ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 431 ฝ่าวงล้อม

ตอนที่ 431 ฝ่าวงล้อม [รีไรท์]

ซือถูซิงเฉินรีบมุ่งตรงไปยังช่องโหว่นั้น ในขณะเดียวกันก็ยื่นมือจะแย่งกล่องไม้กลับคืน

ทันใดนั้นร่างของถวนจื่อพุ่งออกมาแล้วชนไปที่กล่องไม้

แล้วกล่องไม้ก็ขยับไปอยู่ด้านข้างทันที

มือของซือถูซิงเฉินจึงเฉียดไป

แววตาจองนางรู้สึกไม่พอใจ แต่การกระทำกลับไม่มีการหยุดชะงัก และพุ่งไปข้างหน้าคิดที่จะออกไปทางช่องโหว่ที่ถูกพังทันที

สิ่งของที่อยู่ในกล่องไม้ใบนั้นสำคัญมาก แต่ก็สู้ชีวิตของนางไม่ได้

ขอแค่สามารถหนีออกไปได้ ทุกอย่างก็จะราบรื่น

ถ้าออกไปได้นางก็จะมีโอกาสแย่งกล่องไม้นั้นกลับคืนมา

จากนั้นทันทีที่นางเพิ่งจะชะโงกหน้าออกไปจากช่องว่างนั้นก็มีลมหนาวก็พัดมา

ตึง!

ฉู่หลิวเยว่เตะออกไป เตะเข้าที่ใบหน้าของซือถูซิงเฉินทันที!

ร่างของนางกระเด็นออกไปก่อนจะชนเข้ากับกรงเหล็กที่อยู่ข้างหลัง

ถวนจื่อก็ถือโอกาสนี้ฉกกล่องไม้ใบนั้นออกมา

ฉู่หลิวเยว่รับมาด้วยท่าทางที่สบายก่อนจะก็เปิดออก

ภายในกล่องไม้ใบนั้น มีแผ่นหนังแพะอยู่หนึ่งม้วน

แล้วพลังขมขู่ที่แข็งแกร่งเกินกว่าจะอธิบายได้ ก็แผ่กระจายอยู่ข้างบนนั้น

สิ่งที่อยู่ในใจของฉู่หลิวเยว่…ต้องเป็นสิ่งนี้แน่นอน

ตึง!

นางปิดฝากล่องไม้ลงอีกครั้งแล้วเก็บเข้าไปในถุงเฉียนคุน

ทุกการกระทำต่อเนื่องและราบรื่นเหมือนน้ำที่ไหลเชี่ยว

ทันใดนั้นซือถูซิงเฉินก็รู้สึกตัว และมีเสียงหึ่งๆ ดังอยู่ในหัวพร้อมกับสีหน้าที่เจ็บปวดมาก

มีกลิ่นเลือดรุนแรงระหว่างริมฝีปาก และฟันของนาง นางอ้าปากและถ่มน้ำลายออกมาเป็นเลือด แต่กลับพบว่ามีฟันอยู่อีกครึ่งซี่ด้วย

ฉู่หลิวเยว่ใช้เท้าเตะอย่างสุดแรง นางก็ไม่ทันได้หลบจึงชนเข้าอย่างจัง

แล้วนางก็ถูกเตะเข้าอย่างจังจนฟันหน้าหักไปครึ่งหนึ่ง

ซือถูซิงเฉินมือสั่นและจับไปที่ใบหน้าของตัวเอง

ทั้งใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคราบเลือดเหนียว และยังบวมแดงอย่างรวดเร็วด้วย

ไม่ต้องส่องกระจกนางก็รู้ว่าตอนนั้นสภาพของนางอัปลักษณ์และทรหดเพียงใด

ปอดของซือถูซิงเฉินที่หายใจแรงด้วยความโมโหก็แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ฉู่หลิวเยว่ไม่เพียงแต่เย่งกล่องไม้นั้นมา แถมยังทำให้ใบหน้าของนางเสียโฉมด้วย

สุดท้ายแล้วสิ่งนี้ก็ทำให้หัวใจของนางแตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี

“เจ้าได้เห็นดีกับข้าแน่!”

ซือถูซิงเฉินตะโกนพลางพุ่งตรงไปยังฉู่หลิวเยว่

แสงสีเงินกะพริบ แล้วมีดกริชเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของฉู่หลิวเยว่

จากนั้นนางก็ค่อยๆ ยกข้อมือขึ้น

ฉึบ!

