ยอดวิถีแห่งปีศาจ - บทที่ 586 เงายักษ์ (2)

บทที่ 586 เงายักษ์ (2)

ลู่เซิ่งนิ่งไป

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจอยู่ที่นี่เคียงข้างอวี๋ชาได้ สิ่งที่เขาทำได้เพียงหนึ่งเดียวคือหาที่พักพิงที่ดีกว่าเดิมให้กับอวี๋ชา และช่วยจัดการทุกสิ่งในอนาคตให้กับเธอ

“อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย” เขาเปลี่ยนหัวข้อ “ให้พวกเราดูหน่อยว่าคนของม่านเหล็กอยู่ไหน แล้วก็เจ้ามังกรพิษแกล แคนดี้เมื่อกี้นี้ด้วย”

เขาก้มมองลงไปจากที่สูง ไม่นานก็กวาดตาเห็นคนของทัพปีกขาวที่กำลังแตกพ่ายไปอยู่รอบๆ

ทัพปีกขาวที่ก่อนหน้านี้มีจำนวนมากมาย ตอนนี้เหลือแค่คนบาดเจ็บไม่กี่คนหลบอยู่ตรงมุมหนึ่ง ยามมองลงไปจากที่สูง เหมือนกับเม็ดทรายสีขาวที่กระจัดกระจาย

แผนการมากมายต่อโลกใบนี้ปรากฏแวบขึ้นในใจลู่เซิ่ง ทุกสิ่งต่างก็ง่ายดาย ยกเว้นก็แต่อวี๋ชา

เขาถอนใจยาวเฮือกหนึ่ง พร้อมกับควบคุมให้เงายักษ์เอื้อมมือออกไป

ความจริงแกนหลักของชุดเกราะยักษ์ที่เขาตั้งชื่อให้ว่าราชาแห่งความโศกศัลย์ชุดนี้เป็นชุดเกราะพื้นฐานในตอนแรกสุดของเขานั่นเอง

ภายหลังเขาได้ใช้ชิ้นส่วนจำนวนมากในการประกอบและปรับปรุงอุปกรณ์ภายนอกสำหรับขุดแร่ที่ซากรุ๊ป

นอกจากจะใช้อุปกรณ์ส่วนนี้แล้ว ลู่เซิ่งยังได้ให้เหล่าวิศวกรของซากรุ๊ปเตรียมแร่ดิบสำหรับสร้างชุดเกราะไว้จำนวนมาก

ทักษะการสร้างชุดเกราะถูกเก็บเป็นความลับ แต่วัสดุดั้งเดิมกลับไม่ค่อยแพงนัก วัสดุมากมายต่างก็ใช้เป็นแกนหลักของชุดเกราะได้

ซากรุ๊ปเป็นบริษัทที่ทำธุรกิจด้านนี้ ถึงแม้ว่าพ่อลูกตระกูลซาจะไม่รู้ว่าลู่เซิ่งต้องการทำอะไร แต่แร่ไม่ได้เป็นสิ่งสำคัญสำหรับพวกเขา ยิ่งเป็นแร่ดิบที่ไม่ผ่านการสกัด ราคาก็ไม่ถือว่าสูงเกินไปนัก

ดังนั้นแร่ดิบจำนวนมากจึงถูกติดตั้งลงบนตัวชุดเกราะราชาแห่งความโศกศัลย์เหมือนกับชิ้นส่วนติดตั้งภายนอก

แม้ว่าระบบเชื่อมต่อจะไม่สมเหตุสมผลนัก แต่ลู่เซิ่งมีพลังผสานที่ยิ่งใหญ่ไพศาล

พลังผสานเป็นสิ่งอัศจรรย์อย่างยิ่ง ต่อให้ชุดเกราะเกิดปัญหาหรือรอยแตก ขอแค่มีพลังผสานแข็งแกร่งพอ ก็สามารถใช้อำนาจจิตสู้ต่อได้

และลู่เซิ่งก็มีพลังผสานแข็งแกร่งพอดี!

