ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 417 องค์ชายอยู่ที่ใด

ตอนที่ 417 องค์ชายอยู่ที่ใด [รีไรท์]

“ทางออกจะปิดแล้ว!”

ผู้อาวุโสเหลียนหนิงตะโกนเสียงต่ำ พลางหันสบตาซือถูซิงเฉิน และทั้งสองก็รีบพุ่งไปข้างหน้าทันที

แต่ทว่าพวกเขาก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง

ครืน!

เพียงเสี้ยววินาทีในขณะที่ทั้งสองกำลังจะก้าวออกไป วงแหวนที่หมุนอยู่ด้านนอกก็ค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ จนสนิท

แสงสว่างจากภายนอกดับลงทันตา

ใบหน้าของคนทั้งสองถูกปกคลุมด้วยความมืดมิดอีกครั้ง

ซือถูซิงเฉินผลักกำแพงหินอย่างแรงเพื่อต้องการเปิดมันให้ได้

แต่ต่อให้พยายามออกแรงมากเพียงใด แผ่นหินตรงหน้าก็ไม่ขยับเลยสักนิด

“เจ้าสิ่งนี้เชื่อมโยงกับระบบภายในสุสานของจักรพรรดิทั้งหมด และเราไม่สามารถใช้กำลังเปิดมันได้”

ผู้อาวุโสเหลียนหนิงกล่าวด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

“เช่นนั้นจะทำอย่างใดกันดี? แบบนี้ก็ไม่กับถูกขังไว้ข้างในเลยสิ?”

ซือถูซิงเฉินเอ่ยอย่างร้อนรน พลันจ้องเขาเขม็ง

“แม้แต่ท่านก็ทำอันใดมิได้เลยหรือ”

ผู้อาวุโสเหลียนหนิงจึงก้าวไปข้างหน้า พลางวางมือบนแผ่นหิน และสัมผัสมันอย่างระมัดระวัง

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ส่ายหัวเบาๆ

“เว้นเสียว่าต้องพิมพ์ลูกกุญแจที่เหมือนกันขึ้นอีกอัน…”

ซือถูซิงเฉินตกตะลึง

“หมายความว่า นอกจากพวกจักรพรรดิจยาเหวินแล้ว คนอื่นก็สามารถเปิดมันได้ด้วยหรือ?”

ผู้อาวุโสเหลียนหลิงไม่ตอบ แต่ทว่าความเงียบนั้นได้อธิบายทุกอย่างแล้ว

เกิดความเงียบสงัดขึ้นทั่วทุกสารทิศ

ซือถูซิงเฉินทุบกำแพงตรงหน้าอย่างแรง พร้อมกัดฟันกรอด

“ตอนนี้กุญแจสำรองที่จักรพรรดินีแอบสลักไว้เองอยู่ในมือหรงจิ้น แต่เขาไม่ได้ใช้มันหากรู้เช่นนี้ข้าน่าจะเก็บมันไว้เอง”

อุส่าวางแผนเล่นแง่กันอยู่เนิ่นนาน กลับคิดไม่ถึงว่าสุดท้ายนางจะคว้าน้ำเหลว

นางยอมลงทุนใช้เวลาเกลือกกลั้วอยู่กับหรงจิ้นเยี่ยงคนรักอยู่นานสองนาน และเมื่อนึกถึงฉากนั้นนางก็แทบจะอาเจียนด้วยความขยะแขยง

ผู้อาวุโสเหลียนหนิงถอนหายใจและเริ่มให้คำแนะนำ

“ไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้ องค์หญิงควรหยุดเสียเวลา และพลังงานให้กับคนเช่นนั้น มันไม่คุ้มที่ท่านจะโกรธเขาหรอก ที่จริงแล้วอย่าว่าแต่ท่านเลย ฝ่าบาทเองก็ควร…”

ซือถูซิงเฉินกัดริมฝีปากตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์

ท่านพ่อได้วางแผนอย่างรอบคอบมานานแล้ว หากท่านรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องหลอกลวง และความจริงแล้วหรงจิ้นไม่ใช่บุตรแห่งสวรรค์อย่างที่คิด เขาจะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากแน่ๆ

“เห็นได้ชัดว่าบุตรแห่งสวรรค์นั้นเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เขา แต่ถ้าว่าตามความคิดของหม่อมฉันผู้นี้ละก็ หรงจิ้นน่าจะเพิ่งมารู้ความจริงเอาวันนี้ และถ้าข้าเดาไม่ผิด…เป็นเพราะจักรพรรดินีเข้าใจผิดมหันต์ จึงเกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ตามมา” ผู้อาวุโสเหลียนหนิงกล่าวพลางครุ่นคิด

ก่อนหน้านี้ซือถูซิงเฉินรู้สึกโกรธมาก ทว่าตอนนี้นางสงบลงแล้ว และหลังจากคิดอย่างรอบคอบ นางก็คิดว่าสิ่งที่ผู้อาวุโสพูดมานั้นมีความเป็นไปได้เช่นกัน

