มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน - บทที่ 912

มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 912

ด้วยความแม่นยำอย่างถูกต้อง เจอรัลด์ต่อยอย่างเร็วเข้าที่จุดอ่อนไหวที่สุดของบอดี้การ์ดทั้งหกคนนั้น ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะล้มลงกับพื้นอย่างพร้อมเพียงกัน โดยมีเลือดไหลออกอย่างมากจากปากและจมูกของพวกเขา

“…ฮ ฮะ…? งั้น…นายมีความสามารถขนาดนี้มาโดยตลอดเลยเหรอ แซนเดอร์สัน…?” มินดี้กล่าว ขณะที่เธอเฝ้ามองด้วยสายกว้างเบิกกว้าง และด้วยความไม่เชื่อกับสิ่งที่เธอเพิ่งเห็น

แม้แต่สเตลล่าและอิซาเบล ที่เคยพบกับผู้เชี่ยวชาญเทควันโด้มากมายมาก่อน ก็รู้ว่าผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นไม่ได้ใกล้เคียงเลยด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับแซนเดอร์สันคนใบ้คนนั้น! เมื่อคิดว่าเขามีสมรรถภาพสูงขนาดนี้!

ในขณะที่ทุกคนในห้องรู้สึกแปลกใจกับเหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างไม่ต้องสงสัย พวกเขาก็ตระหนักได้ในเวลาเดียวกันว่า ตอนนี้พวกเขามีใครบางคนที่พวกเขาสามารถพึ่งพาได้อย่างแน่นอนแล้ว

มันไม่นานก่อนที่เจอรัลด์จะหันไปมองฝูงชนก่อนจะส่งสัญญาณให้พวกเขารีบออกไปจากสถานที่แห่งนี้ภายใต้การนำของเขา

ตามคำสั่งของเขา พวกเขาทุกคนจึงรีบออกไปยังสวนหลังบ้านกัน

ทันทีที่พวกเขาออกไปข้างนอก ทุกคนก็เห็นเปลวไฟอันโชติช่วงที่ยังคงปกคลุมโกดังของตระกูลชุยเลอร์อยู่ทันที เนื่องจากพวกนั้นไม่สามารถควบคุมเปลวเพลิงของพวกเขา ไฟก็เริ่มลามไปยังส่วนอื่น ๆ ของคฤหาสน์เช่นกัน

พูดง่าย ๆ ในเวลานี้ชุยเลอร์ตกอยู่ในความยุ่งเหยิงครั้งใหญ่กัน และเจอรัลด์รู้ว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่พวกเขาจะสามารถหนีไปได้กันอย่างปลอดภัย

ขอบคุณแจสมินและคนอื่น ๆ ที่ล่อบอดี้การ์ดหลักออกไป กลุ่มการหลบหนีนี้จึงแทบจะไม่ได้บังเอิญพบกับปัญหาใด ๆ เลยนอกเหนือจากผู้คนสองสามคนที่กำลังคุ้มกันประตูหลักอยู่ อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ถูกเจอรัลด์จัดการได้อย่างง่ายดาย

ดังนั้นทุกคนจึงออกไปจากคฤหาสน์ได้สำเร็จ! แม้กระนั้น มันก็ยังไม่ใช่เวลาที่จะฉลองกัน

ภายใต้การนำของเจอรัลด์ กลุ่มวิ่งไกลขึ้นไปทางเหนือในที่สุดก่อนที่จะหยุดกัน เมื่อเห็นรถหลายคันที่จอดอยู่ข้างป่า

เมื่อแสดงท่าทางให้มินดี้เข้าไปในรถคันหนึ่ง ในที่สุดมินดี้ก็สามารถหายใจได้โล่งสบาย อย่างไรก็ตาม ความสบายใจของเธอก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อเธอสังเกตุเห็นบางอย่างในที่สุด

“…เดี๋ยวนะ…มีบางอย่างผิดปกติ สเตลล่าอยู่ไหนล่ะ? ก่อนหน้านี้เธอวิ่งมากับสเตลล่าไม่ใช่เหรอ อิซาเบล? ทำไมเธอถึงไม่อยู่ที่นี่?” มินดี้ถามด้วยน้ำเสียงกังวลใจ

ขณะที่อิซาเบลเริ่มมองไปรอบ ๆ อย่างลนลานหลังจากได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็สรุปได้ว่าเธอต้องพลัดหลงไปก่อนหน้านี้อย่างไม่ตั้งใจเพราะมันมืดและวุ่นวายมาก

เธออยู่ไหนกัน?

เมื่อปิดประตูข้างหลังมินดี้ จากนั้นเจอรัลด์ก็ย้อนกลับไปทางเก่าเข้าไปในคฤหาสน์ ด้วยความประหลาดใจ สเตลล่าดูไม่เหมือนว่าจะออกมาจากห้องใต้ดินเลย เมื่อเขาพบผู้หญิงคนนั้นในที่สุด เธอก็กำลังนั่งยอง ๆ อยู่ในมุมหนึ่งของห้องลับ โดยกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นในความเงียบ

ทันทีที่เธอเห็นแซนเดอร์สัน อย่างไรก็ตาม เธอก็เกือบจะร้องขึ้นมาด้วยความปิติยินดีแล้ว

“แซนเดอร์สัน ฉัน…ฉันสะดุดก่อนหน้านี้และข้อเท้าแพลง…” สเตลล่าอธิบาย ขณะที่เธอกักริมฝีปากล่างของเธอ

