มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 905

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 905

มันไม่น่าประหลาดใจที่ทำไมเขาถึงทำผิดพลาดไปแบบนั้นอย่างไม่ตั้งใจ ท้ายที่สุดแล้วเจอรัลด์ก็รู้สึกตกตะลึงที่รู้ว่าจริง ๆ แล้วเธอมีความรู้สึกให้เขาเล็กน้อย

เท่าที่เจอรัลด์จำได้ เขาเคยสนทนากับแจสมินสั้น ๆ เท่านั้น แม้เขายอมรับว่าหลอกเธอเล็กน้อยในระหว่างเหตุการณ์บางอย่างก็ตาม แต่เมื่อคิดว่าเธอจะลงเอยด้วยการตกหลุมรักเขาเพียงเพราะเรื่องนั้นล่ะก็…

“ยังไงซะ เมื่อเฟนเดอร์สันไปหาตระกูลคลอฟอร์ดมานานสักพักแล้ว พวกเราก็ได้รู้ว่าเขาหายตัวไป แม้ฉันส่งคนมากมายออกไปค้นหาเขา มันก็ผ่านมากว่าครึ่งปีแล้วในตอนนี้ แต่ก็ยังคงไม่มีข่าวคราวใดเกี่ยวกับเขาเลย…ฉันยังคงสงสัยบางครั้งว่าเขาเลือกโดยสมัครใจหรือไม่…” แจสมินกล่าวด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเศร้าสร้อย

“…ไม่ว่าจะยังไง นายเสร็จหรือยัง?” แจสมินถาม ขณะที่เธอหันไปมองแซนเดอร์สัน

เพียงแค่นั้น เจอรัลด์ก็พยักหน้าก่อนจะแสดงท่าทางให้เธอเพื่อไปพักผ่อนให้ดี ๆ

และในขณะที่เขากำลังจะออกไปพร้อมกับชุดเครื่องมือทางการแพทย์ของเขา ขณะนั้นเขาก็เห็นเครื่องมืออธิษฐานบางอย่างวางอยู่รอบห้องของเธอแวบ ๆ

เขทขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ชี้ไปยังของดังกล่าวก่อนจะพูด “อ่า อ๋า?”

เขาตั้งใจจะถามเธอว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในวันถัดไปหรือไม่ และแม้ว่าเขาเป็นกังวลว่าคำถามของเขาจะไม่เป็นที่เข้าใจ แต่แจสมินก็ดูเหมือนจะเข้าใจเขาดีอยู่

ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ เธอพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้น “พรุ่งนี้มีงานที่โบสถ์น่ะ อาของฉัน มินดี้ และฉันจะมุ่งหน้าไปที่นั่นกันเพื่อขอพรด้วยกัน ฮ่าฮ่า! นายอาจไม่รู้เรื่องนี้ แต่ในอดีต มินดี้กับฉันไม่สามารถออกไปจากคฤหาสน์ได้ด้วยความเต็มใจหรือไม่ก็ตาม แซนเดอร์สัน พวกเราเคยแอบออกไปเพียงเพื่อจะไปที่งานนั้นกัน! แต่พวกเราไม่ต้องแอบออกไปอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นพวกเราก็สามารถสนุกกันเองได้อย่างเต็มที่ที่นั่นโดยไม่ต้องกลัวว่าจะถูกจับแล้ว!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเจอรัลด์ก็เศร้าใจ

“…หืมม? เป็นไปได้ไหมว่านายก็อยากจะไปที่นั่นเหมือนกัน? ตอนนี้ที่ฉันถึงมันขึ้นมา นายอาจจะไม่เคยเข้าร่วมงานที่โบสถ์ใช่ไหม?” แจสมินถาม ขณะที่เธอมองไปยังใบหน้าของเขา

ในการตอบสนอง เจอรัลด์ก็เริ่มแสดงท่าทางอย่างมีความสุข

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ฉันตัดสินใจแล้ว! ถ้านายไม่ยุ่งมากเกินไปในวันพรุ่งนี้ล่ะก็ ก็มาเป็นเพื่อนพวกเราและออกไปกับพวกเราสิ!” แจสมินตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

แม้แจสมินแทบจะไม่ค่อยเป็นมิตรขนาดนี้กับคนที่เธอเพิ่งพบ แต่เธอก็เพียงรู้สึกอบอุ่นใจกับเขา

บางทีมันอาจเป็นเพราะการจ้องมองที่นิ่งสงบ และการไม่สามารถพูดได้อย่างเหมาะสมของเขา ซึ่งหมายความว่าตามปกติแล้วเขาเป็นผู้ฟังที่ดี นั่นจึงทำให้แจสมินเต็มใจที่จะเป็นเพื่อนกับเขา

ไม่ว่าเหตุผลที่แท้จริงที่เธอรู้สึกแบบนี้ในเวลานี้คืออะไรก็ตาม แต่เธอก็สบายใจกับเขา และนั่นคือทั้งหมดที่สำคัญ

