ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1223 คนที่ถูกลบชื่อออกคือข้า

ตอนที่ 1223 คนที่ถูกลบชื่อออกคือข้า

ก่อนหน้านี้หรงซิวยังไม่ได้ให้คำตอบนาง

เรื่องที่เมื่อก่อน…นางเคยไปเยือนสวนสมุนไพรนั่นมาแล้ว

หรงซิวลดสายตาลงเล็กน้อย

เขาคิดไว้แล้วว่าพอฉู่หลิวเยว่ออกมาจากเขาเฝิงหมินครานี้ นางจักต้องนึกอันใดออกแน่ๆ แต่คิดไม่ถึงว่านางจะนึกออกได้มากมายหลายเรื่องเพียงนี้

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า

“นอกจากเรื่องที่เจ้าเคยไปสวนสมุนไพรแล้ว เจ้าจำเรื่องอื่นๆ ได้อีกหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วนิดๆ

คนฉลาดอย่างนาง ย่อมมองออกว่าหรงซิวกำลังทดสอบนาง

นางจึงตอบไปว่า

“ไม่มี ข้าจำได้แค่ ภาพที่ข้ากำลังเลือกสมุนไพรในสวนสมุนไพรแห่งนั้น”

นางหยุดไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยต่อ

“สวนสมุนไพรนั่น…ว่าตามหลักแล้ว นอกจากผู้เป็นเจ้าของ คนนอกมิอาจเข้าไปได้ ใช่หรือไม่?”

หรงซิวเอนกายลงบนเก้าอี้ แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ใช่ โดยพื้นฐานแล้วก็เป็นอย่างที่เจ้าว่า แต่ในสำนักวิชาไม่ได้เคร่งเรื่องกฏห้ามคนเข้าออกเช่นนั้นเสียทุกคราหรอก”

“นั่นเพราะสวนสมุนไพรแปลงนั้นเองก็เป็นที่ดินที่ท่านเจ้าสำนักเป็นคนแบ่งออกมาด้วยตัวเอง ถึงสวนสมุนไพรนั้นจะอายุเพียงไม่กี่ปี แต่ก็มีสมุนไพรล้ำค่าอยู่ทุกชนิดมิเคยขาดแคลน นอกจากนี้ยังมีส่วนหนึ่งที่ท่านเจ้าสำนักช่วยดูแลเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงมีคนในสำนักบางกลุ่มที่สามารถเข้าไปหาสมุนไพรในสวนสมุนไพรนั้นได้”

“แต่แน่นอนว่าต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าของสวนก่อน และมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเข้าไปเก็บสมุนไพรในนั้นได้”

“นอกจากนี้ สวนนั่นยังมีอาณาเขตติดกับหุบเขาโอสถวาโย อาจมีบางคนหลงทางในหุบเขาโอสถวาโย จนบังเอิญลุกล้ำเข้าไปในเขตของสวนสมุนไพรโดยมิได้ตั้งใจ”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าแล้วคิดตาม

“เหมือนว่าศิษย์พี่จงซวิ๋นเองก็เคยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้น ดูๆ แล้ว คงมีหลายคนที่เคยเขาไปในสวนสมุนไพรนั้นจริงๆ…”

นางจ้องมองหรงซิวตาไม่กะพริบ

“จะว่าอย่างใดดี การที่ข้าเข้าไปที่นั่นได้ อาจเป็นเหตุบังเอิญเหมือนสองสถานการณ์ที่เจ้าว่ามาหรือ?”

หรงซิวชะงัก

“ตอนนั้นเจ้าชอบขึ้นไปเก็บสมุนไพรที่นั่นมาก”

ทันใดนั้น ฉู่หลิวเยว่ก็ผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปหาหรงซิว

นางหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหรงซิว แล้วโน้มตัวลงจ้องมองเข้าในดวงตาของเขา

พวกเขาทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ชนิดที่ว่าเพียงขยับตัวก็สามารถสัมผัสเรือนร่างของกันและกันได้แล้ว

กลิ่นกายหอมหวานอันคุ้นเคยลอยเข้าไปในโพรงจมูก

ดวงตากลมโตที่เคยเป็นประกายวาววับหม่นเสียงลง และเหลือเพียงความมืดมนอันลึกล้ำไร้ขอบเขต

แววตาของหรงซิวเปลี่ยนไปทันที

“เจ้า…”

“ข้าไม่เพียงแต่ชอบไปเก็บสมุนไพรที่นั่น แต่ยังดูเหมือนจะชอบขึ้นไปดูแลสมุนไพรบนนั้นด้วย? ข้าว่าคนธรรมดาไม่น่ามีสิทธิ์ทำเช่นนั้นนะ?”

