มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 653

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 653

เจอรัลด์เพิ่งไปเอาข้าวต้มให้เควต้า ตอนที่เขาได้รับข้อความจากหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

หลังจากอ่านเนื้อหาของมัน เจอรัลด์ก็ตกตะลึงไป

‘มีล่าจะกลับไปฮ่องกงงั้นเหรอ? ไปแล้วเหรอ? ฉันยังไม่มีเวลาอธิบายตัวเองกับเธอเลยด้วยซ้ำ!’

ทันทีทันใดหลังจากนั้น เขาก็เริ่มขับรถไปที่สนามบิน ระหว่างทางไปที่นั่น เขาก็พยายามโทรหามีล่าอย่างไม่สิ้นสุด แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้รับสายเลยแม้แต่ครั้งเดียว

อนิจจา เมื่อเขาไปมาถึงในที่สุด เขาก็มาไม่ทันเวลา เห็นเครื่องบินกำลังบินขึ้นช้า ๆ

เจอรัลด์กระวนกระวายใจมาก ในขณะนั้นจนเขาพร้อมที่จะจัดเตรียมบางอย่างเพื่อให้เฮลิคอปเตอร์ตามเธอให้ทัน

แต่อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไรที่ไม่ยั้งคิด เขาก็ได้รับข้อความอีกหนึ่งข้อความ

ครั้งนี้มาจากมีล่าโดยตรง

“เจอรัลด์ ฉันจะกลับไปฮ่องกงก่อน นายไม่ต้องอธิบายอะไรกับฉันเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันเชื่อในตัวนาย เอาตามตรง ฉันทำตัวไม่ดีก่อนหน้านี้ก็เพราะความหึงหวงของฉัน พูดตรง ๆ ฉันแค่อยากให้นายปลอบใจและทำให้ฉันสงบลง อย่างไรก็ตาม ฉันตระหนักดีว่าฉันไม่แม้แต่จะคิดถึงความรู้สึกของนายก่อนที่จะทำเรื่องทั้งหมดนั้นเลยด้วยซ้ำ! สำหรับตอนนี้ โปรดอย่ามาตามหาฉันเลย ฉันแค่ต้องการเวลาบ้าง รักนายตลอดไป มีล่า”

หลังจากอ่านข้อความ เจอรัลด์ก็ยิ่งกระวนกระวายใจมากขึ้นในตอนนี้ เขาเกาหลังหัวของเขาต่อไป ขณะที่เขาสงสัย ‘นี่หมายความว่ายังไงกัน? ทำไมเธอถึงจะพูดเช่นนี้ออกมาฉับพลันล่ะ?’

เจอรัลด์ตีพวงมาลัยรถด้วยความขัดข้องใจของเขาเล็กน้อย

‘เป็นเวลานานขนาดนี้ตั้งแต่ที่พวกเราพบกันครั้งสุดท้าย แต่เธอก็ไปแล้ว ก่อนที่พวกเราจะมีโอกาสได้พูดคุยกันและกันอย่างเหมาะสมด้วยซ้ำ…’

เมื่อเจอรัลด์กลับไปที่โรงพยาบาล เขาก็ยังคงว้าวุ่นอย่างชัดเจน

สุดท้าย เจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะเล่าให้เควต้าฟังเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น หวังว่าเธอจะสามารถให้คำแนะนำบางอย่างกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

‘มีล่าหมายความว่ายังไงกันแน่กับข้อความนั้น? เธออยากจะเลิกกับฉันหรือเปล่า? หรือมันเป็นอย่างอื่นจริง ๆ ใช่ไหม…?’

หลังจากได้ยินเรื่องราวของเจอรัลด์ เควต้าเพียงแค่ยิ้ม

“เธอไม่ได้จะเลิกลากับนายเลย! นายไม่เห็นเหรอว่าเธอเพิ่มส่วนที่บอกว่าเธอรักนายตลอดไป? ฉันมั่นใจว่าเธอเขียนการรับรู้นั้นแน่เพราะนายจะคิดมากเกินไปเกี่ยวกับข้อความนี้ อย่ากังวลไปเลยเจอรัลด์ มันชัดเจนว่าเธอเพียงต้องที่จะอยู่คนเดียวสักระยะหนึ่ง!”

เจอรัลด์แค่ถอนหายใจอยู่ภายใน เมื่อเขาได้ยินคำตอบของเควต้า

‘พูดง่าย ๆ เธอยังโกรธฉันอยู่สินะ…’

‘ถ้าเพียงแต่ฉันไม่ตกลงที่จะช่วยกีย่า เรื่องพวกนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น!’

