มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 390
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 390
“ยินดีด้วยค่ะ คุณดัฟฟี่ สำหรับรางวัลคีย์บอร์ดทองคำที่มีมูลค่า 15,000 ดอลลาร์!”
พิธีกรหมุนวงล้ออีกครั้ง
ติ้ง!
“ยินดีกับคุณ…”
“…”
รางวัลต่าง ๆ ถูกแจกจ่ายออกไปตามลำดับ
ติ้ง!
“ยินดีด้วยค่ะ คุณโจนาธาน แลดด์! คุณชนะรางวัลกำไลหยกมรกตที่มีมูลค่าถึง 30,000 ดอลลาร์!”
“อ่าา!!!”
มอนทาน่าวิงเวียนด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เธอได้ยินการประกาศของพิธีกร
ผู้ชมปรมมือเช่นกัน
รางวัลอย่างเดียวก็แค่เป็นส่วนหนึ่งของการจับฉลาก
ที่สำคัญที่สุด มอนทาน่าสามารถขึ้นไปบนเวทีกับโจนาธาน เวทีเดียวกันกับที่คนใหญ่คนโตคนอื่น ๆ ยืนอยู่ นอกจากนี้ ก็ผู้สื่อข่าวมากมายอยู่ด้านข้างด้วย
บ้าไปแล้ว!
ผู้หญิงคนหนึ่งจะขออะไรได้มากกว่านี้ล่ะ?
มอนทาน่าปิติยินดีมากจนเธอเผลอตีแก้มเจอรัลด์ เธอแค่ตื่นเต้นมากเกินไป และตบนั่นก็รู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!
“ใครจะเป็นคนที่ได้กลับบ้านพร้อมกับรางวัลใหญ่กันนะ?”
เสียงพิธีกรดังก้องไปทั่ว และฝูงชนก็ตกอยู่ในความเงียบกัน
ขณะที่เข็มชี้ตกลง สายตาของผู้คนก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความคาดหวัง
ติ้ง!
สุดท้าย เข็มชี้ก็หยุดขยับ
“ยินดีด้วยค่ะ คุณคลอฟอร์ด ในการชนะรางวัลรถเบนซ์ G500 ที่มีมูลค่าถึง 3000,000 ดอลลาร์! ขอเสียงปรบมือดัง ๆ อีกรอบให้เขาหน่อยค่ะ!”
พิธีกรตะโดนออกมาด้วยความตื่นเต้น
“อ๋าาา!!!”
ฝูงชนกรี๊ดกร๊าดกัน
แน่นอน ผู้ชนะสำหรับรางวัลอื่น ๆ นั้นทั้งหมดเป็นการสุ่ม แต่สำหรับรางวัลหลัก คุณคลอฟอร์ดถูกจัดให้ชนะได้รางวัลนี้แม้ว่าเขาอาจจะไม่รู้สึกชื่นชมมันก็ตาม
ทุกคนรู้ว่าวงล้อแจกรางวัลเป็นการสร้างขึ้น
“เอาล่ะค่ะ ขอเชิญผู้ชนะรางวัลขึ้นมาบนเวทีด้วยค่ะ! นอกจากนี้ คุณคลอฟอร์ด ถ้าคุณมาถึงแล้ว โปรดขึ้นมาบนเวทีเช่นเดียวดันด้วยนะคะ!”
ผู้ชมเงียบลงกันฉับพลันอีกครั้ง
สายตาของทุกคนค้นหาไปทั่วทุกที่รอบ ๆ ห้องโถง
“เร็วเข้า เร็วเข้า เจเรมี่ คุณสามารถร่วมเวทีกับคุณคลอฟอร์ดได้!”
มอนทาน่าจัดชุดเดรสของเธอให้เรียบเพื่อซ่อนคราบไวน์
เธอรีบร้อนควงแขนโจนาธานและยืนขึ้น
ในอีกทางหนึ่ง เจอรัลด์ก็ไม่อยากจะทำให้คนอื่น ๆ รอนานไปกว่านี้
เขาจึงตัดสินใจว่าจะเลิกทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจอีกต่อไป เขาลุกยืนขึ้นไปพร้อมกับมอนทาน่าและตามพวกเขาไปทางเวที
“ให้ตาย ทำไมนายถึงตามเรามาล่ะ?”
มอนทาน่าเพียงตระหนักได้ว่าเจอรัลด์ตามอยู่ข้างหลังเธอไปในขณะที่เธอกำลังจะถึงเวทีแล้ว
“ผมมาที่นี่เพื่อรับรางวัลของผม!” เจอรัลด์ตอบ
“ไสหัวไปให้พ้น ไม่มีใครเอ่ยชื่อของนาย รางวัลนั่นไม่ใช่สำหรับนาย นั่นสำหรับคุณคลอฟอร์ด ไม่ใช่เจอรัลด์ นายแม่งตาบอดหรือไงห๊ะ?”
มอนทาน่าโต้เถียงอย่างกังวลใจ
“ให้ตายเถอะ โจนาธาน คุณไม่แม้แต่จะอยากรู้แน่ว่าเพิ่งเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ ฉันบังเอิญได้พบกับนักเรียนเก่าของฉันที่ห้องโถงชั้นล่าง จากนั้น พ่อบ้านของนักเรียนคนหนึ่งก็มาและเรียกหาคุณคลอฟอร์ด และไอ้โง่เจอรัลด์คนนี้ก็ยืนขึ้น แม้แต่ฉันในฐานะคนยืนมองก็ยังรู้สึกกระดากอายแทนเขาเลย!”
“และตอนนี้ เขากำลังพยายามจะขึ้นไปบนเวทีเพื่อรับรางวัล! ถ้าผู้คนเริ่มหัวเราะเยาะเขาและรู้ว่าเขาเป็นหนึ่งในนักเรียนของฉัน พวกเราจะต้องอับอายขายหน้าแน่!”
ทั้งหมดนั่นคือสิ่งที่มอนทาน่ากังวล
“คุณคลอฟอร์ด โปรดขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ!”
คราวนี้ แซค ไลล์ ขึ้นมาบนเวทีในฐานะแขกผู้มีเกียรติ
เขาดูเคารพต่อเจอรัลด์และเรียกหาเขา
“อืมม!”
เจอรัลด์พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรมากนัก
เขาเดินขึ้นไปบนเวที
ไมเคิล ซีค ที่นั่งอยู่โต๊ะวีไอพีด้านล่าง เช่นเดียวกับทีมคนอื่น ๆ ของบริษัทเมย์เบอร์รี่ อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด ต่างก็ลุกยืนขึ้นและส่งเสียงเชียร์เขา
“คุณคลอฟอร์ด ยินดีด้วยครับ!”
“ขอบคุณครับทุกคน!”
เจอรัลด์ยิ้มอย่างสุภาพ
“ให้ตาย เช่นนั้นเขาคือคุณคลอฟอร์ดจริง ๆ!”
ฝูงชนทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบทันที…