ยอดนักรบจอมราชัน - ตอนที่ 575 บอกใบ้
ตอนที่ 575 บอกใบ้
โยชิดะก็ยิ้มอย่างมั่นใจราวกับว่าเหรินชุนไป่นั้นตายไปแล้ว แต่น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในอีกมุมหนึ่งมีคนสองคนกำลังมองมาที่เขา
เหล่ยเจียวนั้นได้งับเหยื่อไปแล้วดังนั้นเย่เชียนต้องการที่จะพุ่งเป้าไปที่ฮัวซงเจี๋ย ซึ่งตั้งแต่ที่ฮัวซงเจี๋ยออกจากสถานีตำรวจมาก็เป็นที่ทราบกันแล้วว่าฮัวซงเจี๋ยกำลังสมรู้ร่วมคิดกับแก๊งยามากุจิของประเทศญี่ปุ่นดังนั้นเมื่อเย่เชียนเห็นซากาโมโต้กับโยชิดะแล้วเย่เชียนก็เดาได้ว่าพวกเขาถูกส่งมาโดยแก๊งยามากุจิ แต่เย่เชียนก็ไม่คิดว่าชายคนที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นแชมป์คาราเต้ของประเทศญี่ปุ่นและเป็นนินจาของตระกูลอิงะ
หลังจากที่โยชิดะออกจากบ้านของฮัวซงเจี๋ยมากเย่เชียนและชิงเฟิงก็ได้ติดตามเขาและเมื่อเห็นเขาตรงไปที่บ้านของเหรินชุนไป่แล้วพวกเขาก็คิดว่าชาวญี่ปุ่นคนนี้ได้รับมอบหมายมาจากฮัวซงเจี๋ยให้ฆ่าเหรินชุนไป่ ซึ่งที่ผ่านมาเขี้ยวหมาป่ากับแก๊งยามากุจินั้นก็บาดหมางกันมาตลอดและเขี้ยวหมาป่าก็ได้โจมตีแก๊งยามากุจิถึงสองครั้งติดต่อกัน ดังนั้นทุกครั้งที่เย่เชียนเห็นแก๊งยามากุจิแล้วเขาก็แทบจะทนไม่ไหวที่จะพุ่งเข้าไปและไม่ว่าจะเป็นความเกลียดชังทางชาติพันธุ์หรือการกระทำก็ตาม ถึงยังไงเย่เชียนก็จะกวาดล้างแก๊งยามากุจิอยู่ดี
หากไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่มีดคลื่นโลหิตถูกขโมยไปที่เมืองเซี่ยงไฮ้เย่เชียนก็คงจะเดินทางไปประเทศญี่ปุ่นเพื่อเริ่มการต่อสู้กับแก๊งยามากุจิและสมาคมมังกรดำอย่างเป็นทางการ แต่เพราะเหตุการณ์นั้นทำให้เย่เชียนต้องเลื่อนการกวาดล้างแก๊งยามากุจิและสมาคมมังกรดำ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะได้พบกับแก๊งยามากุจิที่ประเทศรัสเซียและครั้งนี้คนจากแก๊งยามากุจิก็เดินมาหาความตายถึงเมืองเจิ้งโจวแห่งนี้
ยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนต้องการที่จะดูว่าแชมป์คาราเต้ของประเทศญี่ปุ่นนั้นจะมีทักษะการต่อสู้แบบไหนและเก่งแค่ไหน อย่างไรก็ตามครั้งนี้ก็ต้องมาดูกันว่านินจาแห่งประเทศญี่ปุ่นนั้นจะมีวิธีการลอบสังหารแบบใด
สำหรับการช่วยเหรินชุนไป่นั้นเย่เชียนไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เพราะจากมุมมองของเย่เชียนแล้วต่อให้เย่เชียนจะเห็นอกเห็นใจเหรินชุนไป่ก็ตามแต่การมีอยู่ของเหรินชุนไป่นั้นไม่เป็นผบดีสำหรับเย่เชียนเพราะท้ายที่สุดแล้วคนที่ไม่มีอะไรจะเสียแบบนี้อาจจะมาสร้างปัญหาให้กับเขาในสักวันหนึ่งก็เป็นได้ ดังนั้นเมื่อฮัวซงเจี๋ยและเหล่ยเจียงถูกกำจัดไปแล้วเย่เชียนจะเป็นกองกำลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในมณฑลเหอหนานและมันจะเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เหรินชุนไป่จะจับตาดูเย่เชียน ซึ่งสิ่งที่เหรินชุนไป่ทำกับฮัวซงเจี๋ยนั้นถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่กลัวแต่เขาก็ไม่อยากที่จะทิ้งปัญหานี้เอาไว้เบื้องหลัง เนื่องจากมีคนต้องการที่จะทำเช่นนั้นให้ดังนั้นเย่เชียนก็ไม่ต้องลงมือทำเอง