‘โดยไม่คำนึงถึง มีล่าพูดไว้ว่าเธออยากจะอยู่ตามลำพังสักระยะหนึ่ง…มันคงจะดีที่สุดถ้าฉันไม่รบกวนเธอในช่วงนี้หรือเปล่า…’

‘เอาล่ะ เมื่อฉันตามหาเซร่าในจังหวัดซอลฟอร์ดให้เจอ แล้วฉันจะไปฮ่องกงเพื่อพบกับเธอ’

วันต่อมา เจอรัลด์, เควต้า และฟินน์เลย์ขึ้นรถไฟความเร็วสูงที่มุ่งหน้าไปยังจังหวัดซอลฟอร์ด

เจอรัลด์ได้รับภารกิจมาให้ตามหาคนที่นั่น

ก่อนที่จะขึ้นรถไฟความเร็วสูง แซคก็บอกเจอรัลด์เกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์เล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ในจังหวัดซอลฟอร์ด ที่พี่สาวของเจอรัลด์เคยลงทุนมาก่อน

แม้ดูเหมือนว่าเธอจะลืมเกี่ยวกับมันไปนานแล้ว แต่มันเป็นเหตุผล ที่ทำไมตอนนี้เขาถึงมีใครบางคนในจังหวัดซอลฟอร์ดคอยช่วยเหลือเขาอยู่

เนื่องจากว่าเขามีญาติที่เกี่ยวข้องอยู่ที่นั่น และมีเงินเพียงพอ มันจึงจะใช้เวลาอีกไม่กี่วันเท่านั้นในการตามหาบุคคลดังกล่าว

“ทานผลไม้สักหน่อยเถอะค่ะ คุณควิก! ฉันหั่นให้คุณแล้ว!” เควต้าที่ยังคงอ่อนแรงอยู่เล็กน้อยกล่าว

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกขอบคุณต่อฟินน์เลย์ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ ความจริงแล้ว เธอก็ดูแลทั้งฟินน์เลย์ และเจอรัลด์เป็นอย่างดีตั้งแต่ที่พวกเขาเข้ามาในรถไฟความเร็วสูงกันแล้ว

“เช่นนั้น…บ้านของคุณอยู่ที่ไหนกันแน่ คุณควิก?”

“ฉันลืมที่อยู่ไปแล้ว แต่ฉันจะสามารถค้นหามันได้อย่างแน่นอนอีกครั้งเมื่อพวกเราไปถึงที่จังหวัดซอลฟอร์ด!” ฟินน์เลย์ตอบกลับ

เจอรัลด์จึงทำได้เพียงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เท่านั้นกับสิ่งนั้น

และในขณะที่เจอรัลด์มองออกไปนอกหน้าต่าง ดูเหมือนกำลังคิดครุ่นคิดอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ทำให้งุนงงกล่าวขึ้นมา “…เจอรัลด์? ทำไมนายถึงอยู่นี่ล่ะ?”

นี่ทำให้เขาประหลาดใจ เมื่อคิดว่าเขาบังเอิญพบกับคนรู้จักที่นี่ไปซะทั่วทุกแห่ง เมื่อหันกลับมาดูว่าใครที่เรียกเขา เขาก็พบว่านั่นคือ เมอา!

ข้าง ๆ เธอ คืออีกคนที่เขาเคยบังเอิญพบในวันก่อน ถ้าเขาจำไม่ผิด ชื่อของเขาคือ วอร์เรน

สองคนนี้นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับพวกเขาและพวกเขาก็ดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่ประกอบไปด้วยผู้คนที่ไม่คุ้นเคยอีกสองสามคน

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจมากที่สุดก็คือวิธีการแต่งตัวของพวกเขา ซึ่งตรงกันข้ามกับสิ่งที่พวกเขาใส่ในวันที่พวกเขาเจอกันครั้งสุดท้ายนั่น ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดแต่งตัวเหมือนกับพวกนักเรียน

ตอนนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งจากกลุ่มของเมอาก็มองไปที่เจอรัลด์เช่นกัน ตามการจ้องมองของเมอา

“ฉันกำลังมุ่งหน้าไปยังจังหวัดซอลฟอร์ด! เธอจะไปไหนล่ะ?” เจอรัลด์ตอบกลับลวก ๆ

“พวกเราจะไปที่นั่นเหมือนกัน! แต่ไม่มีความจำเป็นที่นายจะต้องรู้ว่าทำไมพวกเราถึงจะไปที่นั่นกัน!” เมอากล่าวอย่างเย็นชา

‘ช่างเป็นความบังเอิญที่ร้ายแรงอะไรอย่างงี้นะ!’