มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 869
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 869
“ขอบคุณในการให้ความร่วมมือ พวกเราจะมารับทรัพย์สินทั้งหลายจากคุณในเจ็ดวันนี้” ฟิลิปกล่าว
ด้วยเหตุนี้เจอรัลด์ก็เริ่มจากไป และลูกน้องของเขาก็ติดตามหลังเขาไป
แขกคนอื่น ๆ ไม่กล้าที่จะยังคงอยู่ที่นั่นต่อเหมือนกัน หลังจากได้เห็นเหตุการณ์ร้ายแรงที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตระกูลหลง พวกเขาก็รีบออกไป หลังจากคนของเจอรัลด์จากไปแล้ว
“พ่อ…ทำไมล่ะ? ทำไมพ่อถึงเซ็นมันไปล่ะ?! มันจะเป็นปัญหาตรงไหนกัน? พวกเราก็สามารถสู้พวกเขาได้! ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราก็ไม่ได้กลัวตายกันสักหน่อย!” ผู้ชายวัยกลางคน คนหนึ่งร้องออกมา
การตบอย่างรุนแรงจากนายท่านหลงคือ การตอบกลับในทันที!
“โง่จริง! แกอยากจะให้ทั้งตระกูลของเราถูกทำลายลงจนถึงจุดที่ไม่ได้กลับมาจริง ๆ หรือไง? แกอยากให้ตระกูลหลงไม่มีลูกหลานเหลือไว้ข้างหลังเหรอ?!” นายท่านหลงคำรามใส่ เมื่อจ้องไปที่ชายคนนั้นอย่างดุร้าย ขณะที่ริมฝีปากของเขายังคงกระตุกต่อไปอย่างเกรี้ยวกราด
“พวกเราถูกพี่น้องคลอฟอร์ดเอาชนะโดยสิ้นเชิงคราวนี้! ในขณะที่พวกเราวางแผนต่อต้านพวกเขาอย่างลับ ๆ ในหลายปีที่ผ่านมานี้ แต่ภูมิหลังของพวกเขามีอำนาจมากเกินไป!” นายท่านหลงกล่าวเสริม ขณะที่เขากำหมัดแน่น
“แต่…แต่พ่อครับ! พวกเราไม่เหลืออะไรแล้วในตอนนี้!”
“ก็จริง พวกเราไม่ได้เป็นเจ้าของอะไรอีกต่อไปแล้ว!” นายท่านหลงตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า
“ถึงอย่างนั้นพวกเรายังคงมีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานหลายทศวรรษ! พวกเราจะไม่หายไปจากเวสตันได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นหรอก! อย่าลืมว่า พวกเรายังคงมีแหล่งพึ่งพิงสุดท้ายอยู่!”
“…แหล่งพึ่งพิงสุดท้ายเหรอ?”
นายท่านหลงพยักหน้าเป็นการตอบสนองก่อนจะพูดขึ้นมา “แกเคยได้ยิน…ตระกูลโมลเดลในยานเคนไหม?”
“โมลเดลงั้นเหรอ…?”
ขณะที่พวกตระกูลหลงคนอื่น ๆ ผลัดกันส่ายหัวของพวกเขา นายท่านหลงจึงกล่าวเพิ่มเติม “ถูกต้อง พวกเขาเป็นตระกูลที่ลี้ลับมากที่สุดในเวสตัสทั้งหมดนี้ ฉันเชื่อว่าพวกเขาเป็นควาามพยายามเดียวของพวกเราที่จะสู้กับคลอฟอร์ดได้”
จากนั้นเขาก็หรี่ตาลงก่อนจะพูดต่อไป “สิบกว่าปีก่อนหรือราว ๆ นั้น ตระกูลเรายังคงได้ติดต่อกับตระกูลนั้น อย่างไรก็ตาม หลังจากเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมา พวกเราจึงยุติการติดต่อทั้งหมดกับพวกเขา”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ พ่อ?” หนึ่งในคนตระกูลหลงถามขึ้นมา
“ฮึ่ม! ทั้งหมดมันเกิดขึ้นในปีที่ลูกชายของนายน้อยรองแห่งตระกูลโมลเดลมาที่นี่ในฐานะแขกคนหนึ่ง! เนื่องจากพวกโมลเดลชอบที่จะอยู่อย่างสันโดษกันมากกว่า สมาชิกของตระกูลนั้นจึงมักจะอยู่ให้ห่างจากเรื่องอื้อฉาวภายนอกของตนเองกัน ข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียวก็คือ ลูกชายของนายน้อยรอง เขามีชื่อว่าคอร์ด โมลเดล และตรงข้ามกับคนที่เหลือของตระกูลของเขา เขาแค่ไม่สามารถอยู่ให้ห่างจากความสุขในเรื่องทางโลกทั้งหมดที่เขาสามารถประสบได้ในโลกภายนอก!”
