มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 444

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 444

แม้ว่าเจอรัลด์จะรู้สึกโล่งอก เขาก็ยังคงรู้สึกต้องการจะไปเห็นเธอด้วยตาของเขาเองก่อนที่จะเชื่อมัน

ขณะที่เขาเดินไปข้างหน้าภายใต้ร่มที่ถือโดยบอดี้การ์ดสองคนก่อนหน้านี้ บอดี้การ์ดที่ได้คุ้มกันอยู่ตรงประตูก็มายืนเรียงกันเป็นสองแถว โค้งคำนับให้อย่างเคารพขณะที่เขาเดินผ่านพวกเขาไป

ด้านในบอดี้การ์ดสองสามคนที่กำลังจัดการกับขั้นตอนสุดท้ายของการปฏิบัติการ ก็รีบวิ่งมาเมื่อพวกเขาเห็นเจอรัลด์กำลังเข้ามา

ก็เหมือนกับเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนคุ้มกันอยู่ตรงทางเข้า คนเหล่านั้นที่อยู่ด้านในก็ยืนเป็นสองแถวอย่างเคารพก่อนที่จะโค้งคำนับให้เช่นกัน

“คุณคลอฟอร์ด!” พวกเขาตะโกนขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

แทมมี่ พ่อแม่ของกีย่า และคนอื่น ๆ อีกไม่กี่คนที่อยู่ในห้องเมื่อฉากนั้นเกิดขึ้นพวกเขาทุกคนจึงมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความช็อก

“คุณคลอฟอร์ดเหรอ?…”

“เจอรัลด์…เขาคือคุณคลอฟอร์ดคนนั้นเหรอ?”

แทมมี่และหญิงสาวคนอื่น ๆ ที่เธอพามาด้วยต่างก็สั่นด้วยความสะดุ้งตกใจ

ตอนนี้พวกเขารู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาว่าเป็นใคร

เจอรัลด์ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับมันเพราะเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับแทมมี่และกลุ่มเพื่อนของเธอเลย

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาได้ยินเสียงบางอย่างตก เขาก็หันกลับไปและถึงกับแข็งทื่อ

ฟาซิลิตี้ทำหนึ่งในอุปกรณ์ออกอากาศที่เธอกำลังถืออยู่ตกโดยไม่ตั้งใจ ด้านหลังเธอ แคสแซนดร้าและคนอื่น ๆ ก็กำลังพยายามจะเบียดผ่านเหล่าบอดี้การ์ดที่สับสนงุนงง ซึ่งไม่แน่ใจว่าจะปล่อยให้พวกเธอเข้าไปในบ้านหรือไม่

‘ทำไมพวกเธอถึงอยู่ที่นี่กัน?’

แม้สถานการณ์จะน่าอึดอัด แต่เขาก็ส่งสัญญาณให้เหล่าบอดี้การ์ดปล่อยให้พวกเธอเข้ามา เพื่อนร่วมชั้นของเขาทุกคนต่างก็ประหลาดใจกันอย่างมากกับสิ่งนี้

เจอรัลด์ถอนหายใจ พวกเขาสามารถรอได้ สิ่งที่สำคัญกว่าในตอนนี้ก็คือการตรวจดูว่ากีย่าปลอดภัยดีหรือไม่

“คุณคลอฟอร์ด คุณอยู่ที่นี่!” ไมเคิลที่เห็นเจอรัลด์ในขณะที่เดินออกจากห้องหนึ่งมากล่าวขึ้น

“พวกเราได้รับการยืนยันแล้ว ทายาทอันธพาลที่ร่ำรวยของเมย์เบอร์รี่ เควิน แซนฟอร์ด คือผู้นำของการปฏิบัติการนี้และยาโคปคือเป้าหมายของพวกเขา พวกเขาได้กักขังคุณควาริงตันไว้ เพื่อจะให้ยาโคปจ่ายหนี้สินในสิ่งที่พวกเขาเป็นหนี้ตระกูลแซนฟอร์ดให้หมด พวกเขาให้เวลาสามวันและถ้าเขาล้มเหลวที่จะใช้เงินคืนในตอนนั้น ว่ากันว่าพวกเขาจะข่มขืนเธอ!” ไมเคิลกล่าวขณะที่เขาลงรายละเอียดในสิ่งที่เขารู้มาจากการสืบสวน

เพราะเควินได้พยายามที่จะขัดขืนก่อนหน้านี้ เดรกและไทสันจึงเหวี่ยงเขาออกไปนอกอาคาร ตอนนี้เควินจึงหมดสติไป

ในทางตรงกันข้าม แซคก็ยังคงกดดันพวกแซนฟอร์ดต่อไปจนกระทั่งในที่สุดพวกเขาก็ยอม

นั่นคือบทสรุปธรรมดาของสถานการณ์ทั้งหมดนี้

เจอรัลด์ได้รับการนำเข้าไปในห้องหนึ่งที่กีย่าอยู่ตอนนี้ เขาไม่อยากจะสนใจเกี่ยวกับแทมมี่ แคสแซนดร้า ฟาซิลิตี้ หรือคนอื่น ๆ ที่ยังคงอยู่ในความงุนงงกันอยู่

บอดี้การ์ดสองสามคนกำลังดูแลกีย่าที่ถูกอุ้มมานอนบนโซฟาอยู่ เธอหมดสติไปตามที่บอดี้การ์ดก่อนหน้าที่ได้พูดไว้

