ยอดนักรบจอมราชัน - ตอนที่ 507 สิ่งที่ทำให้อยากกลับบ้าน

ตอนที่ 507 สิ่งที่ทำให้อยากกลับบ้าน

สำหรับความไร้ยางอายของเย่เชียนนั้นหลินโรวโร่วก็เคยชินกับมันมานานแล้วแต่การกระทำเช่นนี้สำหรับคนนอกนั้นมันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมาก ซึ่งถึงแม้ว่าหลินโรวโร่วจะค่อนข้างขี้อายแต่เธอก็มีความสุขและหลังจากยิ้มเขินๆ หลินโรวโร่วก็พูดว่า “ถ้างั้นคืนนี้คุณต้องเหนื่อยหน่อยนะ”

หลินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเย่เชียนแล้วหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าหลินโรวโร่วจะพูดเช่นนี้ แต่ในสายตาของเย่เชียนนั้นหลินโรวโร่วมักจะดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่น่ารักอยู่เสมอ แต่ทว่าตอนนี้เขาเองก็แปลกใจที่หลินโรวโร่วดูเหมือนสาวน้อยที่เร่าร้อน

“บอสคุยกับน้องสะใภ้ไปนะ..ฉันขอตัวก่อน” ม่อหลงพูด

เย่เชียนนั้นรู้ได้โดยธรรมชาติว่าม่อหลงกำลังจะทำอะไรจากนั้นเขาก็พูดว่า “ไม่ต้องกังวล..เราไปกินข้าวด้วยกันก่อนเถอะแล้วผมจะโทรหาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและนัดพบกับเขาแล้วค่อยว่ากัน..ไม่งั้นการที่จะเจอเขาได้นี่มันยากมาก”

“คุณเพิ่งจะกลับมานะ..เกิดอะไรขึ้นหรอ? “หลินโรวโร่วถาม

“อ๋อไม่มีอะไรหรอก..ผมสัญญาว่าคืนนี้ฉันจะกลับไป” เย่เชียนพูด จากนั้นเขาก็มองไปที่ม่อหลงที่ยังคงกังวลอยู่เล็กน้อยและตบไหล่เขาเบาๆ แล้วพูดว่า “เอาน่าๆ ..พี่ยังไม่ได้ชิมรสมือของน้องสะใภ้ของพี่เลย..วันนี้มีแต่อาหารดีๆ ทั้งนั้น”

“ใช่! ..พี่ม่อหลงก็ไปด้วยกันเถอะ..ไม่ว่าจะมีเรื่องด่วนแค่ไหนมันก็ไม่สามารถทำให้ฉันหยุดกินได้” หลินโรวโร่วพูอย่างขี้เล่น

หลินโรวโร่วนั้นกล้าพูดได้อย่างไรว่าเธอเป็นน้องสะใภ้เพราะเธอไม่ได้ยืนยันความสัมพันธ์ของเธอกับเย่เชียนอย่างเป็นทางการ แต่ผู้คนในเขี้ยวหมาป่าก็ยังให้ความเคารพเธอมากและนี่ก็เป็นคำเชิญครั้งแรกของหลินโรวโร่วอีกด้วยดังนั้นม่อหลงก็ไม่สามารถหักหน้าเธอได้เลย หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็พยักหน้าตอบเบาๆ

สมาชิกของเขี้ยวหมาป่านั้นมักจะปฏิบัติต่อญาติของพี่น้องของพวกเขาด้วยความเคารพอย่างสูงและเขี้ยวหมาป่าไม่เพียงแค่เคารพครอบครัวของเย่เชียนเท่านั้นแต่เย่เชียนเองก็เคารพสมาชิกในครอบครัวของพี่น้องคนอื่นๆ ด้วย เพราะท้ายที่สุดแล้วองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่านั้นก็เป็นเหมือนครอบครัวใหญ่และในบางครั้งถึงจะมีความขัดแย้งกันบ้างแต่พวกเขาก็สามารถสนับสนุนซึ่งกันและกันและช่วยเหลือกันและสามัคคักันอย่างมั่นคง

