มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 403
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 403
“ขอโทษค่ะ คุณผู้หญิง!” พนักงานเสริฟ์สาวที่นำหน้ายิ้มให้เลลา ที่จ้องด้วยอาการปากค้างกว้างขณะที่อาหารมากมายได้ถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเจอรัลด์
“ห๊ะ? อะไรเนี่ย?” เลลาพูดตะกุกตะกักครู่หนึ่ง จากนั้นก็อุทานออกมา “เฮ้ เฮ้ เฮ้! ต้องมีบางอย่างที่ผิดพลาดแน่—คุณจำโต๊ะผิดแล้ว!”
ใครก็สามารถบอกได้ว่ามันเป็นอาหารหรูหราที่มีราคาแพงมาก—อย่างน้อยถึงห้าพันดอลลาร์หรือมากกว่านั้น—และมันถูกกำหนดมาให้เจอรัลด์งั้นเหรอ?
เลลามักจะคิดดูถูกเขาอยู่เสมอในฐานะที่เป็นผู้ชายที่ไม่ได้สำคัญอะไร ครั้งหนึ่ง เธอได้ปล่อยให้พ่อของพวกเขาจัดเตรียมให้พวกเขาแต่งงานกัน และมันทำให้เธอกลายเป็นตัวตลกไปอย่างสิ้นเชิง
“เฮ้ เลลา! ที่ไหนสักที่ในฟาร์มที่ห่างไกลออกไป คู่หมั่นของเธอกำลังรอเธออยู่นะ!” เธอยังคงสามารถเห็นรอยยิ้มที่เยาะเย้ยเหล่านั้นได้อย่างชัดเจนลึก ๆ ในใจของเธอ
มันเป็นบ่อเกิดความทุกข์ที่นาวนานที่สุดในชีวิตของเธอมาโดยตลอด เธอไม่เคยพูดถึงมัน แต่มันอยู่ในใจของเธอเสมอ ในฐานะที่เป็นสัญลักษณ์ของความอัปยศอดสูของเธอ เธอจึงดูถูกดูแคลน เจอรัลด์ คลอฟอร์ด อย่างที่สุด
แต่กระนั้น เจอรัลด์กำลังทานอาหารอย่างดีตอนนี้…
“จะมีความผิดพลาดอะไรได้ยังไงคะ? คุณคลอฟอร์ดมาที่นี่เพื่อสั่งเมนูที่แพงที่สุดของเรา ซึ่งถูกจัดเตรียมโดยเชพมือฉมังที่เชี่ยวชาญจากฝรั่งเศส! ทั้งหมดนี้เป็นราคาถึงหนึ่งพันดอลลาร์เชียวนะคะ!” พนักงานสาวมอบรอยยิ้มเจิดจ้าให้เธออีกครั้ง จากนั้นก็โค้งให้เจอรัลด์ และปล่อยให้เขาทานอาหารไป
“ว่าไงนะ? หนึ่งพันดอลลาร์!” เลลาตกตะลึง เธอไม่เคยตามใจตัวด้วยความหรูหราเช่นนี้มาก่อนเลย!
“เจอรัลด์ นายกำลังทำอะไรอยู่? ไม่มีใครยากจนกว่านายแล้ว และกระนั้นนายก็กำลังผลาญเงินไวขนาดนี้…ครัวฝรั่งเศสงั้นเหรอ? นายบ้าไปแล้วหรือไง? นายไม่เคยคิดที่จะเอาเงินหนึ่งพันดอลลาร์นั้นไปทำบางอย่างที่เป็นประโยชน์เลยหรือไง?” เลลาด่าว่าเขาด้วยคำพูดที่เสียดสี
“ถูกต้อง ถูกต้อง” ดักลาสร่วมด้วย “คนยากจนแน่นอนว่าชอบทำตัวเหมือนพวกเขามีเงินให้ใช้จ่าย! ฉันเป็นใคร และนายเป็นใคร? โทรศัพท์มือถือของฉันมีราคามากเท่ากับอาหารมื้อนี้ที่นายกำลังทานอยู่ที่นี่! สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ทำให้นายผวาใช่ไหม?”