ฉู่หลิวเยว่เอื้อนเอ่ยอย่างเชื่องช้า

หรงซิวใจเต้นระส่ำ!

…นางจำได้มากกว่าที่เขาคิดเสียอีก!

“หากมองจากศาลาแปดเหลี่ยมบนหน้าผา จะสามารถมองข้ามภูเขาและเห็นทิวทัศน์อันงดงามในสวนสมุนไพรได้ และถ้าเหาะเหินลงมาจากศาลาก็จะยิ่งง่ายและสะดวกต่อการชมสวน”

หรงซิวบีบกระชับฝ่ามือของตนทีละน้อย

“คนที่สามารถทำให้ท่านเจ้าสำนักยอมสร้างสวนสมุนไพรไว้ให้ใช้เป็นกรณีพิเศษเช่นนี้ น่าจะไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยให้คนอื่นเข้าออกพื้นที่ของตนง่ายๆ มิใช่หรือ?”

ฉู่หลิวเยว่พูดประโยคนั้นช้าๆ ริมฝีปากสีแดงสดยกโค้งขึ้นเล็กน้อยประหนึ่งจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“นอกเสียจาก เดิมทีแล้วนั่นคือที่ของนาง!”

“หรงซิว”

ฉู่หลิวเยว่มองเขา และพูดเน้นเสียงทีละคำ

“คนที่ชื่อถูกลบออกจากตารางจัดอันดับชิงอวิ๋น…คือข้า ใช่หรือไม่!”

แม้มันจะฟังดูเหลือเชื่อ แต่เมื่อกำจัดข้อโต้แย้งต่างๆ ออกไป ต่อให้ข้อมูลที่เหลือจะดูเป็นไปไม่ได้แค่ไหน แต่มันก็คือคำตอบที่แท้จริงของเรื่องทั้งหมด!

ทั่วห้องตกอยู่ในความเงียบ

หรงซิวผ่อนคลายความตึงเครียดบนร่างกาย ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้จนสุด แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแรง

รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันสูงส่งและน่าหลงใหลของเขา

ราวกับตกใจ แต่ก็โล่งใจไม่ต่างกัน

“ใช่”

…

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ราวประวิงเวลาไปกับความเจ็บปวดอันเชื่องช้าและยาวนานนี่

พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า แสงอัสดงยามพลบค่ำที่เหลืออยู่สาดส่องเข้ามาภายใน

และในที่สุด ฉู่หลิวเยว่ผู้ซึ่งนั่งตัวแข็งทื่อตลอดบ่ายก็ถอนหายใจออกช้าๆ

หายากนักที่นางจะมีช่วงเวลาที่ “สงบเงียบ” เช่นนี้

ไม่ต้องฝึกฝน ไม่ต้องศึกษาค่ายกล และไม่ต้องตั้งหน้าตั้งตาปรุงยา

แค่นั่งเฉยๆ แล้วปล่อยใจให้ว่าง

ไม่สิ ก็ไม่เชิงว่าจะเงียบสงบเสียทีเดียว

คำพูดเหล่านั้นของหรงซิว และความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์ ยังคงเล่นซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของนาง

กระทั่งตอนนี้ นางก็ยังแอบรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง

เสมือนว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงความฝัน

แต่นางก็รู้ว่ามันไม่ใช่

สิ่งเหล่านั้น…ล้วนเป็นเรื่องจริง!

นางคือศิษย์ที่ถูกเลือกโดยเจ้าสำนักของสำนักหลิงเซียว นางเป็นเจ้าของสวนสมุนไพรแห่งนั้น และนางก็เป็นคนที่ถูกลบชื่อออกจากตารางชิงอวิ๋น…

สำหรับนางแล้ว เดิมทีคนผู้นั้นเป็นเพียงคนที่น่าทึ่งในข่าวลือ

แต่หลังจากได้ยินเรื่องของคนผู้นั้นหลายครั้ง ในใจก็เริ่มคิดอยากเห็นคนผู้นั้นกับตาสักครั้ง

แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่า คนผู้นั้น…คือนาง!?

ฉู่หลิวเยว่หลับตาลง

จนถึงตอนนี้ นางก็ยังคิดว่าเรื่องนี้มันซับซ้อนซ่อนเงื่อนเสียจน แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อ

แต่หลังจากไขปริศนาครั้งใหญ่นี้ได้แล้ว ก็ยังมีคำถามเกิดขึ้นมากมาย

ตัวอย่างเช่น…ชื่อที่อยู่บนตารางจัดอันดับชิงอวิ๋น!

