มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 795

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 795

“…ศาสตราจาร์ยชีเวลล์คะ? ศาสตราจารย์ชีเวลล์…?” มีล่าตะโกนเรียกด้วยน้ำเสียงเบา

“หืมม? เป็นอะไรไป มีล่า?” ศาสตราจารย์ถาม ขณะที่เขามองเธอด้วยสายตาและรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“มี…สัญลักษณ์บางอย่างดูเหมือนจะปรากฏบนคอของคุณ…”

ภายใต้สถานการณ์ที่แตกต่างไป มีล่าก็คงจะคาดเดาว่าสัญลักษณ์นี้เป็นแค่ผื่นคันจากการเกาของศาสตราจารย์ แต่อย่างไรก็ตาม สัญลักษณ์นั้นดูคุ้น ๆ เกินกว่าที่จะเป็นเพียงแค่ผื่น

“…สัญลักษณ์เหรอ? เธอกำลังพูดถึงอะไรกัน มีล่า?” ศาตราจารย์ชีเวลล์ถาม ขณะที่รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนใบหน้าของเขา

เป็นตอนนั้นเองที่มีล่ากลายเป็นมั่นใจขึ้นมาว่ามันไม่ได้เป็นเพียงแค่ผื่นคันบนคอของศาสตราจารย์เท่านั้น ถ้าจะพูดให้ถูก สัญลักษณ์บนคอของเขาเป็นสัญลักษณ์ที่เธอจำได้

มันดูเเหมือนกับสัญลักษณ์ดวงอาทิตย์บนจี้ของเธอ!

“มัน…มันดูเหมือนสัญลักษณ์บนจี้ที่พวกเราได้รับเลยค่ะ!” มีล่ากล่าว ตอนนี้เริ่มรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น

เมื่อได้ยินแบบนั้น คนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นั่นก็มองกันและกันก่อนที่แต่ละคนจะล้วงหาจี้ของตัวเองจากกระเป๋ากางเกงของพวกเขา จี้ทั้งหมดดูเหมือนกันมาก

“งั้นกลายเป็นว่าทุกคนก็ได้รับมันสินะ!” มอลลี่กล่าว

เมื่อตระหนักได้ว่าทุกคนรู้จักสัญลักษณ์นั้น สีหน้าของศาสตราจารย์ชีเวลล์จึงเปลี่ยนทันที โดยการฉกจี้อันนั้นมาจากมือของมีล่า เขาดูมันอย่างละเอียดก่อนจะกวาดมองจี้อันอื่น ๆ ที่สมาชิกทีมสำรวจที่เหลือถืออยู่

ไม่นานหลังจากนั้น ใบหน้าของเขาก็ซีดขาวราวกับแผ่นกระดาษ

“…มีล่า สัญลักษณ์บนคอของฉันคล้ายคลึงกับที่อยู่บนจี้จริง ๆ ใช่ไหม?” ศาสตราจารย์ที่ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะประสบกับวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเขาถาม

โดยไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น มีล่าจึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

“ให้ตายเถอะ! ในที่นี้ฉันคิดว่าสัญลักษณ์นั้นสงวนไว้ให้สมาชิกที่สำคัญมากที่สุดเท่านั้น! ฉันไม่คาดคิดเลยว่าทุกคนที่นี่ก็มีมัน!”

“สัญลักษณ์นี้สื่อถึงอะไรกันแน่คะ ศาสตราจารย์? ฉันได้รับมันเมื่อวานนี้ผ่านไปรษณีย์!”

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของศาสตราจารย์ชีเวลล์กลายเป็นไม่สบายใจแค่ไหน ตอนนี้คนอื่น ๆ ก็รู้สึกกลัวพอ ๆ กันกับมีล่า ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม แม้จะมีพวกเขาหลายคนอยู่ในห้อง แต่พวกเขาก็ยังคงออกมาที่ทะเลในคำ่คืนที่ดึกสงัด บรรยากาศที่น่ากลัวจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“ในที่สุดมันก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้งแล้ว…ดูเหมือนว่าพวกเราจะตกเป็นเป้าของพวกมันในครั้งนี้!” ศาสตราจารย์อุทานออกมา ขณะที่มือของเขาสั่นเทา

