ยอดนักรบจอมราชัน - ตอนที่ 11 กล้าดียังไง!

ตอนที่ 11 กล้าดียังไง!

หวังยู่จ้องมองอันธพาลตัวร้ายอย่างเย่เชียนด้วยความเคียดแค้น แต่เมื่อเห็นท่าทางของเขาที่ยังดูอารมณ์ดีอยู่ มันก็ยิ่งทำให้เธอโกรธมากขึ้น แต่เธอก็พยายามระงับความโกรธเอาไว้เพราะจะมีเหตุอันใดกันเล่าที่เธอจะต้องลดตัวไปหัวเสียกับไอ้เจ้าอันธพาลคนนี้ นอกจากนั้น ถ้าหากเธอยิ่งแสดงความโกรธออกมา มันก็ยิ่งเข้าทางเย่เชียน เธอจึงไม่ปล่อยให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการเพราะอีกไม่นานเมื่อไปถึงสถานีตำรวจ เธอจะแก้แค้นไอ้ผู้ชายบ้านี่อย่างสมศักดิ์ศรีให้ได้เลยทีเดียวเชียว

ในไม่ช้ารถก็วิ่งมาถึงสถานีตํารวจ หวังยู่และเจ้าหน้าที่อีกคนพาเย่เชียนเข้าไปข้างใน

เย่เชียนเดินเข้าไปโดยที่ไม่สนใจสิ่งใดราวกับว่าเขามาเดินที่สวนหลังบ้านของตัวเองแล้วชมนกชมไม้สูดอากาศอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ในกรมเห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของหวังยู่ในขณะที่พาตัวเย่เชียนเข้ามา พวกเขาก็รีบกุลีกุจอหลีกทางให้ พวกเขาไม่เข้าใจว่าทําไมเธอถึงได้ดูโกรธเคืองขนาดนั้น หรือว่านั่นอาจจะเป็นเพราะประจำเดือนของเธอมาก็เป็นได้

เย่เชียนถูกผลักเข้าไปในห้องสอบสวน สองมือของเขาถูกล็อกด้วยกุญแจมือติดไว้กับเก้าอี้แต่เขาก็ไม่ขัดขืนและเพียงแค่นั่งรอเฉย ๆ เท่านั้น รอที่จะได้เห็นฝีมือการสอบสวนของตํารวจสาวพราวเสน่ห์ทว่าหัวรุนแรงคนนี้

ไม่ว่าเธอจะงัดไม้ไหนออกมาใช้กับเขา เขาก็พร้อมตั้งรับ

 ออกไป!  หวังยู่พูดกับเจ้าหน้าที่ตํารวจชายอีกคนด้วยเสียงที่ดังมาก

เมื่อเห็นท่าทางฉุนเฉียวของหวังยู่ ตำรวจชายก็ไม่ลังเลรีบออกจากห้องสอบสวนไปในทันทีราวกับเขาเป็นนักโทษที่ได้รับนิรโทษกรรม เขาไม่กล้าคิดจะอยู่ต่อแม้เพียงเสี้ยววินาที หากเขายังอยู่หลังจากที่เธอเริ่มสอบสวนแล้ว เขาคงต้องเจอกับมรสุมความเดือดดาลของเธอเป็นแน่

และเมื่อเขาออกมา เพื่อนร่วมงานต่างก็รุมล้อมพร้อมถามสั้น ๆ ว่า

 เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ ? 

 เย็นไว้พวก… เย็นไว้ ฉันรู้ว่าพวกแกจะถามอะไร แต่ขอให้ฉันได้ดื่มน้ำสักแก้วก่อนเพราะฉันยังตกใจไม่หายเลยโว้ย! 

ซุนจีเซียง เอามือทาบอก เขานึกถึงเหตุการณ์ตอนที่อยู่บนรถ ในตอนที่เย่เชียนพูดเกี่ยวกับหน้าอกของหวังยู่ว่ามันใหญ่เกินไป เขาคิดแล้วก็กลัวจริง ๆ ว่าเธอจะควักปืนขึ้นมาแล้วเหนี่ยวไกเข้ากลางกบาลของเย่เชียน แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอกลับไม่ทําอะไรเลย ได้แต่นั่งเก็บกดอยู่เงียบ ๆ

มาถึงตอนนี้ เขาเข้าใจแล้วว่าเธอรอเวลาเอาคืนอยู่นั่นเอง

 เอ้า! พูดสิเร็ว ๆ มันเกิดอะไรขึ้นกัแน่ ? ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ?  เพื่อนร่วมงานทั้งหลายต่างรีบร้อนขอคำตอบ