นางจำได้แค่ว่า ย้อนกลับไปตอนที่นางถูกซั่งกวนหว่านและคนอื่นๆ ทรยศหักหลัง นางเป็นเพียงเซียนหมอระดับเก้า จอมยุทธ์ระดับเก้า และเป็นปรมาจารย์ระดับเก้า

แต่ด้วยระดับความแข็งแกร่งเช่นนี้ มากสุดนางน่าจะได้อยู่แค่อันดับล่างๆ ของการจัดอันดับ

เป็นไปไม่ได้ที่นางจะขึ้นไปอยู่อันดับบนๆ เช่นนั้น และยังครองอันดับหนึ่งในบางแขนงด้วย!

หากอิงตามคำบอกเล่าของหรงซิวและความทรงจำของตัวเองแล้ว นางเคยมาที่อาณาจักรเสิ่นซวี่ และใช้เวลาอยู่ที่นี่พักหนึ่ง ก่อนจะกลับไปยังราชวงศ์เทียนลิ่ง

แต่การกลับไปครานั้น ทำให้นางไม่ได้กลับมาที่นี่อีก

ทว่าหลังจากที่นางกลับไป เหตุใดความแข็งแกร่งของนางในทุกด้านจึงถดถอย?

แถมยังลืมเรื่องทุกอย่างในอาณาจักรเสิ่นซวี่อีก?

ฉู่หลิวเยว่ไม่เข้าใจเลยสักนิด

อย่าว่าแต่เรื่องอื่นเลย แค่เรื่องจอมยุทธ์ก็ดูแปลกแล้ว

หากดูจากลำดับของนางที่เคยอยู่บนตารางชิงอวิ๋น นางก็น่าจะกลายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเทพไปแล้ว

แต่แล้ว…เหตุใดนางถึงถอยกลับไปเป็นจอมยุทธ์ระดับเก้าได้?

มีคำถามมากมายวนเวียนอยู่ในสมอง

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก

และขณะเดียวกัน หรงซิวเองก็เดินออกมาจากห้องข้างๆ

“จะไปไหนหรือ?”

หรงซิวถามสั้นๆ

ฉู่หลิวเยว่เม้มปากอย่างลังเล

“จัตุรัสชิงหมิง”

นางเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวอีกครั้ง

“ข้าแค่อยากไปดู”

แม้ว่าสวนสมุนไพรจะเป็นของนาง แต่ถ้าจะให้ตัวนางในปัจจุบันเข้าไปที่นั่นล่ะก็ มันคงไม่สะดวกนัก

และยังมีสถานที่อื่นๆ อีกหลายแห่ง ที่ตอนนี้นางมิอาจเข้าถึงได้ง่ายๆ

พอคิดไปคิดมาแล้ว จัตุรัสชิงหมิงน่าจะเหมาะที่สุด

แม้ยามปกติศิษย์ธรรมดาทั่วไปจะไม่สามารถเข้าออกที่นั่นได้ตามต้องการ แต่ลองไปดูหน่อยก็ไม่เสียหาย

ราวกับมีบางอย่างในส่วนลึกของจิตใจกำลังกระตุ้นนาง

หรงซิวหัวเราะเบาๆ สายตาคมฉายแววแน่วแน่

“ข้าพาเจ้าไปเอง”

ด้วยสถานะของเขา ทำให้เขาเข้าออกที่นั่นได้ไม่มีปัญหา

ฉู่หลิวเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าตกลง

…

ครั้นถึงยามเย็น ท้องนภาเริ่มมืดแสง

รอบๆ จัตุรัสชิงหมิงแทบไม่มีคน

แต่ทุกการกระทำของหรงซิวขณะอยู่ในสำนักวิชานั้นล้วนเป็นจุดสนใจ ดังนั้น หลังจากที่ทั้งสองคนออกมาจากภูเขาจิ่วเหิงแล้ว พวกเขาจึงดึงดูดความสนใจจากผู้คนได้ไม่น้อย

และมีบางคนแอบตามพวกเขามาที่นี่ด้วย

แต่พวกเขาไม่สนใจอยู่แล้ว

ฉู่หลิวเยว่เดินไปที่ริมขอบของลานกว้าง และหยุดยืนอยู่กับที่

หรงซิวหันไปมองนาง

“อยากลองเข้าไปดูใกล้ๆ หรือไม่?”