เขาให้ราชาแห่งความโศกศัลย์กลืนกินและดูดซับแร่ดิบอย่างต่อเนื่อง จากนั้นก็ให้มันขุดดินจากใต้ทะเลสาบมาถึงโรงเรียนแพลตินัม และเชื่อมต่อกับแร่สายหนึ่งที่อยู่ใต้โรงเรียน

ในเวลาหนึ่งเดือน ราชาแห่งความโศกศัลย์ขยายร่างกายของตัวเองไปพลาง ยื่นแขนจำนวนนับไม่ถ้วนที่เหมือนรากไม้ออกมาขุดไปยังใต้ดินของโรงเรียนแพลตินัมไปพลาง

ทางเชื่อมและช่องว่างมากมายที่เตรียมไว้ก่อนจึงสำเร็จอย่างง่ายดายเช่นนี้

และทุกอย่างนี้ แม้แต่ซากรุ๊ปที่ทำหน้าที่ช่วยเหลือก็ยังไม่รู้

คนที่รู้เรื่องมีแค่ลู่เซิ่งเพียงคนเดียว

ความยุ่งยากและช่องโหว่มากมายที่อาจจะเจอได้ในกระบวนการที่ยิ่งใหญ่นี้ถูกพลังผสานอันมหาศาลของเขาแก้ไขได้อย่างง่ายดายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

ราชาแห่งความโศกศัลย์เป็นตัวตนอันน่ากลัวที่สะสมความสำเร็จจำนวนมากเอาไว้หลังจากที่พลังผสานแข็งแกร่งถึงระดับหนึ่ง

มาถึงตอนนี้ความจริงร่างกายของราชาแห่งความโศกศัลย์ได้กระจายไปทั่วใต้ดินของโรงเรียนแพลตินัมแล้ว ร่างมนุษย์ขนาดมหึมาที่โผล่มาด้านนอกในตอนนี้เป็นแค่ส่วนหนึ่งของร่างกายเท่านั้น

“ไปซะ คนของม่านเหล็กกับทัพปีกขาวต้องพินาศ” ลู่เซิ่งชี้นิ้วไปที่ทัพปีกขาวที่เข้าร่วม

ฟิ้ว!

แขนสีดำกลุ่มใหญ่ทะลักออกไปจากบนร่างของหุ่นยักษ์ แล้วคว้าใส่ทัพปีกขาวที่ไม่สมประกอบบนพื้นดิน

เกิดเสียงร้องโหยหวนที่อ่อนแรง ผู้รอดชีวิตจำนวนน้อยนิดกลุ่มสุดท้ายถูกเขากำจัดทิ้งทั้งหมด

“แล้วก็เป็นทัพม่านเหล็ก” ลู่เซิ่งมองเห็นว่าในซากปรักหักพังที่อยู่ไม่ไกลออกไปมีจุดสีดำเล็กๆ กลุ่มหนึ่งหลบอยู่ข้างซากโรงยิม โดยอาศัยเงาของโรงยิมหลบเลี่ยงการค้นหาของมือดำจำนวนมากที่อยู่ด้านนอก

‘ไป’ เขาคิดในใจ

ส่วนเอวของเงายักษ์ด้านหลังระเบิดออกอย่างฉับพลัน แขนโลหะกลุ่มใหญ่ประกอบกันเป็นรูปเป็นร่างและพุ่งใส่อาณาเขตของโรงยิมเหมือนกับรากต้นไม้

เปรี้ยง!

มือยักษ์จักรกลที่อยู่ไกลออกไปกดทับด้านบนโรงยิมอย่างรุนแรงเหมือนกับบดขยี้มด

ซากปรักหักพังถล่มลงเป็นกลุ่มใหญ่ พวกที่มีปฏิกิริยาช้าจำนวนไม่น้อยโดนกลบฝังในพริบตา

คนสวมชุดเกราะส่วนหนึ่งพุ่งออกมาเพื่อจะหนีจากบริเวณรอบๆ แต่ก็ถูกแขนจักรกลที่โบกไปโบกมารอบๆ จับเอาไว้แล้วโดนบีบจนตายอย่างรวดเร็ว

ทุกอย่างจบลงในเวลาแค่สิบกว่าวินาที

มีแต่พวกที่แข็งแกร่งถึงขีดสุดไม่กี่คนที่ฝืนหนีออกมาได้ ลู่เซิ่งคร้านจะสนใจ หากหมุนตัวไปหาเป้าหมายถัดไป