รู้สึกโล่งอกที่เธอยังปลอดภัยดี เจอรัลด์จึงสั่งให้โทรเรียกรถพยาบาลมา ในที่สุดเขาก็สามารถหายใจได้ง่ายขึ้นเล็กน้อย ทันทีที่รถพยาบาลส่งตัวกีย่าไปที่โรงพยาบาลแล่นออกไปในระยะไกล

ขณะที่เขายังคงมองออกไปทางประตูต่อไป แทมมี่, แคสแซนดร้า และคนอื่น ๆ อีกไม่กี่คนก็ค่อย ๆ เดินมาหาเขา

พวกเธอทุกคนต่างก็รู้สึกเหมือน ๆ กันว่ามันแปลกที่ได้เห็นเจอรัลด์เป็นแบบนี้

“เจอรัลด์…ตัวตนที่แท้จริงของเขาคือ คุณคลอฟอร์ดจากเมย์เบอร์รี่เหรอ? บ้าไปแล้ว! นี่มันมากเกินกว่าที่ฉันจะรับได้!” โยอานากล่าวขึ้นมาเสียงดัง ขณะที่เธอกัดริมฝีปากล่างด้วยความสำนึกผิด

คนอื่น ๆ ที่นั่นทุกคนต่างก็รู้สึกเช่นเดียวกันไม่มากก็น้อยแต่การเปิดเผยนี้ส่งผลต่อแคสแซนดร้าและฟาซิลิตี้มากที่สุด ยิ่งพวกเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้นเท่าไหร่ พวกเธอก็ยิ่งรู้สึกแน่นหน้าอกมากขึ้นเท่านั้น

“เช่นนั้น…มันเป็นเรื่องจริง จริง ๆ…คนที่คอยช่วยเหลือฉันอยู่เสมอคือเจอรัลด์! ทายาทร่ำรวยคนนั้นที่ฉันพยายามอย่างหนักมากในการตามหามาโดยตลอด อยู่ในชั้นเรียนของฉันตลอดมา! พวกเราใกล้กันมากขนาดนี้!” ฟาซิลิตี้กล่าวขณะที่โทรศัพท์ของเธอตกลงบนพื้น มือของเธอกำลังสั่นอย่างรุนแรงและจิตใจของเธอก็ว่างเปล่าไปแล้ว

เจอรัลด์สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะหันมามองพวกเธอทุกคน เขาเดินไปข้างหน้าช้า ๆ หยิบโทรศัพท์ของฟาซิลิตี้ขึ้นมาและคืนมันให้เธอ

“ฉันไม่คาดคิดเลยว่าพวกเธอทุกคนจะอยู่ที่นี่กัน ที่ปรึกษา…พวกคุณมาทำอะไรที่นี่ในวันนี้กันเหรอครับ?” เจอรัลด์ถามขึ้นมา ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเขา

“พวกเราได้ช่วยที่ปรึกษาย้ายคุณคลอฟอร์ด…เดี๋ยว ไม่สิ! พวกเราช่วยเธอขนของต่าง ๆ ของเธอไปที่บ้านหลังใหม่ของเธอ คุณคลอฟอร์ด! เพราะพวกเราได้ช่วยเหลือ เธอจึงเลี้ยงอาหารพวกเราในร้านอาหารใกล้ ๆ นี้…” หญิงสาวคนหนึ่งกล่าว ด้วยการเขินอายอย่างหนัก

“เข้าใจแล้ว…ช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้ที่พวกเธอทุกคนก็อยู่ที่นี่ ขณะที่เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น…อืม เนื่องจากว่าพวกเธอทุกคนติดอยู่ที่นี่ เพราะรถเหล่านั้นของฉันในตอนแรก…ฉันจะให้รถไปส่งพวกเธอทุกคนกลับไปละกัน

บอดี้การ์ดคนหนึ่งเปิดประตูรถคันหนึ่งที่ได้รอเจอรัลด์อยู่ด้านนอกมาโดยตลอด

เขาเข้าไปข้างในโดยไม่ได้พูดอะไรอีกและออกจากที่เกิดเหตุไป เขารู้ว่าแม้ว่าเขาจะอยู่นานไปกว่านี้ ก็ไม่มีอะไรอื่นมากนักที่เขาจะสามารถพูดได้อยู่ดี

ฟาซิลิตี้ตัวสั่นอยู่กับที่ ขณะที่รถคันที่เจอรัลด์นั่งอยู่ค่อย ๆ หายลับไปจากสายตา

“เป็น…เขาจริง ๆ…” ฟาซิลิตี้พูดเบา ๆ กับตัวเอง

“โอ้ ลิเลียน อย่าหัวเสียอีกต่อไปเลย! ฉันอยากจะรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นที่นี่ในวันนี้กัน…ทำไมถึงมีผู้คนมากมายขนาดนี้ล่ะ?”

ขณะนั้นเอง ผู้หญิงสามคนก็เดินออกมาจากหน่วยอาคาร

ผู้หญิงที่ไม่ได้พูดอะไรคว้าแขนของลิเลียนไว้อย่างรวดเร็ว ดึงเธอออกประตูไปเพื่อให้เธอดูรถทั้งหมดที่ค่อย ๆ จากไป แต่อย่างไรก็ตาม ลิเลียนก็ยังคงตกอยู่ในความงุนงงอยู่เล็กน้อย เธอดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะร้องไห้เสร็จไปเมื่อไม่นานมานี้เอง