มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 441

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 441

“ชารอน เธอ เธอ! เธอกล้าดีมาตบฉันได้ยังไง! เฮเวิร์ดยัยบ้านี่เพิ่งตบหน้าฉัน!”

แม้ว่าเธอจะพูดไปแบบนั้น ลิเลียนมองไปที่เฮเวิร์ดขณะที่เอามือกุมแก้มที่เจ็บปวดของเธอไว้

แต่อย่างไรก็ตาม เฮเวิร์ดเพียงเบนสายตาของเขาไป เห็นได้ชัดแล้วว่าเขาอยู่ข้างใคร

“ฉัน…ฉันเข้าใจแล้ว…เช่นนั้น เป็นอย่างงี้นี่เอง…เมื่อคิดว่าฉันตาบอดขนาดนั้นมาก่อนที่ไม่สามารถเห็นได้ว่านายจริง ๆ แล้วเป็นคนแบบไหน…”

น้ำเสียงของลิเลียนสั่นเครือ จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและวิ่งจากไปทั้งน้ำตา

ชารอนกระแทกส้อมและช้อนของเธอลงบนโต๊ะ เธอไม่มีอารมณ์ที่จะทานอาหารอีกต่อไปแล้วหลังจากเรื่องยุ่ง ๆ เช่นนี้ ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็ออกจากร้านอาหารไป

‘ข่างน่าเสียดายที่เห็นเพื่อนรักทั้งสองต่อสู้กันเหมือนกับศัตรูในตอนนี้…’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

จากสิ่งที่แสดงให้เห็นต่อหน้าเขานี้ เจอรัลด์ก็สามารถเข้าใจถึงส่วนสำคัญของสิ่งที่เกิดขึ้นท่ามกลางสามคนนั้นได้

ดูเหมือนว่าลิเลียนและชารอนทั้งคู่เริ่มจะแน่วแน่ต่อเฮเวิร์ดมากขึ้น เพราะทรัพย์สินต่าง ๆ ที่เขาเป็นเจ้าของในตอนนี้

ในอดีตเมื่อเฮเวิร์ดยังคงยากจน พวกเธอก็ไม่เคยปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดีแม้ว่าเขาจะคอยอยู่เคียงข้างพวกเธอมาเสมอก็ตาม

ตอนนี้มันเป็นเรื่องราวที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง ตั้งแต่ที่เขาเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ไม่กี่แห่งและจัดการได้รับเส้นสายที่ยอดเยี่ยมมาบ้าง โดยพื้นฐานแล้วเขาจึงกลายมาเป็นผู้ชายที่ร่ำรวยและรูปหล่อสำหรับพวกเธอ

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับทั้งลิเลียนและชารอนแล้ว ประสบการณ์ที่เขาได้รับมาขณะที่ได้อสังหาริมทรัพย์และความสัมพันธ์เหล่านั้นมา มันทำให้เขาเคร่งขรึมและเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเช่นกัน

แน่นอนว่าเจอรัลด์สามารถเข้าใจสถานการณ์ของพวกเขาได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มั่นใจว่าทั้งสองสาวจะตอบสนองอย่างไรถ้าพวกเธอได้ล่วงรู้ความลับมาว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เฮเวิร์ดมีตอนนี้ทั้งหมดนั่นล้วนต้องมอบให้เขา

เจอรัลด์เพียงยิ้มเยาะขณะที่ส่ายหัวของเขาก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความจำนน

หลังจากทานอาหารเสร็จ เขาก็ออกจากร้านอาหารไป อย่างไรก็ตาม นาทีที่เท้าของเจอรัลด์ก้าวออกมาจากร้านอาหารนั้น ก็มีมือหนึ่งมาคว้าขาอีกข้างของเขาไว้

“โอ้! หลานชายของฉัน โปรดรอสักครู่นะ!”

เมื่อมองลงไปเพื่อดูว่าใครกำลังจับขาเขาไว้อยู่นั้น เจอรัลด์ก็ชายชราคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ข้างทางเข้า

“ให้ตาย คุณกำลังทำอะไรอยู่?” เจอรัลด์กล่าว รู้สึกตกตะลึง

“หลานชายของฉัน เธอต้องร่ำรวยแน่เพราะเธอสามารถมาทานที่ร้านอาหารนี้ได้! โปรดเจียดเงินให้ฉันบ้างเถอะ ฉันไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้วตอนนี้!” ขอทานชราคนนั้นกล่าวขึ้นมาขณะที่เขาคลานมาใกล้มากขึ้นเพื่อกอดต้นขาของเจอรัลด์เอาไว้

ขอทานชราคนนั้นดูสกปรกและผมขาวของเขาก็เหม็นหืน

เขาจะไม่ปล่อยขาของเจอรัลด์ไป จนกระทั่งเขาได้เงินมาบ้าง

ด้วยความเข้าใจ เจอรัลด์ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจเท่านั้น ขณะที่เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ของเขาและยื่นแบงค์ร้อยดอลลาร์ให้ขอทานคนนั้น

ในใจของเขา ขอทานชราหัวเราะเบา ๆ อย่างมีชัยชนะ ‘ฉันคิดถูกที่เลือกเด็กหนุ่มคนนี้ เขาร่ำรวยโคตร ๆ!’