ใบมีดแผ่นบางๆ หลุดออกจากคันกริช!แล้วพุ่งไปยังใบหน้าของซือถูซิงเฉินทันที

เมื่อรู้สึกได้ถึงความเจตนาฆ่า หัวใจของซือถูซิงเฉินก็แทบจะหยุดเต้นแล้วรีบหลบทันที

แต่ตอนนั้นพลังจิตของนางถูกสาปเอาไว้ บวกกับการที่ถูกทรมานมาหลายวัน นางจึงอ่อนล้าและหมดแรงแล้ว

เมื่อเป็นเช่นนั้นฝีเท้าที่ก้าวเดินของนางจึงช้ากว่าปกติ

ส่วนความเร็วมีดกริชของฉู่หลิวเยว่ก็เร็วมากเช่นกัน

ได้ยินเพียงเสียงที่ทำให้คนรู้สึกเสียวฟันแล้วแสบแก้วหูดังขึ้น

มีดกริชเล่มนั้นได้บินทะลุผ่านไหล่ซ้ายของซือถูซิงเฉินไป

หลุมเลือดปรากฏขึ้น ก่อนจะกระเซ็นไปทั่ว

“โอ๊ย…”

ซือถูซิงเฉินกรีดร้องและล้มลงกับพื้นไป

นางมองไปที่ไหล่ของตัวเองด้วยความกระวนกระวาย ก็เห็นว่าเลือดยังคงไหลไม่หยุด

เลือดสีแดงสดได้ย้อมชายเสื้อของนางจนเปียกโชกไปหมด

ในอากาศมีกลิ่นเลือดที่เหม็นสาบไม่น่าดมอบอวลเต็มไปหมด ทำให้รู้สึกน่าขยะแขยง

ซือถูซิงเฉินกำลังจะลุกขึ้น บนคันกริชของฉู่หลิวเยว่ก็มีใบมีดใบที่สองผุดออกมา

ครั้งนี้มันบินไปที่ข้อเท้าซ้ายของนาง

กระดูกที่แตกหักกระจายอยู่บนพื้น

ซือถูซิงเฉินเจ็บจนหน้าซีดขาวและพูดไม่ออก ทำได้เพียงขดตัวที่สั่นเทาเอาไว้

นางจ้องมองฉู่หลิวเยว่ด้วยแววตาที่อาฆาตแค้น ราวกับเป็นมีดกว่าพันเล่มที่กำลังทิ่มแทงนาง

ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้สนใจสายตาที่เป็นแบบนี้

โฮก!

ข้างนอกมีเสียงร้องคำรามดังสนั่นขึ้น

ถึงเวลาต้องออกไปแล้ว

ฉู่หลิวเยว่หันตัวแล้วเดินออกไปยังข้างนอก

ซือถูซิงเฉินตะเกียกตะกายอยากจะลุกขึ้นมา แต่สุดท้ายกลับล้มลงและทำได้เพียงมองดูร่างของฉู่หลิวเยว่ที่ค่อยๆ หายไปในความมืด

หน้าอกของนางสั่นสะเทือนก่อนจะกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

ฉู่หลิวเยว่…ถ้ามีโอกาสจะต้องให้นางชดใช้มากกว่าสิ่งที่ตัวเองต้องเผชิญในวันนี้พันเท่าแน่นอน

ซือถูซิงเฉินสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะกัดนิ้วชี้ของตัวเองจนเกิดแผลแล้วหยดเลือดก็ไหลออกไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้นนางก็เช็ดเลือดไปที่กำไลข้อมือหยก

เพียงพริบตาเดียว หยดเลือดหยดนั้นก็ถูกดูดเข้าไปในกำไลหยกและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

แล้วลำแสงสองลูกที่ซ้อนทับกันอยู่ ค่อยๆ กลายเป็นสีแดงเหมือนเลือด

…

ฉู่หลิวเยว่ขึ้นบันไดไป และทันทีที่กระโดดออกก็สัมผัสได้ถึงความน่ากลัวที่ส่งมาจากข้างนอกแล้ว

นางมองไปข้างนอก และประหลาดใจที่พบว่าค่ายกลที่ไม่เคยถูกทำลายให้เสียหายมาก่อน ตอนนี้กลับมีรอยแตกหลายจุด และกำลังสั่นคลอนอยู่

