มู่หนานจือ - บทที่ 233 ไปซื้อของ
แน่นอนว่าเจียงเซี่ยนก็รู้เรื่องที่ฮูหยินฝางส่งหลี่เชียนออกไปด้วยตนเองเช่นกัน
นางถามชีกูที่มาส่งข่าวให้นางว่า “ท่านป้าเรียกนายท่านของพวกเจ้ามาคุยเรื่องอันใด?”
“ไม่ทราบเจ้าค่ะ” ชีกูเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าน้อยไม่กล้าแอบฟังนายท่านคุย”
เจียงเซี่ยนเบ้ปากอย่างไม่เห็นด้วย
ชีกูป้องปากยิ้ม
หลี่ฉางชิงพอใจกับลูกสะใภ้คนนี้มากจริงๆ พ่อบ้านรองของตระกูลหลี่มาช่วยจินไห่เทาส่งสินสอดด้วย และตกรางวัลให้พวกนางทุกคนที่รับใช้เจียงเซี่ยนคนละยี่สิบตำลึง ทุกคนต่างดีใจมาก และเดาว่ากว่าท่านหญิงเจียหนานจะแต่งไป ไม่รู้จะได้รางวัลเท่าไร ตอนที่รับใช้เจียงเซี่ยนแต่ละคนจึงต่างทำจิตใจให้สดชื่นอย่างเต็มที่ แม้ไป่เจี๋ยกับฉิงเค่อจะเรียกใช้พวกนาง พวกนางก็เต็มใจและแย่งกันทำเช่นกัน
ชีกูถามเจียงเซี่ยน “ท่านหญิง เบญจมาศสีดำที่แม่นมเมิ่งนำมาให้ท่านจากเมืองหลวงนั้น วันนี้ยังต้องรดน้ำหรือไม่เจ้าคะ?”
“ไม่ต้อง!” เจียงเซี่ยนเอ่ยอย่างมีประสบการณ์มากว่า “เจ้าดูว่าดินชื้นก็พอแล้ว รดน้ำมากไป จะทำให้รากเน่าได้ง่าย กระถางก่อนถูกข้ารดจนตายไปก็เพราะแบบนี้”
ชีกูเช็ดเหงื่อ
ฉีตานกับฉีซวงจูงมือกันเดินมา และตะโกนเรียกมาแต่ไกลว่า “ท่านหญิง”
เจียงเซี่ยนอดยิ้มไม่ได้
พวกนางสองคนนั้น คนหนึ่งใส่สีแดง อีกคนใส่สีเขียว หน้าแดงเปล่งปลั่ง เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกว่าจิตใจเบิกบานขึ้นตามไปด้วย
ทว่าเจียงเซี่ยนก็ยังคงแยกไม่ออกอยู่ดีว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้อง
ฉีตานยิ้มและเอ่ยว่า “พวกเราก็กลัวว่าท่านจะแยกไม่ออก ข้าจึงใส่ชุดสีแดง น้องสาวใส่ชุดสีเขียว”
เจียงเซี่ยนอับอายจนเหงื่อตก
ฉีซวงถามเจียงเซี่ยนว่า “วันนี้มีตลาดม้า ครั้งที่แล้วท่านพ่อรับปากว่าจะซื้อม้าให้พวกเราพี่น้องคนละตัว พวกเราอยากไปดูสักหน่อย ท่านหญิงอยากไปกับพวกเราหรือไม่?”
“ตลาดม้าอยู่ที่ใด? อยู่ไกลจากที่นี่หรือไม่? ทางเดินสะดวกหรือไม่?” เจียงเซี่ยนรักความสะอาดมาตั้งแต่เด็ก จึงกลัวว่าตัวจะเต็มไปด้วยฝุ่นที่สุด
“อยู่ตรงมุมตะวันตกเฉียงเหนือในเมืองต้าถงนี้เอง” ฉีตานเอ่ยอย่างเสียดายว่า “ข้าอยากไปที่ป้อมเต๋อเซิ่ง แต่ท่านพ่อไม่ให้”
“นี่ท่านพ่อก็หวังดีกับพวกเราเช่นกัน” ฉีซวงเอ่ยว่า “ป้อมเต๋อเซิ่งมีชนกลุ่มน้อยทางเหนือเยอะเกินไป ไม่ปลอดภัย”
พวกนางเป็นลูกสาวของแม่ทัพต้าถง ฐานะแบบนี้มีแรงดึงดูดที่ไม่ธรรมดาต่อชนกลุ่มน้อยทางเหนือ
ฉีตานถอนหายใจและเอ่ยว่า “ดังนั้นข้าก็ไม่ได้คิดที่จะไปป้อมเต๋อเซิ่งเหมือนกัน! แค่คิดในใจเท่านั้นเอง”
ฉีซวงหัวเราะ และเอ่ยกับเจียงเซี่ยนว่า “พวกเราออกมาจากตลาดม้า ยังสามารถไปกินอะไรนิดหน่อยที่ร้านหอแรกหรือร้านแหล่งประกายอัญมณีได้ด้วย ที่ร้านของพวกเขานอกจากจะทำเนื้อแพะได้ดีแล้ว นมแพะก็อร่อยมากเช่นกัน ไม่มีกลิ่นสาบแม้แต่นิดเดียว แถมยังสามารถเพิ่มพวกพุทราแดง ถั่วเขียว หรือดอกหอมหมื่นลี้ตามความชอบของแต่ละคนได้ด้วย พวกเราไปกินข้าวที่หอแรกเถอะ?”
