ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 440 คนที่รู้ตัวตนของข้า
ตอนที่ 440 คนที่รู้ตัวตนของข้า [รีไรท์]
ก้อนหินสั่นสะเทือนเป็นพันคลื่น!
เดิมทีหรงจิ่วก็เป็นคนที่เหมาะสมที่จะเป็นองค์รัชทายาทมากที่สุดในบรรดาองค์ชายทั้งหลาย และหลายๆ คนก็ได้แอบเริ่มที่จะคิดไว้แล้วว่าจะประจบประแจงเขาอย่างใด
นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะถูกคุมขังในความผิดโทษฐานร้ายแรงในเวลาเพียงชั่วค่ำคืนเช่นนี้!
ทันใดนั้น ทั้งเมืองหลวงก็เกิดการแปรเปลี่ยนอันรวดเร็วขึ้นมา!
…
“ข้าได้ยินมาว่าแม่ผู้ให้กำเนิดขององค์ชายสามคืออิ่งกุ้ยเหริน และถูกจักรพรรดินีสังหารในตอนนั้น ทำให้เขาเก็บความแค้นอยู่หลายปี เขาจึงทำเช่นนั้น!”
“ใครจะไปรู้เรื่องวังหลังได้? แต่ถึงจะเป็นเรื่องจริง องค์ชายสามก็หุนหันพลันแล่น ตราบใดที่เขาสามารถคว้าตำแหน่งรัชทายาทได้ เขาก็ไม่ควรทำอันใดตามอำเภอใจ? แถมยังเลือกลงมือในตอนนี้ด้วย…”
“หลังจากกลับจากกองทัพภาคตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว ฝ่าบาทก็ไม่ทรงปล่อยให้เขากลับไปอยู่นาน แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะฝ่าบาททรงวิตกกังวลมาก…และนอกจากนี้ พิธีศพของจักรพรรดินีนั้นก็เรียบง่ายมาก พวกเจ้ามองปัญหาไม่ออกเลยรึ?”
“แม้ว่าฝ่าบาทจะเกลียดจักรพรรดินี ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้องค์ชายสามจะสังหารนาง… พูดได้เพียงว่านี่เป็นการทำร้ายตัวเองชัดๆ!”
“องค์ชายสองสามองค์นี้บ้างก็ถูกปลดออกจากตำแหน่ง บ้างก็ป่วย บ้างก็ถูกขัง… หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ก็คงไม่เหลือใครให้เลือกแล้ว…”
เมื่อฉู่หลิวเยว่กำลังเดินไปตามถนน นางก็ได้ยินแต่เสียงซุบซิบนินทาอยู่บ้าง
แม้ว่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้วิพากษ์วิจารณ์ แต่หลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นในวังก็เป็นเรื่องยากที่ผู้คนจะไม่สนใจ
และเมื่อนางมาถึงก็พบว่าตำหนักองค์ชายหลีหวันก็ได้มีการเฝ้าระวังที่แข็งแกร่งเพิ่มขึ้นมากขึ้น
ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ทั้งเมืองหลวงแทบจะโกลาหลไปหมดแล้ว และถ้าตำหนักองค์หลีหวันอยากจะอยู่ให้ห่างจากเรื่องนี้ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายนัก
เมื่อเห็นฉู่หลิวเยว่ ผู้คุ้มกันที่อยู่หน้าประตูก็รีบต้อนรับนางทันที
“แม่นางหลิวเยว่ ในที่สุดท่านก็มาแล้ว! ฝ่าบาทรอท่านมาสักพักแล้ว!”
มุมปากของฉู่หลิวเยว่ยกยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไป
…
เมื่อเจอกับหรงซิว เขาก็กำลังพักผ่อนอยู่ในป่าไผ่ที่สวนหลังตำหนัก
บนโต๊ะหิน มีชาสองถ้วยที่เพิ่งต้มเสร็จ และหมากรุกที่ถูกวางหมากครึ่งกระดาน
ลมอ่อนพัดโชยมา ใบไผ่หลายใบหล่นลงมาติดอยู่บนเสื้อคลุมสีขาวราวกับหิมะของหรงซิว ทำให้เขาดูสง่างามมากขึ้น
“ฝ่าบาทรู้อยู่แล้วรึว่าข้าจะมา?”