‘ขอดูหน่อยเถอะ ผู้คุมม่านของทัพม่านเหล็กคือแสงแห่งสุสานเหนือ รองผู้คุมม่านคือ…เฉวียนสือฮุยเหรอ’ พลังผสานอันยิ่งใหญ่ทำให้เขาสัมผัสการเคลื่อนไหวทั้งหมดในรัศมีหนึ่งกิโลเมตรได้ดุจอยู่บนฝ่ามือ

บทสนทนาของเฉวียนสือฮุยกับผู้อำนวยการคนนั้น เขาเองก็ได้ยินเช่นกัน

“เพื่อสหพันธรัฐ!” จู่ๆ ก็มีเสียงขู่คำรามลอยมาจากฝั่งขวาด้านล่าง

ลู่เซิ่งมองไปตามเสียง เห็นเงาสีขาวสายหนึ่งทะยานขึ้นท้องฟ้าและกำลังพุ่งตรงมาทางที่เขาอยู่

ด้านหลังเงาสีขาวเหมือนมีอุปกรณ์ไอพ่นบางชนิดที่ทำให้อีกฝ่ายหลุดออกจากแรงโน้มถ่วงได้สำเร็จ

นอกจากเงาสีขาวแล้ว อีกทิศทางหนึ่ง มังกรพิษแกล แคนดี้ก็ทะยานร่างขึ้นจากซากตึกเรียนแห่งหนึ่งและเขวี้ยงจุดแสงสีขาวจุดหนึ่งมาหาเขาเช่นกัน

จุดแสงกับเงาสีขาวพุ่งขึ้นฟ้าพร้อมกับเข้าใกล้ลู่เซิ่งอย่างรวดเร็ว

เปรี้ยง!

อยู่ๆ ฝ่ามือสีดำข้างหนึ่งก็เข้ามาขวางด้านหน้าลู่เซิ่งเอาไว้ และป้องกันจุดแสงกับเงาสีขาวได้อย่างแม่นยำ

ฝ่ามือถูกทะลวงได้ในพริบตา ทว่าจุดแสงเพิ่งจะเจาะฝ่ามือแรกเสร็จ แต่สิ่งที่ตามมาติดๆ ก็คือยังมีมือจักรกลขนาดใหญ่อีกนับไม่ถ้วน

จุดแสงทะลวงฝ่ามือห้าชั้นติดต่อกันก่อนจะหมดแรง แล้วฝังตัวเข้าไปยังใจกลางฝ่ามือข้างที่หกอย่างแน่นหนา

“ดิ้นรนไปก็ไร้ความหมาย” ลู่เซิ่งมองไปยังมังกรพิษแกล แคนดี้ที่เขวี้ยงจุดแสงออกมา พร้อมกับยื่นมือจับใส่ความว่างเปล่า

ตูม!

ฝ่ามือหลายสิบข้างพุ่งเข้าหามังกรพิษจากทุกทิศทุกทาง พริบตาเดียวก็ประกบเขาไว้เป็นก้อนเหล็กก้อนหนึ่ง

“เขี้ยวมังกร!”

ฟ้าวๆๆ

ทันใดนั้นมังกรพิษก็พุ่งออกมาจากในก้อนเหล็ก บนร่างปรากฏเลื่อยแหลมมากมายเหมือนกับเม่น ฉีกมือยักษ์รอบๆ อย่างรุนแรง ก่อนจะฝ่าวงล้อมออกมา

แต่การระเบิดครั้งนี้กลับทำให้เขาได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย

การคว้าจับครั้งนี้ แค่แรงกระแทกจากการระเบิดอย่างกะทันหันก็ปาไปมากกว่าร้อยตันแล้ว กอปรกับแรงบีบอัดกับน้ำหนักอันมหาศาลของมือเหล็กจำนวนมาก ต่อให้เป็นมังกรพิษ ก็เกือบจะถูกกำจัดทิ้ง

มังกรพิษร่างอาบเลือด ผิวของชุดปรากฏปรากฏรอยแตกเล็กๆ

“ไป๋ซือ!” เขาแผดเสียง ถอดเลื่อยชิ้นหนึ่งบนชุดเกราะตัวเองออกมา แล้วเขวี้ยงใส่ลู่เซิ่งที่อยู่กลางอากาศอีกครั้ง

“ฆ่า!” หลังถูกฟาดใส่ ไป๋ซือก็พุ่งขึ้นท้องฟ้าจากด้านข้างอีกรอบ ก่อนจะอาศัยจังหวะที่ลู่เซิ่งสู้กับมังกรพิษ เข้าใกล้ลู่เซิ่งในรัศมียี่สิบสามสิบเมตรได้จริงๆ

“สิงโตคำราม!”

