มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 887
มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 887
แบร์ธโฮลด์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความกลัว
ผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มรู้สึกขลาดกลัวขึ้นมาเช่นกัน
เธอกลัวว่าชายหนุ่มคนนี้จะหักแขนเธอเช่นกัน เหมือนกับวิธีที่เขาทำกับแขนแบร์ธโฮลด์
เธอตามหลังชายหนุ่มไป ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในสวนหลังบ้าน
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงในกระท่อมในสวนหลังบ้าน
ตุ้บ!
ชายหนุ่มปิดประตูด้านหลังของพวกเขาอย่างเสียงดัง
พวกเขาทั้งคู่ตัวสั่นด้วยความตกใจกลัว
แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ท้ายที่สุดแล้ว แบร์ธโฮลด์ก็ไม่อาจปล่อยให้แขนของเขาคงสภาพแบบที่มันเป็นต่อไปได้
“นายควรรักษาแขนให้ฉันนะ ไม่อย่างงั้นฉันจะไม่ปล่อยนายไป ทำไมนายไม่ไปถามคนอื่นดูล่ะว่า…”
แบร์ธโฮลด์จะไม่เสียศักดิ์ศรีง่าย ๆ ขนาดนั้นหรอก ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยท่าทางที่เป็นปรปักษ์ต่อไปในสายตาของเขา
“โอเค พอได้แล้ว ฉันบอกนายแล้วว่าฉันรู้ว่าพวกนายทั้งคู่มีอำนาจยังไง ดังนั้นมาพูดคุยเรื่องต่าง ๆ ที่ไม่เข้าใจกันเถอะ!”
ชายหนุ่มขัดจังหวะเขาก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ
“ฮี่ฮี่ ตราบใดที่ทำให้แขนของผู้ชายของฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิม พวกเราจะไม่ขอค่าชดเชยใด ๆ หรอก!”
ผู้หญิงคนนั้นกล่าว
แปะ!
ชายหนุ่มตบหน้าผู้หญิงคนนั้น
ผู้หญิงคนนั้นล้มลงกับพื้นหลังจากที่โดนตบ
มันกระทันหันมากจนมันทำให้เธอตกตะลึงไปชั่วขณะ เธออยู่ในสภาพที่สับสนจนเธอยังคงนั่งอยู่กับพื้น โดยเงยหน้าขึ้นมองด้วยท่าทางที่มึนงงบนใบหน้าของเธอ
โดยไม่รอให้ผู้ชายของเธอได้ตอบโต้ ชายหนุ่มจึงหักแขนอีกข้างของแบร์ธโฮลด์ต่อไป
สุดท้ายแขนของแบร์ธโฮลด์ทั้งสองข้างก็ผิดรูปไปโดยสิ้นเชิงและเขาทำได้เพียงแค่นอนอยู่บนพื้น ขณะที่ส่งเสียงร้องแหลมด้วยความเจ็บปวด
สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความกลัวออกมาหมดแล้วในขณะนั้น
“นายอยากจะคุยเรื่องที่ไม่เข้าใจกันอย่างไรล่ะ?”
ชายหนุ่มถามด้วยการพูดเป็นนัยของความไม่เป็นมิตรในโทนเสียงของเขา
“ไม่…พวกเราจะไม่ถกเรื่องอะไรอีกต่อไปแล้ว! แค่ปล่อยพวกเราไป! พวกเราไม่ต้องการคุยเรื่องอะไรอีกต่อไปแล้ว!”
แบร์ธโฮลด์ตอบกลับด้วยความหวาดกลัว
“แล้วสามร้อยสิบดอลลาร์นั่นล่ะ?” ชายหนุ่มถาม
“ฉันจะคืนมันให้นาย พวกเรา…พวกเราไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว!”
ไม่มีอะไรที่พวกเขาสามารถทำได้เพื่อข่มขู่ชายหนุ่มคนนี้เลย!
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แบร์ธโฮลด์คอยหาเรื่อง แต่เขารู้ว่าคราวนี้นั้นแตกต่างไป ครั้งนี้เขาขุดหลุมฝังตัวเองจริง ๆ
“เอาล่ะ ถ้างั้นจำไว้ให้ดีว่านายจะไม่มายุ่งกับพวกเราอย่างสมัครใจ ฉันไม่ได้บังคับนายทั้งคู่ให้ทำแบบนั้น!” ชายหนุ่มกล่าว
“ได้ มันคือความสมัครใจ! พวกเราทำมันอย่างสมัครใจ!”