 เอ่อ… เขาคืนคนที่ทําร้ายเจิ้งต้าฟู พวกแกรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับหวังยู่ตอนอยู่บนรถ ?  ซุนจีเซียงถาม

 แกก็บอกมาซักทีสิโว้ย… เล่นลิ้นอยู่นั่นแหละ!  เพื่อนร่วมงานต่างรออย่างใจจดใจจ่อ แม้ว่าพวกเขาจะคาดเดาคําตอบที่เป็นไปได้แล้วก็ตาม

 เย่เชียนคนนั้นพูดถึงหน้าอกของหวังยู่ว่ามันใหญ่เกินไปน่ะสิ!  ซุนจีเซียงตอบ

 เฮ้ยยยย! 

เพื่อนร่วมงานทั้งหมดร้องขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน พวกเขารู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูกสันหลัง นัยน์ตาพวกเขาหดเล็กลงและมองเข้าไปที่ห้องสอบสวนพลางคิดว่าเย่เชียนคงจบสิ้นแน่แล้วในวันนี้ เพราะต่อให้หัวหน้ามาห้าม เธอก็คงไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น

 เอ้า!… ทุกคนทําอะไรกันอยู่ ? ไม่มีงานมีการทํากันหรือยังไง ? 

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา และเมื่อทุกคนหันกลับไปมองก็พบหยางเหว่ยที่ยืนยิ้มอยู่ ทุกคนต่างรีบพากันแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

หยางเหว่ย เป็นเจ้าหน้าที่ผู้ดูแลกฏระเบียบประจำสถานีตำรวจนี้ เขาไม่ได้เก่งกาจอะไรเพียงแต่มีอิทธิพลของพ่อหนุนหลังให้เขาอยู่ และทุกคนรู้ดีว่าเขาชอบกดขี่ตํารวจและเพื่อนร่วมอาชีพด้วยกันเองเป็นงานอดิเรก

หยางเหว่ยมองอย่างงุนงงไปยังห้องสอบสวน เขากวักมือเรียกซุนจีเซียงมาถามว่า

 แกเห็นเสี่ยวยู่บ้างไหม ? 

ในกรมตํารวจต่างรู้กันดีว่านายน้อยหยางนั้นกําลังไล่ตามจีบหวังยู่อยู่ เป็นที่น่าแปลกใจนักที่คนที่ประสบความสําเร็จเช่นเขากลับไม่อยู่ในสายตาของหวังยู่เลยแม้แต่น้อย แต่เขาก็ไม่ถอดใจยังคงตามตื้อเธออยู่ไม่เลิก

 เธออยู่ในห้องสอบสวน กําลังสอบสวนผู้ต้องหาครับ  ซุนจีเซียงตอบพร้อมกับชี้ไปที่ห้องสอบสวน

 สอบสวนผู้ต้องหา ? ผู้ต้องหาคนไหน แล้วคดีอะไรเหรอ ?  หยางเหว่ยถามต่อ

 นายหัวคนหนึ่งของเหมืองถ่านหินถูกทําร้าย เราได้รับแจ้งและจับตัวผู้ต้องหาที่เป็นคนลงมือทำร้ายมาได้แล้ว ตอนนี้หวังยู่กําลังสอบสวนอยู่ครับ  ซุนจีเซียงตอบกลับอย่างหนักแน่น

หยางเหว่ยพยักหน้า

 อ้อ… แบบนี้นี่เอง ช่างเถอะนายไปได้ 

ในห้องสอบสวน หลังจากที่ซุนจีเซียงออกไปแล้ว หวังยู่ก็กระแทกประตูปิดไล่หลังเขาเสียงดัง เธอนั่งลงตรงข้ามกับเย่เชียนพร้อมด้วยปากกาและกระดาษในมือ เธอตวัดสายตามองเขาแล้วเริ่มยิงคำถามแรก

 ชื่อ ? 

 เย่เชียน 

 อายุ ? 

 25 

 อาชีพ ? 

