มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 500

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 500

“ก็ได้! เอาล่ะ ฉันคือคนที่ผิดเอง! ใจเย็น ๆ ได้แล้ว!” เลลาที่รู้สึกเสียใจมากจนแทบจะน้ำตาแตกได้แล้วตะเบ็งเสียงออกมา

ไม่เคยมีใครด่าว่าเธอแบบนี้ และเมื่อเธอได้ยินเจอรัลด์แช่งด่าเธอ เธอจึงรู้สึกราวกับว่าเธอได้ทำบางอย่างผิดไปอย่างมหันต์ และเธอก็เริ่มโทษตัวเองในทันที

มันไม่ได้นานเกินไปสำหรับเธอที่นำ้ตาของเธอจะเริ่มไหลอาบแก้ม

เธอแค่ไม่เคยโทษตัวเองมากขนาดนี้บวกกับความละอายใจที่ถูกด่าว่า

เมื่อเจอรัลด์เห็นเธอกำลังร้องไห้ เขาก็รู้สึกผิดนิด ๆ ในใจของเขา บางทีเขาอาจจะหยาบคายมากเกินไปเล็กน้อยกับเธอ

ท้ายที่สุดแล้ว เหตุผลหลักที่ทำไมเขาถึงตะโกนอย่างหยาบคายใส่เธอ นั่นเป็นเพราะวิลลี่และเลอาทำให้เขารู้สึกโกรธ

เขาเบาเสียงลงเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นมา “ฉันต้องการพักผ่อนบ้างจริง ๆ ฉันไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืน ฉันสามารถเรียกรถแท็กซี่ให้เธอได้ถ้าเธอต้องการ!”

“ฉันจะไม่ไป!” เลลากล่าวขณะที่เธอพยายามกระทืบเท้าที่เจ็บของเธอ ตอนนี้มันเป็นตาของเธอบ้างที่จะเริ่มอารมณ์เสีย

จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ เดินกระโผลกกระเผลกไปที่จักรยานยูโฟ่ที่เจอรัลด์ได้จอดทิ้งไว้ก่อนจะยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับเอามือกอดอกไว้

ผู้หญิงคนนี้…

เจอรัลด์จะไม่ได้หลับพักผ่อนอย่างเท่าที่เป็นอยู่แน่! และมันคงไม่เหมาะที่เขาจะดุว่าเธอเป็นครั้งที่สอง! เจอรัลด์ถอนหายใจขณะที่เขาครุ่นคิดถึงคำแนะนำของเธอก่อนหน้านี้ เพื่อให้ไปส่งเธอกับไปด้วยรถจักรยาน

“…เอาล่ะ ก็ได้ ถ้าเธอไม่ว่าอะไรจริง ๆ ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านด้วยรถจักรยาน” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาพยักหน้าด้วยความจำนน

“เย้!” เลลาตะโกนอย่างมีชัย

เธอนั่งอยู่เบาะหลังของรถจักรยานและจับเสื้อผ้าของเจอรัลด์ไว้ด้วยมือเดียว

“ฉันไม่รู้ว่านายรู้วิธีปั่นจักรยานด้วยนะนี่ เจอรัลด์! ฉันยังคงไม่รู้วิธีปั่นจักรยานเลย!” เลลากล่าว

“ฮ่ะ เธอไม่ใช่คนที่เยาะเย้ยฉันเมื่อสมัยก่อนหรอกเหรอ? บอกว่ามีเพียงแค่คนบ้านนอกเท่านั้นที่ขี่จักรยานไม่ใช่หรือไง?” เจอรัลด์กล่าวพร้อมกับหัวเราะออกมา

“ฉัน…”

เลลาหน้าแดง นึกถึงวิธีที่เจอรัลด์เคยปั่นจักรยานมาหาเธอที่บ้านเมื่อพวกเขายังคงเป็นเด็กกันอยู่

ตอนนั้นเป็นลุงดีแลนที่พาเจอรัลด์มาหาเธอที่บ้านด้วยรถจักรยานของเขา

ตอนนี้เป็นตาของเธอบ้าง

สิ่งที่ตลกที่สุดก็คือ มันสบายมากกว่านั่งรถเก๋งของดักลาสเสียอีก เธอรู้สึกฉงนมาก!