“คอร์ดเป็นผู้ชายที่ทะเยอทะยานคนหนึ่ง! ความจริงแล้ว เขาทะเยอทะยานมากจนในวันที่เขามาในฐานะแขก เขาก็ข่มขู่พวกเราอย่างทันทีทันใด! พูดง่าย ๆ เขาต้องการจะเป็นเสาหลักให้ตระกูลของเรา ถ้าพวกเราตกลงไปในตอนนั้น เขาก็คงจะแอบช่วยเหลือพวกเราให้กลายมาเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงและมั่งคั่งไปทั่วโลกแล้ว! อย่างไรก็ตามหากพวกเราเลือกที่จะเดินทางนั้น โดยพื้นฐานแล้วตระกูลหลงก็คงจะถูกผนึกชะตากรรมให้ไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าลูกน้องของพวกเขา!” นายท่านหลงอธิบาย
“เขาช่างมีความคิดปรารถนาอะไรอย่างนี้! แม้ว่าพวกเราจะกลายมามีชื่อเสียงไปทั่วโลก พวกเราก็ยังคงจะเป็นเพียงแค่หุ่นเชิดของเขาในท้ายที่สุดเท่านั้น โดยไม่สามารถที่จะฝืนคำสั่งของเขาได้!” ลูกชายคนโตของตระกูลหลงพูดเยาะเย้ย
“และนั่นก็คือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงปฏิเสธข้อเสนอนั้นไป! ตระกูลหลงก็คงจะละทิ้งนามสกุลของพวกเราไป แล้วถ้าพวกเราตกลง โดยการเริ่มใช้นามสกุลของโมลเดลแทน! แม้ว่าความร่ำรวยและเกียรติภูมิจะเป็นประกัน แต่ฉันก็ไม่สามารถละทิ้งนามสกุลของตระกูลพวกเราที่บรรพบุรุษของเราได้ใช้มายาวนานไปได้!”
“งั้น…เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น? เนื่องจากคอร์ดมีความทะเยอทะยานมากขนาดนี้ แน่นอนว่าเขาจะไม่ปล่อยให้คุณปฏิเสธไปอย่างง่ายดายขนาดนั้น ใช่ไหมครับ?” หลงอีกคนถาม
“แน่นอนว่าไม่! ประมาณยี่สิบห้าปีก่อน ในที่สุดคอร์ดก็ได้แก้แค้นครอบครัวของเรา นายยังจำเหตุการณ์ที่ชอว์ถูกคนอื่นโจมตีทันทีที่เขาเกิดมาได้ไหมโจเอล นั่นเป็นผลทำให้ชอว์เติบโตขึ้นมาเป็นคนโง่ ที่แทบจะไม่มีความปกติทางจิตใด ๆ!”
“แน่นอนผมจำได้! แม้ผมต้องการจะสืบหาความจริง แต่พ่อก็จะไม่ปล่อยให้ผมทำ! มันยังคงเป็นปริศนาสำหรับผมในตอนนี้!”
“ใช่ อืม…นั่นเป็นการกระทำของคอร์ด ถ้าพวกเราสืบสวนเรื่องนี้ ตระกูลของเราก็คงจะพังทลายลงไปในท้ายที่สุด มันคือวิธีของเขาในการส่งคำเตือนให้พวกเรา!” นายท่านหลงตอบกลับ
ชอว์คือนายน้อยรองของตระกูลหลง ที่ไม่เคยทำการปรากฏตัวเลยไม่ว่าจะในโอกาสไหนก็ตาม อย่าลืมว่า เขาเป็นคนที่ไม่มีลักษณะเหมือนคนทั่วไป เขามีภาวะทางจิตที่ผิดปกติอย่างแท้จริง
“เมื่อพูดแล้วก็ ชอว์อยู่ไหนล่ะ?” นายท่านหลงถาม
“นายหญิงรองพาเขาออกมาเล่นสนุกบ้างน่ะครับ!”