มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 293
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 293
สถานที่นั้นมีคนมากขึ้นเรื่อย ๆ
เดเมียน ไรย์ ก็รู้สึกตะลึงมากขึ้นเช่นกัน
เขาเป็นคนที่สั่งให้คนของเขาตามเจอรัลด์ และผลก็คือ เกือบครึ่งหนึ่งของเมย์เบอรรี่ ไม่ว่าจะเป็นทหาร หรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ หรือแม้แต่นักธุรกิจระดับสูง ก็มาที่นี่แทน
แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องของเขาเอง เฮนรี่ ไรย์ ก็อยู่ในที่เกิดเหตุ เขารู้สึกอับอายอย่างมาก
ในทางกลับกัน เจอรัลด์ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไป หลังจากถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย
ถ้าเขาอยู่ต่อไป ตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้นคนขับยังหมดสติ และไม่มีใครดูแลเขา เขาเดินเข้าไปหากลุ่มบอดี้การ์ดแล้วสั่งให้ ฟลินท์ เล็กซ์ซิงตัน ที่เพิ่งมาถึงทำอะไรบางอย่างกับเรื่องนี้
พวกเขาขับรถทันที โดยหลีกเลี่ยงฝูงชนและส่งคนขับไปขึ้นรถโรงพยาบาล
ส่วนเรื่องที่เหลือเจอรัลด์เชื่อว่าฟลินท์จะดูแลได้
“ให้ตายเถอะพวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นี่จริง ๆ!”
ในที่สุดเฮเวิร์ด และคนอื่น ๆ ก็สามารถฝ่าฝูงชนได้หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนัก
เมื่อเห็นภาพเบื้องหน้าพวกเขา พวกเขาก็ถูกจับ
ลิเลียนและชารอนอ้าปากกว้าง
“นั่นไม่ใช่ ฟลินท์ เล็กซ์ซิงตัน หรือ?”
เฮเวิร์ดเห็นฟลินท์ที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงกลางทันที
เขาถามอย่างรังเกียจ
“ฮะ? คุณรู้จักพี่ใหญ่อย่าง ฟลินท์ เล็กซ์ซิงตัน ได้อย่างไร?”
ตอนนี้ลิเลียน และชารอนรู้สึกประหลาดใจกับเฮเวิร์ดมากขึ้น
“อืม คุณจำได้ไหมว่าครั้งนั้นเราไปปิกนิกที่ภูเขายอร์กนอร์ท ในความเป็นจริงบ่ายวันนั้น เจอรัลด์ คลอฟอร์ด จาก เมย์เบอร์รี่ มาที่หมู่บ้านของเรากับคุณเล็กซ์ซิงตัน และเซ็นสัญญาหลายฉบับ!”
“เฮ้ พ่อของฉันเป็นคนทำบัญชีให้หมู่บ้านของเรา และเขายังได้รับแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชีของโครงการ การพัฒนา ยอร์คนอร์ท เมาน์เทน ดังนั้นเขาจึงต้องจัดการกับคุณเล็กซ์ซิงตัน ฉันไม่ได้พูดถึงว่าฉันไปที่ เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเหรอ ฉันรู้ว่าคุณคงไม่เชื่อ แต่พ่อของฉันพาฉันไปที่นั่นจริง ๆ พ่อของฉันยังขอให้ฉันกินขนมปังกับคุณเล็กซ์ซิงตัน!”
เนื่องจากโครงการนี้เป็นโครงการพัฒนาโครงการแรกของเจอรัลด์ ฟลินท์จึงให้ความสนใจกับโครงการนี้เป็นอย่างมาก และเขาต้องให้ความบันเทิงกับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับโครงการนี้
“ไม่น่าเชื่อเลย! แม้ว่าคุณจะทุบตีฉันจนตายฉันก็ยังไม่เชื่อว่าคุณจะไปที่ เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์
เด็กสาวทั้งสองค่อนข้างอิจฉาและริษยาเขา
“โอ้ พาฉันไปเป็นคนอวดดีเหรอ?”
เฮเวิร์ดยักคิ้ว
“เจ้าเด็กน้อยพูดอวดเสร็จหรือยัง”
“ไอ้เด็กนี่หลอกลวงจริงเหรอ? ทันทีที่มีผู้มีอิทธิพลโตพวกเขาจะแสดงข้าง ๆ กันราวกับว่าพวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือผู้มีอิทธิพลจะทำการกระทำที่ร้ายกาจนี้”
“ถูกต้องแล้วอะไรคือ ประเด็นของการเสแสร้งนี้ ไปที่นั่นและทักทายถ้าคุณมีความกล้าก็เข้าไปทักทาย”
ก่อนที่ลิเลียนและชารอนจะตั้งคำถามกับเขา
ผู้สังเกตการณ์สองสามคนที่อยู่ด้านข้างทำหน้าบึ้งใส่เฮเวิร์ด
“ถ้าอย่างนั้นคุณจะต้องรอดู!”
เฮเวิร์ดไม่ได้พูดอะไรมาก เขาเอามือทั้งสองข้างของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเขา เขาเดินขึ้นมาท่ามกลางสายตาที่แปลกใจของผู้คน
“สวัสดีคุณเล็กซ์ซิงตัน ผมไม่คาดคิดว่าจะเจอคุณที่นี่!”
เฮเวิร์ดทักทายด้วยการแสดงออกที่มีขอบเขตเล็กน้อย
ฟลินท์ตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นเขาก็สแกนเฮเวิร์ดตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณคือ?”
“พ่อของผมชื่อ คเวชอว์น เดวีส์ ชื่อเล่น เดวี่ บาร์ตัน นักบัญชีจาก ยอร์คนอร์ท เมาน์เทน เราพบคุณเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว!”
เฮเวิร์ดรู้สึกประหม่าและกลัวว่า ฟลินน์ เล็กซ์ซิงตันจะลืมเขา
“อ่า ฉันจำได้แล้วคุณคือ เดวี่ตัวน้อย ตอนนี้ไม่มีอะไรอีกแล้วอย่าอยากรู้อะไร คุณควรออกจากที่นี่ก่อนเวลา และกลับบ้านซะ!”
ทันทีที่ฟลินท์ได้ยินเกี่ยวกับหมู่บ้านยอร์กนอร์ท เขาก็ความสนใจเขามากขึ้นและจับมือ
เขาบอกให้เฮย์เวิร์ดออกจากที่เกิดเหตุโดยเร็ว
“โอ้พระเจ้า โอ้พระเจ้า! ชารอนดู ฟลินท์ เล็กซ์ซิงตัน รู้จักเฮเวิร์ดจริง ๆ!”
ลิเลียน รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก
ถ้าเธออยากตะโกนออกมาได้ เธอก็จะทำได้เลย
“เอ่อ ฮะ!”
และในขณะที่ชารอนตกใจ เธอก็จ้องไปที่เฮเวิร์ดด้วยความประทับใจ
ขณะนั้นเอง ชารอนรู้สึกราวกับว่าเฮเวิร์ดนั้นหล่อมากอย่างไม่น่าเชื่อ จนเธอรู้สึกว่าผู้ชายเท่ ๆ คนอื่น ๆ ที่เธอเคยเห็นมาก่อนไม่มีใครเทียบได้กับเขาเลย!