มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 422

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 422

เรจำผู้ชายคนนี้ได้ และเธอก็มีสีหน้าประหลาดใจบนใบหน้าของเธอ

เมื่อเห็นว่าเรและโชกุนก็อยู่ที่นั่น เวย์ลอนก็ประหลาดใจเช่นกัน

เขาลงจากรถมาและยืนพิงมันด้วยมือข้างหนึ่งล้วงในกระเป๋ากางเกง จากนั้นเขาก็ยิ้มและกล่าวขึ้นมา “ซื้อมันมาได้ประมาณครึ่งเดือนก่อนน่ะ ในที่สุดฉันจึงหาโอกาสขับมันมาได้ในวันนี้!”

เวย์ลอนคือ เพื่อนร่วมชั้นเก่าของเจอรัลด์อีกคน

ย้อนกลับไปเมื่อพวกเขายังคงอยู่ในโรงเรียนด้วยกัน มีเพียงเด็กชายสองคนที่ร่ำรวยและมีอำนาจ พวกเขายังคงเป็นอย่างงั้นในวันนี้

หนึ่งในพวกเขาคือคาเมรอน ที่ครอบครัวนั้นเกี่ยวข้องกับแผนกสุขภาพ คนอื่นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากเวย์ลอนนั่นเอง

ทั้งเวย์ลอนและคาเมรอนมีความสัมพันธ์ที่ดีเมื่อก่อนนั้น พวกเขามีความสุขกับการเล่นไปเรื่อยในระหว่างชั้นเรียน

เนื่องจากพวกเขาทั้งสองมีความมั่งคั่งและมีอำนาจ พวกเขาทั้งคู่จึงมีชีวิตที่ดีแม้หลังจากการเรียนจบจากมัธยมปลายแล้วก็ตาม

แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์รู้สึกสนใจในความสัมพันธ์ของเวย์ลอนกับเซลล่ามากกว่า พวกเขาทั้งสองไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเลลย ยิ่งไหกว่านั้นยังทะเลาะกันเป็นบางครั้งบางคราวด้วย อย่างน้อยก็เท่าที่เจอรัลด์สามารถจำได้ แต่พวกเขาตอนนี้ดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างดีต่อกัน

ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน เรก็ชี้ไปที่เจอรัลด์ก่อนที่จะกล่าวขึ้นมา “เวย์ลอน เจอรัลด์ก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน ทำไมนายไม่คุยกับเขาล่ะ?”

จากนั้นในที่สุดเวย์ลอนก็หันไปทางเจอรัลด์ที่นั่งอยู่ข้างพวกเขาตลอดเวลา

“โอ้ ตายจริง! ถ้าเธอไม่ได้บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันก็คงจะจำเขาไม่ได้จริง ๆ นายก็อยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอืเจอรัลด์!” เวย์ลอนกล่าวขณะที่เขายิ้มจาง ๆ

เรเพียงยิ้มเยาะกับคำพูดนั้น “อะไรนะ นายลืมไปแล้วเหรอ เวย์ลอน? ครั้งหนึ่งนายขอให้เจอรัลด์ให้นายยืมสมุดจดบันทึกของเขาเพื่อที่นายจะสามารถลอกคำตอบของเขาได้ไง เจอรัลด์ไม่ให้นายยืมดังนั้นนายจึงเอาเก้าอี้ทุบตีเขาตลอดทางตั้งแต่แท่นหน้าห้องจนถึงหลังห้อง ฉันจำได้ว่าเขากลัวแทบตายในตอนนั้นเพราะนายทำมันอย่างเกรี้ยวกราดมาก” เรกล่าวขณะที่เธอนึกถึงอดีต

เจอรัลด์ถูกทำให้อยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดอย่างที่สุด ทันทีที่เธอกล่าวเช่นนั้น

เขาจำได้เหตุการณ์นั้นอย่างชัดเจน และมันเป็นความความทรงจำที่เลวร้ายที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ สำหรับเขา เวย์ลอนเป็นเหมือนเงาในหัวใจของเจอรัลด์ เนื่องจากเขามักจะเยาะเย้ยเจอรัลด์อย่างเปิดเผยอยู่เสมอ นั่นไม่ใช่ครั้งเดียวที่เขาได้ทำร้ายเจอรัลด์เหมือนกัน

เป็นสิ่งที่บอบช้ำทางจิตใจมากจนถึงที่ว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่เจอรัลด์ได้ยินแม้แต่ชื่อของเขา เขาจะหวาดกลัวขึ้นมาตามสัญชาตญาณ

ในระหว่างเหตุการณ์นั้น ทั้งเซลล่าและชาลอนได้ทะเลาะกันอย่างดุเดือดกับเวย์ลอน เพราะพวกเธอต้องการจะช่วยเจอรัลด์

เซลล่ายังหยิบหนังสือเรียนและทุบมันกับเวย์ลอนอีกด้วยซ้ำ เพื่อที่เธอจะสามารถแก้แค้นให้เจอรัลด์ได้