 ว่างงานชั่วคราว 

เย่เชียนให้ความร่วมมือกับเธอเป็นอย่างดี ซึ่งนี่มันไม่ใช่สิ่งที่หวังยู่คาดการณ์ไว้เลย เธอคิดว่าไอ้คนอันธพาลนี่คงจะเล่นลิ้นกับเธออีกและคงจะทำให้เรื่องง่ายกลายเป็นเรื่องยากที่จะตอบคําถามใด ๆ ก็ตาม แต่เขากลับให้ความร่วมมือและตอบเธอทุกคำถาม

ทว่าต่อให้เย่เชียนให้ความร่วมมือ แต่เขาก็ยังคงจ้องมองและหัวเราะไปกับหน้าอกที่แสนจะใหญ่โตมโหฬารของเธออยู่ดี

เมื่อกลับมาพูดถึงเรื่องหน้าอกของหวังยู่แล้ว ก็จริงอยู่ที่มันไม่ได้เล็ก ขนาดของเธออยู่ที่ไซส์ 36F ซึ่งเป็นไซส์ที่ค่อนข้างหาได้ยากมาก หน้าอกที่แสนงดงามคู่นี้ทําประโยชน์มาให้เธอมานักต่อนักแล้ว แต่ไอ้คนสารเลวที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้กลับไม่สับสนและอ่อนไหวไปกับพวกมันเลยแม้แต่น้อย

 พวกตกงานสินะ ผู้ชายที่ไม่มีงานทําสมัยนี้มันน่าอายจริง ๆ 

หวังยู่เจตนาพูดเยาะเย้ยเย่เชียนเพื่อที่จะทําให้เขาโกรธ เธอมองหาเหตุผลที่ชอบธรรมเพื่อกลั่นแกล้งเขากลับบ้าง

แต่เย่เชียนก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาพูดออกมาอย่างไม่แยแส

 มีอะไรที่ต้องอาย ? ผมสามารถหาผู้หญิงแก่ ๆ รวย ๆ มาสนับสนุนผมได้ทุกเมื่อ ว่าแต่คุณเถอะ รู้จักผู้หญิงที่รวย ๆ บ้างไหมล่ะ ? มันไม่สำคัญหรอกว่าพวกเธอจะอายุเท่าไหร่ ตราบใดที่พวกเธอมีเงินผมก็พอใจแล้ว 

 คุณเป็นคนประเภทนี้เองสินะ ? กล้าดียังไงที่พูดแบบนี้ออกมา ?  หวังยู่พูดด้วยความโกรธเกรี้ยว

 ใช่… ผมเป็นคนประเภทนี้นี่แหละ คุณคงจะไม่เข้าใจชีวิตที่ยากลําบากต้องปากกัดตีนถีบล่ะสิ ก็เลยไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไง ลองเกิดมาเป็นเหมือนผมสิ ผมไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง ไม่ได้มีการศึกษา แล้วจะให้หางานทําง่าย ๆ เหรอ ? แต่เอาเถอะ ถ้าคุณรู้จักใครที่รวย ๆ ก็บอกผมด้วยแล้วกัน อ้อ และจะดีมากถ้าหน้าอกไซส์ราว ๆ 36D เพราะถ้าหากมันใหญ่เกินเหมือนของคุณมันจะดูเหมือนของปลอม ถ้าจับไปมันก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอก  เย่เชียนทําหน้าจริงจังเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พูดเล่น ๆ เลย

 คุณ… คุณเคยจับหรือไง ? คุณจะรู้ได้ยังไงว่าจับไปแล้วจะไม่รู้สึกอะไรเลยหา ?  หวังยู่ไม่พอใจ เธอหลุดปากพูดออกไปแม้จะรู้ตัวดีว่าที่พูดไปนั้นมันไม่เหมาะสม แต่ทว่าหากเธอไม่พูดอะไรเลย มันก็เท่ากับว่าเธอเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

 อื้ม… ถูกของคุณ ผมก็ไม่เคยจับจริง ๆ นั่นแหละ… แต่ผมก็คิดว่ามันจะไม่รู้สึกอะไรอยู่ดี!  เย่เชียนไม่สามารถเดาได้เลยว่าเธอจะพูดอะไรต่อจากนี้ เขาจึงพูดเสริมต่อไปว่า  คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้หลอกลวงประชาชน ? ผมว่าถึงจับมันไปก็คงจะไม่รู้สึกอะไรหรอก เพราะดูไปดูมาผมก็ชักจะสงสัยว่าพวกมันเป็นของปลอมที่มีแต่ซิลิโคนหรืออะไรทํานองนั้นอยู่ข้างในหรือเปล่า ? 

 อย่ามาพูดพล่อย ๆ นะ พวกนี้น่ะของจริงแท้แน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ ถ้าไม่เชื่อก็ลองจับมันดูเลย จะได้รู้ว่ามันเป็นของจริง!  หวังยู่พูดในขณะที่ยืนขึ้นพร้อมเอนตัวและยื่นหน้าอกเข้าหาเขา

 เอาจริงดิ ? 

เย่เชียนมองหวังยู่อย่างหวาดระแวง ยัยผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนว่าจะยอมให้เขาลองจับจริง ๆ…