ฉู่หลิวเยว่ปัดกิ่งไม้ที่อยู่ตรงหน้าออกแล้วเดินไป
หรงซิวหยิบถ้วยเคลือบดินเผาที่ใสและเหมือนหยกขึ้นมา และหมอกสีขาวก็ลอยขึ้น จนทำให้แทบมองไม่เห็นการแสดงออกที่ลึกซึ้งในดวงตาของเขา
ริมฝีปากบางสีแดงเข้มยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย และรอยยิ้มของเขาก็ยังคงอ่อนโยนและสงบเหมือนเคย
“นี่คือชาที่ข้าชงขึ้นเอง ลองชิมดูสิว่าสำหรับเจ้านั้นเป็นอย่างใดบ้าง?”
ฉู่หลิวเยว่นั่งลงไปก่อนจะยกแก้วอีกใบหนึ่งขึ้นมา
กลิ่นหอมละมุนติดจมูก ทำให้รู้สึกสดชื่น
ฉู่หลิวเยว่เม้มปากเบาๆ
หลังจากสัมผัสความขมขื่น ก็มีรสหวานที่ค้างอยู่ในคอไม่สิ้นสุด
นางพยักหน้าด้วยความซื่อสัตย์
“ฝีมือของฝ่าบาทดีกว่าหม่อมฉันมากเลยล่ะ”
เมื่อเทียบกับเขาแล้ว ชาที่นางชงนั้นเทียบไม่ติดเลยสักนิด
หรงซิวกลับยิ้มแล้วส่ายหน้า
“แต่ข้ากลับชอบเพียงชาขิงที่เยว่เอ๋อชงเหลือเกิน ชาเหล่านี้ดีมาก แต่ข้าไม่ชอบ”
ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองไปที่เขา
“ตอนนี้ฝ่าบาทยังมีอารมณ์ล้อเล่นอยู่อีกรึ?”
“ข้าคิดเช่นนั้นจริงๆ”
หรงซิวยักคิ้ว
“แล้ว…คำว่าตอนนี้นั้นหมายถึงอันใดรึ?”
ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาลง
ทั้งเมืองหลวงได้เละจนเป็นโจ๊กไปหมดแล้ว แต่ชายผู้นี้กลับยังสามารถพักผ่อนหย่อนใจและชงชาอยู่ในลานบ้านของตัวเองอยู่อีก
แถมยังใจเย็นมากอีกด้วย
นางส่ายหน้า ก่อนจะถามอย่างตรงไปตรงมา
“ท่านรู้อยู่แล้วรึว่าฝ่าบาทจะทรงลงมือลงกับองค์ชายสาม?”
ก่อนหน้านี้หรงซิวเคยพูดว่ามีคนต้องการจะใส่ร้ายหรงจิ่ว จึงนำโทษเรื่องที่จักรพรรดินีสิ้นพระชนม์มาโยนให้กับเขา
แต่ฉู่หลิวเยว่นึกไม่ถึงเลยว่า คนคนนั้นจะเป็นจักรพรรดิจยาเหวิน!
เพราะถึงอย่างใดแล้ว หรงจิ่วก็เป็นลูกชายแท้ๆ ของเขา เขาทำเช่นนี้ ก็ไม่ได้แตกต่างอันใดกับการส่งหรงจิ่วไปสู่ความตาย!
สีหน้าของหรงซิวยังคงเหมือนเดิม มุมปากก็ค่อยๆ เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่นึกสนุก
“เยว่เอ๋อมีคำตอบในใจแล้ว เหตุใดยังถามข้าอีก?”
และนี่ก็เป็นการที่เขายอมรับแล้ว
ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วและยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย
“แล้วเหตุใดฝ่าบาทถึงต้องทำเช่นนี้ด้วย?”
ถ้าเขาไม่อยากให้หรงจิ่วได้รับตำแหน่งก็มีวิธีอีกตั้งมากมาย
อย่างน้อย ตอนนี้หรงจิ่วถูกขังอยู่ในเมืองหลวง และเขาก็ถูกยึดอำนาจทางทหารไปเกือบหมดแล้ว จึงไม่สามารถขัดขืนอันใดได้
ยิ่งไปกว่านั้น หรงจิ่วต่อสู้ในสนามรบเป็นเวลาหลายปีและประสบความสำเร็จอย่างมากในการต่อสู้แม้ว่าเขาจะละทิ้งตัวตนของเขาในฐานะองค์ชาย แต่ก็ถือว่ามีคุณความดีอยู่มาก
เหตุใดจักรพรรดิจยาเหวินถึงอยากจะฆ่าเขาให้ได้?