โดยรวมแล้วมันเป็นประสบการณ์ที่ไม่น่ายินดี และเจอรัลด์ทำได้เพียงแค่ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่นเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม เวย์ลอนไม่ได้สนใจต่อสถานการณ์และเพียงเปลี่ยนหัวข้อ “เอาล่ะ นั่นเป็นการพูดคุยกันพอแล้ว ตอนที่ฉันโทรหาเซลล่าก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าเธอจะอยู่ที่นี่คนเดียวเสียอีก กลายเป็นว่าทุกคนก็กำลังรอรถบัสอยู่ที่นี่ด้วย! ยังไงก็ตาม เอาเถอะ เซลล่า ไปกันเถอะ”

‘เซลล่าต้องกลัวว่าฉันจะเข้าใจผิดก่อนหน้านี้ ดังนั้นนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ทำไมเธอถึงแอบไปรับสายนั้น’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

มันไม่จำเป็นเลยจริง ๆ เจอรัลด์ไม่ได้สนใจสักหน่อย เอาตามตรง

แต่อย่างไรก็ตาม เธอได้สัญญาและตกลงว่าจะพวกเขาจะไปที่งานสังสรรค์ด้วยกัน แต่ปรากฏว่าเธอมีทั้งเจอรัลด์และเวย์ลอนกำลังรอที่จะพาเธอไปที่นั่นทั้งคู่ นั่นคือสิ่งเดียวที่ทำให้เจอรัลด์ยุ่งยากใจเล็กน้อย

“แน่นอน ไปด้วยรถของเวย์ลอนด้วยกันเถอะ เจอรัลด์ นายไม่ต้องนั่งรถบัสไปเหมือนกัน!” เซลล่ากล่าวขณะที่เธอหน้าแดงเล็กน้อยพร้อมกับมองไปที่เจอรัลด์

ในใจของพวกเขา โชกุนและเรสามารถเห็นภาพตัวเองได้ ‘คิดว่าได้นั่งในรถออดี้สิ! นั่นคงจะรู้สึกดีมากแน่! พวกเราสามารถกระชับความสัมพันธ์กับเวย์ลอนให้ลึกซึ้งขึ้นได้อีกด้วย! ดีอะไรอย่างงี้!’

“ฉันเกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้น่ะสิ ฉันต้องไปรับเพื่อนร่วมชั้นอีกคนในภายหลัง และถ้าเจอรัลด์มากับเรา ก็จะไม่มีที่นั่งเหลือในรถอีก!” เวย์ลอนกล่าว มีหน้าตาบูดบึ้งขณะที่เขาก้าวเข้าไปในรถของเขา

เซลล่าตอนนี้นั่งอยู่ข้างเวย์ลอนที่เพิ่งจะเข้าไปนั่งตรงเบาะคนขับ

นี่ทำให้เซลล่ายิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้น “ฉัน…เข้าใจ…งั้น…งั้นเราควรทำอย่างไรดี?”

“เอางี้ไหมล่ะ เจอรัลด์สามารถเรียกรถแท็กซี่ไปได้ เนื่องจากว่ามันจะใช้จ่ายประมาณสิบดอลลาร์เท่านั้นเอง!” เวย์ลอนกล่าว

“นายไม่จำเป็นต้องทำทำแบบนั้น! ไม่ใช่ว่ามีจักรยานยูเอฟโอข้างถนนหรอกเหรอ? แค่สแกนมันคันหนึ่งจากนั้นก็ขี่จักรยานไปงานสังสรรค์ซะ!” เรกล่าว

“แม่ง! นั่นน่าสมเพชมากเกินไปแล้ว!” จากนั้นเวย์ลอนก็ระเบิดหัวเราะออกมา

เมื่อเขาหยุดหัวเราะ เขาก็พูดขึ้น “ไปพบกันภายหลังที่โรงแรมละกันนะ เจอรัลด์”

หลังจากนั้น เขาก็ขับรถจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีกคำ

เซลล่าอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับเจอรัลด์แต่ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้จริง ๆ เธอทำได้เพียงแค่ปิดกระจกรถขึ้นเท่านั้น

เธอถอนหายใจอยู่ภายใน ‘ฉันจะพูดอะไรอื่นได้..’

เมื่อพวกเขาจากไปแล้ว คนหลายคนก็มองไปที่เจอรัลด์แล้วอย่างน่าเวทนา คนอื่น ๆ ไม่กี่คนก็เพียงหัวเราะเยาะ

‘เจอรัลด์คนนั้นกำลังถูกดูถูกอย่างเห็นได้ชัด เขาช่างน่าเวทนานัก!’ นั่นคือสิ่งที่คนส่วนใหญ่ที่นั่นคิดอยู่ในขณะนี้

แต่อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได่ปล่อยให้มันกวนใจเขา เขาเพียงยิ้มด้วยการยอมจำนนก่อนที่จะเดินไปที่ลานจอดรถข้าง ๆ ป้ายรถเมล์

เขาขับรถผ่านป้ายรถเมล์อย่างรวดเร็วด้วยรถเบนซ์ G-Class ของเขาไปยังสถานที่ของการสังสรรค์