย…
เจอรัลด์พูดขึ้นมาว่า “พวกเขาแค่มองเท่านั้น ไม่เป็นไรหรอก ใช่ไหม? ก็ไม่ใช่ว่าคุณจ่ายให้โรงเรียนนี้หนิ”
“เด็กนี่ ฉันไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการที่นายเข้าไปในโรงเรียนก่อนหน้านี้ แต่อย่ามาวางอำนาจกับฉัน! นายก็ไม่ได้เป็นเจ้าของโรงเรียนนี้ไปมากกว่าฉัน…ตอนนี้ ไปซะ!”
ชายคนนั้นหน้าแดงและกล่าวตะคอก เห็นได้ชัดว่าเขาดื่มไปไม่กี่แก้วแล้วในมื้อเที่ยง—ลมหายใจของเขาอบอวลไปด้วยแอลกอฮอล์
“นี่ เอาไปซื้อเครื่องดื่มที่แท้จริงให้ตัวเอง” ด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ เจอรัลด์ล้วงเข้าไปในกระเป๋าตังค์ของเขาและโยนเงินหนึ่งร้อยเหรียญให้เขา
เห็นได้ชัดว่าเงินจำนวนนี้ไม่ได้ถูกให้เพื่อเป็นการชมเชย แต่เจอรัลด์ได้จดบันทึกเพื่อแนะนำให้ไล่ชายคนนี้ออกในภายหลัง ขี้เหล้าแก่ไม่ได้เรื่องคนหนึ่งที่รับผิดชอบด้านความปลอดภัย บางทีอาจจะถูกหลอกลวงโดนเพื่อนในบริษัทได้
“โย่! เอาล่ะ เอาล่ะ! ขอบคุณมาก!” จากนั้นยามคนนั้นก็จากไป
เจอรัลด์คุกเข่าลงและยิ้มให้เด็ก ๆ “พวกหนูอยากไปโรงเรียนเหมือนกัน ใช่ไหม?”
เด็กหญิงที่อยู่ตรงกลางพยักหน้าอย่างขันแข็ง “ค่ะหนูอยากไป!”
อีกสองคนระมัดระวังตัวมากขึ้นและเฝ้าดูเขาโดยไม่พูดอะไร
เอาตรง ๆ นะ การได้เห็นเด็กน้อยทั้งสามคนนี้ ปรารถนาที่จะไปโรงเรียนเช่นนี้…มันฉีกหัวใจของเขา
ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนั้นดีไปกว่าเขา
นั่นคือเหตุผลที่ทำไมเขาไม่อาจต้านทานแรงกระตุ้นที่จะทำบางอย่างเพื่อพวกเขาได้
“มีใครหิวไหม? เอางี้ไหมพี่จะพาพวกเธอไปทานมื้อเที่ยงกัน?”
“คุณเควต้าบอกว่าพวกเราไม่ควรพูดกับคนแปลกหน้า—และพวกเราต้องไม่ตามพวกเขาไปที่ไหนเด็ดขาด!” เด็กชายสองคนก้าวออกมาข้างหน้าเด็กหญิง
เจอรัลด์หัวเราะและพยักหน้า “ก็ได้…งั้นพี่จะซื้อของบางอย่างและเอามาให้พวกเธอที่นี่ละกัน!”
เช่นนั้น เขาวิ่งไปที่ร้าน KFC ที่อยู่ตรงข้ามและซื้อเบอร์เกอร์ไก่ทอดมากองหนึ่ง พร้อมกับเครื่องดื่ม
“พวกเธอไม่ต้องตามพี่ไปที่ไหนหรอก แค่รับมันไปและทานซะ นอกจากนี้ พี่จะช่วยให้พวกเธอได้ไปโรงเรียนด้วยเหมือนกัน!” เจอรัลด์ลูบหัวของเด็กหญิงเบา ๆ และยื่นอาหารให้พวกเขา
“ขอบคุณค่ะ/ครับ!” สายตาของเด็ก ๆ ลุกโชนขึ้น
ทันทีที่พวกเขาได้รับอาหาร พวกเขาก็เริ่มกลืนกินมันลงไปอย่างรวดเร็ว
“ทำไมพวกเธอถึงกินของที่เขาให้?”
มันเป็นเสียงเสนาะหูของผู้หญิงคนหนึ่ง—ที่น่าฟัง แต่ก็กังวลใจ
“ฉันไม่สามารถจะขออภัยได้ คุณผู้ชาย อาหารทั้งหมดนั่นเป็นเท่าไหร่ค่ะ? ฉันจะจ่ายเอง!” ผู้หญิงคนนั้นพล่ามอย่างประหม่า
แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเจอรัลด์เห็นว่าเธอเป็นใคร สายตาของเขาก็ส่องประกาย
“คุณนั่นเอง!”