มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 348

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 348

ในตอนนั้น พ่อของเขาอาศัยอยู่ในความแร้นแค้น และเขาไม่ผ่านการสอบคัดเลือกเพื่อเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย ดังนั้นปู่ของเจอรัลด์จึงได้รับการบังคับให้เป็นทหารในกองทัพแทน ที่นั่นเขาได้พบกับสหายที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาของเขาคนนั้น

หลังจากอยู่ในกองทัพเป็นเวลาสองปี เขาก็กลับไปบ้านเกิดและเริ่มต้นทำไร่

เขาต้องการเงินเนื่องจากเขาไม่มีเงินเลย

ด้วยเหตุใดเหตุหนึ่ง เขาสามารถจัดการรวบรวมเงินได้มากพอที่จะเปิดร้านขายซาลาเปาและเขาก็เลิกทำไร่หลังจากนั้น แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพ่อของเขาไม่ใช่คนที่ปล่อยให้ขโมยหนีไปได้เมื่อเขาเห็น เขาจึงลงเอยด้วยการทำให้โจรคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นพิการ เป็นผลให้เขาต้องยอมยกร้านซาลาเปาให้อีกฝ่ายเป็นการชดเชย

จากนั้น เขาก็ได้กู้ยืมเงินจำนวนมากและมีหนี้สินต่างประเทศมากมาย

มันเป็นจุดสำคัญในชีวิตของเขาที่เขายากจนมาก จนเขาไม่มีเงินแม้แต่จะฉลองวันปีใหม่ด้วยซ้ำ เมื่อไม่เห็นความหวังอื่นใด เขาจึงตัดสินใจตามหาเพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาของเขา

สหายร่วมทุกข์ร่วมสุขของเขาอาศัยอยู่ในประเทศและมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างร่ำรวย ทั้งพ่อและแม่ของเขาเป็นข้าราชการ ดังนั้นตามธรรมดาแล้วพวกเขาจึงมีชีวิตที่ค่อนข้างดีอยู่แล้ว

อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่พ่อของเขามาถึงบ้านตามที่อยู่ที่ได้รับมา เพื่อนของเขาจะไม่เคยอยู่ที่นั่นเลย

ในตอนนั้นมันแย่พอ ๆ กับความเย็นชาและน่าผิดหวัง

ในขณะที่พวกเขาเป็นพี่น้องกัน พวกเขาสนิทกันมาก พวกเขาได้ทำข้อตกลงกันว่า ลูกชายในอนาคตของพวกเขาก็จะเป็นพี่น้องกันเช่นกัน หากพวกเขาคนใดคนหนึ่งมีลูกสาว งั้นพวกเขาพวกเขาก็จะกลายมาเป็นคู่รักกันแทน

เห็นได้ชัดว่าข้อตกลงนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องตลกสำหรับเพื่อนของเขา

ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่พยายามติดต่อเขาอีกต่อไป

ในที่สุด เมื่อพ่อของเขาอายุครบยี่สิบสองปี สุดท้ายปู่ของเจอรัลด์ก็บอกพ่อของเขาว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นทายาทที่ร่ำรวย

จากนั้นพ่อของเขาถูกนำไปสู่การเริ่มต้นธุรกิจ ก่อนที่เขาจะสามารถสืบทอดความร่ำรวยของตระกูลคลอฟอร์ดได้ในที่สุด

จนกระทั่งทั้งเจอรัลด์และพี่สาวของเขาเกิดมาในที่สุดพ่อและแม่ก็กลับไปบ้านเกิดของพวกเขา พวกเขาทั้งคู่ควบคุมธุรกิจจากระยะไกล ในขณะเดียวกันก็วางแผนระบบความแร้นแค้นที่เหมาะสม เพื่อสั่งสอนแก่บุตรหลานด้วย

เจอรัลด์จำได้ชัดเจนว่าเป็นเพื่อนบ้านของเขาคุณลุงและคุณป้าวินเทอร์ ที่ดูแลเจอรัลด์และพี่สาวของเขาเป็นส่วนใหญ่ในช่วงวัยเด็กของพวกเขา พ่อแม่ของพวกเขามักจะยุ่งอยู่กับการหาเงินในต่างประเทศเพื่อใช้หนี้ของครอบครัว

พ่อแม่ของเขาจะกลับมาเยี่ยมพวกเขาเพียงสองหรือสามครั้งต่อปีอย่างมากที่สุด เพื่อตรวจสอบความก้าวหน้าของพวกเขา

นั่นคือบทสรุปพื้นฐานของทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

ในกรณีของเมื่อไหร่ ที่ในที่สุดแล้วพ่อของเขาได้พบกับเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขคนนั้นอีกครั้งนั้น มันเกิดขึ้นเมื่อตอนที่เจอรัลด์พร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตในโรงเรียนมัธยม พ่อของเขาได้พาเขาไปพบกับเพื่อนเก่าคนนั้นของเขา พ่อของเจอรัลด์จำได้ว่าเพื่อนของเขาบอกว่าเขาเรียนเก่ง ตอนนี้เขาต้องการให้เขาช่วยเจอรัลด์ในการมองหาโรงเรียนที่ดี

ในที่สุดเมื่อพวกเขาสบตากันที่ลานจอดรถของบ้านของเพื่อนของเขา เพื่อนของเขาเพียงแค่พูดว่าเขายุ่งอยู่กับการประชุม ในช่วงที่พ่อของเขาขอความช่วยเหลือจากเขา จากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อทันทีและบอกให้พ่อของเขามาพบเขาอีกครั้งในอนาคตเพื่อระลึกถึงอดีตกัน

สุดท้าย เจอรัลด์ก็จัดการเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมที่มีชื่อเสียงด้วยผลการเรียนที่ดีของเขาเองได้