เอาตามตรง ที่นี่ในมณฑลเงียบสงบนี้ โทรศัพท์มือถือห้าร้อยดอลลาร์คือสัญลักษณ์ของสถานะที่ยิ่งใหญ่—แต่ดักลาสก้าวขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง: ด้วยโทรศัพท์ที่มีราคาถึงหนึ่งพันดอลลาร์ มันแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนสำคัญจริง ๆ
แต่ตอนนี้ มันไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากราคาของอาหารมื้อหนึ่งสำหรับเจอรัลด์ ไม่มีใครจะยอมรับได้โดยไม่แสดงความเห็น
“เจอรัลด์ มันไม่ใช่ว่าพวกเรากำลังพยายามทำให้นายรู้สึกแย่นะ…แต่มันจะไม่ดีกว่าเหรอที่จะเอาเงินนี้ไปซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ให้ตัวเองน่ะ หรือโทรศัพท์ดี ๆ สักเครื่อง หรือบางทีอาจเป็นการแปลงโฉมบางอย่าง…แต่แทนที่ นายแค่…อี๋!” เลลาส่ายหัวของเธอใส่เขาอย่างรังเกียจ
เปรียบเทียบกับดักลาส ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของมารยาทหรือสติปัญญา เจอรัลด์นั้นยังห่างไกลอีกมาก
ครืด!! โทรศัพท์ของเจอรัลด์กำลังสั่น เขาดึงมันออกมาชำเลืองดูอย่างเร็ว มันเป็นสายโทรเข้าที่ไม่รู้จัก
เลลาและดักลาสจ้องมองด้วยสายตาที่เบิกกว้างเท่ากับจานอาหารบนโต๊ะได้
เนื่องจากความอึดอัดของสถานการณ์ในปัจจุบัน เจอรัลด์จึงไม่ได้รับสาย เขาตัดสายทิ้ง พยายามที่จะยัดโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา
ในท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ยังคงเป็นลูกสาวของลุงจอง และเขาไม่ควรทำให้เธอต้องขุ่นเคืองมากเกินไป
“ถือมันไว้ตรงนั้น! ให้ฉันดูโทรศัพท์นั่นซิ!” ความตื่นเต้นอย่างมากเกาะกุมจิตใจของเธอฉับพลัน เลลาฉกมันมาดู และพึมพำ “รุ่นนี้ มันคือ…”
“มันเป็นรุ่นล่าสุดที่ตีตลาด ราคาสี่พันถึงห้าพันดอลลาร์ต่อเครื่อง นี่เป็นโทรศัพท์ของนายเหรอ เจอรัลด์?” นอกจากเลลาและดักลาสแล้ว แม้แต่ซินดี้เองก็ช็อกที่เห็นได้เห็นมัน
“ฮ่าฮ่า ฉันยืมนั่นมาจากเพื่อนร่วมชั้นของฉันเอง! ก็แค่เพื่อเป็นหน้าเป็นตาน่ะ เธอก็รู้!” เจอรัลด์ดูถูกตัวเอง
“ฮึ่ม! บอกความจริงมา ไม่อย่างงั้นละก็!” ซินดี้กรอกตามองบนใส่เขา “อย่าคิดว่าฉันไม่สามารถบอกได้นะว่าสิ่งนี้เป็นของนายหรือไม่?”
เลลาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไป ขณะนี้
นี่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน? ผู้ชายที่เธอเกลียด…เขาจะเป็นได้อย่างไร…นี่หมายความว่าผู้ชายเหล่านั้นทั้งหมดที่อยู่ที่นั่นได้ถูกเรียกมาที่นี่โดยเขาจริงงั้นเหรอ?
“เอาเถอะ เอาเถอะ…ก็แค่โทรศัพท์เอง พวกเธอแค่ดื่มกันที่นั่น—-เธอยังไม่ได้ทานอะไรหนิ…เอางี้ไหมฉันจะเลี้ยงอาหารฝรั่งเศสพวกเธอทุกคน?” เจอรัลด์พยายามจะเปลี่ยนหัวข้อด้วยทุกอย่างกับการใช้จ่ายของเขา
“โอ้ นั่นฟังดูดีนะ! ฉันกำลังหิวจัดเลย—และฉันก็ไม่เคยทานอาหารฝรั่งเศสราคาหนึ่งพันดอลลาร์มาก่อน! ฮ่าฮ่าฮ่า! นี่จะเป็นการเลี้ยงของนาย เจอรัลด์!”