ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 428 แลกเปลี่ยน

ตอนที่ 428 แลกเปลี่ยน [รีไรท์]

ค่ายกลที่ใหญ่ยักษ์ส่องแสงประกาย ทั้งพระราชวังโย่วเหก็ถูกแสงระยิบระยับสาดส่องลงมา

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ถ้าไปทันทีก็ต้องถูกสังเกตเห็นแน่นอน

แต่ถ้า…หลอมตัวเองให้อยู่ในค่ายกล ก็จะสามารถอำพรางตัวได้

ฉู่หลิวเยว่จ้องค่ายกลนั้นอย่างตั้งใจ ในขณะเดียวกันนิ้วมือก็ขยับนิ้วกลางอากาศเบาๆ ก่อนจะตวัดเป็นรูปร่างคร่าวๆ

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเห็นค่ายกลนี้มาก่อน อีกอย่างยังป็นค่ายกลที่ระดับสูงไม่น้อยอีกด้วย นางจึงไม่สามารถวาดคัดลอกตามค่ายกลนั้นได้เหมือนทุกอย่างได้

แต่นางกลับสามารถแบ่งมันออกได้อย่างง่ายดาย

จู่ๆ ก็มีเสียงที่เล็กแหลมดังขึ้นกลางอากาศ

ตึง!

ทันใดนั้นดอกไม้ไฟก็เบ่งบานในท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด

นี่คือสัญญาณเตือน

เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ก็ต้องดึงดูดความสนใจของทุกคนในวังแน่นอน

ชายชราที่สวมชุดสีเทากำลังคิดว่าจะทำลายค่ายกลได้อย่างใด เมื่อได้ยินเสียงและหันไปมองทันที

เมื่อเขาพบว่ามีสามคนที่ร้องขอความช่วยเหลือจริงๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างเย็นชา

“เหอะ! ดูแล้วเจ้าจะไม่กลัวว่าจะทำให้เกิดเรื่องใหญ่ที่นี่ได้”

ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มที่ถูกกระแทกลงพื้นแรงๆ พยายามคลานขึ้นจากพื้นอยากลำบาก ก่อนจะกระอักเลือดออกมา และมือของพวกเขาก็จับกระบองเอาไว้

พลุเมื่อครู่นี้เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นคนจุดเอง

เมื่ออีกสองคนเห็นว่าเป็นแบบนี้แล้วก็สบตากัน และต่างก็เห็นแววตาที่กังวลในสายตาของอีกฝ่าย

พวกเขาพากันวิ่งไปข้างๆ คนคนนั้น ก่อนจะเอ่ยปากอย่างรีบร้อน

“ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทกำชับว่าอย่างใด เจ้าลืมไปแล้วรึ?”

ในพระราชวังโย่วเหอนี้ ขังซือถูซิงเฉินเอาไว้

ฝ่าบาทให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก ถึงขั้นเชิญให้พวกเขามารับหน้าที่เฝ้าดูด้วยกัน

แม้แต่จักรพรรดินีที่ถูกจับกุมก่อนหน้านี้ ก็ยังไม่ได้รับการคุ้มกันแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

เห็นได้ชัดฝ่าบาทให้ความสนใจกับเรื่องนี้มาก

ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทได้บอกกำชับพวกเขาอย่างเคร่งครัดแล้วว่า ห้ามให้คนนอกรู้ว่าซือถูซิงเฉินอยู่ที่นี่เด็ดขาด

แต่เมื่อข่าวนี้ถูกแพร่ออกไปแล้ว ทุกคนก็รู้ข่าวนี้กันหมดแล้ว

ไม่ทันได้ผ่านครึ่งชั่วโมง เชื่อว่าปรมาจารย์ในพระราชวังต้องมารวมตัวกันที่นี่แน่นอน

ชายที่กระอักเลือดค่อยๆ เช็ดคราบเลือดที่มุมปากของตัวเอง แล้วจ้องมองชายชราชุดเทาคนนั้น

“ฝ่าบาทก็บอกแล้วว่าขอแค่ให้เฝ้าคนเอาไว้ให้ดี ถ้าคนถูกพาตัวไปแล้ว…พวกเราก็คงจะไม่รอดแน่นอน!”

