มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 286

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 286

ห้างนี้คนพลุกพล่านมาก

เจอรัลด์เดินดูไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ว่าจะซื้อแบรนด์ไหนดี

เขาแค่ต้องการโทรศัพท์ที่ทนทาน

สุดท้าย สายตาของเขาก็ถูกตรึงอยู่กับรุ่นโทรศัพท์รุ่นหนึ่ง มันเป็นรุ่นที่มีคุณภาพที่ดีมากพร้อมกับป้ายราคา 2,830 ดอลลาร์

มันเป็นโทรศัพท์ราคาแพง

“คุณครับ ผมขอดูโทรศัพท์เครื่องใหม่นี้ให้ละเอียดกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ? ขอบคุณครับ!”

เจอรัลด์ถามพนักงานขายหญิงอย่างสุภาพ

พนักงานขายหญิงคนนั้นเห็นเจอรัลด์เดินมองหาอยู่เกือบครึ่งค่อนวันแล้ว จากวิธีที่เจอรัลด์แต่งตัว เธอก็รู้ว่าเขาน่าจะเลือกหยิบโทรศัพท์เครื่องที่ถูกกว่านี้

แต่อย่างไรก็ตาม เธอคิดว่าเขาแค่กำลังพยายามจะรักษาหน้าเอาไว้

เนื่องจากเขาเดินดูไปรอบ ๆ ในห้องสรรพสินค้าที่มีชื่อเสียง พนักงานขายหญิงคนนั้นจึงคิดว่าเจอรัลด์มาที่นี่เพื่อกำลังแสร้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ จากนั้น เธอคาดหวังไว้ว่าเขาจะทำเป็นราวกับว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการและเขาคงจะซื้อโทรศัพท์ที่ไม่มียี่ห้ออื่น ๆ ที่มีราคา 50 ดอลลาร์แทนและหลบจากไปเงียบ ๆ

เธอเคยเห็นคนแบบนี้มามากมายแล้ว

เมื่อเจอรัลด์ที่ดูโทรม ๆ เดินมาทางร้านของเธอ เธอจึงดูถูกเขา

เธอรู้สึกแปลกใจเมื่อเจอรัลด์พูดว่าเขาต้องการจะดูโทรศัพท์มือถือเครื่องที่แพงที่สุดในกลุ่มนี้

“ขอโทษค่ะ คุณผู้ชาย ลูกค้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้ทดลองใช้โทรศัพท์เครื่องนี้โดยไม่ซื้อมันได้นะคะ!” พนักงานขายหญิงกล่าวอย่างเหลืออด

สิ่งที่เธอหมายถึงจริง ๆ ก็คือแสดงเงินให้ฉันดูถ้าคุณมีมัน หรือไสหัวไปซะถ้าคุณไม่มี

“ผมไม่แม้แต่จะสามารถดูมันก่อนได้ด้วยซ้ำหรอกเหรอ?!” เจอรัลด์ถาม

เขาไม่มีกระเป๋าสตางค์ติดตัวมาด้วยในขณะนี้ ดังนั้นวิธีเดียวสำหรับเขาที่จะจ่ายก็คือใส่ซิมการ์ดของเขาเข้าไปในโทรศัพท์ และจ่ายผ่านการชำระออนไลน์

“ไม่ค่ะ คุณ! มันเป็นกฏของร้านของพวกเรา!” พนักงานขายหญิงหัวเราะคิก ๆ

“มาร์กี้! คุณอยู่หรือเปล่าตอนนี้? ผมพาเพื่อนบางคนมาดูโทรศัพท์บางรุ่นน่ะ!”

“อ่า ยินดีค่ะ!”

ในขณะนั้น เพื่อนชายคนหนึ่งกับกลุ่มเพื่อนของเขาก็เดินมาที่ร้าน

“เฮเวิร์ด คุณจะไม่เปลี่ยนโทรศัพท์เครื่องใหม่ของคุณเหรอ? พวกเราเพิ่งได้รับโทรศัพท์รุ่นใหม่มาในร้านของเรา!”

มาร์กี้ สจ๊วต พนักงานขายสาวสาว มองไปที่เฮเวิร์ดด้วยสายตาที่แพรวพราว

“โอ้? โทรศัพท์รุ่นใหม่เหรอ?”

เฮเวิร์ดและเพื่อน ๆ ของเขามารวมตัวกันรอบ ๆ

ในขณะที่ควบคู่กันไป หนึ่งในหญิงสาวเหลือบมองไปที่เจอรัลด์ ที่กำลังจะออกจากร้านไป เธอจึงรู้สึกแปลกใจ

“ตายจริง! เจอรัลด์ นายมาทำอะไรที่นี่?”

และหญิงสาวคนนั้นไม่ใช่แค่คนแปลกหน้าอื่นใดที่ไหน เธอคือ ลิเลียน โคล นั่นเอง

คนที่ยืนอยู่ถัดจากเธอไปก็คือ ชารอน เลสลี่ ที่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว

ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเขาทั้งหมดกำลังออกมาเที่ยวกันกับเฮเวิร์ด

สำหรับเจอรัลด์ เขาได้สังเกตุเห็นพวกเขาแล้ว

และด้วยเหตุผลนั้น เขาจึงกำลังจะเดินออกไป

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเธอก็เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นจากมัธยมปลาย ความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นจบกันไปนานแล้ว และก็ไม่มีอะไรมากนักสำหรับพวกเขาที่จะต้องพูดคุยกัน

นอกจากนี้ พวกเขาอาจจะหัวเราะเยาะที่เขาดูเป็นอย่างไร และเจอรัลด์ไม่ต้องการทนตัวเองเอาไว้จนถึงจุดที่เขาไม่สามารถระงับหมัดของเขาไว้ได้

ดังนั้น เขาจึงแค่เดินหนีไปซะ

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามหลบหนียังไง เขาก็ยังคงล้มเหลวอยู่ดี

“ทำไมนายยังอยู่ที่นี่ล่ะ นายจะซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่เหมือนกันเหรอ?”

“ตายแล้ว นายมาที่นี่เพื่อจะซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่จริง ๆ นายมีเงินหรือเปล่าเนี่ย? เดี๋ยวนะ นายต้องย้ายที่อยู่หรือเปล่า และนายยังคงคิดที่จะซื้อโทรศัพท์อยู่อีกเหรอ? และนายแน่มากที่มาร้านของแบรนด์ที่มีชื่อเสียงนี้ด้วย?”

ลีเลียนกล่าวด้วยสีหน้าแปลกใจ

ชารอนที่กำลังยืนอยู่ด้านข้าง มองไปที่เจอรัลด์และส่ายหัวของเธอด้วยรอยยิ้มที่เหยียดหยาม