“บอส..ไอ้หมอนั่นดูเหมือนจะเป็นแชมป์คาราเต้ของประเทศญี่ปุ่นผมไม่รู้ว่าข้อมูลถูกต้องแค่ไหน” ชิงเฟิงถามด้วยความประหลาดใจและไม่อยากจะเชื่อ
“แจ็คได้ข้อมูลมาแบบนี้เพราะงั้นมันก็น่าจะถูกต้อง..นอกจากนี้นายลองย้อนกลับมามองตัวเองดูสิ..เพราะเมื่อมองไปที่สารรูปที่น่าสมเพชของนายแล้วใครจะคิดล่ะว่านายจะเป็นหมาป่าพายุแห่งเขี้ยวหมาป่า” เย่เชียนพูด
“โถ่บอส! ” ชิงเฟิงกลอกตาไปมาและพูด “บอสพูดอะไรเนี่ย..ผมเป็นคนตรงไปตรงมาและเป็รคนดีของสังคม..บอสเอาผมไปเทียบกับคนแบบนั้นไม่ได้นะ”
เย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “เราจะรอให้เขาทำงานของเขาไปก่อน..หลังจากนั้นโยชิดะคนนี้ฉันจะจัดการเอง..ส่วนนายไม่ต้องเข้ามายุ่งไม่งั้นนายเจอดีแน่”
“ทำไมบอสต้องไปสู้กับพวกปลายแถวด้วยล่ะ..บอสต้องมีบทบาทที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นสิ..ไอ้หมอนี่ไม่สมกับเป็นคู่ต่อสู้ของบอสเลย” ชิงเฟิงพูดพร้อมโบกมือไปมา
“อย่าเรื่องมากฉันเป็นผู้บัญชาการของปฏิบัติการนี้นะเพราะงั้นนายต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉัน” เย่เชียนพูด
“บอสเป็นถึงผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าผู้ยิง่ใหญ่แล้วถ้าบอสลดตัวลงไปจัดการกับพวกปลายแถวแบบนี้มันเสื่อมเสียเกียรติมาก..ถ้าบอสทำพลาดผมจะไปอธิบายให้พี่น้องคนอื่นๆ ของเขี้ยวหมาป่าฟังได้ยังไง…” ชิงเฟิงพูดอย่างเคร่งเครียด
“ไอ้บ้านี่นายหมายความว่ายังไง..นายจะบอกว่าฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขางั้นเหรอ?” เย่เชียนหันกลับมามองชิงเฟิงและพูด แต่ก่อนที่ชิงเฟิงจะพูดจบเย่เชียนก็ขัดจังหวะ จากนั้นจู่ๆ ความรู้สึกที่คุ้นเคยก็ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจของเย่เชียนจนเขาประหลาดใจอย่างมาก
“บอสมีอะไรหรอ?” ชิงเฟิงถามอย่างสงสัยเมื่อเขาเห็นสีหน้าของเย่เชียนเปลี่ยนไปและหยุดกะทันหัน
“ไป๋ฮวย!” เย่เชียนหันหน้าและมองไปที่มุมมืดมุมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล ซึ่งเย่เชียนก็มองไปที่นั่นด้วยความประหลาดใจและครู่หนึ่งเขาเห็นหมาป่าผีไป๋ฮวยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เฉยเมย ไม่รู้ทำไมเย่เชียนถึงรู้สึกได้ทุกครั้งเมื่อหมาป่าผีไป๋ฮวยเข้ามาใกล้เขาราวกับว่าเย่เชียนนั้นสามารถสัมผัสจิตสังหารได้และเย่เชียนเองก็เชื่อว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยก็สามารถรู้สึกได้เช่นเดียวกับตัวเอง
เย่เชียนมองไปที่หมาป่าผีไป๋ฮวยด้วยความสับสนและสงสัยว่าทำไมเขาถึงมาและจุดประสงค์ของเขาคืออะไร อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็มีเรื่องอยากถามเขามากมายและอยากถามเขาว่าทำไมเขาถึงฆ่าแม่บ้านของเหล่ยเจียงและทำไมเขาถึงได้ลอบสังหารผู้บริหารจำนวนมากที่ดูแลการพนันของฮัวซงเจี๋ยในทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
