มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 463

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 463

“เฮอะ! ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเควต้ากล้าที่จะขัดขืนฉันในวันนี้ กลายเป็นว่าเธอหาแฟนให้ตัวเองได้แล้วสินะ! ว้าว นี่ทำให้ฉันโกรธมากตอนนี้!”

เคทลินกรอกตาขณะที่เธอถลึงตามองเจอรัลด์ ที่กำลังพูดคุยกับเควต้าในขณะนั้น

“เคทลิน เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

ผู้ชายที่ยืนพิงประตูรถของเขาพร้อมกับเอามือล้วงในกระเป๋ากางเกงถามขึ้นมา ขณะที่เขาแวบมองเจอรัลด์อย่างรวดเร็ว

“ทั้งหมดนี่เป็นเพราะเควต้าไงล่ะ! วันนี้เด็กทุกคนมีวันหยุดพักผ่อนกัน ดังนั้นพวกเราจึงควรจะอยู่ในโรงเรียนเพื่อตรวจการบ้านของพวกเขา แต่ฉันได้วางแผนที่จะไปช็อปปิ้งและขอให้เธอช่วยฉันในการตรวจการบ้านของนักเรียนของฉัน! แต่ดูสิ เธอปฏิเสธที่จะช่วยเหลือเพียงเพราะแฟนของเธออยู่ที่นี่!”

“ฉันคิดว่าจริง ๆ แล้วเธอหาแฟนที่ดีเยี่ยมให้ตัวเองได้แล้ว แต่กลับกลายเป็นว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรเลยนอกจากไอ้โง่ที่น่าสมเพชคนหนึ่ง!”

เคทลินร้องออกมาด้วยความกระฟัดกระเฟียด อธิบายรายละเอียดให้เขาฟัง

เธอเห็นว่าเจอรัลด์ใส่เสื้อยืดสีขาวธรรมดา กางเกงกีฬาและรองเท้าผ้าใบ

เธอจึงไม่ใส่ใจที่จะกรองคำพูดใด ๆ ของเธอเลย

“ถูกต้อง เขาคิดว่าเขาดีเยี่ยมมากเพราะเขาได้คบกันกับครูที่สวยที่สุดหรือไง? ฮ่าฮ่าฮ่า! เคทลิน แฟนของคุณ ยังคงดีที่สุดอยู่ดี! ดูสิ เขาขับรถ BMW ซีรี่5 เชียวนะ—ยอดเยี่ยมมากไปแล้ว!”

“แน่นอน! มันบังเอิญว่าฉันจะออกไปช็อปปิ้งกับแฟนของฉันด้วยเหมือนกัน ทำไมพวกคุณทุกคนไม่ขึ้นรถแฟนของฉันและพวกเราก็จะได้ไปด้วยกันล่ะ? ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราควรจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเพราะพวกเราทุกคนต่างก็เป็นเพื่อนร่วมงานกัน!”

เคทลินตอบขณะที่เธอหัวเราะ

เธอต้องการจะแยกตัวจากเควต้า และทำให้มั่นใจได้ว่าเธอเป็นบุคคลที่ทอดทิ้งในอนาคต

“ได้ แน่นอนสิค่ะ!”

สาว ๆ ยิ้มกันอย่างมีความสุขขณะที่พวกเธอเข้าไปในรถและจากไปด้วยกัน

เจอรัลด์ต้องการจะประณามเคทลิน

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกริ้วโกรธ เมื่อเห็นวิธีที่เธอกลั้นแกล้งเควต้า

แต่เควต้าดึงมือของเขากลับ—เธอไม่อยากให้เขากระทำบุ่มบ่าม

“ให้ตายเถอะ! พวกเขาคิดจริง ๆ ว่าพวกเขาดีเยี่ยมขนาดนั้นเพียงเพราะพวกเขามั่งคั่งกันหรือไง?”

เจอรัลด์สบถออกมาขณะที่เขาเฝ้ามองพวกเขาจากไปกัน

จากนั้นพวกเขาก็เข้าไปในรถเบนซ์ G500 ที่เขาจอดไว้ข้างถนน

ตอนนี้ก็เกือบจะเป็นเวลาสิบเอ็ดในตอนเช้า

เจอรัลด์ขับรถพาเควต้าไปที่ร้านอาหาร

“เจอรัลด์ นายบอกว่านายมีบางอย่างที่สำคัญจะคุยกับฉันใช่ไหม? มีอะไรเหรอ?” เควต้าถามด้วยความสงสัยเมื่อพวกเขาเข้ามานั่งในที่ที่นั่งของพวกเขา

“เควต้า เธอรู้จักผู้หญิงที่ชื่อ เซร่า แมคาเมอร์ ไหม?”

