มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 545
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 545
ชายสองคนทักทายพวกเธอ
จากนั้นทั้งควีนนี่และโยลันดาก็พาเจอรัลด์ ที่ถือกระเป๋าใบเล็กใหญ่ไปที่นั่นกัน
“ทำไมเธอถึงมาช้าขนาดนี้ล่ะ? โอ้ เฮ้ เธอหาคนได้จริง ๆ ดีเลย ดูเหมือนว่าพวกเราสามารถสนุกกันได้เต็มที่ในวันนี้ น้องชาย ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะ”
ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาและโอบเอวควีนนี่ เขามองไปที่เจอรัลด์ ยิ้มให้และขอบคุณเขา
จากนั้นผู้ชายอีกคนก็นำห่อบุหรี่มาร์โบโล่หนึ่งออกมา และพยายามจะยื่นให้เจอรัลด์อันหนึ่ง
“จาวิส นายให้บุหรี่เขาจริงหรือเปล่าเนี่ย? เขาไม่สูบ นอกจากนี้ แม้ว่าเขาจะสูบ มันก็ไม่เหมือนกับว่าเขาสามารถจะซื้อของดี ๆ เช่นนี้ได้นะ!” ควีนนี่พูดเยาะเย้ย
“เขาชื่อเจอรัลด์ และเขาคือผู้ชายที่ฉันเคยเล่าให้นายฟังไง เขาจะช่วยพวกเราถือกระเป๋าของพวกเราในวันนี้ พวกเราแค่จะต้องซื้อข้าวให้เขาในบ่ายนี้เท่านั้น”
จากนั้นควีนนี่ก็จับมือของผุ้ชายคนนั้นและพูดขึ้นมา “เจอรัลด์ คน ๆ นี้ที่เพิ่งเสนอบุหรี่ให้นายชื่อจาวิส ฟิช พ่อแม่ของเขาทำงานในสาธารณูปโภคด้านน้ำในมณฑล นี่คือแฟนของฉัน—ฮิวโก้ เวย์แมน ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของโรงงาน”
ขณะที่ควีนนี่แนะนำฮิวโก้ให้เจอรัลด์ เธอก็คอยสังเกตุสีหน้าและปฏิกิริยาของเจอรัลด์อย่างระมัดระวัง
เธออยากจะเห็นว่าการตอบสนองแบบไหนที่เขาจะมี เมื่อเธอหาแฟนหนุ่มที่มีความสามารถเช่นนี้ให้ตัวเองได้
ด้วยความผิดหวัง เจอรัลด์แค่พยักหน้าอย่างเมินเฉย ดูไม่สะทกสะท้านเลย
ทั้งฮิวโก้และจาวิสแค่แสร้งทำเป็นดีกับเจอรัลด์เท่านั้น ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาค่อนข้างเป็นคนหยิ่งยโสที่ชอบความฟุ่มเฟือย
จะบอกได้อย่างไร?
มันเป็นเพราะพวกเขาแค่ยื่นกระเป๋าเป้ให้เจอรัลด์ก่อนที่พวกเขาจะไปซื้อเครื่องดื่ม
สุดท้าย พวกเขาก็แค่ซื้อเครื่องดื่มมาสี่ขวด พวกเขาไม่ได้สนใจเจอรัลด์เลย
แต่หลังจากคิดดูแล้ว เจอรัลด์จึงตัดสินใจปล่อยมันไป เขาแค่จะคิดว่าเขาอยู่ที่นั่นเพื่อสนุกกับตัวเองก็พอ เขาจะแสร้งทำเป็นราวกับว่าพวกเขาไม่มีตัวตนอยู่
นอกจากนี้ ควีนนี่ก็อยู่ที่นั่น เขาจะทำอะไรได้อีกล่ะ?
“เอ๋? ฮิวโก้ ทำไมถึงมีคนมากมายขนาดนี้ที่บ่อน้ำพุร้อนซันนี่นี้ล่ะ? มีโคมไฟและไฟอยู่ทั่วทุกที่เลยนะ พวกเขาจะทำอะไรกันเหรอ?”
ควีนนี่ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ฉันกำลังคุยกับจาวิสเมื่อครู่นี้ มีผู้คนมากมายที่นี่ในวันนี้ พนักงานก็ดูจะยุ่งกันมากเหมือนกัน จากสิ่งที่เห็นนะ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีงานเลี้ยงใหญ่ อาจจะเป็นที่โรงแรมบ่อน้ำพุร้อนซันนี่ก็ได้ ฉันถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อกี้ ฉันได้ยินมาว่าโรงแรมได้ถูกจองไว้โดยเหล่าเจ้านายที่มีอิทธิพลสองสามคนจากเมย์เบอร์รี่ และพวกเขาจะมีพิธีการสำคัญขนาดใหญ่ในวันพรุ่งนี้! ผู้มีอิทธิพลมากมายก็จะอยู่ที่นั่นกัน! เธอไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับมันเลยเหรอเพราะโตวอินก็อยู่ใกล้ฟูเอนติขนาดนี้?”
