ยอดนักรบจอมราชัน - ตอนที่ 629 จากหลอกกลายเป็นความจริง

ตอนที่ 629 จากหลอกกลายเป็นความจริง

คาเอดะนั้นรู้สึกไม่สบอารมณ์และไม่พอใจอย่างมากในฐานะชายหนุ่มผู้สง่าผ่าเผยแห่งบูชิโดของเขากลับต้องเสียหน้าและอับอายต่อหน้าซ่งหลัน ดังนั้นการถูกกระทำเช่นนี้จะทำให้ภาพลักษณ์ของเขาในหัวใจของซ่งหลันแย่ลงอย่างมาก

เมื่อเขามาถึงร้านอาหารเย่เชียนก็จองโตะในตำแหน่งริมหน้าต่างซึ่งเขาสามารถมองเห็นทิวทัศน์ถนนด้านนอกได้อย่างชัดเจน ซึ่งนี่เป็นนิสัยของเย่เชียนมาหลายปีแล้วเพราะเขาสามารถมองเห็นสถานการณ์โดยรอบได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเย่เชียนจึงรู้สึกปลอดภัยได้เพราะท้ายที่สุดอาชีพของเย่เชียนนั้นก็ต้องเผชิญหน้ากับความเสี่ยงอยู่เสมอและใครที่ไม่ระวังก็อาจจะต้องทิ้งชีวิตของเขาลงได้ทุกเมื่อดังนั้นเย่เชียนจึงต้องมีสมาธิเพื่อป้องกันตนเอง

เย่เชียนและซ่งหลันนั้นนั่งข้างๆกันส่วนคาเอดะนั่งตรงข้ามและในทางด้านหลินเฟิงกับอู๋หวนเฟิงพวกเขาก็นั่งโต๊ะจ้างๆโดยธรรมชาติ หลังจากนั้นเย่เชียนก็กวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟและสั่งอาหารจานเล็กๆสองสามจานตามใจชอบ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นอาหารโปรดของซ่งหลันซึ่งเผยให้เห็นถึงความรักที่เย่เชียนมีต่อซ่งหลันอย่างมาก

เมื่อสั่งอาหารครบแล้วเย่เชียนก็โบกมือให้พนักงานเสิร์ฟออกไปแล้วยิ้มให้คาเอดะแล้วพูดว่า “สำหรับอาหารจีนชุดนี้ไม่ทราบว่าคุณคาเอดะจะชอบหรือเปล่า”

เย่เชียนนั้นได้ตัดสินใจไปแล้วแต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นสุภาพซึ่งคาเอดะก็ไม่พอใจอย่างมาก อย่างไรก็ตามคาเอดะก็ยังคงต้องรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองเอาไว้และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เดี๋ยวจะลองชิมดูครับ” ”

“ไม่ต้องสุภาพก็ได้ครับ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม “แล้วคุณคาเอดะอยากดื่มไหม..เพราะในร้านอาหารจีนของเรามีประเภณีอยู่..มาดื่มกันสักหน่อยมั้ย?”

หลังจากงุนงงเล็กน้อยคาเอดะก็พูดว่า “เอ่อ..ผมคิดว่าไวน์ของญี่ปุ่นเราดีกว่าของประเทศจีนเพราะมันแรงเกินไปและฉุน”

“หืมการดื่มเหล้าดื่มไวน์ๆแรงๆเป็นเสน่ห์ของผู้ชายอย่างเราๆ..นอกจากนี้พี่หลันก็ชอบผู้ชายที่คือแข็งดื่มเก่งๆใช่มั้ย?” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่!” ซ่งหลันก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ผู้ชายที่ดื่มเก่งคือชายแท้ส่วนคนที่เมาหลังจากดื่มไปได้นิดๆหน่อยๆนั้นไม่ใช่ลูกผู้ชายเลย” ขณะที่พูดเธอก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนเพื่อใช้โอกาสนี้บอกเป็นนัยๆกับเย่เชียน ซึ่งเย่เชียนไม่รู้เลยว่าเขาอับอายไปกับซ่งหลันมากี่ครั้งแล้วและเขาก็จำไม่ได้เลยว่าเขาได้ทำอะไรหลายอย่างที่บ้าคลั่งลงไปหลังจากดื่มจนเมา

ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในสิ่งนี้แน่นอนว่าคาเอดะไม่รู้เพราะซ่งหลันชอบผู้ชายที่ดื่มเก่งจริงๆ ซึ่งไม่น่าแปลกใจเลยที่ซ่งหลันจะชอบเย่เชียนเพราะดูเหมือนว่าเย่เชียนนั้นจะดื่มเก่งจริงๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นคาเอดะก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ดูทำอะไรไม่ถูกว่า “ทุกอย่างต้องมีครั้งแรก..ถึงแม้ว่าผมจะไม่ชินกับการดื่มไวน์ของจีนก็ตามแต่ผมก็จะลองดู..ผมอาจจะชอบมันก็ได้..ว่าแต่คุณเย่อย่าเมาจนเสียหน้าต่อหน้าคุณซ่งก็แล้วกัน”

“ไม่หรอกๆ..คุณคาเอดะสบายใจได้เลย” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม

คาเอดะก็ยิ้มอย่างขมขื่นโดยไม่พูดอะไรใดๆ ซึ่งแน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาดื่มไวน์และเหล้าแรงๆเพราะเขาเคยดื่มมาแล้วครั้งหนึ่งและมันคือเหล่าจีนแดงเถื่อนซึ่งมันส่งผลให้กระเพาะอาหารของเขามีเลือดออกและอาเจียนทันทีจนใบหน้าของเขาซีดเซียวไปอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกกลัวเล็กน้อยเพราะกลัวว่าเขาจะเสียหน้าต่อหน้าซ่งหลัน อย่างไรก็ตามเนื่องจากซ่งหลันชอบผู้ชายที่ดื่มเก่งเขาจึงต้องต่อสู้กับมันอีกครั้ง

ไวน์และอาหารก็ใช้เวลาไม่นานมันก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ซึ่งเย่เชียนก็ชักชวนคาเอดะให้ดื่มในขณะที่เขาคีบอาหารให้ซ่งหลัน เห็นได้ชัดว่าคาเอดะรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและกลอกตาไปมาเป็นครั้งคราวเพื่อดูว่าคนที่เขากำลังรอคอยเมื่อไหร่จะมานั่นเอง

“คุณคาเอดะคุณรีบร้อนหรอครับ..ทำไมคุณถึงมองออกไปข้างนอกตลอดเวลาล่ะ..ถ้าคุณรีบร้อนจริงๆก็ไปทำธุระก่อนก็ได้ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ” เย่เชียนพูด

“อ๋อไม่เป็นไรครับ” คาเอดะพูดอย่างเร่งรีบ

“ถ้าไม่เป็นไรก็มาดื่มกันต่อเถอะ..คอผมแห้งหมดแล้ว” เย่เชียนพูดพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้น ซึ่งเย่เชียนสั่งไวน์คุณภาพสูงมาเพื่อแก้กระหายอาการคอแห้ง ซึ่งคาเอดะก็ทนไม่ไหวจริงๆและไม่เพียงแค่เขาเท่านั้นเพราะแม้แต่เย่เชียนเองก็ยังทนไม่ได้ ซึ่งเมื่อเทียบกับซ่งหลันแล้วการดื่มแอลกอฮอล์ของเย่เชียนนั้นก็เทียบไม่ติดเลย

คาเอดะก็กระดกไวน์หนึ่งแก้วลงในท้องของเขาและเห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกแปลกๆในร่างกายของเขาและเกือบจะอาเจียนออกมา เมื่อรู้สึกเช่นนี้คาเอดะก็ถอนหายใจและค่อยๆรวบรวมสติจากนั้นเขาก็รีบจิบชาและตัดอาหารเข้าปาก อย่างไรก็ตามเขาก็ยังต้องกังวลเกี่ยวกับภาพลักษณ์ของตัวเองเขาจึงกินอย่างนุ่มนวลซึ่งเขาฝืนกลืนมันเข้าไปเหมือนเย่เชียนโดยไม่มีอาการแปลกๆใดๆ