เจอรัลด์ถามตรงไปตรงมา ไม่ว่าจะอย่างไร เรื่องนี้ไม่เพียงเกี่ยวข้องกับเควต้า แต่มันยังเกี่ยวข้องกับชีวิตของเขาเองอยู่บ้างเช่นกัน

เรื่องนี้จะยิ่งจะสำคัญมากขึ้นถ้าเซร่าข้องเกี่ยวกับพ่อของเขาในอดีต

นี่จะไม่ได้หมายความว่าจู่ ๆ เขาก็จะมีน้องสาวอีกคนขึ้นมาหรือเปล่า?

เจอรัลด์รู้สึกว่าสถานการณ์ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องแปลก—จึงเป็นการดีที่สุดที่จะถามเควต้าด้วยตัวเขาเอง

เควต้าดูตกตะลึงไปเมื่อเธอได้ยินสองคำนี้ เธอมองไปที่เจอรัลด์ด้วยความประหลาดใจ

“นาย…นาย…นายรู้ได้จักเธอได้อย่างไรกัน?”

เมื่อเห็นว่าเธอมีปฏิกิริยาอย่างไร เขาก็มั่นใจแล้วว่านี่จะนำไปสู่ที่ใดที่หนึ่งแน่

เขาถามขึ้นมาอีกครั้ง “เธอเกี่ยวข้องกับเธออย่างไร?”

เควต้าส่ายหัวของเธอเป็นการตอบรับขณะที่เธอกล่าว “ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ฉันรู้แค่ว่าเธอคือคนที่ละทิ้งฉันไว้ เธออาจเป็นแม่ของฉันมั้ง คณบดีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแค่เล่าให้ฉันฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อฉันถามเรื่องนี้กับเขาในภายหลัง”

“พวกเขาพบฉันตรงทางเข้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และฉันก็สวมจี้หยกที่มีชื่อ ‘เซร่า แมคาเมอร์’ แกะสลักไว้บนนั้น”

เควต้าตรวจสอบเจอรัลด์อย่างระมัดระวังก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครอื่นมาก่อน นายรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร? เดรกกับไทสันบอกนายเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือเปล่า?”

เจอรัลด์เงียบไปขณะที่เขาคิดกับตัวเองชั่วครู่

เขาตัดสินใจที่จะไม่บอกความจริงกับเควต้าในคราวนี้ เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าเขาจะอธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้เธอฟังได้อย่างไร

เขาเพียงใช้ประโยชน์จากสถานการณ์และกล่าวขึ้นมา “อืม ใช่ หนึ่งในพวกเขาอยู่ ๆ ก็พูดเรื่องนี้กับฉัน เควต้า เธอไม่ต้องการตามหาแม่ของเธอหรือคนที่ชื่อ เซร่า แมคาเมอร์เหรอ?”

เจอรัลด์รีบเปลี่ยนหัวข้อ

“แน่นอนสิ ฉันอยากจะตามหาเธอ แต่ฉันจะตามหาเธอได้อย่างไรล่ะ?”

เควต้าตอบ “นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมฉันถึงไม่อยากจะเล่าให้นายฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ นายช่วยเหลือฉันมามากแล้ว และฉันไม่อยากจะสร้างปัญหาและความไม่สะดวกไปมากกว่านี้ ไม่อย่างงั้น ฉันก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะตอบแทนนายได้อย่างไร!”

“จะมีปัญหาอะไรกัน? เนื่องจากเธอต้องการจะตามหาเธอ งั้นเธอก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องอื่นหรอก ฉันจะข่วยเธอตามหาเธอเอง!”

เจอรัลด์ตอบกลับและยิ้มให้ขณะที่เขาตบไหล่เควต้าเบา ๆ

“โอเค”

เควต้าตอบ พยักหน้าช้า ๆ

จากนั้นเธอก็นำจี้หยกที่ถูกห่อไว้ในผ้าสีแดงออกมา

“นี่ไง เจอรัลด์ นี่คือจี้หยกที่ฉันกำลังพูดถึงอยู่”

เควต้ายื่นจี้หยกนั้นให้เจอรัลด์

เจอรัลด์มองไปที่มัน นี่คือจี้หยกในรูปภาพหนึ่งที่พ่อของเขาได้ส่งให้เขาดูไม่ใช่เหรอ?