เหล่าสมาชิกเขี้ยวหมาป่านั้นก็มีความชัดเจนมากเกี่ยวกับนิสัยของเย่เชียนเพราะเย่เชียนนั้นไม่ใช่คนกลับกลอกและไม่ใช่คนที่มั่วสุมกับใครเพราะไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถอยู่ในเขี้ยวหมาป่ามานานหลายปีทั้งๆ ที่ยังไม่มีแฟนเลยแม้แต่คนเดียว ซึ่งซ่งหลันที่ใกล้ชิดกับเย่เชียนมากที่สุดยังถูกเย่เชียนหลบเลี่ยงเลย แน่นอนว่าหลินโรวโร่วที่มีสถานะเป็นคนรักของเย่เชียนอย่างเปิดเผยเช่นนี้สมาชิกของเขี้ยวหมาป่าก็จะเคารพเธอเป็นอย่างมากและถือว่าเธอเป็นสะใภ้ในอนาคตของพวกเขา

“ฉันโทรไปบอกพี่สาวหลันแล้ว..ตอนนี้เธอน่าจะกำลังกลับไปที่บ้านน่ะ” หลินโรวโร่วพูด

“เอ่อ..” เย่เชียนพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็พูดว่า “แล้วกองทุนล่ะมีปัญหาอะไรบ้างหรือเปล่า? ”

“โครงการมูลนิธิกองทุนแห่งอนาคตของเราราบรื่นมาก..และตอนนี้พื้นที่ภูเขาห่างไกลหลายแห่งก็มีวิทยาเขตการศึกษาที่เราสร้างไว้แล้วและเรายังมีแผนพัฒนาการบริการที่ครบครันซึ่งตอนนี้เหลือแค่ไม่มีขั้นตอนเอง” หลินโรวโร่วพูดอย่างมีความสุขโดยนึกถึงเด็กๆ ที่มาจากครอบครัวยากจนที่สามารถมีโอกาสในการเรียนการเขียนการอ่าน ซึ่งเธอนั้นเป็นผู้หญิงที่ใจดีอยู่เสมอ

“ถึงแม้ว่าเรื่องเงินทุนจะสำคัญแต่คุณก็ไม่ควรที่จะเหนื่อยเกินไป..ไม่งั้นผมจะรู้สึกเป็นทุกข์..นอกจากนี้มันก็เป็นเรื่องไม่ดีสำหรับการมีทารกถ้าคุณเหนื่อยล้าเกินไป” เย่เชียนพูด

เย่เชียนทำให้หลินโรวโร่วตกตะลึงจนเธอถามว่า “คุณไม่ได้ป่วยใช่ไหม..ทำไมจู่ๆ คุณถึงพูดเรื่องการมีลูก”

“คุณไม่อยากหรอ..ผมอยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไงเมื่อมีคนเรียกผมว่าพ่อ” เย่เชียนพูด

“พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันเลย..เพราะงั้นอย่าคิดเลยว่าฉันจะยอมให้กำเนิดลูกของคุณ” หลินโรวโร่วทำปากมุ่ยและพูด

“มันง่ายมาก..เมื่อไหร่ที่ผมมีเวลาเราจะจัดงานแต่งงานกันเลยและบอกให้ทุกคนในประเทศจีนรู้ว่าหลินโรวโร่วเป็นภรรยาของเย่เชียนคนนี้” เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุขและพูด

หลินโรวโร่วไม่ใช่ผู้หญิงที่มุ่งเน้นอาชีพการงานเพราะสิ่งที่เธอหวังไม่ใช่ว่าจะมีพัฒนาการในหน้าที่การงานได้ดีแค่ไหนแต่ชีวิตที่เธอชอบก็คือชีวิตแบบครอบครัวและการมีสามีกับลูก เธอหวังให้เย่เชียนช่วยกำเนิดลูกสักสองสามคนจากนั้นก็ช่วยเสิร์ฟซุปให้เย่เชียนหนึ่งชามเมื่อเย่เชียนกลับบ้านและบีบนวดไหล่ให้เขา ซึ่งหลินโรวโร่วนั้นจึงคิดเรื่องแต่งงานมานานแล้ว อย่างไรก็ตามเธอก็รู้ด้วยว่าเย่เชียนยุ่งมากและมีหลายอย่างที่ต้องจัดการ ดังนั้นเธอจึงไม่เคยคิดริเริ่มที่จะพูดถึงเรื่องนี้เลยสักครั้ง

ซึ่งครั้งนี้เย่เชียนก็ได้ริเริ่มเสนอแนวคิดดังกล่าวซึ่งทำให้หลินโรวโร่วมีความสุขมากและเมื่อมองไปที่เย่เชียนด้วยความรักหลินโรวโร่วก็โน้มศีรษะของเธอเอาไว้บนไหล่ของเย่เชียน

