ยอดนักรบจอมราชัน - ตอนที่ 667 ทั้งหมดคือพี่น้อง
ตอนที่ 667 ทั้งหมดคือพี่น้อง
สิ่งที่ไป๋ฮวยพูดนั้นก็สมเหตุสมผลมากเพราะถ้าหากสมาคมมังกรดำต้องการกำจัดไอซอลเดแฮมป์ตันล่ะก็เขาคงทำไปนานแล้ว อย่างไรก็ตามจากมุมมองของเย่เชียนนั้นไอซอลเดแฮมป์ตันก็มาเพื่อช่วยตนดังนั้นเย่เชียนจึงไม่ต้องการให้ไอซอลเดแฮมป์ตันเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่เลวร้ายเพราะถ้าหากไอซอลเดแฮมป์ตันเสียชีวิตระหว่างการทำสงครามกับองค์กรทหารรับจ้างเรดซันล่ะก็เย่เชียนคงจะรู้สึกผิดไปชั่วชีวิต อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ต้องเผชิญกับความเสี่ยงระหว่างสงครามครั้งนี้เพราะมันไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว
เย่เชียนนั้นไม่ต้องการโต้เถียงกับไป๋ฮวยอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้นเขาคุ้นชินกับนิสัยแบบนี้ของไป๋ฮวยมาเป็นเวลานานแล้ว อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็มีความสุขมากที่ได้พูดคุยกับไป๋ฮวยเช่นนี้เพราะเมื่อก่อนตอนที่เย่เชียนติดตามไป๋ฮวยเพื่อไปฝึกศิลปะการต่อสู้พวกเขาก็มักจะโต้เถียงกันแบบนี้เสมอ
หลังจากมองไปที่ประตูแล้วเสียงของไอซอลเดแฮมป์ตันก็ดังขึ้นมาจากด้านใน “ใคร?”
“ผมเองเย่เชียน!” เย่เชียนตอบ
“น้องเย่เหรอ..รอสักครู่” ไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดออกและเมื่อเห็นเย่เชียนไอซอลเดแฮมป์ตันก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เข้ามาสิ..ข้างนอกอากาศหนาวไหม..แม่งเอ๊ยทำไมประเทศญี่ปุ่นถึงได้หนาวขนาดนี้วะ”
เย่เชียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดว่า “ไอซอลเดแฮมป์ตันทำไมคุณพึงได้พูดคำหยาบแบบนั้นล่ะ..นี่ไม่ใช่สุภาพบุรุษไอซอลเดแฮมป์ตันที่ผมรู้จักเลยนะ”
“หึหึ..คนอย่างเรามันก็เหมือนพวกอันธพาลที่ฆ่าคนอย่างเลือดเย็นนั่นแหละไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไรทั้งนั้น..ฉันไม่ได้ทำความดีเพื่อมาให้คนอื่นชื่นชมสักหน่อย” ไอซอลเดแฮมป์ตันพูด “นายก็รู้นี่ว่าชนชั้นสูงจากทั่วทุกมุมโลกชอบเสแสร้งทำเป็นสุภาพบุรุษ..เพราะงั้นฉันไม่อยากจะเป็นเหมือนพวกนั้นหรอก”
“มนุษย์ทุกคนล้วนเสแสร้งกันทั้งนั้น” ไป๋ฮวยพูดอย่างไม่เกรงใจอะไรใดๆ
เย่เชียนก็เกือบจะอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินคำนี้เพราะคำพูดบางคำของไป๋ฮวยนั้นบางครั้งก็ขบขันเช่นกัน แต่ทว่าระหว่างไป๋ฮวยกับไอซอลเดแฮมป์ตันทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนและพี่น้องของเขาดังนั้นเย่เชียนจึงไม่ต้องการให้ทั้งสองขัดแย้งกัน เมื่อได้ยินเช่นนั้นไอซอลเดแฮมป์ตันก็แน่นิ่งไปชั่วขณะด้วยความประหลาดใจและดวงตาของเขาก็จ้องมองไปที่ร่างของไป๋ฮวยจนคิ้วของไอซอลเดแฮมป์ตันขมวดขึ้นแล้วพูดว่า “หมาป่าผีไป๋ฮวยนายเองก็มาที่นี่ด้วยอย่างงั้นเหรอ?”