“เอาเลยคุณคาเอดะ..มาดื่มกันเถอะ” เย่เชียนหยิบแก้วไวน์ที่ด้านหน้าของคาเอดะแล้วเทไวน์ใส่แก้วให้เขา อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็เป็นคนชอบฉวยโอกาสและไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายปฏิเสธเลย หลังจากนั้นเขาก็พูดว่า “มาดื่นกันต่อเพื่อลืมเรื่องเครียดๆ”

คาเอดะรู้สึกหมดหนทางอย่างมากแต่เขาก็ยังคงจิบไวน์ต่อ “เอ่อ..ขอโทษครับ..ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน” คาเอดะพูดอย่างสุภาพแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำอย่างเร่งรีบเพราะถ้าเขายังฝืนต่อไปเขาอาจจะต้องอาเจียนของที่อยู่ในท้องของเขาออกมาทั้งหมด

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้เย่เชียนก็ฉีกยิ้ม ซึ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็เปิดปากของเขาและบ่วนไวน์ทั้งหมดที่เขาเพิ่งดื่มเข้าไปออกมาใส่ถังขยะข้างๆ

เมื่อคาเอดะมาถึงห้องน้ำเขาก็อาเจียนออกมา อย่างไรก็ตามคาเอดะก็ยังรู้สึกกระอักกระอ่วนในท้องของเขาและเขาก็อาเจียนออกมาอีกครั้งจนเขาเวียนหัวเล็กน้อย

หลังจากนั้นคาเอดะก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและรีบโทรออกทันทีและเมื่ออีกฝ่ายรับสายคาเอดะก็ตะคอกอย่างเดือดดาลว่า “ไอ้บ้าเอ๊ย..พวกแกมัวทำอะไรกันอยู่..ทำไมถึงยังไม่มาที่นี่อีก..ฉันไม่สนใจหรอกว่าเหตุผลมันคืออะไรแต่พวกแกต้องมาถึงภายในครึ่งชั่วโมงเท่านั้น..ถ้าพวกแกมาไม่ทันพวกแกทุกคนจะต้องตาย”

หลังจากพูดจบคาเอดะก็วางสายไปและจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป ซึ่งเมื่อเห็นเย่เชียนและซ่งหลันพูดคุยกันและหัวเราะเบาๆอยู่ที่นั่นคาเอดะก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆและรวบรวมความกล้าที่จะเดินเข้าไปอีกครั้ง ซึ่งเขารู้ดีว่าเขาจะต้องเผชิญกับการกลั่นแกล้งของเย่เชียนอีกครั้งแต่มันไม่มีทางเลือกอื่นและเขาก็ทำได้เพียงหวังว่าคนของเขาจะมาถึงที่นี่โดยเร็ว

หลังจากนั้นคาเอดะก็เดินกลับไปที่โต๊ะและพูดด้วยรอยยิ้มอย่างขอโทษว่า “ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พวกคุณสองคนรอนาน”

“ไม่เป็นไรครับคุณคาเอดะเรามาดื่มต่อกันเถอะ” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มและเตรียมจะรินไวน์ให้คาเอดะ

เมื่อเห็นเช่นนั้นคาเอดะก็รีบเอื้อมมือไปห้ามเขาและพูดว่า “คุณเย่ครับผมดื่มต่อไม่ได้แล้วจริงๆเพราะถ้าผมดื่มมากไปกว่านี้ผมจะขับรถกลับไม่ได้”

“ไม่เป็นไรหรอก..ผมจะให้บอดี้การ์ดของผมขับรถพาคุณกลับไปส่งให้เอง” เย่เชียนพูด “คุณคาเอดะไม่เชื่อใจบอดี้การ์ดของผมหรอ..เขาเป็นนักขับรถฝีมือดีเพราะงั้นเขาจะไปส่งคุณถึงบ้านอย่างปลอดภัย”

เมื่อเย่เชียนพูดเช่นนี้คาเอดะก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยิ้มอย่างช่วยขมขื่นและดึงมือกลับมาแล้วปล่อยให้เย่เชียนเทไวน์ให้เขา ซึ่งเมื่อเย่เชียนเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ต้องแบบนี้สิ..ลูกผู้ชายอย่างเราๆไม่มีทางแพ้ให้กับไวน์แบบนี้หรอก”