หลังจากเตรียมการมาหลายปีจักรพรรดินีคงปักใจเชื่อเต็มร้อยว่าหรงจิ้นเป็นบุตรแห่งสวรรค์ที่แท้จริง

ที่นางรู้เพราะนางคือคนที่เห็นจักรพรรดินีครั้งสุดท้ายก่อนสิ้นพระชนม์

แต่จักรพรรดินีต้องไม่รู้เรื่องนี้แน่นอน

“สุดท้ายเราก็โดนนางหลอกใช้…” ซือถูซิงเฉินบ่นอย่างไม่พอใจ

ถ้าจักรพรรดินีรู้ว่าความพยายามอย่างหนักในช่วงหลายปีที่ผ่านมาของนางเป็นเพียงเรื่องตลก นึกภาพไม่ออกเลยว่านางจะมีปฏิกิริยาอย่างใด

น่าเสียดายที่หลังจากนางได้กุญแจสำรองมาครอบครองแล้ว นางก็ฆ่าจักรพรรดินีทิ้งเสียก่อน

“ยิ่งตายเร็วก็ยิ่งดี หากท่านปล่อยให้นางมีชีวิตต่อไปเกรงว่าคงมีปัญหาตามมาอีกมากมายเป็นแน่ องค์หญิงทรงตัดสินใจถูกแล้ว”

ผู้อาวุโสเหลียนหนิงเอ่ยเสริม

ทว่าสิ่งนี้กลับไม่ได้ทำให้ซือถูซิงเฉินรู้สึกดีสักขึ้นเท่าใด

“แต่ตอนนี้พวกเราออกไปไม่ได้! ถ้าเกิดพวกเขาตามมาทันละก็…”

แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ จู่ๆ ก็มีลมปราณเย็นๆ แผ่ออกมาจากทางด้านหลัง

ผู้อาวุโสเหลียนหนิงตวัดตามองอย่างรวดเร็ว พลันพุ่งตัวเข้าไปขวางหน้าซือถูซิงเฉินทันที แล้วสะท้อนพลังปราณกลับในเวลาเดียวกัน

เปรี้ยง!

กลุ่มก้อนเปลวไฟพุ่งชนกันพลันลุกโชติช่วง

รูม่านตาของผู้อาวุโสเหลียนหนิงหดตัวลง

ภายใต้พลังดั่งเดิมที่สั่งสมมาของเยี่ยจือถิงนั้นแท้จริงแล้วมีประกายไฟอันทรงพลังถูกซ่อนไว้ พลังปราณของทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นระเบิดเพลิงที่ลุกไหม้อย่างรวดเร็ว

เปลวเพลิงลุกโชนอย่างดุเดือด จนทั่วทั้งอุโมงค์สว่างวาบราวกลางวัน และในที่สุดเยว่เหล่าคนอื่นๆ ก็เห็นรูปลักษณ์ของฝ่ายตรงข้ามที่ปรากฏให้เห็นท่ามกลางแสงสว่างตรงหน้า

เยว่เหล่าไม่คุ้นหน้าชายชราที่อยู่ด้านหน้า แต่ข้างหลังเขานั้นคือหญิงสาวที่เยี่ยจือถิงแสนคุ้นตา…

หากไม่ใช่ซือถูซิงเฉินแล้วจะเป็นใครได้อีก

จักรพรรดิจยาเหวินตกใจอย่างแรง

“เป็นเจ้าหรือนี่”

แต่เยี่ยจือถิงกลับไม่แปลกใจ อีกทั้งยังเหยียดยิ้มออกมาอีกด้วย

“ข้าเดาไม่ผิดจริงๆ”

หลังจากคิดไปคิดมา สุดท้ายคนที่มีแนวโน้มจะทำสิ่งนี้มากที่สุดก็คือนาง

หรงจิ้นอ้าปากค้างแต่ไม่สามารถพูดอันใดได้

ซือถูซิงเฉินหลอกเขาจริงๆ ด้วย นางไม่เพียงแต่เดินตามเข้าไปเงียบๆ เท่านั้น แต่ยังพาคนอื่นมาด้วยเห็นได้ชัดว่านางวางแผนไว้แต่แรกแล้ว

ซือถูซิงเฉินรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

คนอื่นน่ะไม่เท่าใดหรอก แต่เยี่ยจือถิงนี่สิรับมือได้ยากที่สุด ไม่ว่าจะสร้างอุบายแบบใดก็ไม่สามารถหลอกคนอย่างเขาได้ ทั้งสองฝ่ายตกอยู่ในความเงียบอันแสนอึดอัด และบรรยากาศรอบข้างก็เริ่มเย็นขึ้น

ทันใดนั้นก็มีเสียงของบางสิ่งที่กำลังหมุนวนดังขึ้น

ซือถูซิงเฉินหันกลับไปมองทันที พลันหนังตากระตุกโดยไม่คาดคิด

ภาพที่เห็นคือช่องทางออกซึ่งถูกปิดตายไปก่อนหน้านี้ กำลังหมุนวนอีกครั้งอย่างเชื่องช้า

เผยให้เห็นแสงสีขาวลอดส่องเข้ามาจากภายนอก

“ซือถูซิงเฉิน เจ้าช่วยอธิบายให้ข้าฟังได้หรือไม่?”