“…คุณหมายความว่ายังไงกันคะ ศาสตราจารย์ชีเวลล์? ปรากฏขึ้นอะไรคะ?” มีล่า

“มัน…ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง…ฉันทำให้พวกเธอทุกคนตกอยู่ในอันตราย! ฉันขอโทษจริง ๆ!” ศาสตราจารย์ตอบกลับ ขณะที่เขาถอดแว่นตาของเขาออก ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้อีกต่อไป

“นั่นคือ…สัญลักษณ์ของสหพันธ์ดวงอาทิตย์…ตัวสัญลักษณ์เองถูกเรียกว่าสัญญามรณะ…มันปรากฏมาก่อนแค่สองครั้งเท่านั้น ครั้งแรกเมื่อสี่สิบปีก่อน ในขณะที่ครั้งที่สอง คือยี่สิบปีก่อน อืม ฉันควรจะพูดว่าสามครั้งแล้วตอนนี้เพราะในที่สุดมันก็ปรากฏอีกครั้งในวันนี้! อนิจจา ทุกคนที่ถูกบันทึกไว้ว่าได้รับสัญลักษณ์นี้ก็หายตัวไปอย่างลึกลับภายในสามวัน! มันเป็นเวลาหลายทศวรรษแล้วตั้งแต่ฉันค้นคว้าเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้แต่ฉันก็ไม่เคยเข้าใกล้ที่จะเปิดเผยความลึกลับนี้เลย!” ศาสตราจารย์ชีเวลล์อธิบาย สีหน้าของเขาย่ำแย่อย่างที่สุด

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ไม่นานทุกคนจึงพบว่าตัวเองกำลังสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวกัน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ศาสตราจารย์ก็มีความรู้อย่างมากและเขาก็ดูไม่เหมือนคนที่จะเล่นตลกแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้ว

มันไม่ได้ช่วยที่สีหน้าของเขายังคงเอาจริงตลอดคำอธิบายแปลก ๆ ของเขานี้

“ยุติการสำรวจ! พวกเราจะกลับกันเดี๋ยวนี้!” ศาสตราจารย์สั่ง ขณะที่เขาลุกยืนขึ้นทันที

ไม่นานหลังจากที่ใครบางคนวิ่งออกไปถ่ายทอดคำสั่งของเขา แต่คน ๆ เดียวกันก็พรวดพราดเข้ามาในห้องอีกครั้งและตะโกนขึ้นมา “ศ ศาสตราจารย์ชีเวลล์! มีบางอย่าง…มีบางอย่างผิดปกติอย่างมหันต์…!”

“อธิบายเพิ่มเติมสิ!”

“คือ…โปรดออกมาข้างนอกและดูด้วยตัวเองเถอะครับ! มันอยู่ตรงหน้าเรือเดินทาง…” คน ๆ นั้นตอบกลับ ตอนนี้หายใจแรงและเร็วไปโดยสิ้นเชิง

จากนั้นศาสตราจารย์ชีเวลล์ก็รีบนำสมาชิกทีมสำรวจออกไปจากห้องประชุม โดยพาพวกเขาทุกคนไปยังดาดฟ้าของเรือ

ตามปกติแล้ว มีล่าและมอลลี่ก็ติดตามกลุ่มไปด้วย เกาะกลุ่มอยู่ด้วยกันอย่างใกล้ชิด เพื่อทำใจกันให้สงบสติอารมณ์ลง

เมื่อมาถึงตรงดาดฟ้า ทุกคนก็ถึงกับตกตะลึงกันทันที มอลลี่ยังพบว่าตัวเธอเองกำลังกรีดร้องขึ้น เมื่อเธอตระหนักได้ถึงสิ่งที่กำลังก่อตัวอยู่ข้างนอก

กระแสน้ำวนขนาดใหญ่กำลังก่อตัวขึ้นในทะเล และเรือกำลังมุ่งหน้าตรงไปที่นั่น! เมื่อเข้ามาใกล้ มันดูเหมือนกับปากขนาดใหญ่ โดยกำลังกลืนกินทุกสิ่งที่ผ่านมา

แม้เห็นได้ชัดว่ากัปตันกำลังพยายามที่จะบังคับเรือให้ห่างจากกระแสน้ำวนที่อันตรายนั้น แต่เรือเดินทางก็ไม่สามารถเอาชนะแรงที่แข็งแกร่งของน้ำวนได้

“กลับไปที่ห้องผู้โดยสารเดี๋ยวนี้!” ศาสตราจารย์ตะโกนขึ้นมา ขณะที่ได้ยินเสียงชนตูมดังขึ้น