มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 64

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 64

“ใช่ ฉันถูกลอตเตอรี่มานิดหน่อย!” เจอรัลด์ตอบกลับขณะที่เขายิ้มให้

“ทำไมนายถึงใช้จ่ายเงินนั่นจนหมดล่ะ? นายไม่ได้เก็บเงินส่วนหนึ่งไว้เพื่อตัวนายเองเหรอ?” มีล่าถามขึ้น

“เก็บเงินเหรอ? เจอรัลด์เป็นคนเปล่าประโยชน์เช่นนี้ ดังนั้นเขาจะเก็บเงินไว้ไว้ได้อย่างไร? ฮ่าฮ่าฮ่า…” ในเวลานี้ วิคเตอร์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง และเขาก็ได้ยินทุกคนคุยกันว่าเจอรัลด์ถูกลอตเตอรี่

เขาจะไม่ใช้ฉกฉวยโอกาสนี้ในการเหยียบย่ำเจอรัลด์ได้อย่างไร?

“โอเค โอเค ทุกคน โปรดนั่งลงที่ตัวเองได้แล้ว เออใช่สิ ฉันพบกับประธานของสหภาพนักศึกษาจากแผนกอื่นโดยบังเอิญตอนที่ฉันลงไปข้างล่างเมื่อกี้ ฉันได้เชิญพวกเขาสองสามคนมานี่และทานอาหารร่วมกับพวกเรา!” วิคเตอร์พูดขึ้นขณะที่เขาหัวเราะ

“นั่นคงจะดีมากเลย แต่วิคเตอร์ถึงแม้ว่าห้องของเราหรูหราและงดงามมาก ฉันเกรงว่าพวกเราจะไม่สามารถรองรับพอดีกับคนจำนวนมากในห้องของพวกเราได้”

เมื่อวิตนีย์ได้ยินว่าประธานของสหภาพนักศึกษาจากภาควิชาอื่นก็มาที่นี่ เธอก็กลายเป็นสนใจและมีความสุขมาก

วิตนีย์อยากจะพบกับพวกเขาจริง ๆ เพราะเธอคือคนที่ชอบสร้างความสัมพันธ์ที่ดีและใกล้ชิดกับคนใครก็ตามที่มีอำนาจและสถานะ

“ใช่! พวกเขาสามคนจะมาที่นี่เพื่อร่วมกับพวกเรา หากมีแค่พวกเขาสองคน มันคงจะง่ายสำหรับพวกเราที่จะเบียดพวกเขาเข้ามา อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดมันยากสำหรับพวกเราที่จะเบียดให้คนอื่นเข้ามาเพิ่ม!” วิคเตอร์พูดขึ้นอย่างร้อนใจขณะที่เขาถูหน้าผากของเขา

เจอรัลด์รู้ว่าเขากำลังพูดคำเหล่านั้นกับเขาอย่างจงใจ

ตอนนี้ เหตุผลเดียวที่เจอรัลด์มาทานมื้อเย็นคืนนี้เป็นเพราะว่าเขาเห็นแก่หน้ามีล่า

การรวมตัวกันกับเพื่อน ๆ มักจะเป็นเช่นนี้ เพื่อนคนหนึ่งจะถูกเชิญ และเขาจะเชิญเพื่อนอีกคน และอื่น ๆ

ถึงแม้ว่าเจ้าภาพจะรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็คงไม่สามารถจะพูดใด ๆ ได้ทั้งนั้น

เจอรัลด์ถูกวางให้อยู่ในจุดที่ยากลำบากมากเพราะมีล่าคือคนที่ได้เชิญเขามาที่นี่คืนนี้

เฮ้อ รักที่ยากเย็น เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจกับตัวเอง

เมื่อได้เห็นเหยือกน้ำผลไม้บนโต๊ะ เจอรัลด์อยากจะหยิบมันมาเทใส่แก้วให้ตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะหยิบเหยือกน้ำขึ้น มีคนหมุนถาดวางอาหารไปและได้ย้ายเหยือกน้ำผลไม้ห่างไปจากเขา

เนื่องจากตอนนี้มีกาน้ำชาอยู่ตรงหน้าเขา เจอรัลด์จึงตัดสินใจดื่มน้ำชาแทน

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะหยิบกาน้ำชาขึ้น ก็มีคนหมุนถาดวางอาหารอีกครั้งหนึ่ง

เป็นใครกัน?