เพื่อนของพ่อของเขาดูเหมือนจะมีสถานะที่สูงมาก และเป็นเรื่องปกติที่เขาจะดูถูกเจอรัลด์และครอบครัวของเขา

นั่นเป็นความประทับใจเพียงอย่างเดียวที่เจอรัลด์มีเป็นการส่วนตัวเมื่อเขาได้พบกับเพื่อนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขคนนั้นของพ่อ

“แล้วไงล่ะ พี่” เจอรัลด์ถามขณะที่เขาสลัดความคิดของตัวเองทิ้งไปชั่วขณะ

“อืม นายก็เห็น พ่อพูดอยู่ตลอดเวลาว่าเขาคิดถึงเพื่อนเก่าของเขา อย่างไรก็ตาม นายรู้ดีว่าเขาไม่ได้สนใจชื่อเสียงและโชคลาภมาโดยตลอด ตอนนี้ที่ระบบการสอนความแร้นแค้นของเราสิ้นสุดลงแล้ว มันคงไม่สะดวกที่พ่อจะกลับไปที่เมืองเมย์เบอร์รี่ เพื่อเยี่ยมเยียนเพื่อนเก่าของเขาด้วยตนเอง ด้วยสถานะที่สูงมากของพ่อและทุกอย่าง ใช่ ฉันรู้ว่า ‘เพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุข’ ที่ว่าคนนี้ของเขานั้นมักจะดูถูกเราและพ่อของเราอยู่เสมอ แต่พ่อของเราชอบมองเห็นแต่สิ่งที่ดีในตัวผู้คน เนื่องจากว่าตอนนี้ฉันไม่สามารถกลับไปทำอะไรเป็นการส่วนตัวได้ ฉันจึงจะต้องฝากเรื่องนี้ไว้กับนายแล้วตอนนี้!”

“เนื่องจากว่านายจะอยู่ในเมืองเมย์เบอร์รี่เพื่อสะสางเรื่อง ธุรกิจบางอย่างของนายในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนอยู่ดี ลองสละเวลาสองสามวันเพื่อกลับบ้านและอยู่ที่นั่นสักพักในขณะที่นายอยู่ที่นั่น นายก็สามารถไปเยี่ยมเพื่อนเก่าของพ่อเช่นเดียวกับเพื่อนคนพิเศษของเขาได้ ฉันจะส่งอีเมล์บางอย่างให้นายเร็ว ๆ นี้ละกัน จะมีข้อมูลติดต่อและที่อยู่ของเพื่อนคนพิเศษอยู่ในนั้นด้วย นายไม่เคยพบกับเพื่อนคนพิเศษคนนั้นมาก่อนฉันคิดว่านะ ถ้ามีสิ่งใดที่นายสามารถทำเพื่อช่วยเหลือสถานการณ์ได้ ก็ช่วยทำทีเถอะ”

“อีกอย่าง เนื่องจากว่าคุณลุงวินเทอร์และคุณป้าวินเทอร์ได้ดูแลเรามาเป็นเวลานานแล้ว นายอาจจะสร้างบ้านพักบนภูเขาให้พวกเขาสักหลังก็ได้นะ อย่าลืมให้เงินบางส่วนเพื่อช่วยเหลือลูก ๆ พวกเขาด้วยล่ะ! เอาล่ะ ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว บาย!”

หลังจากการให้คำแนะนำกับเขามากมาย จากนั้นเธอก็วางสายทันที

เจอรัลด์จึงทำได้เพียงแค่รู้สึกงงงวยในขณะนี้

ใครคือเพื่อนคนพิเศษของพ่อกัน?

เมื่อรู้ว่าการคิดเรื่องนี้ไม่ได้ช่วยอะไร เขาจึงส่ายหัวก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่หอพัก

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็ได้เล่นให้เห็นตามที่แสดงไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

กลับมายังปัจจุบัน ค่ำคืนนี้เงียบงันขณะที่พวกผู้ชายนอนหลับกันอย่างสงบ

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เจอรัลด์ก็ไปที่ห้องสมุดพร้อมหนังสือเรียนในมือเพื่อศึกษา

มีหลายคนอยู่ที่นั่นแล้วแม้ว่าจะเป็นเวลาเช้าตรู่ขนาดนี้ก็ตาม

เจอรัลด์เพียงแค่เดินไปที่จุดศึกษาตามปกติของเขาที่อยู่ข้างหน้าต่าง

ทันทีที่เขาเห็นโต๊ะที่คุ้นเคย เขาก็นึกถึงกีย่าขึ้นมา ท้ายที่สุดแล้ว นี่คือจุดที่พวกเขาได้พบกันครั้งแรก

เขาอยากจะมอบกำไลข้อมือหยกที่เขาได้ซื้อไว้ให้กับเธอ แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่เห็นเธอในระหว่างเส้นทางปกติของเขาและเขาก็ไม่มีข้อมูลติดต่อของเธอด้วยเหมือนกัน

ภารกิจรองที่สองของเขาที่ห้องสมุดคือการดูว่าในที่สุดเขาจะได้พบกับเธออีกครั้งหรือไม่

หลังจากนั่งลงแล้ว เจอรัลด์พบว่าตัวเองเงยหน้าขึ้นเป็นครั้งคราว

ในขณะที่เขาทำเช่นนั้นมาครู่หนึ่งแล้ว หญิงสาวที่มีมารยาทดีไม่กี่คนที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องสมุดก็ยังคงสังเกตการกระทำของเจอรัลด์ต่อไป

“เฮ้ เฮ้! เธอคิดว่าไอ้งั่งที่ดูน่าสมเพชคนนั้นกำลังมองหาใครอยู่?” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้นมาขณะที่เธอยิ้ม