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอจากกระจกข้าง เจอรัลด์ก็นึกถึงคำพูดหนึ่งขึ้นมา

มันดีกว่าที่จะร้องไห้ในรถ BMW มากกว่าหัวเราะบนรถจักรยาน

สำหรับเจอรัลด์ ตัวยานพาหนะเองไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก สิ่งที่สำคัญก็คือ คนที่ขับเคลื่อนมัน

หลังจากพูดคุยในขณะที่ปั่นจักรยานมาได้สักพัก พวกเขาทั้งคู่ก็มาถึงจุดหมายปลายทางของพวกเขาในที่สุด

เมื่อได้เข้ามา เจอรัลด์รู้สึกประหลาดใจที่บ้านของ วิลลี่ จองแออัดกันมากแล้วแม้ว่ามันเป็นเวลาแค่เก้าโมงเช้าก็ตาม

วิลลี่เองกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวหนึ่ง ฝ่ามือเขาเขากุมหน้าผากไว้ มีบางอย่างทำให้เขาเป็นกังวลอย่างแน่นอน

การแสดงออกของเลอาเป็นเพียงการยืนยันข้อสันนิษฐานของเจอรัลด์ให้แน่นขึ้น

ที่นั่งอยู่ตรงข้ามวิลลี่คือชายวัยกลางคนไม่กี่คน คนที่เจอรัลด์เดาว่าเป็นเพื่อนร่วมงานของเขา พวกเขาดูเหมือนจะพยายามแนะนำเขาบางอย่าง

แม้แต่ไอ้โง่ดักลาสคนนั้นก็อยู่ที่นั่น ข้าง ๆ เขา มีผู้ชายวัยกลางคนที่คล้ายดักลาสมากนั่งอยู่

เมื่อเขาหันไปมองเลลา เธอดูสับสนงุนงงมากกว่าเขาเสียอีก

หลังจากคอยอยู่ครู่หนึ่งเล็กน้อย เจอรัลด์ก็ได้ยินค่อนข้างพอแล้วที่จะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เห็นได้ชัดวิลลี่ได้นำปัญหามาให้ตัวเองอีกครั้งแล้ว และเขาไม่แม้แต่จะรู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำผิดอะไรไป! อย่างไรก็ตาม ปัญหาที่น่ากดดันมากกว่าก็คือว่าเขาถูกย้ายให้ไปแผนกอื่นในฐานะหัวหน้าแผนกเสมียร! เขารู้สึกถูกทำให้หมดหวัง

“อืม…แม่คะ พ่อ ดูสิว่าใครอยู่นี่!” เลลาพูดขึ้นมาในตอนนั้น

เจอรัลด์แตกต่างไปแล้วตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงมีความนับถือเขาอย่างยิ่งยวด

“ฮ่ะ เฮ้ พ่อ ดูนั่นสิ นั่นคือเจอรัลด์ คนที่ผมเคยเล่าให้ฟังมาก่อนหน้านี้ไง ดูว่าเขาสนิทกับเลลาอย่างไรสิ! และอย่าปล่อยให้ภาพลักษณ์ของเขาหลอกได้ล่ะ ผมเห็นเขาถอนเงิน 90,000 ดอลลาร์จากธนาคารด้วยเงินสด ๆ ในวันก่อน! คิดว่าไม่มีเหตุผลอะไรสำหรับพวกเราที่จะอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้แล้ว! พวกเราก็ไม่สามารถช่วยเหลือคุณจองได้อยู่ดี ไปกันเถอะครับ!” ดักลาสกล่าวขณะที่เขาถลึงตามองเจอรัลด์อย่างเย็นชาขณะที่กำลังดึงแขนเสื้อผ้าของเขา

“เอาล่ะ พวกเราจะต้องขอตัวก่อนละครับ คุณน่าจะสามารถคิดเรื่องทั้งหมดนี้ออกด้วยตัวคุณเองนะครับ คุณจอง” พ่อของดักลาสกล่าวก่อนจะลุกยืนขึ้นพร้อมกับพยักหน้าให้

“โปรดอย่าจากไปเลยครับ คุณลินท์! เขาไม่ใช่แขกของเรา แต่เป็นคุณ!”

จากนั้นวิลลี่ก็หันไปมองลูกสาวของเขา สายตาของเขาดุร้ายเหมือนกับเสือ เขาถลึงตามองเธอเหมือนว่าเธอนั้นน่าผิดหวังอย่างที่สุดก่อนจะตะโกนใส่อย่างโกรธเคือง “แกกำลังคิดอะไรอยู่ เลลา?! ทำไมถึงพาไอ้ชั่วคนนี้มาที่บ้าน?!”