เจอรัลด์ผวาและเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ เพียงเพื่อสังเกตได้ว่าวิตนีย์ได้วางมือข้างหนึ่งไว้บนถาดรองอาหาร เธอก็กำลังจ้องมาที่เจอรัลด์อีกด้วย

“เจอรัลด์ นายไม่ได้ยินที่วิคเตอร์เพิ่งพูดเหรอ? เขาพูดว่าโต๊ะนี้จะแออัดเกินไปและจะมีคนมาเพิ่มอีกหนึ่งคนที่โต๊ะนี้!”

มันเกี่ยวข้องอะไรกับเขาถึงแม้ว่าจะมีคนมาเพิ่มอีกหนึ่งคนที่โต๊ะ?

เขาต้องสั่งสอนผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เมื่อเขามีโอกาสให้ทำงั้น

เจอรัลด์เบื่อเต็มทีกับความไร้สาระของวิตนีย์เป็นแน่แท้

“เขาหน้าด้านมาก! เขาได้กินฟรี และเขากำลังครอบครองที่นั่งของคนอื่นราวกับว่าเขาอยู่ในที่นี้!” ควินน์ก็พูดโผล่งขึ้นอย่างดูถูก

ตามธรรมดาแล้วเธอพูดแบบนี้ในนามของวิคเตอร์และคนอื่น ๆ ที่โต๊ะ อย่าลืมว่า เธอไม่มีอะไรดี ๆ จะพูดกับเจอรัลด์อยู่แล้วเพราะเธอก็ดูหมิ่นและดูถูกเจอรัลด์เป็นการส่วนตัวด้วย

“มีล่า ทำไมเธอไม่ขอให้เจอรัลด์กลับไปก่อนล่ะ? เธอก็แค่เชิญเขาออกมาทานมื้อเย็นในครั้งต่อไปได้ แค่ดูว่าตอนนี้การจัดโต๊ะและที่นั่งยุ่งยากและยุ่งเหยิงแค่ไหน! นี่ไม่จำเป็นโดยสิ้นเชิงเลย!” วิตนีย์เริ่มชักชวนและใช้ความดึงดูดใจของเธอกับมีล่าในเวลานี้

มีล่าขมวดคิ้วทันที ถ้าเธอรู้ว่าบางอย่างเช่นนี้จะเกิดขึ้น เธอคงจะไม่มาที่นี่กับเจอรัลด์เลย

ในเวลานี้ มีล่ากำลังครุ่นคิดว่าจะออกจากร้านอาหารไปกับเจอรัลด์ดีไหม

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ควินน์ชี้ไปที่โต๊ะเล็กถัดจากพวกเขาก่อนที่จะพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ เจอรัลด์ไม่จำเป็นต้องจากไป อย่างไรก็ตาม เขาจะต้องไปนั่งที่โต๊ะเล็กนั่นตรงนั้นเพื่อทานมื้อเย็นของเขาแทน พวกเราจะจัดอาหารใส่จานให้เขา นั่นคงจะไม่สร้างความแตกต่างให้เขามาก ใช่ไหม?”

“โอเค ถ้างั้น ฉันคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดี เพราะเจอรัลด์เป็นเพียงแค่คนยากไร้ ยังไงซะพวกเราไม่ควรปล่อยให้เขาคุ้นเคยกับการได้ทานอาหารดี ๆ มากเกินไป มิฉะนั้น เขาจะไม่สามารถหามาจ่ายค่าความอยากอาหารของเขาได้ในอนาคต!” นาธาเนลเห็นด้วยกับควินน์ขณะที่เขาหัวเราะ

กลุ่นคนเหล่านี้มีฝีปากที่ร้ายกาจกันมากจริง ๆ!

เอาตรง ๆ นะ เจอรัลด์แค่อยากจะฟาดมือลงบนโต๊ะแรง ๆ และจากไปอย่างทันที

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขายืนขึ้น เจอรัลด์ก็เปลี่ยนใจอย่างฉับพลัน

จากไปเหรอ?

หากเขาจากไป เขาจะไม่ถูกพวกเขาล้อและเยาะเย้ยตลอดทั้งวันโดยไม่มีเหตุผลเลยหรือเปล่า?

โธ่เว้ย! เขาจะไม่จากไปวันนี้! ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาจะยอมให้พวกเขารังแกเขาในเขตของตัวเองได้อย่างไรกัน?

ความคิดนี้แล่นผ่านในใจของเจอรัลด์ในชั่วพริบตา

หลังจากนั้น เขาพยักหน้าก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า “โอเค ไม่เป็นไร ฉันจะนั่งอยู่ที่โต๊ะเล็กนั่น”

หลังจากที่เขาพูด เจอรัลด์คว้าเก้าอี้ของเขาก่อนจะนั่งลงตรงหน้าโต๊ะเล็กโดยตรง

ในเวลานี้ จู่ ๆ ก็มีคนผลักประตูห้องเปิดออก…