คนขอทานรีบเอาเงินใส่ในกระเป๋ากางเกงหน้าที่สกปรกของเขาทันที แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อย

“เสร็จแล้วใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม น้ำเสียงของเขาเริ่มฉุนเฉียวมากขึ้น

“หลายชายของฉัน ฉันต้องการความช่วยเหลืออย่างอื่นด้วยเหมือนกัน…เธอช่วยส่งฉันไปที่คลีนิคหน่อยได้ไหม? ขาของฉันได้รับบาดเจ็บและฉันจำเป็นต้องรักษามัน!”

“แม่งเอ้ย ไอ้เฒ่าขอทาน! แค่เพราะว่าแกเป็นคนแก่ แกคิดว่าแกจะสามารถขู่เข็ญเอาเงินจากฉันได้เหรอ?”

เจอรัลด์โกรธแต่ก็ถึงกับหมดคำพูดเช่นกัน

“เฒ่าขอทานคืออะไร? ฉันแค่มีปัญหาบางอย่าง! ฉันไม่ใช่ขอทาน!” ผู้ชายคนนั้นตอบ

เวลานั้น หลายคนก็กำลังเริ่มมามุงดูคนทั้งสอง ตามปกติแล้ว ไม่นานการซุบซิบนินทาจึงเริ่มขึ้นเช่นกัน

เจอรัลด์ถอนหายใจ คิดว่าเขาโชคร้ายแค่ไหน ชายแก่คนนี้ยังเรียกเขาว่าหลานชายของเขาอยู่ตลอดเวลาอีกด้วยซ้ำ

สุดท้าย เจอรัลด์จึงพาเขาไปที่คลีนิคตรงข้ามถนน ด้วยความพ่ายแพ้

แพทย์แผนจีนที่นั่นรักษาขาของชายแก่คนนั้นแป๊บเดียว ขณะที่เจอรัลด์จ่ายแบงค์ร้อยดอลลาร์ไป เขาทำได้เพียงแค่ถลึงตามองชายแก่คนนั้นอย่างขุ่นเคืองใจเท่านั้น

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อได้สำรวจอย่างใกล้ชิดจนเขาเห็นว่ามีรอยสักอยู่บนอกของชายแก่คนนี้ มันเป็นหัวของมังกรที่ดูค่อนข้างน่าเกรงขามเลยทีเดียว

‘เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นวีรบุรุษบางคนจริง ๆ ที่หมดตัว?’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

บางทีชายแก่คนนี้ครั้งหนึ่งอาจมีอิทธิพลและยิ่งใหญ่จริง ๆ แต่ก็อีกนั่นแหละ มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจอรัลด์

เขาได้ใช้จ่ายไปทั้งหมดสองร้อยดอลลาร์กับชายแก่คนนั้น ปกติแล้วเขาจะไม่เคยทำอะไรแบบนั้นเลย แต่มันเป็นเพียงแค่เคราะห์ของเขาที่ชายแก่คนนี้ได้เกาะขาของเขาไว้อย่างแน่นหนา ภายในที่สาธารณะแบบนั้น

เจอรัลด์กำลังจะจากไปแล้ว แต่เมื่อเขาสังเกตุเห็นข่าวบางอย่างที่กำลังฉายอยู่ในโทรทัศน์ของคลีนิค ข่าวที่กำลังฉายอยู่ในโทรทัศน์เมย์เบอร์รี่และมันเกี่ยวกับการหายตัวไปของกีย่า ในข่าวได้กล่าวไว้ว่าตำรวจกำลังสืบสวนเคสนี้แล้ว

ชัดเจนแล้วว่าพ่อของกีย่าก็คิดที่จะใช้สื่อมวลชนในการช่วยตามหากีย่าด้วยเหมือนกัน

เมื่อเห็นข่าวนี้ เจอรัลด์ก็เริ่มตำหนิตัวเองอีกครั้ง

มีผู้ป่วยอีกสองสามคนอยู่ในห้องพัก กำลังรอให้ถึงคิวของพวกเขาที่จะพบกับแพทย์แผนจีน หนึ่งในพวกเขาถอนหายใจ “ช่างเป็นสาวสวยจริง ๆ…ฉันหวังจริง ๆ ว่าเธอจะปลอดภัย ในปัจจุบันนี้โลกเต็มไปด้วยคนชั่วร้ายและวิตถารทุกรูปแบบ…”

“ใช่ไหมล่ะ? สาว ๆ ต้องเรียนรู้วิธีป้องกันตัวเองเมื่อพวกเธอออกไปข้างนอกและกำลัง…” ผู้ป่วยอีกคนกล่าวขึ้นมา

“หืมม…ฉันดูเหมือนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเห็นเธอสักพักมานี้ เธอถูกผู้ชายสองสามคนขวางเอาไว้…” ขอทานแก่ที่เดินกระโผลกกระเผลกออกมาและเห็นข่าวเช่นกันกล่าวขึ้นมา ตอนนี้ขาของเขาได้รับการรักษาแล้ว

เจอรัลด์ที่เพิ่งเริ่มเดินไปทางประตูอีกครั้ง เมื่อเขาแข็งทื่ออยู่กับที่

“ว่าไงนะ? คุณพูดว่าอะไร? คุณเคยพบเธอเหรอ?”