“มันเป็นเหยื่อของฉันและจะไม่มีใครสามารถแย่งไปได้! ” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก
นี่เป็นคำพูดปกติของหมาป่าผีไป๋ฮวยซึ่งเย่เชียนและชิงเฟิงต่างก็คุ้นเคยมานานแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้หวั่นเกรงอะไรใดๆ “พี่ไป๋ฮวยไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ชิงเฟิงยิ้มและพูด
หมาป่าผีไป๋ฮวยมองไปที่ชิงเฟิงจากนั้นก็ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “นายยังหน้าด้านเหมือนเดิมเลยนะ”
ชิงเฟิงก็ยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “พี่เองก็ยังเหมือนเดิมนะ..พี่มักจะพูดห้วนๆ อยู่เสมอแต่ผมชอบแบบนี้จริงๆ ..ว่าแต่เมื่อไหร่พี่จะกลับไปที่เขี้ยวหมาป่าล่ะพวกเรายังรอพี่อยู่นะ..เราจะร่วมทีมกันสู้อีกครั้งเมื่อพี่กลับมา”
“จริงเหรอ? ” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดอย่างไม่แยแส “แต่ฉันไม่ได้ต้องการร่วมสู้กับพวกนาย..นอกจากนี้ตอนนี้ฉันก็มีกองกำลังของฉันแล้วเพราะงั้นฉันไม่ได้วางแผนที่จะกลับไปที่เขี้ยวหมาป่าเลย..ที่สำคัญกว่านั้นเขี้ยวหมาป่าน่ะเป็นของฉันและฉันก็จะทำลายเขี้ยวหมาป่าไม่ช้าก็เร็ว..เมื่อถึงเวลานั้นฉันหวังว่าพวกนายจะไม่เป็นเหมือนเดิมนะไม่งั้นพวกนายได้ตายด้วยเงื้อมมือของฉันแน่ๆ”
ชิงเฟิงก็หัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ก็นะถ้าวันนั้นมาถึงเรามาสู้กันโดยมีชีวิตเป็นเดิมพันกันเลย..ถึงฝ่ายไหนจะพ่ายแพ้แต่มันจะไม่สูญเปล่า”
หมาป่าผีไป๋ฮวยก็ผิวปากเบาๆ และไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ขอบคุณนะพี่ไป๋ฮวย” เย่เชียนมองไปที่หมาป่าผีไป๋ฮวยและพูด
“ขอบคุณฉันทำไม..ฉันไม่ได้ช่วยอะไรนาย” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดอย่างไม่แยแส
“แม่บ้านของเหล่ยเจียงและคนของฮัวซงเจี๋ยที่รับผิดชอบการพนันในทวีปเอเชียตะวันออกเฉียงใต้..ผมรู้ว่าพี่เป็นคนฆ่าพวกเขา..ขอบคุณ! ” เย่เชียนพูด
“หืม..ฉันไม่ได้ทำเพื่อนาย..ไม่ต้องมาขอบคุณฉัน..ฉันก็แค่ทำตามสิ่งที่ฉันต้องการเท่านั้น” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูด
“ไม่ว่าจะยังไงผมก็ต้องขอบคุณ..ผมกำลังคิดหาวิธีจัดการกับพวกเขาอยู่พอดี..เพราะงั้นที่พี่ช่วยผมจัดการคนเหล่านั้นมันช่วยประหยัดเวลาผมไปได้เยอะมาก..ผมก็เลยต้องขอบคุณ” เย่เชียนพูด
“อยากจะทำอะไรก็ทำ” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดเบาๆ หลังจากหยุดไปชั่วขณะหมาป่าผีไป๋ฮวยก็พูดว่า “โยชิดะเป็นเหยื่อของฉัน..เพราะงั้นห้ามใครเข้ามายุ่ง”
“ทำไมล่ะ? ..พี่กับโยชิดะมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า?” เย่เชียนถามด้วยความประหลาดใจ
“เย่เชียนฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน..ถ้าฉันเกลียดใครฉันก็ต้องฆ่าอีกฝ่ายเพราะงั้นถ้าฉันต้องการฆ่าใครล่ะก็มันจะไม่มีใครมาหยุดฉันได้” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดต่อ “ถ้าพวกนายเข้ามาแทรกแซงล่ะก็..ฉันจะฆ่านายก่อน”