ไป๋ซือกางแขนขวาออกอย่างฉับพลัน แสงสีขาวเจิดจ้าเดือดพล่านอยู่ด้านใน

ตูม!

ลำแสงในสภาพอนุภาคจำนวนมากรวมตัวกัน แล้วพุ่งใส่ข้างลำตัวลู่เซิ่ง

ระหว่างพวกเขามีระยะห่างยี่สิบสามสิบเมตร มือจักรกลจึงเข้ามาขวางไม่ทัน ลำแสงพุ่งใส่ลู่เซิ่งและโจมตีใส่ไหล่ขวาของเขาพอดี

“สำเร็จแล้ว!” ไป๋ซือกับมังกรพิษต่างก็โล่งอก

ปืนใหญ่สิงโตคำรามมีพลังสั่นสะเทือนที่แข็งแกร่งถึงขีดสุด สามารถทำให้ผู้ที่โดนยิงใส่สูญเสียสติและกลยเป็นอัมพาตได้ทันที

“เป็นพลังสั่นสะเทือนที่แข็งแกร่งจริงๆ” ลำแสงจางหายไป เผยให้เห็นพวกลู่เซิ่งที่แสดงสีหน้าเรียบเฉยอยู่ด้านหลัง

“อันตรายจริงๆ เกือบจะถูกยิงโดนซะแล้ว” ลู่เซิ่งผุดสีหน้าเสียดาย

ตูม!

ต่อจากนั้นก็เป็นกระสุนนัดที่สองที่ระเบิดออกมาอย่างฉับพลัน

ไป๋ซือยืมพลังจากอุปกรณ์ผลิตพลังงานเพื่อยิงนัดที่สามในเวลาแค่สั้นๆ

ครั้งนี้ลำแสงพุ่งใส่ลู่เซิ่งโดยไร้การอำพราง ปลายลำแสงเข้าใกล้ศีรษะลู่เซิ่งอย่างรวดเร็ว

ทว่าสิ่งที่น่าประหลาดก็คือ ขณะที่เข้าใกล้ลู่เซิ่ง ความเร็วของลำแสงกลับช้าลงและติดขัดมากขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่งอยู่ห่างจากลู่เซิ่งสองสามเมตร ในที่สุดลำแสงก็มืดสลัวลง สุดท้ายก็ดับไปโดยสิ้นเชิง

“สนามพลังป้องกัน…” ไป๋ซือลืมตาโต เข้าใจในทันที

ความแข็งแกร่งของสนามพลังป้องกันบนร่างชุดเกราะยักษ์ที่ใหญ่ถึงขนาดนี้ เกรงว่าจะเป็นจุดสูงสุดที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์แล้ว

สนามพลังที่แข็งแกร่งแบบนี้ จะมีใครเจาะได้อีก

ไม่ใช่แค่ไป๋ซือมองออกเท่านั้น มังกรพิษที่อยู่บนพื้นดินด้านล่างก็ค้นพบความจริงอันสิ้นหวังนี้เช่นกัน

‘ถอย!’ คนทั้งสองเกิดความคิดนี้แทบจะพร้อมกัน

อีกฝ่ายเป็นตัวตนอันน่ากลัวที่สู้ไม่ได้อีกแล้ว ลำพังแค่พวกเขาสองคน แม้แต่สนามพลังป้องกันของคนคนนี้ก็ยังเจาะไม่ได้

ทั้งสองอยู่ไกลกันมาก แต่กลับถอยหลังพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย คนหนึ่งถอยหลังกลางอากาศ คนหนึ่งพุ่งไปตามซากปรักหักพังเพื่อออกจากโรงเรียน

“โง่เง่า”

ลู่เซิ่งสั่งให้ราชาแห่งความโศกศัลย์ตะปบแขนขวาใส่มังกรพิษ

แขนจักรกลสีดำขนาดยักษ์ที่ยาวหลายร้อยเมตรระเบิดอย่างสะเทือนเลื่อนลั่น แล้วกลายเป็นหนวดจักรกลเหลือคณานับกลางอากาศ

ฟิ้ว!

