ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 456 เด็กดี
ตอนที่ 456 เด็กดี [รีไรท์]
พลังปราณที่พุ่งมาพร้อมแรงบีบเค้นนั้น เปรียบเสมือนแส้โลหิตเส้นยาวที่หมายฟาดให้กระอักเลือด มันพุ่งใส่นางด้วยความรุนแรง!
ฉู่หลิวเยว่กุลีกุจอถอยหนี!
เปรี้ยง!
โต๊ะไม้ที่นางใช้เป็นโล่ แตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที! เหลือเพียงเศษซากชิ้นน้อย!
รวมทั้งกระเบื้องบนหลังคาห้องโถงของตำหนักชิงเหอ ที่โดนพลังนั่นฟาดใส่จนปลิวหายไปครึ่งหนึ่ง!
ทว่าแส้โลหิตเส้นนั้นยังไม่ยอมหยุด มันพุ่งเข้าหาฉู่หลิวเยว่ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น!
ทำให้จักรพรรดิจยาเหวินที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องโถง และถูกรบกวนด้วยการเคลื่อนไหวนั่น หันกลับมามองทันที!
คนทั้งสองเผชิญหน้ากัน!
จักรพรรดิจยาเหวินตกตะลึงตาแทบค้าง!
ฉู่หลิวเยว่เองก็ผงะไปเล็กน้อย
แต่แล้วเพียงนางหยุดชะงัก แส้โลหิตที่ไล่ตามนางมาก็ตวัดรัดเอวของนาง และพันรอบตัวนางอย่างหนาแน่น!
ก่อนจะถูกแส้ฟาดเข้าที่สีข้างอย่างแรง!
ดวงตาของจักรพรรดิจยาเหวินทอประกาย จากนั้นเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในมุมอับใกล้ๆ ซึ่งไม่ได้รับผลกระทบแต่อย่างใด!
และขณะเดียวกันเขาก็สร้างค่ายกลที่แข็งแกร่งคลุมตัวเองไว้!
ตราบใดที่ไม่มีใครเข้าใกล้ ก็จะไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา!
หัวใจดวงน้อยของฉู่หลิวเยว่จมลงทันตา
ท่าทีของจักรพรรดิจยาเหวินในตอนนี้…ดูราวกับคนที่ในใจเต็มไปด้วยจิตสังหาร!
ในตอนนั้นเอง แส้โลหิตที่เอวของนางก็รัดแน่นขึ้นอีกครั้ง!
ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมอง ก่อนพบว่าปลายอีกด้านของแส้โลหิตอยู่ในมือของซือถูซิงเฉิน!
ซือถูซิงเฉินกระตุกข้อมือของนางเบาๆ พลันร่างของฉู่หลิวเยว่ก็ลอยไปหานางอย่างไม่อาจขัดขืนได้!
ฉู่หลิวเยว่จึงดึงกริชออกมาตัดแส้โลหิตนั่นทันที!
ฉับ!
แส้โลหิตนั่นขาดวิ้น!
ทว่าฉู่หลิวเยว่ยังไม่ทันจะได้ชื่นชมยินดีกับตัวเอง นางกลับเหลือบไปเห็นว่าส่วนที่ตัดขาดของแส้โลหิตนั้น กำลังเชื่อมต่อกันอย่างรวดเร็วอีกครั้ง!
แส้เลือดนี้อัดแน่นไปด้วยพลังปราณประหลาด และเป็นไปไม่ได้ที่จะฟันมันให้หมดด้วยกริชเล่มนี้!
และในชั่วพริบตา นางอยู่ห่างจากซือถูซิงเฉินเพียงสิบก้าว!
ซือถูซิงเฉินเชิดหน้ามองฉู่หลิวเยว่ด้วยความจองหอง
“เป็นเจ้าเองหรอกหรือ!”
ตอนนี้นางได้ทะลุผ่านนักรบระดับห้าขั้นกลางแล้ว ทำให้ประสาทการรับรู้ของนางดีกว่าที่ผ่านมาหลายเท่า
เมื่อครู่นี้นางรู้สึกได้ถึงรังสีอันคุ้นเคยและน่าขยะแขยงอย่างชัดเจน ดังนั้นนางจึงยิงแส้โลหิตออกไป!