เย่เชียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เพราะมันเป็นความจริงที่ว่าไม่มีใครสามารถหยุดความตั้งใจของหมาป่าผีไป๋ฮวยได้ โดยปกติแล้วหมาป่าผีไป๋ฮวยมักจะไม่บอกถึงจุดประสงค์ของการกระทำของเขาและมักจะปฏิเสธมันและทำให้เย่เชียนงุนงงอยู่เสมอ อย่างไรก็ตามหมาป่าผีไป๋ฮวยก็พูดถูกเช่นกันว่ามันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลในการฆ่าคนเพราะเขาเป็นทหารรับจ้าง อาจเป็นได้ว่าเย่เชียนไม่ได้เข้าร่วมในภารกิจในฐานะทหารรับจ้างนานเกินไปเขาจึงลืมกฏข้อนี้ไปแล้ว
“ถ้าพี่ต้องการแบบนั้นผมก็ทำได้แค่นั่งดู” เย่เชียนถอนหายใจและพูด
“ไม่ต้องกังวลไปฉันจะรอให้เขาฆ่าเหรินชุนไป่ก่อนแล้วฉันค่อยฆ่าเขาทีหลัง” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูด หลังจากหยุดไปชั่วขณะหมาป่าผีไป๋ฮวยก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนอีกครั้งและพูดว่า “เย่เชียนนายกับฉันต่างก็เป็นเด็กกำพร้าและเนื่องจากนายเป็นเด็กกำพร้านายควรจะมีจิตสำนึกของเด็กกำพร้า..เพราะงั้นอย่าคิดเรื่องครอบครัวหรือเครือญาติ..นั่นก็เพื่อตัวนายเองเดี๋ยวนายก็จะเข้าใจ”
เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งตัวและจ้องมองไปที่หมาป่าผีไป๋ฮวยอย่างว่างเปล่า ซึ่งเย่เชียนไม่รู้ว่าความหมายในคำพูดของเขาคืออะไร? หมาป่าผีไป๋ฮวยต้องการจะสื่ออะไรกันแน่? อาจเป็นไปได้ไหมว่าเขาพบอะไรบางอย่าง? เย่เชียนคิดอย่างลับๆ จู่ๆ ทันใดนั้นเองก็มีแสงวูบวาบในความคิดของเย่เชียนและเงาของอันซือและเย่เหวินก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเขา ซึ่งมันเป็นไปได้ไหมที่หมาป่าผีไป๋ฮวยกำลังเตือนว่าพวกเขาทั้งสองไม่ใช่ครอบครัวของเย่เชียนเลย?
เย่เชียนเต็มไปด้วยความสงสัยและตอนนี้สิ่งที่หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยในใจของเขาและมันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเย่เชียนเคยคิดที่จะนำเส้นผมของอันซือและเย่เหวินไปตรวจ DNA เพื่อดูว่าพวกเขาเป็นครอบครัวของตัวเองหรือไม่ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็กลัวว่าผลลัพธ์มันจะออกมาตรงและสิ่งนี้อาจจะทำร้ายจิตใจของพวกเขาอย่างมากหากพวกเขารู้เรื่องนี้ แต่ตอนนี้เย่เชียนรู้สึกว่าเขาต้องทำเช่นนั้น
เมื่อฟังจากน้ำเสียงของหมาป่าผีไป๋ฮวยแล้วดูเหมือนว่าเขาจะรู้อะไรบางอย่าง อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็รู้ดีว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นกำลังบอกเป็นนัยๆ ว่าเขาต้องระวังตัวเอาไว้ ซึ่งจากการบอกใบ้ให้เขาแบบนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยยังคงมีความเป็นพี่น้องกันอยู่และเย่เชียนก็เชื่อว่าบางทีหมาป่าผีไป๋ฮวยอาจจะจัดการกับคนเหล่านั้นเอง ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่รู้ว่ามันถูกต้องที่คิดแบบนี้หรือว่าเขายึดติดกับความเป็นพี่น้องกับหมาป่าผีไป๋ฮวยมากเกินไปแต่เย่เชียนก็เลือกที่จะเชื่อเพราะไม่มีใครสามารถแทนที่ตำแหน่งของหมาป่าผีไป๋ฮวยสำหรับเย่เชียนได้
.
.
.
.
.
.
.