ถึงแม้ว่าความเข้าใจภาษาจีนของไอซอลเดแฮมป์ตันจะยอดเยี่ยมแต่เขาก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ไป๋ฮวยพูดอยู่ดีเพราะมันเป็นคำที่ลึกซึ้งมากและในคำๆเดียวมักจะมีความหมายแตกต่างกันและถึงแม้แต่คนจีนด้วยกันเองจำนวนมากก็ยังไม่สามารถเข้าใจภาษาจีนบางคำได้อย่างถ่องแท้ ยิ่งกว่านั้นไอซอลเดแฮมป์ตันยังเป็นชาวต่างชาติที่ไม่เก่งภาษาจีนมากนัก
“อืม..พี่ไป๋ฮวยมาช่วยพวกเราในครั้งนี้ด้วย” เย่เชียนเห็นว่าไป๋ฮวยกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมาเย่เชียนจึงรีบพูกตัดบทเสียก่อน
“เย่เชียนฉันรู้ว่านายเห็นทุกคนเป็นพวกพ้องแต่นายต้องชัดเจนนะว่าเขาเป็นคนทรยศต่อเขี้ยวหมาป่า..การที่นายยอมทำทุกอย่างที่ทำได้โดยไม่ฆ่าเขาฉันก็เข้าใจแต่คราวนี้นายจะคาดหวังให้เขามาช่วยด้วยได้ยังไง?..อย่าลืมเรื่องที่เกิดขึ้นที่ประเทศอียิปต์สิ..เขาเกือบฆ่านายเลยนะ” ไอซอลเดแฮมป์ตันพูด
“หืม?..แล้วนายคิดว่านายช่วยเย่เชียนได้จริงๆงั้นเหรอ?..นายคิดว่านายมีความสามารถมากขนาดนั้นเลยหรือไง?..ถึงแม้ว่านีโอมิลิทารี่ของนายจะเป็นองค์กรทหารรับจ้างที่ใหญ่ที่สุดในโลกแต่ฉันก็ไม่กลัวนายหรอก” ไป๋ฮวยพูด
“หึถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีความสามารถแต่ฉันก็จะไม่มีวันปล่อยให้นายมาลอบกัดเย่เชียนหรอก” ทันทีที่เสียงของไอซอลเดแฮมป์ตันจบลงเขาก็กำลังจะพุ่งไปข้างหน้าและพยายามจะเผชิญหน้ากับไป๋ฮวย
เมื่อเห็นฉากดังกล่าวเย่เชียนก็แอบดีใจเพราะสิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าไอซอลเดแฮมป์ตันถือว่าเขาเป็นเพื่อนและน้องชายจริงๆ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็รู้ดีว่าไอซอลเดแฮมป์ตันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไป๋ฮวย ซึ่งหากทำเช่นนั้นมันก็เหมือนกับการที่ไอซอลเดแฮมป์ตันกำลังมองหาความตายอย่างไม่ต้องสงสัย
ไป๋ฮวยนั้นไม่ได้จัดการกับสมาชิกของเขี้ยวหมาป่าเพราะเขายังคงมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับพี่น้องเหล่านี้อยู่แต่สำหรับไอซอลเดแฮมป์ตันแล้วเขาก็ไม่สนใจว่าไอซอลเดแฮมป์ตันจะเป็นใครหรือจะเป็นเย่เชียนหรือไม่นั้นเพราะถ้าหากใครทำให้เขาขุ่นเคืองจริงๆไป๋ฮวยก็จะฆ่าทุกคนโดยไม่มีข้อยกเว้น
เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็รีบเอื้อมมือไปวางบนไหล่ของไอซอลเดแฮมป์ตันแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง..แต่ไม่ต้องกังวลไปเพราะพี่ไป๋ฮวยเขามาเพื่อช่วยผมจริงๆ..ยิ่งไปกว่านั้นถ้าไม่ใช่เพราะล่ะก็ผมคิดว่าพวกเราคงจะทำพลาดจนผิดแผนไปแล้ว..มาเถอะเรามาคุยเรื่องแผนการกันดีกว่า”
จากนั้นเย่เชียนก็ขยิบตาให้หลินเฟิงซึ่งหลินเฟิงก็สามารถเข้าใจได้ว่าเย่เชียนหมายถึงอะไร เมื่อเห็นเช่นนั้นหลินเฟิงก็เดินไปหาไป๋ฮวยแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เอาล่ะๆเข้าไปกันเถอะ”