“ฝ่าบาทรู้ดีว่าคนที่ฆ่าจักรพรรดินีคือ…”
ซือถูซิงเฉิน!
จนถึงตอนนี้ ข่าวเรื่องนี้ก็ได้ถูกปิดตายไปแล้ว
“เยว่เอ๋อสงสัยว่าเสด็จพ่อเข้าข้างซือถูซิงเฉินรึ?” หรงซิวถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้า
ดูจากสถานการณ์ในตอนกลางคืนของเมื่อวานแล้ว จักรพรรดิจยาเหวินไม่ได้ต้องการปล่อยซือถูซิงเฉินไป
เขาคิดเพียงแค่ว่าอยากจะเอาอันใดมาจากนางได้
แต่…ตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้ว เพราะเรื่องการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดินีได้ตกไปอยู่ที่ตัวของหรงจิ่วแล้ว
คนในราชวงศ์นั้นโหดเหี้ยม นางรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ดีมาก และยังมีความทรงจำอันเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือนได้
แต่…จักรพรรดิจยาทำแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องมีเหตุผลอื่นแน่นอน
หรงซิวยิ้มอย่างใจเย็น
“ถ้าเขาทำตัวเป็นองค์ชายเกียจคร้านในเมืองหลวง เสด็จพ่อจะไม่ทำอันใดกับเขาขนาดนี้แน่นอน สามารถทำให้เสด็จพ่อตัดสินใจว่าจะทำเช่นนี้…”
เห็นใบหน้าที่ลึกซึ้งของเขาแล้ว จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็เหมือนจะเข้าใจอันใดบางอย่างแล้ว
“ฝ่าบาทที่ว่าก็คือองค์ชายสาม…”
หรงซิวเดินหมากรุกหนึ่งตัว
“ผลึ่บ”
ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกอึ้งทึ่ง!
ทันทีที่หมากตัวนี้ตกลงไป หมากสีดำและสีขาวบนกระดานหมากรุกที่อยู่ในภาวะทางตันก็พังทลายลงทันที! ก่อนจะสู้กันอย่างบ้าคลั่ง!
หรงจิ่วเป็นกบฏรึ!?
ถ้าไม่อย่างงั้น นางก็นึกเหตุผลอื่นที่จะทำให้จักรพรรดิจยาเหวินทำเช่นนี้ไม่ออกแล้วจริงๆ !
“ฝ่าบาทรู้อันใดรึ?”
ฉู่หลิวเยว่เพิ่งจะถามคำถามนี้ออกมา จากนั้นก็อดที่จะเสียดายไม่ได้
หรงซิวคนนี้…ขอแค่เขาอยากจะรู้ก็สามารถรู้ได้ทุกเรื่อง!
จากนั้นสีหน้าของหรงซิวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
ฉู่หลิวเยว่มองเข้าไปในดวงตาของเขา จู่ๆ นางก็รู้สึกปลาบปลื้มมากจนลืมตากว้างด้วยความตกใจ
“หรือว่า…”
หรงซิวจ้องนางด้วยแววตาลึกซึ้ง จู่ๆ ก็ยกมุมปากขึ้นยิ้มพลางกวักมือเรียกนาง
“เยว่เอ๋อ มานี่”
ฉู่หลิวเยว่ลุกขึ้นและเดินไปด้วยความไม่เข้าใจ
หรงซิวจับมือของนางก่อนจะจ้องนางเอาไว้ด้วยแววตาที่เป็นเหมือนล้ำลึกเหมือนมีกระแสน้ำวนที่ทำให้คนจมลงไปโดยไม่รู้ตัว
“…ฝ่าบาท?”
ฉู่หลิวเยว่เอ่ยปากเรียกเบาๆ
“คนที่รู้ตัวตนของข้า เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเยว่เอ๋อ”
หรงซิวหลับตาลงพลางกำมือแน่น เหมือนว่าอยากจะให้นางอยู่ข้างๆ และจับมือของตัวเองไว้ตลอดไป
นางรู้เสมอว่าเขากำลังคิดอันใดอยู่
ตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้