จักรพรรดิจยาเหวินระงับความโกรธในใจของเขา และตะโกนด้วยเสียงทุ้มต่ำ

หากวันนี้เข้าไม่รู้เจตนาของซือถูซิงเฉิน เช่นนั้นเขาคงต้องสละบัลลังก์มังกรตัวนี้เสีย

มือของซือถูซิงเฉินที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อค่อยๆ กำแน่น พร้อมขบกัดฟันอย่างแรง จนฟันสีขาวนวลแทบแตกหัก

…

ขณะที่ยอดเขาซีจินตกอยู่ในความวุ่นวายทั้งภายในและภายนอก พวกของฉู่หลิวเยว่ทั้งสามคนก็ได้เดินจากไปอย่างเงียบๆ

แต่พอได้ยินคำพูดของเจี่ยนเฟิงฉือ ฝีเท้าของนางก็พลันหยุดชะงักลง

“ท่านพูดว่าหรง…องค์ชายหลีหวันมาที่นี่ด้วยหรือ?”

มุมปากของเจี่ยนเฟิงฉือยกยิ้มชั่วร้าย

“คู่หมั้นของเจ้าเป็นห่วงเจ้ามากทันทีที่เขาได้ยินว่าเจ้ามาที่นี่กับมู่ชิงเห่อ เขาก็รีบมาหาเจ้าทันทีมาถึงก่อนข้าด้วยซ้ำอันใดกันเจ้าไม่เจอเขาหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นเริ่มคิดหนัก แต่ยังคงสีหน้าเฉยเมยดังเดิม และทำเพียงหัวเราะเบาๆ

“แต่ไหนแต่ไรองค์ชายหลีหวันมีพระวรกายที่อ่อนแอ จึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะมาถึงช้ากว่าท่าน…”

เจี่ยนเฟิงฉือเอ่ยเชิงเย้ยหยัน

“เจ้าคิดเช่นนั้นมาตลอดเลยหรือ? ข้าขอบอกเลยนะ ว่าเขาแข็งแรงกว่าที่เห็นเสียอีก!”

ฉู่หลิวเยว่ยังคงนิ่งเฉย

“องค์ชายหลีหวันคือคู่หมั่นของข้า พระวรกายของเขาเป็นเช่นใดข้าย่อมรู้ดีที่สุด”

เจี่ยนเฟิงฉือเพียงยิ้มบาง พลางไพล่มือไว้หลังศีรษะราวไม่ต้องการถกเถียง

ในใจฉู่หลิวเยว่รู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่นั่นไม่ใช่เพราะกังวลว่าเรื่องพระวรกายของหรงซิ่วจะถูกเปิดเผย

เจี่ยนเฟิงฉือเป็นพวกชั่งสังเกตมาแต่ไหนแต่ไร จึงไม่แปลกใจที่เขาจะสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับหรงซิว

ทว่าสมองของนางกลับกังวลเรื่องอื่นมากกว่า

จากคำพูดของเจี่ยนเฟิงฉือ หรงซิวมาถึงที่ยอดเขาซีจินก่อนเจี่ยนเฟิงฉือ ทว่าตอนนี้กลับไม่มีผู้ใดพบเห็นเขาเลยสักคน

นี่มันไม่ปกติแล้ว

นางรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่จิตใจของนางยังคงสับสน และไม่สามารถหาคำอธิบายได้ท่องแท้

ทว่าเดินไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงบางอย่างดังมาจากทิศทางด้านหน้า

ทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมาทันที

ที่ด้านหน้ามีรถม้าปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาทั้งสาม

พลันฉู่หลิวเยว่ก็สังเกตเห็นอวี๋มั่วที่นั่งอยู่ด้านหน้า บริเวณที่นั่งคนบังคับรถม้า

นั่นคือราชรถขององค์ชายหลีหวัน และแล้วหัวใจของนางก็สงบลง นางจ้องมองผ้าม่านตรงประตูบนรถม้าอย่างแน่วแน่

เมื่ออวี๋มั่วเห็นนาง เขาก็กระโดดออกจากรถม้าด้วยความดีใจ

“ท่านหญิงหลิวเยว่! ท่านอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วย”

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาเล็กน้อย พลันเอ่ยถาม

“องค์ชายล่ะ?”

ทันใดนั้นมือที่เรียวยาวและขาวซีด ก็ยื่นออกมาจากด้านหลังม่าน และยกขึ้นอย่างนุ่มนวล

พลันใบหน้าที่สง่างามอย่างไม่มีผู้ใดเทียบเทียมได้ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขา

เขามองนางพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ดวงตาของเขาวาวใสและลึกซึ้งราวกับดวงดาวในยามค่ำคืน ซึ่งทำให้ผู้ลุ่มหลงจมไปเสน่ห์ปริศนานั่น

“ข้าอยู่นี่”