มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 884

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 884

“ลูกชายคนที่สามของคอร์ดใช่ไหม เจ็ตต์?”

ดีแลนกำหมัดของเขาแน่น

“ครับคุณผู้ชาย เป็นเขา!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สำหรับหกเดือนที่ผ่านมา มีอะไรบ้างไหมที่เขาไม่ต้องการ? ขายงั้นเหรอ? เขาจะหยาบคายไปมากกว่านี้ได้อีกไหม? บอกเขาไปว่าพวกเราจะไม่ขายมัน!”

ดีแลนตบโต๊ะอย่างแรง

แม้คอร์ดไม่สามารถหาเหตุผลทางการเพื่อหยุดตระกูลโมลเดลจากการช่วยเหลือตระกูลคลอฟอร์ดในการแกะรอยหาสหพันธ์ดวงอาทิตย์ เมื่อหกเดือนก่อน เขาจึงขอให้ลูกชายคนที่สามของเขา เจ็ตต์มาเข้าร่วมทีมของปาร์คเกอร์ ภายใต้ข้องอ้างที่ว่าเขาควรจะได้รับประสบการณ์มากกว่านี้

แม้กระนั้นเมื่อการมาถึงของเจ็ตต์ เขาพยายามที่จะยึดเอาทุกอย่างที่เขาต้องการโดยการบีบบังคับ และดีแลนก็อดกลั้นอย่างมากกับเขามาโดยตลอดเวลานี้

แต่นี่คือฟางเส้นสุดท้ายแล้ว

“แต่นายท่านครับ คอร์ด โมลเดลจับจ้องตระกูลคลอฟอร์ดมานานแล้วในตอนนี้ ถ้าเจ็ตต์ไม่พอใจและพยายามที่ก่อเรื่องให้พวกเรา มันอาจจะจบลงด้วยความหายนะสำหรับเราก็ได้นะครับ!”

พ่อบ้านตอบกลับอย่างหมดหนทางเข่นกัน

“โอเค ก็ได้! ให้มันกับพวกเขาไป! เขาสามารถเอามันไปได้ถ้าเขาต้องการมัน!”

ดีแลนโบกมือของเขาอย่างเหลืออด

บางอย่างที่มีมูลค่าถึง 123,000,000.00 ดอลลาร์นั้นไร้ความหมายในสายตาของดีแลนอยู่ดี

แม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังคงโมโหกับการแสดงความดูหมิ่นอย่างโจ่งแจ้งของเจ็ตต์

แต่เขาไม่มีทางเลือก ใช่ไหม?

“เป็นไงบ้าง? ดีแลนตกลงหรือเปล่า?”

ชายหนุ่มที่ดูไม่ธรรมดาคนหนึ่งที่นั่งไขว่ห้างกำลังจิบน้ำชาอยู่ด้านนอก

“สวัสดีดีครับ คุณโมลเดล นายท่านพูดว่าเนื่องจากคุณสนใจมัน เขาจะมอบเมาน์เทนท็อปวิลล่าให้คุณเป็นของขวัญ ถ้าคุณไม่ว่าอะไรที่ผมจะถาม ทำไมคุณถึงถามซื้อมันตั้งแต่แรกล่ะครับ?”

แม้น้ำเสียงของพ่อบ้านสุภาพเรียบร้อย แต่เขาก็รู้สึกอยากจะกินคนสารเลวคนนี้ทั้งเป็นให้ได้เลย

“โอเค! ดีมาก! รู้ไหม การยกย่องสำหรับคนที่สมควรจะได้รับไง ดีแลน คลอฟอร์ดเป็นคนที่เข้าใจความเป็นจริงของสิ่งต่าง ๆ! ผมต้องมอบสิ่งนั้นให้เขา!”

“พี่น้องทั้งหลาย ไปกันเถอะ! ออกไปจากสถานที่น่าเบื่อนี้กันเถอะ และไปเมืองเมย์เบอร์รี่สักสองสามวันกัน!”

เจ็ตต์กล่าว ขณะที่เขาเดินจากไปด้วยท่าทางโอหังต่อหน้าคนของเขา

ในร้านอาหารในเมืองเล็ก ๆ ในจังหวัดซอลฟอร์ด

นี่เป็นร้านอาหารที่คล้ายกับร้านอาหารที่ดัดแปลงจากบ้านไร่

นี่เป็นเพราะมันตั้งอยู่ข้างภูเขาอันกว้างใหญ่

มีแม่น้ำขนาดใหญ่ไหลผ่านอีกด้านของภูเขา

มันเป็นภูเขาที่สวยงามอย่างแท้จริงพร้อมกับน้ำที่ใสสะอาด

เช่นนั้นผู้คนมากมายจากชนชั้นสูงดังกล่าวก็มักจะมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวและสำรวจบริเวณนี้กัน

“ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม นายต้องให้คำอธิบายฉันในวันนี้! นายรู้ไหมว่าเสื้อผ้าของฉันแพงแค่ไหน?”

“ถูกต้อง! เรียกเจ้านายของนายมาที่นี่ซะ! เช็ดมันด้วย! บางทีนายคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม? แค่นี้เหรอ?”

ผู้หญิงในช่วงวัยสามสิบปีที่แต่งหน้าหนาจัดบนใบหน้าของเธอกำลังจับคอเสื้อของคนหนุ่มเอาไว้ และเธอก็ปฏิเสธที่จะปล่อยไป

เธอตะคอกใส่หูของเขา

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น มีคนประมาณเจ็ดถึงแปดคนในกลุ่มนั้น

แค่มองแวบเดียวก็เพียงพอที่จะบอกได้แล้วว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่พลเมืองที่ปฏิบัติตามกฏหมายทั่วไป

เมื่อพวกเขาเข้ามาทานอาหารที่นี่ พนักงานเสริฟ์หนุ่มที่รับผิดชอบในการบริการ พวกเขาบังเอิญทำซุปผักสาดใส่ร่างผู้หญิงคนนั้น

และสิ่งต่าง ๆ จึงเพียงโชคร้ายลงไปเท่านั้นตั้งแต่นั้น

เหตุผลหลักที่ทำไมถึงมีความวุ่นวายขนาดใหญ่เกิดขึ้นก็คือว่าพวกเขาคิดว่ามันจะเป็นเรื่องง่ายและสนุกที่ได้แกล้งเจ้าของร้านอาหารนี้กัน

“ผมขอโทษจริง ๆ ครับ ขอให้ผมเช็ดมันให้คุณนะครับ!”

คนหนุ่มคนนั้นขอโทษอย่างมาก ขณะที่เขาเดินมาเพื่อจะเข็ดซุปออกจากชุดเดรสของเธอ

แปะ!

อย่างไม่คาดคิด ผู้หญิงคนนั้นตบหน้าเด็กชายคนนั้น “โธ่เว้ย! เอามือสกปรกของแกออกไปนะ! แกกล้าดียังไงมาแตะต้องฉัน! แบร์ธโฮลด์ ดูว่าเขามีท่าทางที่ย่ำแย่แค่ไหนสิ!”

ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างหยาบคาย ด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยุ

เธอเหลือบมองไปที่ผู้ชายร่างใหญ่ข้าง ๆ เธอ ที่มีรอยสักรูปมังกรและหัวเกรียน

บูม!

ชายร่างใหญ่กระแทกเท้าของเขาเข้ากับท้องของพนักงานเสิร์ฟที่น่าสงสารคนนั้น คนหนุ่มคนนั้นจึงปลิวถอยหลังไป และชนเข้ากับโต๊ะด้านหลังเขา

มีลูกค้ามากมายที่ร้านอาหาร และพวกเขาทุกคนต่างก็กำลังจ้องมองอย่างเมินเฉยกับฉากตรงหน้าพวกเขา…