แน่นอนว่าไป๋ฮวยนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องกังวลอะไรเกี่ยวกับไอซอลเดแฮมป์ตันเพราะในสายตาของไป๋ฮวยแล้วไอซอลเดแฮมป์ตันก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าและไม่ต่างอะไรกับสุนัขข้างถนนเลย อย่างไรก็ตามในความเป็นจริงเมื่อเห็นการปฏิกิริยาและการกระทำของไอซอลเดแฮมป์ตันแล้วไป๋ฮวยก็รู้สึกโล่งใจเพราะท้ายที่สุดแล้วเย่เชียนก็สามารถได้รับการสนับสนุนจากไอซอลเดแฮมป์ตันอย่างจริงใจ ซึ่งไป๋ฮวยนั้นรู้ดีว่าหากองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่ากับองค์กรทหารรับจ้างนีโอมิลิทารี่ได้ร่วมมือกันล่ะก็สิ่งนี้จะทำให้การพัฒนาของเขี้ยวหมาป่าเป็นไปอย่างรุ่งโรจน์ยิ่งขึ้น
หลังจากเข้ามาและนั่งลงแล้วไอซอลเดแฮมป์ตันก็เหลือบมองชายสองคนที่อยู่ข้างหลังเขาและโบกมือให้พวกเขาถอยออกไป จากนั้นเขาก็หันหน้าไปมองที่ไป๋ฮวยแล้วพูดว่า “ฉันไม่สนหรอกว่านายจะมาช่วยเย่เชียนจริงๆหรือนายต้องการหลอกใช้เขาเพื่อจุดประสงค์อะไรก็ตาม..แต่ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี่แกจะไม่สามารถทำอะไรเย่เชียนได้..ถ้าฉันรู้ว่านายหักหลังล่ะก็อย่ามาโทษฉันที่หยาบคายก็แล้วกัน”
ไป๋ฮวยก็แสยะยิ้มอย่างเย้ยหยันแล้วพูดว่า “ฉันก็พูดไปแล้วหนิว่าถ้านายต้องการที่จะก้าวไปข้าวหน้านายก็ต้องแสดงศักกายภาพของนายให้คนอื่นๆเห็นก่อน..นายเอาแต่ชี้นิ้วสั่งเพราะงั้นฉันไม่กลัวเด็กน้อยอย่างนายหรอก”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เย่เชียนก็จำสิ่งหนึ่งได้เพราะเมื่อเขากับไป๋ฮวยติดตามหลินจินไท่เพื่อศึกษาศิลปะการต่อสู้ด้วยกันนั้นเย่เชียนก็ได้เห็นแล้วว่าไป๋ฮวยนั้นกล้าหาญอย่างแท้จริงและในโลกใบนี้สิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวก็แทบจะไม่มี ซึ่งในตอนแรกหลินจินไท่บอกพวกเขาว่ามีจระเข้อยู่ในแม่น้ำข้างหน้า อย่างไรก็ตามไป๋ฮวยกลับท้าทายและไม่เกรงกลัวพวกมันและเขาก็ว่ายน้ำเพื่อเสริมสร้างกำลังกายและนั่นก็ทำให้เขาได้พบกับจระเข้จริงๆและในเวลานั้นเย่เชียนกลับรู้สึกหวาดกลัวแต่ไป๋ฮวยได้รัดคอของจระเข้เอาไว้อย่างแน่นและต่อสู้กับมัน ซึ่งไม่ว่าจระเข้จะกลิ้งตัวรุนแรงสักแค่ไหนแต่มันก็ไม่สามารถหลุดพ้นไปจากไป๋ฮวยได้ ยิ่งไปกว่านั้นไป๋ฮวยยังใช้มีดแทงเข้าไปที่หัวของจระเข้และในที่สุดจระเข้ตัวนั้นก็แน่นิ่งไปและตายคือมือของไป๋ฮวยอย่างน่าสยดสยอง
เย่เชียนรู้สึกลำบากใจจริงๆที่ไอซอลเดแฮมป์ตันกับไป๋ฮวยต้องมาขัดแย้งกันแบบนี้เพราะมันไม่ดีสำหรับเขาถ้าหากทั้งสองฝ่ายเป็นเช่นนี้ เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็เอ่ยปากพูดว่า “มาคุยเรื่องแผนการกันดีกว่า”
ทันทีที่เสียงของเย่เชียนจบลงผู้ใต้บังคับบัญชาสองคนของไอซอลเดแฮมป์ตันที่อยู่ข้างหลังก็พุ่งเข้าไปหาไป๋ฮวย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้ยินและเข้าใจการดูถูกในคำพูดของไป๋ฮวยเพราะพวกเขาเป็นชาวจีนโดยกำเนิดดังนั้นพวกเขาสามารถเข้าใจภาษาจีนได้เป็นอย่างดีและพวกเขาก็ยังเข้าใจความหมายที่ไป๋ฮวยจะสื่ออีกด้วยของผีและหมาป่าอีกด้วย ดังนั้นหลังจากได้ยินคำพูดของไป๋ฮวยพวกเขาจึงไม่ก้าวถอยออกไปแต่กลับพุ่งเข้าหาไป๋ฮวยโดยไม่ลังเลเลย
เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะผงะและต้องการหยุดพวกเขาสองคนแต่ทว่ามันก็สายเกินไปเสียแล้ว ดังนั้นเย่เชียนจึงตัดสินใจเลือกที่จะตะโกนออกไปว่า “พี่ไป๋!..ปล่อยผ่านสักครั้งเถอะ!”