เมื่อคำพูดนั้นจบลงเย่เชียนก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มสี่คนจากด้านนอกหน้าต่างที่กำลังเดินเข้ามาซึ่งทุกคนอยู่ในชุดสูทสีดำ ซึ่งชายหนุ่มทั้งสี่ก็มองเข้ามาในร้านและเมื่อสายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่ร่างของคาเอดะพวกเขาก็มีสีหน้าที่ดูโล่งใจอย่างชัดเจน ซึ่งเย่เชียนก็ผงะไปครู่หนึ่งและคิดกับตัวเองว่า ‘ดูเหมือนว่าคาเอดะจะเรียกคนมาตอนที่เขาไปเข้าห้องน้ำ’

หลังจากที่ชายหนุ่มชุดดำสี่คนเข้ามาในร้านอาหารแล้วทันใดนั้นพวกเขาก็หยิบดาบทันโตะหรือดาบคาตานะสั้นออกมาจากชุดสูทของพวกเขาและพุ่งเข้าหาเย่เชียน ซึ่งดาบเหล็กเหล่านั้นสั้นจนสามารถเก็บในชุดสูทได้และสามารถนำออกมาใช้ได้ตลอดเวลา ซึ่งเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะงุนงงเพราะเป็นไปได้ไหมที่แก๊งยามากุจิจะมากำจัดตน?

เห็นได้ชัดว่าหลินเฟิงและอู๋หวนเฟิงก็สังเกตเห็นสถานการณ์นี้ได้พวกเขาจึงรีบลุกขึ้นและมาที่โต๊ะของเย่เชียนด้วยความระมัดระวัง ซึ่งเมื่อเห็นปฏิกิริยาของพวกเขาอาเอดะก็รู้ได้ว่าคนของเขามาถึงแล้วและเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหันหน้ากลับไปมอง

อย่างไรก็ตามสถานการณ์กลับไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนคาดคิดเพราะชายหนุ่มทั้งสี่วิ่งเข้าไปหาคาเอดะเพราะนี่เป็นแผนของคาเอดะที่จะสั่งให้คนของตนแสร้งทำเป็นเป็นศัตรูเพื่อลอบสังหารเขานั่นเอง จากนั้นก็จะลากเย่เชียนเข้ามาพัวพันเพื่อที่เขาจะได้ทดสอบทักษะของเย่เชียนโดยปริยาย

เย่เชียนนั้นไม่รู้แผนของคาเอดะดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะเข้าไปแทรกแซง ซึ่งเพราะถ้ามีคนสามารถช่วยกำจัดคาเอดะให้มันก็คงจะดีอย่างมาก

ในขณะนี้คาเอดะก็รู้สึกว่ามันมีบางอย่างผิดปกติไปเพราะถึงแม้ว่าเขาจะเตรียมการเอาไว้แล้วก็ตามแต่ชายหนุ่มทั้งสี่ก็ดูแสดงเหมือนจริงมากเกินไปและสิ่งต่างๆมันก็เป็นอันตรายถึงชีวิตได้ ที่สำคัญกว่านั้นไม่ว่าคาเอดะจะขยิบตาให้พวกเขามากเท่าไหร่แต่พวกเขาก็เพิกเฉยอย่างไม่แยแสจนคาเอดะขมวดคิ้วและในที่สุดเขาก็รู้ได้ว่าทั้งสี่คนนี้ไม่ใช่ลูกน้องของเขาเลยแต่เป็นคนที่จะมาลอบสังหารเขาจริงๆ

ซึ่งมีผู้คนมากมายในตระกูลอิงะและตระกูลฟูมะดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้จักทุกคนแต่เขาเพิ่งจะโทรไปหามือขวาของเขาและสั่งให้มือขวาของเขาจัดการสิ่งต่างๆให้เพราะงั้นมือขวาก็ไม่ควรจะส่งคนที่ไม่คุ้นเคยมาใช่ไหม? ซึ่งคาเอดะไม่ได้คาดหวังเลยว่าชีวิตของเขาจะต้องมาเสี่ยงเช่นนี้

.

.

.

.

.

.

.