ข้างหน้านั้นชายชราชุดเทานั้นถูกรายล้อมไปด้วยทหารรักษาการ

เมื่อมองไปก็เห็นว่ามีซากศพกองอยู่เต็มไปหมด

เห็นได้ชัดว่าทั้งหมดนี้ถูกฆ่าโดยชายชราชุดสีเทาเพียงคนเดียวเท่านั้น

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้ว

ดูแล้วชายชราชุดเทาคนนั้นแข็งแกร่งกว่าที่นางคิดไว้เสียอีก…และเป็นเพราะแบบนั้น ทั้งคู่ก็เข้าสู่สภาวะเงียบงัน กำลังเผชิญหน้ากกัน!

จู่ๆ ชายชราชุดเทาก็ก้มหน้าลง ราวกับว่ากำลังมองอันใดบางอย่างอยู่

เขาหันหลังให้ฉู่หลิวเยว่ ฉะนั้นนางก็มองเห็นได้ชัดว่าเขากำลังทำสิ่งใดอยู่

แต่ต่อมา กลิ่นอายของชายชราชุดเทาก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

“ใครที่มันขวางข้า…จะไม่มีการปราณีใดใด!”

ในน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและดุดันนี้มีความน่ากลัวซ่อนอยู่

คลื่นที่มองไม่เห็นแผ่กระจายไปทั่วตัวเขา

จากนั้นเขาก็หันตัวแล้วเดินไปยังพระราชวังโย่วเหอทันที

ฉู่หลิวเยว่หัวใจเต้นรัว ทางที่เขามานั้นเป็นทิศทางที่กำลังเผชิญหน้ากับนางพอดี!

แคว่ก!

ค่ายกลนั้นถูกฉีกออกจากกันอย่างสมบูรณ์แล้ว

เพียงแค่เขาเดินเข้าไปในพระราชวังแห่งนี้เขาก็จะเจอกับนางได้ทันที

ฉู่หลิวเยว่มองไปรอบๆ แต่พบว่าไม่ว่าจะหนีจากทิศทางใดก็ดึงดูดความสนใจของเขาอยู่ดี

ในขณะที่เธอกําลังดิ้นรน เปลวไฟสีน้ำเงินและสีขาวก็เผาไหม้ขึ้นจากประตูด้านข้างของห้องโถงพระราชวังโย่วเหอ

เมื่อจักรพรรดิเจียเหวินมาถึง ก็เห็นเหตุการณ์นี้พอดี…

ค่ายกลสีเงินขนาดใหญ่ถูกฉีกออกจากกัน และชายชราในชุดคลุมสีเทาได้รีบไปที่ประตูของห้องโถงพระราชวังโย่วเหอทันที

เปลวไฟสีฟ้าและสีขาวลุกขึ้นล้อมรอบทั้งพระราชวังโย่วเหอ!

ขมับของเขากระตุก แล้วระบบไหลเวียนเลือดทั้งตัวก็แข็งตัวไป

“รั้งเขาเอาไว้…รั้งเขาเอาไว้!”

ซือถูซิงเฉินยังอยู่ในนั้น

เห็นได้ชัดว่าคนคนนี้อยากจะใช้เปลวไฟมาพรางตาเพื่อพาซือถูซิงเฉินออกไป

ทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

ที่จริงแล้วตอนนั้นจักรพรรดิจยาเหวินไม่ได้รู้เลยสักนิดว่าชายชราชุดเทาถูกขังอยู่ในเปลวไฟ

เปลวไฟนี้มาอย่างกะทันหัน อีกอย่างยังลุกโชนอย่างรุนแรง

เขาเป็นถึงนักรบระดับหก ต้องรับมือได้อย่างยากลำบากแน่นอน

ในขณะเดียวกัน ฉู่หลิวเยว่ก็มองดูเปลวไฟที่ลุกโชนในห้องโถงใหญ่ของพระราชวัง และพุ่งออกไปทางนอกหน้าต่างที่อยู่ข้างๆ อย่างไม่ลังเล

ขณะที่กระโดดเข้าไปในทะเลไฟ ร่างของนางก็ถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟสีแดงทันที

จู่ๆ เงาของคนคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของนาง ขวางทางเดินของนางเอาไว้

เขาก็คือบุคคลลึกลับคนนั้น