เมื่อเห็นเช่นนั้นไป๋ฮวยก็กระโดดหลบแล้วสวนกลับด้วยหมัดที่ทรงพลังและปะทะเข้ากับลูกน้องทั้งสองคนของไอซอลเดแฮมป์ตัน ซึ่งสิ่งที่ไป๋ฮวยเกลียดที่สุดคือการที่มีใครมาต่อต้านเขาลับหลังและลูกน้องของไอซอลเดแฮมป์ตันสองคนนี้กลับเลือกที่จะโจมตีเขาทีเผลอเช่นนี้มันจะไม่ทำให้เขาโกรธได้อย่างไร? ดังนั้นเจตนาฆ่าที่รุนแรงก็ระเบิดออกมาจากร่างของไป๋ฮวยทันทีแต่เนื่องจากเสียงตะโกนของเย่เชียนนั้นได้ทำให้โทสะของไป๋ฮวยลดลงไปอย่างมาก ไม่เช่นนั้นลูกน้องของไอซอลเดแฮมป์ตันทั้งสองคนคงจะต้องตายในทันที
ถึงเป็นอย่างนั้นแต่ด้วยพลังหมัดของไป๋ฮวยก็ยังคงทำให้ลูกน้องของไอซอลเดแฮมป์ตันบาดเจ็บสาหัสอยู่ดีแต่ไม่ถึงกับตาย ซึ่งหลังจากปะทะเข้ากับหมัดของไป๋ฮวยแล้วที่ร่างของพวกเขาก็มีเสียงกระดูกหักทันทีและกระเด็นออกไปล้มลงกับพื้น จากนั้นพวกเขาก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก แต่เมื่อเย่เชียนเห็นพวกเขาเช่นนี้เย่เชียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะอย่างน้อยๆพวกเขาก็ยังมีชีวิตอยู่
ไป๋ฮวยก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า “ไร้ประโยชน์จริงๆ..ไอซอลเดแฮมป์ตันพวกนี้คือลูกน้องของนายงั้นเหรอ?..มือซ้ายและมือขวาของนายทำได้แค่นี้เองเหรอ?”
เหตุการณ์นี้เกินความคาดหมายของไอซอลเดแฮมป์ตันอย่างมากเพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าลูกน้องของเขาจะหุนหันพลันแล่นถึงขนาดนี้ อย่างไรก็ตามเขาก็ยังเข้าใจว่าทั้งสองที่เป็นถึงผู้ใต้บังคับบัญชาที่ภักดีมานานดังนั้นพวกเขาจึงต้องกระตือรือร้นที่จะปกป้องผู้บังคับบัญชาของพวกเขา ซึ่งไอซอลเดแฮมป์ตันก็เชื่อใจพวกเขาทั้งสองมากถึงแม้ว่าพวกเขาจะพูดไม่ได้เพราะเป็นใบ้ก็ตามและเมื่อไอซอลเดแฮมป์ตันเห็นว่ามันไม่มีอะไรที่ร้ายแรงเกิดขึ้นกับพวกเขาในตอนนี้ไอซอลเดแฮมป์ตันก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก
อย่างไรก็ตามเหตุการณ์นี้ก็เป็นความผิดของลูกน้องของเขาจริงๆดังนั้นไอซอลเดแฮมป์ตันก็ต้องออกมาแสดงความรับผิดชอบ “ใครสั่งให้พวกนายทำแบบนี้” ไอซอลเดแฮมป์ตันแฮมป์ตันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นที่ยะเยือก
“อ๊ะ…” ชามหนุ่มใบ้ทั้งสองทำท่าทางเพื่อขอโทษ
“ไม่ต้องพูดอะไร..รีบขอโทษคุณไป๋เดี๋ยวนี้..ขอบคุณเขาที่ไม่ฆ่าพวกนาย” ไอซอลเดแฮมป์ตันพูด
“ไม่จำเป็น..พวกเขาสมควรโดนแล้วที่ฝ่าฝืนคำบัญชา” ไป๋ฮวยพูดเบาๆ
“ถึงนายจะพูดแบบนั้นแต่เรื่องนี้มันก็เป็นความผิดของฉันเอง..ฉันน่ะเข้มงวดกับกฎของพวกเรามาก..เพราะงั้นฉันจะทำแบบนี้เพื่อแทนคำขอโทษ” หลังจากที่เสียงของไอซอลเดแฮมป์ตันจบลงเขาก็ดึงมีดพกออกมาจากเอวแล้วกำลังจะแทงเข้าไปที่ขาของตัวเอง
.
.
.
.
.
.
.