หลังจากออกจากสนามบินแล้วทั้งสามคนก็ขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านและระหว่างทางเย่เชียนก็โทรไปหาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและนัดพบเขาที่สโมสรเจิดจรัสและถึงแม้ว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะแปลกใจว่าทำไมเย่เชียนจึงต้องการพบตัวเองเป็นการส่วนตัวอย่างเร่งด่วนทันทีที่เย่เชียนกลับมาที่ประเทศจีนก็ตามแต่เขาก็ตอบตกลงโดยทันที

ในความเป็นจริงแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นในประเทศรัสเซียนั้นไม่สามารถซ่อนจากหวงฟู่ชิงเตี๋ยนที่เป็นถึงผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติได้และถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดมากพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าทุกอย่างถูกดำเนินโดยเย่เชียนก็ตามแต่เขาก็รู้ดีโดยอาศัยความเข้าใจและความคุ้นเคยกับเย่เชียน

ครั้งสุดท้ายที่เซอร์เก้วิชพุชกินได้รับการช่วยเหลือในดินแดนภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ปวดหัวกับเรื่องนี้มากและหลังจากนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในประเทศรัสเซียครั้งนี้ความคิดแรกขอหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นคือเย่เชียนได้ช่วยเหลือเซอร์เก้วิชพุชกินหลบหนีไป ดังนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจึงต้องการถามเย่เชียนให้ชัดเจนว่าเย่เชียนกำลังเล่นอะไรอยู่และทำไมถึงต้องการช่วยเซอร์เก้วิชพุชกิน

เย่เชียนก็หันกลับไปและพยักหน้าให้กับม่อหลงและบอกกับม่อหลงเกี่ยวกับการนัดหมายกับหวงฟู่ชิงเตี๋ยน ซึ่งม่อหลงก็ตอบอย่างโล่งใจจากนั้นก็เงียบไป ซึ่งหลินโรวโร่วก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับนิสัยของม่อหลงเมื่อเธอเห็นคิ้วที่ขมวดกันของม่อหลงผ่านกระจกมองหลังและดูเหมือนเขาอยากจะถามเย่เชียน

เย่เชียนก็ยิ้มให้หลินโรวโร่วเบาๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเขาชัดเจนมากเกี่ยวกับนิสัยของม่อหลง ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับม่อจื๊อและการตายของครอบครัวม่อหลงนั้นก็จะสามารถกระจ่างแจ้งได้โดยการถามหวงฟู่ชิงเตี๋ยน ดังนั้นอารมณ์ของม่อหลงจึงกระวนกระวายและประหม่าอย่างไม่ต้องสงสัย

ใช้เวลาไม่นานนักรถก็มาจอดที่บ้านและก่อนที่เย่เชียนจะลงจากรถเด็กหญิงตัวน้อยเย่หลินก็รีบวิ่งเข้ามาและเมื่อเธอเห็นเย่เชียนแล้วเธอก็กระโดดขึ้นและเย่เชียนก็กอดเธอ “หลินหลินคิดถึงพ่อมาก..ทำไมพ่อถึงใช้เวลาเดินทางไปทำธุระนานทุกครั้งเลย” เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ พูด

“พ่อไม่ทำไม่ได้เพราะพ่อจะไม่มีเงินมาเลี้ยงแมวน้อยจอมตะกละอย่างลูกไง” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่าเย่หลินจะไม่ใช่ลูกสาวผู้ให้กำเนิดของเขาแต่เย่เชียนก็ถือว่าเธอเป็นลูกของเขาแล้ว ดังนั้นสำหรับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้นั้นเย่เชียนก็สามารถสัมผัสได้ถึงรสชาติของความสุขและความรู้สึกที่เหมือนกับอยู่บ้านจริงๆ

เด็กผู้หญิงตัวน้อยก็ยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “อาหารของพี่สาวโรวโร่วอร่อยมาก..หลินหลินอดใจรอไม่ไหวแล้ว”

“ห๊ะ! ..เดี๋ยวนะแล้วทำไมวันนี้ลูกถึงไม่ไปเรียนล่ะ?” เย่เชียนด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์คนโง่” เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ พูด

เย่เชียนก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะและยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เพราะเขานั้นยุ่งมากและเวียนหัวมากจนไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าวันนี้มันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ซึ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็หัวเราะและเกาจมูกของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ แล้วพูดว่า “ลูกกล้าพูดได้ยังไงว่าพ่อเป็นคนโง่..งั้นลูกก็ต้องเป็นคนโง่เหมือนกันสิ”

ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างก็เดินเข้าไปในบ้านอย่างมีความสุข

“สวัสดีครับบอส!” อู๋หวนเฟิงตะโกนอย่างเคารพเมื่อเห็นเย่เชียนเข้ามา

เย่เชียนก็ตบไหล่อู๋หวนเฟิงเบาๆ แล้วพูดว่า “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..ดูเหมือนว่านายจะแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ..เป็นยังไงบ้างฝีมือยังไม่ตกใช่ไหม..เอาไว้เดี๋ยวว่างๆ เราไปลองฝีมือกัน”

“ได้ครับ!” อู๋หวนเฟิงตอบ เย่เชียนก็พยักหน้าและเดินไปหาซ่งหลันพร้อมกับเย่หลิน ซึ่งเมื่ออู๋หวนเฟิงหันหน้ากลับมาและเห็นม่อหลงเขาก็เข้าไปกอดม่อหลงแล้วพูดว่า “เป็นไงบ้าง..การเดินทางไปประเทศรัสเซียครั้งนี้ราบรื่นไหม?”

“ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี..พวกจิ้งจอกหิมะถูกกวาดล้างไปหมดแล้ว” ม่อหลงพูด

อู๋หวนเฟิงก็พยักหน้าแล้วจับมือกับม่อหลงซึ่งพวกเขาจะสื่อถึงกันว่าทุกอย่างสำเร็จแล้ว

“พี่หลันทำไมพี่ถึงไม่มาทักทายผมล่ะ..พี่ไม่พอใจที่เห็นผมกลับมาหรอ?” เย่เชียนเดินเข้าไปหาซ่งหลันและพูดด้วยรอยยิ้ม

“เอาเถอะ..แล้วของขวัญของฉันล่ะ..อย่าบอกนะว่านายไม่ได้เอาของขวัญมาเลยหลังจากที่นายกลับมาจากประเทศรัสเซียน่ะ?” ซ่งหลันพูด

“แล้วของขวัญของหลินหลินอยู่ที่ไหน” เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ตะโกน

“รอแป๊บนึง” เย่เชียนพูดจบแล้วเดินไปที่ด้านข้างของม่อหลงและนำกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาแล้วโยนมันลงบนโต๊ะกาแฟพร้อมกับพูดว่า “ของขวัญทั้งหมดอยู่ในนี้แล้ว..มาเลือกกันเองเลย..หวนเฟิงนายก็มาเลือกด้วย”

“ไม่เป็นไรครับบอส! ” อู๋หวนเฟิงพูด

“ไอ้บ้านี่..ฉันปล่อยให้นายอยู่กับพี่หลันนานเกินไปจนนายกลายเป็นเหมือนผู้หญิงแล้วสินะ” เย่เชียนพูดพร้อมกับเหลือบมองอู๋หวนเฟิงอย่างขี้เล่น แต่ทันทีที่พูดคำนั้นเย่เชียนก็รู้ตัวว่าเขาพูดผิดเขาจึงยิ้มให้ซ่งหลันแต่โชคดีที่ซ่งหลันมองเขาอย่างปกติและไม่ได้พูดอะไรใดๆ

เดิมทีเย่เชียนก็ไม่ได้คิดที่จะซื้อของขวัญแต่เมื่อเขากำลังจะขึ้นเครื่องบินจู่ๆ คูลอฟส์อังเดรและโปดันโนว่าก็ส่งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ให้เป็นการส่วนตัวและเย่เชียนว่าพวกนั้นเป็นสินค้าพิเศษของจากประเทศรัสเซีย ซึ่งเย่เชียนสามารถนำมันไปเป็นของฝากได้ ซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธเขาจึงยอมรับกระเป๋าเดินทางใบนั้นมาและตอนนี้มันก็มีประโยชน์มากจริงๆ

ซ่งหลันก็เปิดกระเป๋าเดินทางออกมาและเห็นว่ากระเป๋าเดินทางนั้นมันเต็มไปด้วยของขวัญทุกประเภทและถึงแม้ว่ามันจะมีชุดชั้นในของผู้หญิงแต่ก็ล้วนแต่เป็นชุดชั้นในที่เซ็กซี่และแพงมากๆ ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เย่เชียนประหลาดใจเล็กน้อยและเขายิ้มอย่างเชื่องช้าแล้วพูดว่า “ผมไม่รู้ว่าคุณชอบมันไหม..ถ้าชอบก็เลือกไปเลย”

.

.

.

.

.

.

.