อยู่ๆ ไกลออกไปก็มีเสียงแทรกที่เสียดหูดังขึ้น

ลู่เซิ่งหยีตามองไปยังทิศทางนั้น

ไกลออกไปกลางท้องฟ้าราตรี จุดแสงสีแดงฉานสิบกว่าสายกำลังลอยมาทางด้านนี้จากขอบฟ้ายามรัตติกาล

…

“หมดทางแล้วจริงๆ งั้นเหรอ”

ด้านในหน่วยป้องกันใหญ่ของสหพันธรัฐ เหล่านายพลของสหพันธรัฐ ที่มีผมหงอกขาวหลายคนพากันลุกขึ้นมองดูมังกรพิษที่กำลังถูกหนวดสีดำนับไม่ถ้วนรัดพันในจอภาพ

“ปฏิกิริยาพลังงานสูงได้ครอบคลุมโรงเรียนแพลตินัมไว้หมดแล้ว ดีที่นักเรียนส่วนใหญ่กลับบ้านไปแล้วเพราะเป็นช่วงปิดเทอม”

“ผู้อำนวยการเพลลา เพเจต์ตายในการต่อสู้”

“ทัพปีกขาวเสียหายมากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์!”

“สุดท้ายส่วนประกอบของราชาแห่งแสงสว่างได้รับความเสียหายแปดสิบสี่เปอร์เซ็นต์ ไม่สามารถซ่อมแซมตัวเองได้!”

“ปฏิกิริยาพลังงานสูงกำลังจะกระจายไปถึงห้องทดลองลับใต้ดินแล้ว”

นายพลในกองทัพหลายคนซึ่งเป็นโครงสร้างอำนาจสูงสุดของสหพันธรัฐอัลเลนมองดูมังกรพิษกับไป๋ซือที่อยู่กลางจอภาพอย่างเงียบๆ

นายพลเอกจมูกงุ้มที่เป็นผู้นำนิ่งเงียบเป็นเวลานานขณะมองดูมังกรพิษในจอภาพอย่างล้ำลึก

“เตรียมตัว…จบแผนการ…” เขาหลับตาลง เสียงเบาเสียจนคนแทบทุกคนสัมผัสได้ถึงความอ่อนแรง

“พวกเราสามารถส่งหัวกะทิของหน่วยพิเศษไปเจรจากับอีกฝ่ายได้…”

“ทำตามคำสั่งซะ!” พลเอกจมูกงุ้มตัดบทอีกฝ่าย

“แต่…พลตรีแกล แคนดี้ กับพลโทไป๋ซือยังอยู่นะครับ…” พลโทคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างส่งเสียงเบาๆ

“แคนดี้…เขาต้องเข้าใจแน่” พลเอกจมูกงุ้มไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่ใบหน้าฉายแววเหนื่อยล้าอย่างรุนแรง

นั่นคือลูกชายเพียงคนเดียวของเขา และเป็นผู้รับช่วงเพียงคนเดียวของตระกูล

แต่ตอนนี้วินาทีนี้ ต่อให้เป็นเขา…

“ตกลง…ดำเนินการจบแผนการ…” นายพลอีกหลายคนแลกเปลี่ยนสายตากัน ทั้งหมดต่างก็เห็นด้วย

ทั้งห้าคนกดแหวนคริสตัลสีดำที่สวมอยู่ลงพร้อมกัน

ปลายคริสตัลบนแหวนสะท้อนลายนิ้วมือของคนทั้งห้า

“ปลดขอบเขตอำนาจสุดท้าย”

“ปลดแสงมรณะที่ขอบทวีปทางยุทธศาสตร์”

“กำหนดเป้าหมาย ล็อกเป้าหมายที่โรงเรียนแพลตินัม”

“เตรียมการยิง เริ่มนับถอยหลัง…”

“10…9…8…”

……………………………………….