เจียงเซี่ยนนึกถึงเหล่าหญิงสาวที่ไม่สวมแม้แต่หมวกม่านตาข่ายบนถนน แล้วก็อดที่จะใจเต้นไม่ได้ และให้คนไปถามไป๋ซู่ว่าอยากไปหรือไม่
ไป๋ซู่เอ่ยอย่างลังเลว่า “ไปได้หรือ? ต้องบอกฮูหยินฝางสักหน่อยกระมัง?”
เจียงเซี่ยนเป็นเจ้าสาวที่รอแต่งงาน ออกไปข้างนอกไม่ได้ไม่ใช่หรือ?
“ไม่ได้ตรงไหน ทุกเรื่องล้วนมีข้อยกเว้นน่า!” เจียงเซี่ยนเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเราก็ลากแม่นมเมิ่งไปด้วยแล้วกัน?”
ชาติก่อนเมิ่งฟางหลิงเข้าวังตั้งแต่อายุสิบสาม หลังจากนั้นก็เคยไปไกลที่สุดแค่ภูเขาวั่นโซ่วเหมือนกับนาง
มีเมิ่งฟางหลิงขวางอยู่ข้างหน้าพวกนาง ต่อให้ฮูหยินฝางอยากตำหนิ ก็จะไม่โกรธมากเช่นกัน
ไป๋ซู่กับเจียงเซี่ยนไปหาเมิ่งฟางหลิง
เมิ่งฟางหลิงไม่เห็นด้วย
เจียงเซี่ยนกอดแขนนางพลางอ้อนว่า “ไปด้วยกันเถอะ! ไม่อย่างนั้นป้าสะใภ้ก็จะไม่ให้พวกเราไปเหมือนกัน กว่าพวกเราจะออกมาได้สักครั้งก็ไม่ง่ายเลย อย่างไรก็กลับไปโดยไม่รู้แม้กระทั่งว่าต้าถงหน้าตาเป็นอย่างไรไม่ได้กระมัง?”
เมิ่งฟางหลิงถูกนางกวนจนหวั่นไหว สุดท้ายก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นและตอบตกลง “แต่ไปตลาดม้าไม่ได้ ที่นั่นอันตรายเกินไป ข้าเคยเห็นม้าตกใจเองกับตา”
ฉีตานอยากบอกว่าพวกนางเชี่ยวชาญการขี่ม้าและยิงธนู ทว่ากลับถูกฉีซวงรั้งไว้ และเอ่ยว่า “ก็ได้ วันนี้พวกเราก็ไปเดินเล่นในย่านการค้าเป็นเพื่อนพวกเจ้าแล้วกัน พวกเจ้ายังสามารถซื้อพวกภาพพิมพ์สักหลาดหนังแพะ กาเหล้าหนังแพะ รองเท้าหุ้มข้อขนแพะ และมีดอันเล็กของชนกลุ่มน้อยทางเหนือกลับไปเป็นของขวัญได้ด้วย”
แต่เจียงเซี่ยนกลับคิดว่าเรื่องแบบนี้มีครั้งแรก ก็มีครั้งที่สองได้ ครั้งแรกไปไหนจึงไม่สำคัญ ถึงตอนที่ออกไปข้างนอกครั้งที่สองก็พูดง่ายแล้ว
นางรับปากอย่างเต็มปากเต็มคำ
ทุกคนไปหาฮูหยินฝางด้วยกัน
แน่นอนว่าฮูหยินฝางไม่อนุญาต ทว่าเห็นเจียงเซี่ยนมองนางพลางกะพริบดวงตาโตที่ใสแจ๋วและใสสะอาดปริบๆ นางก็ใจอ่อน และเอ่ยว่า “ไม่ใช่ว่าให้เจ้าไปซื้อของไม่ได้ แต่พวกเจ้าต้องแต่งตัวธรรมดาหน่อย พาแม่นมอวี๋กับหลิวตงเยว่ไปด้วย และให้ผู้ติดตามกับเด็กรับใช้ของพี่เจ้าตามไปด้วย”
เจียงเซี่ยนก็ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นเช่นกัน และมีคนของเจียงลวี่ติดตามอยู่ข้างกาย อย่างกับมีทั้งผู้คุ้มกันและอันธพาล ทำไมจะไม่ยินดีที่จะทำล่ะ!
นางรับปากด้วยรอยยิ้ม
ไป๋ซู่กับเมิ่งฟางหลิงก็ดีใจมากเช่นกัน
แต่ฉีตานกับฉีซวงกลับสบตากันอย่างค่อนข้างจนใจ
ช่างกล้าได้กล้าเสียจริงๆ!
