มหายุทธ์ สะท้านภพ Remake - บทที่ 1124

หลัวซิวมองไปยังสาวใช้สองคนถือนพปฎลมหาเศวตฉัตรอยู่ข้างรถม้าสีทองด้วยสายตาเย็นเฉียบ พร้อมตะคอกอย่างเย็นชาว่า “ไสหัวไปซะ!”

สาวใช้สองคนนี้ตกใจมากจนหน้าซีด พวกนางไม่ใช่ศิษย์ของ สำนักศักดิ์สิทธิ์เสวียนเหมินแต่เป็นสาวใช้ที่ถูกชายอ้วนจูเฟยเฉียวซื้อมาเพื่อมาสร้างภาพหนูหราให้คนนอกดู

“เดี๋ยวก่อน!” สาวใช้ทั้งสองกำลังจะจากไป กลับได้ยินหลัวซิวตะโกนอีกครั้ง จากนั้นมีมือใหญ่ยื่นออกมา ราวกับจับปลาชนิดหนึ่ง แล้วจับมังกรทองที่ลากเกวียนรถไป

มังกรทองตัวนี้ยาวเป็นสามร้อยสามสิบสามเมตร และมีการฝึกฝนแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 2 อีกด้วย เรียกได้ว่าเป็นอสูรยักษ์ แต่ถูกหลัวซิวจับไว้ไม่สามารถขยับร่างได้ กลัวจนตัวสั่น

เห็นเพียงหลัวซิวจับมังกรทองไว้ในมือและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าของข้ายังขาดคนเฝ้าประตูถ้ำ เจ้าเต็มใจไหม?”

มังกรทองพยักหน้าอย่างรวดเร็ว แปลงร่างเป็นชายในชุดคลุมสีทอง คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความเคารพ “มังกรน้อย จินเผิงเผิงยอมทำตามคำสั่งของนายท่าน”

มันไม่ใช่มังกรแท้ สายเลือดผสม เดิมทีเป็นมังกรทองตัวหนึ่ง และฝึกฝนสำเร็จจนกลายร่างได้ แต่ก็อยู่ได้ไม่นาน ถูกจูเฟยเฉียวชายอ้วนคนนั้นเห็นเข้า จับกลับมาลากรถ

เป็นอสูรยักษ์ที่แข็งแกร่งอยู่ในพิภพล่าง แต่ในโลกเสวียนเทียนกลับไม่มีสถานะใดเลย ซึ่งทำให้เขาปลงใจมาก

เมื่อไม่มีมังกรทองลากรถ สาวใช้ทั้งสองก็ไม่กล้าพูดอะไร หนึ่งในสาวใช้นั้นเก็บรถม้าด้วยแหวนเก็บของแล้วรีบหนีจากไป

หลัวซิวยืนอยู่กลางอากาศ มองลงไปที่จอมยุทธ์จำนวนมากหน้าถ้ำ และพูดเรียบ ๆ ว่า “จากนี้ไป ข้าจะไม่กลั่นยาอีกต่อไป เชิญทุกคนกลับไปเถอะ”

ทุกคนเอะอะโวยวายเสียงดัง โดยเฉพาะผู้ที่รอเข้าแถวเป็นเวลานาน

แต่ไม่มีใครกล้าสร้างปัญหาในเวลานี้ หากไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของหลัวซิวนี้ก็คงจะดี แต่เมื่อเห็น จูเฟยเฉียวถูกทุบตีจนร้องไห้ฉี่แตกด้วยตาของตนเอง ผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ใครกล้าหาเรื่อง?

หลัวซิวไม่อยากสนใจพวกที่โลภและเห็นแก่ตัวเหล่านี้ เขาหันหลังกลับแล้วดินกลับไปในถ้ำ “เชิญแขกกลับไป!”

จินเผิงเผิงเข้าถึงบทบาทอย่างรวดเร็ว แปลงร่างเป็นร่างแท้ มังกรทองยาวสามร้อยสามสิบสามเมตรบินอยู่บนท้องฟ้า คำรามราวกับฟ้าร้อง “ทุกท่าน ได้โปรดกลับไปเถอะ”

ศิษย์หลายคนทำอะไรไม่ได้ เพราะเรื่องการขอให้กลั่นยาก็ต้องขอให้อีกฝ่ายกลั่นยาให้ เป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับอีกฝ่ายให้ช่วยกลั่นยาให้ตัวเอง และถึงแม้จะทำได้ พวกเขาก็ไม่มีความสามารถนั้น

ทุกคนกลับไปแล้ว ถ้ำของหลัวซิวก็สงบลง แต่ ถังหยุนไม่ได้กลับไป แต่เดินไปยังหน้าถ้ำอีกครั้ง

นางเอื้อมมือไปผลักประตูหินของถ้ำนี้ พบว่าประตูหินไม่ได้ถูกปิดกั้น นางผลักออกเป็นช่องว่างเล็กน้อย มองเข้าไปข้างใน เห็นเพียงหลัวซิวนั่งอยู่บนฟูกกลางถ้ำ เขากำลังหลับตาปรับลมปราณ

“ศิษย์พี่หลัว?”

“เจ้ายังมีเรื่องอะไรหรือ?” หลัวซิวลืมตาขึ้น

สีหน้าของ ถังหยุนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง รวบรวมความกล้าและพูดด้วยใบหน้าแดงระเรื่อว่า “ศิษย์พี่หลัวมียามเฝ้าประตูแล้ว ยังขาดคนที่ช่วยทำงานให้ท่านด้วยไหม?”

“อะไรนะ?” หลัวซิวผงะไปครู่หนึ่ง คาดไม่ถึงว่าถังหยุนจะอาสาทำงานให้เขา

แต่เมื่อคิดดีๆแล้ว หลัวซิวก็เข้าใจความตั้งใจของนาง

ศิษย์นอกสำนักอย่างนางนั้น ไม่ว่าจะเป็นสถานะหรือความแข็งแกร่งก็อยู่ในระดับต่ำสุด

บางทีในหนึ่งร้อยหรือสองร้อยปี นางอาจจะฝึกฝนจนถึงจุดสูงสุดของแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ได้ แต่เวลาหนึ่งหรือสองร้อยปีจะผ่านไปได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร?

โดยเฉพาะหญิงสาวอย่างนางที่ดูดีมาก ถ้านางไม่สามารถพึ่งพาผู้แข็งแกร่งคนอื่นได้ อนาคตของนางก็ไม่อาจคาดเดาได้

และหลัวซิวก็เหมาะกับประเด็นนี้ เพราะนางต้องการพึ่งพาจอมยุทธ์ที่มีผลการฝึกฝนที่แข็งแกร่งกว่า อีกฝ่ายอาจไม่ชอบนาง และแม้ว่าจะรับนาง แต่ก็อาจจะไม่เต็มใจที่จะฝึกฝนนาง