อีกสองคนมองหน้ากันยืดเยื้อกันอยู่สักพัก ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอันใดอีก ก่อนจะพากันแยกย้ายแล้วล้อมชายชราชุดเทาเอาไว้

ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว พวกเขาจึงสามารถทำได้เพียงพยายามให้ถึงที่สุด

เห็นคนทั้งสามเริ่มมีท่าทีที่จะโจมตีแล้ว ชายชุดเทาคนนั้นก็นิ่งไปสักพัก จู่ๆ ก็หัวเราะเสียงดัง

“ดูแล้วพวกเจ้าไม่เห็นโลงศพแล้วคงไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ ถ้าอย่างงั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจล่ะ!”

“รั้งเขาเอาไว้!”

ทั้งสามคนนั้นตัดสินใจและพากันกรูเข้าไป

ล้อมกันเป็นวงกลมทันที

ทันใดนั้น

ฉู่หลิวเยว่เก็บงำลมหายใจที่อยู่บนตัว ก่อนจะรีบเข้าไปในพระราชวังโย่วเหอ

ในขณะเดียวกัน ค่ายกลที่ไม่สมบูรณ์ก็ปรากฏขึ้นรอบตัวนาง

เมื่อเทียบขนาดกับค่ายกลขนาดยักษ์นั้นแล้ว ค่ายกลนี้ไม่ได้มีความหมายอันใดเลยสักนิด

แต่ลวดลายและแสงระยิบระยับนั้นกลับสามารถห่อหุ้มฉู่หลิวเยว่ได้อย่างพอดี

ฉู่หลิวเยว่มุ่งไปข้างหน้า ก่อนจะอำพรางตัวเองให้อยู่ในแสงเหล่านั้น

ที่สำคัญที่สุดก็คือค่ายกลที่นางเลียนแบบออกมานั้น ถึงแม้จะไม่สมบูรณ์ แต่ก็เหมือนกับค่ายกลนั้นไม่น้อย และความเหมือนเล็กๆ น้อยๆ นี้ก็ทำให้ค่ายกลนั้นสามารถอำพรางตัวของฉู่หลิวเยว่เข้าไปอยู่ข้างในนั้นได้

ฉู่หลิวเยว่เข้าไปได้โดยไม่มีสิ่งกีดขวางตลอดทางและมาถึงประตูด้านข้างได้อย่างราบรื่น

เมื่อครู่นี้จักรพรรดิจยาเหวินได้ออกไปในทางที่ไม่มีใครสังเกตเห็นได้

เมื่อนึกแบบนี้แล้วฉู่หลิวเยว่ก็ลักลอบเข้าไปได้อย่างไร้ร่องรอย

การเคลื่อนไหวของนางเป็นไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวนางก็หายตัวไปอยู่ประตูด้านหลังแล้ว โดยไม่ได้ดึงดูดความสนใจของชายชราชุดเทา และองครักษ์อีกสามคน

…

เมื่อเข้ามาอยู่ในพระราชวังแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็เริ่มออกตามหาที่ซ่อนของซือถูซิงเฉินทันที

แสงสว่างของค่ายกลที่สาดส่องอยู่ข้างนอกนั้น ทำให้มองเห็นทุกอย่างในพระราชวังแห่งนี้ได้อย่างชัดเจน

จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็มองไปรอบๆ แต่กลับไม่เห็นเงาของคนเลยสักคน

ห้องโถงใหญ่แห่งนี้ถูกทิ้งร้างจนทำให้มีชั้นฝุ่นบางๆ เกาะสะสมอยู่บนโต๊ะ

เห็นได้ชัดว่าที่นี่ถูกทิ้งร้างมาได้ระยะหนึ่งแล้ว

ฉู่หลิวเยว่มองไปรอบๆ

ทันใดนั้น สายตาของนางก็นิ่งไปก่อนจะมองไปยังชั้นหนังสือบนผนัง

ดูผิวเผินแล้วชั้นหนังสือนี้เหมือนจะไม่มีปัญหาอันใด แต่หนังสือที่อยู่บนนั้นกลับถูกวางไว้อย่างยุ่งเหยิง

ต่อให้หรงจิ้นไม่ได้อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก อย่างน้อยทุกสิ่งที่นี่ก็ควรจะจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ฉู่หลิวเยว่เดินไปก่อนจะหาเบาะแสบนชั้นหนังสือนั้น