“เร็วเข้า ให้ฉันแบกเธอไปแล้วกัน!” เจอรัลด์ตอบกลับขณะที่เขายกเธอขึ้นหลังของเขา

“…ด เดี๋ยว ว่าไงนะ? นายสามารถพูดได้มาตลอดเลยเหรอ แซนเดอร์สัน?” สเตลล่าถาม รู้สึกแปลกใจอย่างมากกับการเปิดเผยฉับพลันนี้

“ให้ตายเถอะ! เธอลืมไปแล้วเหรอว่าเสียงฉันเป็นยังไง?” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาส่ายหัว

เมื่อได้ยินแบบนั้น เธอก็ใช้เวลาไม่กี่วินาทีเพื่อตระหนักได้ แต่เมื่อเธอรู้แล้ว สายตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นทันที

“…จ เจอรัลด์?!…จริง ๆ แล้วนั่นก็สมเหตุสมผลขึ้นมาก! ตั้งแต่นาทีที่ฉันพบนาย ฉันก็รู้ว่าสายตานี้รู้สึกคุ้น ๆ! ทำไมฉันถึงไม่ตระหนักได้ก่อนหน้านี้ว่านายมีรูปร่างแบบเดียวกันนะ? แต่เดี๋ยวมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับนายในตอนนั้นไม่ใช่เหรอ?” สเตลล่าถาม รู้สึกเต็มไปด้วยคำถาม

“เรื่องมันยาว ค่อยคุยเรื่องนั้นเมื่อพวกเราออกไปได้อย่างปลอดภัยกันเถอะ อีกอย่าง เก็บตัวตนของฉันไว้เป็นความลับสำหรับตอนนี้ด้วย ไม่มีใครรู้ว่าฉันอยู่ในจังหวัดซอลฟอร์ด เข้าใจไหม?” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขามองไปที่เธอ

หลังจากเห็นการพยักหน้าหนักแน่นของเธอ ทั้งสองคนจึงเริ่มหนีออกไปกัน

สองชั่วโมงต่อมาผ่านไปช้า ๆ อย่างทรมานสำหรับแจสมิน และคนอื่น ๆ จากทีมแนวหน้า

เนื่องจากพวกเขาบังเอิญพบกับยาเอลในขณะที่ทำการหลบหนีของพวกเขาก่อนหน้านี้ พวกเขาจึงรีบไปทางใต้เข้าไปในพื้นที่ภูเขา ขณะที่ยาเอลสั่งให้คนของเขาไล่ตามพวกเขาไป

แม้ลูกน้องของยาเอลดูเหมือนจะลืมพวกเขาไปแล้วในตอนนี้ แต่กลุ่มของแจสมินก็ยังคงไม่ได้ออกจากพื้นที่ป่าไม้ไปเลยจริง ๆ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าพวกเขาได้เดินไปมากี่เส้นแล้ว เพราะพวกเขามุ่งความสนใจไปที่การหลบเลี่ยงคนของยาเอลก่อนหน้านี้กัน

พวกเขาหลงทางไปชั่วครู่ ในที่สุดพวกเขาก็จัดการเจอถนนตรงเชิงเขาแล้ว อย่างไรก็ดี ไม่มีใครรู้ว่ามันนำไปสู่ที่ใดกัน

“พวกเราอยู่ไหนกัน แจสมิน…? ไม่เห็นมีหมู่บ้านเลย! ดูจากสิ่งที่เป็น พวกเราไม่สามารถโทรออกได้ด้วยซ้ำ เพราะไม่มีสัญญาณตลอดทางมาที่นี่เลย!” เมอาพูดขึ้นมา

“การคาดเดาของฉันก็เหมือนกับเธอ…อย่างไรก็ตาม การมีถนนให้ตามไปนั้นก็ดีกว่าไม่มีอะไรเลย…ฉันขอเสนอว่าให้พวกเราเดินไปตามทาง และดูว่าพวกเราจะลงเอยไปอยู่ที่ไหนกัน หวังว่าพวกเราจะสามารถไปถึงพื้นที่ที่มีสัญญาณโทรศัพท์ได้ในเร็ว ๆ นี้” แจสมินตอบกลับ

ขณะที่ที่กลุ่มพยักหน้าในหมู่กันเอง พวกเขาก็กำลังจะแอบพุ่งไปตามนั้นเมื่อทันใดนั้น ได้ยินเสียงเครื่องยนตร์ที่กำลังเร่งเครื่องจากระยะไกล!

ไม่นานก่อนจะเห็นไฟหน้ารถหลายคันที่กำลังขับมาทางพวกเขาบนถนนต่อ จากสิ่งที่พวกเขาสามารถเดาได้ มีรถอย่างน้อยประมาณห้าคันในกลุ่มนั้น

หลังจากปิดกั้นถนนโดยสิ้นเชิง ผู้ชายหลายคนที่แต่งตัวในชุดดำก็ก้าวลงมาจากรถเหล่านั้น โดยดูเหมือนว่ากำลังรอใครบางคนอยู่

“ตอนนี้มันจบแล้ว!” แจสมินกล่าว ขณะที่ทุกคนจากทีมแนวหน้ารู้สึกว่าหัวใจของพวกเขากำลังเต้นระส่ำ

ไม่นานหลังจากนั้น ผู้ชายที่ดูมั่งคั่งคนหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของกลุ่มขนาดใหญ่นี้ ก็ก้าวออกมาจากรถและเริ่มเดินไปหาแจสมิน

จากนั้นเขาก็ถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “พวกคุณคนใดคนหนึ่งอาจเป็นคุณหนูเฟนเดอร์สันหรือเปล่า?”