ขณะที่เรื่องทั้งหมดนี้กำลังเกิดขึ้น ผู้คนหลายคนก็กำลังฉลองค่ำคืนที่มีชีวิตชีวาเป็นพิเศษในห้องลับภายในคฤหาสน์ของตระกูลชุยเลอร์กัน ผู้คนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดนั่งอยู่ตรงโต๊ะขนาดใหญ่ โดยพูดคุยกันอย่างรื่นเริงระหว่างจิบไวน์ไปด้วย

“สถานการณ์ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป เมื่อคิดว่าเจ้าโง่นั้น ท่านเฟนเดอร์สันจะจ้างโจชัวให้มารักษาอาการป่วยของเขาจริง ๆ! จากสิ่งที่ลูกน้องของผมรายงานมา ผิวพรรณของเขาก็ดูดีขึ้นมากในตอนนี้หลังจากการรักษาเพียงครั้งเดียว!” ยาเอลกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล

“นายท่าน ยาเอล คุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป! หลงและชุยเลอร์นั้นแตกต่างไปในตอนนี้! ไม่เพียงทั้งสองตระกูลตกลงที่จะร่วมมือกันเพื่อทำให้แน่ใจว่าภารกิจนี้จะสำเร็จ แต่พวกเราก็ยังได้รับความช่วยเหลือที่มีประโยชน์มากจากเจ้านายสองสามคนจากตระกูลโมลเดลอีกด้วย! ไบรสันไม่ได้น่าคุกคามอีกต่อไปแล้ว!” ชายวัยกลางคนที่มีชื่อว่าเบอร์ก หลงยิ้มเยาะ

เบอร์กคือลูกชายคนสุดท้องของนายท่านหลง และก็เหมือนกับลูกชายของนายท่านหลงคนอื่น ๆ เขามีชุดของความเชี่ยวชาญของตัวเองที่แยกเขาออกจาคนที่เหลือ

เขาเป็นที่รู้จักอย่างดีที่สุดว่าทั้งแข็งแกร่งและมีอำนาจ ก็เหมือนชื่อของเขาที่บอกเป็นนัยอย่างไร

เขาไม่เพียงเป็นผู้นำของกำลังลับ ๆ ของตระกูลเท่านั้น แต่เขายังเป็นผู้เล่นสำคัญในระหว่างความพยายามที่จะจับเจอรัลด์ทั้งเป็นในเมืองเมอร์รี่ในตอนนั้นเช่นกัน แม้เจอรัลด์จัดการหนีไปได้ แต่ความจริงที่ว่าเจอรัลด์รอดไปได้อย่างหวุดหวิดนั้นจึงทำให้เขาได้รับเกียรติพอที่จะได้รับความไว้วางใจจากโมลเดลอีกด้วยซ้ำ

“…ผมคิดว่าคุณพูดถูก เบอร์ก!” ยาเกล่าว

“ฮึ่ม! แน่นอนเขาพูดถูก! แกจำเป็นต้องเรียนรู้เพิ่มเติมจากผู้ใหญ่ของแกตั้งแต่นี้ต่อไป ยาเอล! ปัญญาไม่ใช่ทุกอย่าง รู้ไหม! เมื่อพูดแล้วก็ ขึ้นตอนแรกของแผนการจะเริ่มพรุ่งนี้ การเตรียมการเป็นยังไงบ้างล่ะ?” โนอาถาม

“ไม่ต้องกังวลครับ ทุกอย่างเข้าที่แล้ว อย่าลืมว่า ทั้งเควนตินและเทรย์ก็อยู่ข้างพวกเรา ขั้นตอนแรกนั้นแน่เหมือนแช่แป้งอย่างแน่นอนที่สุดแล้ว!” ยาเอลกล่าวขณะที่เขามองไปยังพี่น้องที่ดูคล้ายคลึงกันจากตระกูลโมลเดล

“เอาล่ะ ผมจะมั่นใจได้แล้วถ้างั้น! เนื่องจากเควนตินและเทรย์เป็นลูกพี่ลูกน้องคนเล็กของเจ้านายเจ็ตต์ ผมก็มีเหตุผลที่จะเชื่อว่าความสามารถของพวกเขานั้นก็เทียบเท่ากับของเจ้านายเจ็ตต์!” โนอากล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงประจบประแจง

“คุณต้องล้อเล่นแน่! ไม่มีทางที่พวกเราจะเทียบได้กับลูกพี่ลูกน้องของเราหรอก!” พี่น้องทั้งสองกล่าว ขณะที่พวกเขาส่ายหัวของพวกเขาด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของพวกเขา

“ไม่มีความจำเป็นต้องถ่อมตัวหรอกครับ! ยังไงซะ พรุ่งนี้ก็ดื่มฉลองความสำเร็จของขั้นตอนแรกกันนะครับ!”