เมื่อเห็นหินหมึกดำนั้น นางก็ขมวดคิ้วทันที วัสดุที่ใช้ทำหินหมึกนี้ธรรมดามาก การแกะสลักก็ธรรมดา ไม่ได้เหมือนสิ่งที่ควรอยู่พระราชวังแต่อย่างใด

นางยื่นมือไปจับ ก่อนจะลองหมุนดูสักพัก

แคร่ก

จู่ๆ พื้นที่ใต้เท้าขอนางก็ขยับทันที

จากนั้นบันไดที่ทอดลงข้างล่างก็ปรากฏขึ้นตรงหน้านาง

ฉู่หลิวเยว่นิ่งไป ก่อนจะกระโดดเข้าไป

นางค่อยๆ เดินลงไปทีละก้าวรอบๆ เต็มไปด้วยความมืดมิดที่ไกลๆ สักระยะหนึ่งถึงจะมีแสงสว่างเล็กน้อย

จากนั้นไม่นานนอกจากนางแล้วก็ไม่มีเงาใครเลยสักคน

ฉู่หลิวเยว่เดินไปข้างหน้าอย่างงุนงง

ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าใด ในที่สุดก็มีปากทางออกทางหนึ่ง

พื้นที่ลับปิดตายปรากฏขึ้นตรงหน้าของฉู่หลิวเยว่

…

ซือถูซิงเฉินได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้งก็นึกว่าเป็นจักรพรรดิจยาเหวินไปแล้วกลับมาใหม่ ก่อนจะเงยหน้าพลางเอ่ยปาก

“ข้า…ข้าไม่รู้ต่อให้ท่านถามข้าอีกกี่ครั้ง ข้าก็ไม่รู้อยู่ดี…”

“เจ้าไม่รู้อันใด?”

จู่ๆ เสียงใสแจ๋วของแม่นางก็ดังขึ้น ซือถูซิงเฉินอึ้งในใจ จนเงยหน้ามองขึ้น ถึงแม้ว่าใบหน้าใบนั้นจะมองเห็นได้ไม่ชัด แต่รูปร่างและเสียงนั้นกลับทำให้นางรู้จักคนคนนี้

ฉู่หลิวเยว่!

นางมาที่นี่ได้อย่างใด!

ในหัวของซือถูซิงเฉินยุ่งเหยิงไปหมด ทำได้เพียงกำมือเอาไว้แน่น พร้อมกับมีแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“ฉู่หลิวเยว่! เจ้ามาทำอันใด”

ฉู่หลิวเยว่เดินมาทางนี้ด้วยแววตานิ่งเฉย ก่อนจะเหลือบมองซือถูซิงเฉินด้วยสายตาเย็นชา

แววตาของนางนิ่งสงบ แต่ซือถูซิงเฉินกลับรู้สึกว่าทั้งตัวเหมือนถูกเปลือยอย่างใดอย่างนั้นจนรู้สึกน่าอับอาย

“เจ้าเป็นคนฆ่าจักรพรรดินีใช่หรือไม่?”

จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็เอ่ยปากถาม

ซือถูซิงเฉินกัดฟันแน่น

“เจ้าพูดบ้าอันใด?”

“หรงจิ้นก็ถูกเจ้าปล่อยตัวออกจากคฤหาสน์รัชทายาทเหมือนกันใช่หรือไม่?” ฉู่หลิวเยว่ถามอีกครั้ง

“เปล่า…ข้าเปล่าเหตุใด…จักรพรรดิจยาเหวินสั่งให้เจ้ามาถามข้าหรือ”

ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ แววตาที่อาฆาตของซือถูซิงเฉินคงด่าฉู่หลิวเยว่ไปแล้ว

ส่วนแววตาของฉู่หลิวเยว่นั้นไม่เปลี่ยน ราวกับว่าไม่ได้สนใจคำตอบของนาง

“เจ้าได้สิ่งใดมาจากจักรพรรดินี มอบออกมาเถิด”

พูดแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็ยื่นมือออกไป

ซือถูซิงเฉินเบิกตากว้างโต

ฉู่หลิวเยว่รู้เรื่องนี้ได้อย่างใด!

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตา

“ถ้าเจ้าพูดความจริง ข้าจะบอกเจ้าว่าบุตรแห่งสวรรค์ที่แท้จริงคือใคร”