ฮิวโก้กล่าว
“ไม่นะ พวกเราไม่ได้ข่าวอะไรเลย หืม แต่ช่างมันเหอะ มาสิ! ไปกันเถอะและมาสนุกกันตอนนี้!”
“ใช่ ฟังดูดีนะ! ไปกันเถอะ!”
จากนั้นพวกเขาก็ไปซื้อตั๋วกัน
ราคาของตั๋วในเมืองหมู่บ้านนั้นไม่ได้แพงขนาดนั้น มันราคาแค่ประมาณเจ็ดดอลลาร์ต่อใบเท่านั้นเอง
เมื่อพวกเขามาถึงบูธจำหน่ายตั๋ว พวกเขาก็เห็นคนสองสามคนกำลังโต้เถียงกันอยู่ที่นั่น
ดูเหมือนราวกับว่าพวกเขากำลังทะเลาะกับคนขายตั๋วอยู่
“ทำไมคุณถึงไม่ขายตั๋วในวันนี้ล่ะ? พวกเราทั้งห้าคนตั้งใจมาที่นี่ในวันนี้! ทำไมคุณถึงขายตั๋วให้พวกเราไม่ได้กัน?”
หญิงสาวที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของแก๊งถามขึ้นมาอย่างเย็นชา
มีผู้หญิงสามคนและผู้ชายสองคนในกลุ่มนั้น
“ใช่! คุณแค่โพสต์ข่าวลงบนเว็บไซต์ทางการของคุณในตอนนี้ แต่พวกเราก็มาถึงที่นี่กันแล้ว!”
“ดิฉันขออภัยจริง ๆ ค่ะ พวกเราก็ได้รับการแจ้งในนาทีสุดท้ายแค่สิบห้านาทีก่อนเหมือนกันค่ะ จุดท่องเที่ยวของเราจะไม่เปิดให้นักท่องเที่ยวคนไหนเข้า เป็นเพราะพวกเราต้องตกแต่งสถานที่สำหรับพิธีการสำคัญหลายอย่างน่ะค่ะ”
พนักงานอธิบายสถานการณ์อย่างอดทน
“แต่แล้วนักท่องเที่ยวที่เข้าไปในสถานที่เมื่อกี้ล่ะ? ฉันไม่เห็นคุณขอให้พวกเขาไปเลยนะ ฉันไม่สน มันดลก็แค่สิบห้านาทีก่อนเอง คุณต้องให้พวกเราเข้าไป!”
“พวกเราขอโทษอย่างใจจริงค่ะ…”
นั่นยิ่งกระตุ้นความใจร้อนและความโกรธของพวกเขา
“โธ่เว้ย! จุดท่องเที่ยวเพิ่งถูกปิด ให้ตาย! ถ้าฉันรู้ก่อนหน้านี้ละก็ ฉันคงซื้อตั๋วกับจาวิสเมื่อกี้แล้ว!”
“งั้น ฮิวโก้ พวกเราควรทำไงดีตอนนี้?”
ควีนนี่ถามขึ้นมาด้วยความผิดหวัง
“เอางี้ไหม? ให้ฉันโทรหาพ่อของฉันและขอให้เขาใช้เส้นสายของเขาและลองดู!”
จากนั้นฮิวโก้ก็ควักโทรศัพท์ของเขาออกมาทันที
จาวิสก็พูดขึ้นมาเช่นกัน “ฉันจะโทรหาพ่อของฉันเหมือนกัน เขารู้จักรองผู้จัดการที่นี่!”
“เอาล่ะ จาวิส ฉันเชื่อในตัวนาย!”
พวกผู้ชายเริ่มต่อสายโทรออกกันทันที
จากนั้นควีนนี่ก็หยิบทิชชูออกมาและช่วยซับเหงื่อบนหน้าผากของฮิวโก้
“เฮ้นาย มานี่สิ เอากระเป๋ามาให้ฉัน!”
เมื่อเห็นควีนนี่ โยลันดาจึงรีบเข้าไปหาเจอรัลด์เพื่อเอากระเป๋าของเธอ
“โธ่เว้ย! เร็วสิ! นายช้าขนาดนี้ได้ยังไงกัน?”
จากนั้นเจอรัลด์ก็วางกระเป๋าใบใหญ่ลงและเริ่มมองหากระเป๋าใบเล็กของเธอ
โยลันดาดุว่าเขาขึ้นมาทันที
“เร็วเข้าและเอามันมาให้ฉัน! นายช้ามาก!”
“เจอแล้ว!”