เจียงเซี่ยนแอบยิ้มและเอ่ยในใจ พลางทำเป็นมองไม่เห็น แต่ละคนต่างกลับไปเปลี่ยนการแต่งตัวให้ธรรมดาที่ห้อง และขึ้นรถม้าอย่างดีใจมาก
พอรถม้าออกจากกองบัญชาการ นางก็เลิกม่านขึ้นมองออกไปข้างนอก
วันท้องฟ้าปลอดโปร่งในเดือนห้าของต้าถง อากาศปลอดโปร่งและแจ่มใส
เจียงเซี่ยนอดที่จะสูดหายใจลึกไม่ได้ และเอ่ยกับเมิ่งฟางหลิงว่า “แม่นมเมิ่ง เจ้ากลับวังแล้วทูลไทฮองไทเฮาว่า ข้าคิดถึงไทฮองไทเฮามาก ให้ไทฮองไทเฮารักษาสุขภาพให้ดี แล้วข้าจะส่งพวกของอร่อยกับของที่น่าสนใจไปให้ไทฮองไทเฮาบ่อยๆ ถึงเวลานั้นแม่นมเมิ่งก็จะได้ออกจากวังบ่อยๆ เช่นกัน”
เมิ่งฟางหลิงพยักหน้าติดกันหลายครั้ง และเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านวางใจเถอะ ไทฮองไทเฮายังตรัสว่าต้องได้ทอดพระเนตรเหลนถึงจะสวรรคต!”
เจียงเซี่ยนเม้มปากยิ้ม ทว่าในใจกลับรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
ขอให้ท่านยายมีชีวิตอยู่ได้ถึงตอนนั้น
รถม้าเลี้ยวครั้งเดียวก็ถึงถนนตะวันตกที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของต้าถงแล้ว
เจียงเซี่ยนตั้งใจมองแล้ว กลับคล้ายกับตลาดในเมืองหลวง นางยังเห็นร้านเก่าแก่ของเมืองหลวงสองสามร้านด้วย
นางอดที่จะชี้หน้าร้านและร้องอย่างตกใจไม่ได้ “แม่นมเมิ่ง ไป๋ซู่ พวกเจ้าดูนี่ ‘ร้านขนมแปดชนิดแห่งเมืองหลวง’ ที่ขายขนมอบ”
เมิ่งฟางหลิงกับไป๋ซู่รีบเข้ามาใกล้ “ร้านขนมแปดชนิดแห่งเมืองหลวงจริงๆ ด้วย!”
พวกนางรู้สึกว่าต้าถงเปลี่ยนเป็นใกล้ชิดขึ้นมาทันที
พี่น้องสกุลฉียิ้มพลางเอ่ยว่า “ที่นี่อยู่ใกล้เมืองหลวงมาก จึงมีร้านเก่าแก่ของที่นั่นมาเปิดสาขาที่นี่มากมาย เวลาพวกเราไปทำธุระที่เมืองหลวง เพราะไม่รู้จักทางในเมืองหลวง บางครั้งก็จะซื้อพวกกล่องของขวัญของว่างจากร้านเก่าแก่เหล่านี้นำไปเมืองหลวงเลย ว่ากันว่าร้านที่นี่ซื้อได้เหมือนกับที่เมืองหลวง จนแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าซื้อที่ต้าถงหรือซื้อที่เมืองหลวง”
ทุกคนฟังนางพูดพลางยิ้มตาหยี ไม่นานก็เดินถึงหน้าโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง
เจียงเซี่ยนยิ้มและชี้ป้ายร้านนั้นพลางอ่านว่า “โรงน้ำชาอี้เหวิน!”
นี่ก็เป็นร้านเก่าแก่ร้านหนึ่งของเมืองหลวงเช่นกัน
เมิ่งฟางหลิงหัวเราะ และถามเจียงเซี่ยนว่า “จะเข้าไปดื่มชาสักถ้วยหรือไม่เจ้าคะ?”
เจียงเซี่ยนส่ายหน้า และเอ่ยว่า “ในเมื่อมาต้าถงแล้ว ก็ต้องกินอาหารท้องถิ่นของต้าถง ไปดื่มชาที่โรงน้ำชาท้องถิ่นของต้าถง!”
ฉีตานได้ยินก็ยิ้มและเอ่ยว่า “เช่นนั้นก็เดินไปข้างหน้าอีกหน่อย ที่นั่นมี ‘หออี้เซียน’ เป็นโรงน้ำชาท้องถิ่นของพวกเรา ชาอัดก้อนของพวกเขามีชื่อเสียงที่สุด ท่านหญิงเคยดื่มชาอัดก้อนหรือไม่? หากไม่เคยดื่ม ลองดูสักหน่อยก็ได้”
“ได้สิ!” เจียงเซี่ยนรับปากอย่างอารมณ์ดี ทุกคนจึงไปดื่มชาที่หออี้เซียน
———————————–