ในเวลานี้ ชายหนุ่มก็ล้วงเงินสามร้อยสิบดอลลาร์ที่เขาได้มอบให้แบร์ธโฮลด์เมื่อครู่นี้ออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
“นอกเหนือจากนั้น พวกนายทั้งคู่ตีฮันเตอร์อยู่ข้างนอกเมื่อกี้นี้ ฉันไม่สนว่านายจะพูดอะไร อย่างน้อยนายก็ควรให้สามร้อยสิบดอลลาร์กับพวกเราเพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาลของเขา ใช่ไหม? พวกเราจะต้องพาเขาไปโรงพยาบาลเพื่อได้รับการตรวจอย่างละเอียด และอื่น ๆ อย่างที่นายเห็นแล้ว คลีนิคเล็ก ๆ ในเมืองของเราไม่ได้มีเครื่องมือครบครันขนาดนั้น พวกเราจะต้องพาเขาไปโรงพยาบาลในมณฑล และฉันก็เกรงว่ามันจะมีค่าใช้จ่ายมากกว่านั้น!” ชายหนุ่มกล่าว
“พวกเราจะชดเชยให้นาย สามร้อยสิบดอลลาร์! เอาไปได้เลย!”
“และก็ยังมี…”
ชายหนุ่มกล่าว
“ยังคงมีมากกว่านี้อีกเหรอ?”
แบร์ธโฮลด์ที่กำลังดิ้นรนหายใจเพราะความเจ็บปวดถามขึ้น
แปะ!
ชายหนุ่มตบหน้าเขา “นายกล้าดีมาขัดจังหวะฉันเมื่อฉันกำลังพูดได้ยังไง”
“ฉันขอโทษจริง ๆ โปรดพูดต่อเลย!”
“และอีกอย่าง ตอนที่นายตีฮันเตอร์เมื่อกี้ นายทำโต๊ะ เก้าอี้ ม้านั่ง หม้อและกะทะของพวกเราพัง นายจะต้องจ่ายมาอีกหนึ่งร้อยดอลลาร์สำหรับสิ่งนั้น แต่ฉันจะทำให้มันง่ายขึ้นโดยการปัดให้เป็นจำนวนเต็มคือหนึ่งร้อยห้าสิบดอลลาร์! ตอนนี้ก็จ่ายมา!”
“พวกเราจะจ่าย! พวกเราจะจ่าย! เพื่อน โปรดช่วยฉันด้วย ฉันไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไปแล้ว แขนของฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามีแมลงเป็นพัน ๆ ตัวกำลังแทะเล็มมันอยู่!”
ใบหน้าของแบร์ธโฮลด์ซีดเซียวจากความเจ็บปวดทั้งหมดที่เขากำลังประสบอยู่
“เอาล่ะ ถ้างั้นนายก็น่าจะมีทัศนคติแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วและพวกเราก็คงจะไม่จำเป็นต้องเสียเวลาของพวกเราไปแบบนี้! เพียงเพราะนายมีเงินไม่ได้หมายความว่าจะทำเรื่องเหลวไหลได้ ใช่ไหม?”
ชายหนุ่มกล่าว
หลังจากนั้น เขาก็จับแบร์ธโฮลด์ก้มลงขณะที่เขาซ่อมแขนของเขา
อย่างน่าอัศจรรย์ แบร์ธโฮลด์รู้สึกฟื้นตัวจากการเจ็บปวด และความเจ็บปวดนั้นก็ค่อย ๆ จากหายไป
“ฉันจะจดจำไว้ในตอนนี้ พี่ใหญ่ ฉันจะจำเรื่องนั้นเอาไว้!”
แบร์ธโฮลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาเหงื่อแตก
“พวกเราจะออกไปและชดเชยยอดที่พวกเราเป็นหนี้นาย ไม่น้อยแม้แต่เซ็นต์เดียวเลย ฉันสาบานกับแม่ของฉันเลย!”
แบร์ธโฮลด์ช่วยผู้หญิงคนนั้น ที่แทบจะไม่ได้สติคืนเพื่อให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่พวกเขาจะรีบร้อนกลับเข้าไปในร้านอาหารกัน
“แบร์ธโฮลด์ พวกเราจะจากไปง่าย ๆ แบบนั้นจริง ๆ เหรอ? ฉันไม่พอใจเลย!”
ผู้หญิงคนนั้นบ่น ในขณะที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น
การแสดงออกของเธอนั้นราวกับว่าเธอเป็นฝ่ายที่เสียหายในที่นี้