และก็เป็นนางอสรพิษนี่จริงๆ ด้วย!
ทุกครั้งที่เห็นใบหน้าของฉู่หลิวเยว่ หัวใจของซือถูซิงเฉินล้วนเต็มไปด้วยความเกลียดชัง!
ไหนจะเหตุการณ์ร้ายๆ ที่นางต้องประสบพบเจอมาก่อนหน้านี้ ฉู่หลิวเยว่จะต้องชดใช้ให้นางเป็นพันเท่า!
เมื่อคิดเช่นนั้น นางก็สะบัดโดยไม่ลังเล!
แส้โลหิตพลันคลายออก ก่อนจะฟาดไปที่ใบหน้าของฉู่หลิวเยว่อย่างดุเดือด!
ฉู่หลิวเยว่รีบหลบทันที!
แต่ทว่าตอนนี้ระดับขั้นของซือถูซิงเฉินนั้นสูงกว่านางมาก รวมทั้งความเร็วและความแข็งแกร่งเองก็มากกว่าเช่นกัน!
แม้ว่านางจะใช้ความเร็วขั้นสูงที่มีในการหลบเลี่ยง แต่ก็ยังหนีไม่พ้นรัศมีอันตรายนั่นอยู่ดี
เพี้ยะ!
แขนซ้ายของฉู่หลิวเยว่ถูกฟาดจนเนื้อเปิด และมีเลือดไหลนอง!
พลันร่างของนางก็ทรุดลงกับพื้น เพราะพลังปราณอันทรงพลังนี้!
และเมื่อร่างของฉู่หลิวเยว่ปรากฏขึ้นเหนือท้องฟ้า เยี่ยเหล่าก็ตกใจและรีบวิ่งไปช่วยทันที
เด็กสาวคนนั้นเป็นเพียงนักรบระดับสาม จะไปสู้ซือถูซิงเฉินได้อย่างใด?!
แต่ทันทีที่เขาเคลื่อนไหว ผู้อาวุโสจงเยี่ยก็ปรี่เข้ามาดักหน้าเขาอีกครั้ง!
ก่อนหน้านี้ผู้อาวุโสจงเยี่ยจำต้องอดทนต่อความทุกข์ และความปวดร้าวในใจมามาก ในที่สุดตอนนี้เขาก็ได้ระบายมันออกมาเสียที!
“เยี่ยจือถิง เจ้าเคยบอกมิใช่หรือว่าลูกศิษย์คนนี้ของเจ้านั้นเป็นอัจฉริยะที่หาตัวจับได้ยาก? แล้วตอนนี้เจ้าจะรีบไปช่วยเพื่อเหตุใดเล่า? เหตุใดเราไม่มานั่งชมการต่อสู้ของพวกนางด้วยกันล่ะ จะได้รู้ไปเลยว่าท้ายที่สุดแล้วใครจะชนะ และใครจะเป็นผู้แพ้?”
เยี่ยจือถิงหลุดปากสาปแช่งอีกฝ่ายอย่างเหลืออด
“นั่งชมกับผีน่ะสิ! คนอย่างซือถูซิงเฉินน่ะหรือ จะมาเทียบเคียงลูกศิษย์ของข้า? แค่ศิษย์เจ้าสร้างความอัปยศในงานสมาคมเยาวชนครั้งก่อน มันยังไม่พออีกหรือ! จงเยี่ย เจ้าอย่าได้อวดดีใส่ข้า! ซือถูซิงเฉินเปิดใช้หม้อไฟสัมฤทธิ์สีชาดโดยพละการ และกลืนกินพลังของผู้ฝึกตนนับร้อยเข้าไป แม้ว่านางจะสามารถฝ่าฟันไปได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แต่ในอนาคตย่อมเกิดปัญหาตามมาไม่รู้จบ!”
ได้ยินเช่นนั้นจงเยี่ยก็รู้สึก “เอะใจ” ขึ้นมา
ไม่น่าล่ะ เขาถึงรู้สึกว่ารัศมีของซือถูซิงเฉินนั้น ดูจะผิดปกติไปเล็กน้อย…
แต่ทว่าในสถานการณ์ขับขันเช่นนี้ เขาจะทำลายศักดิ์ศรีของตนเพื่อผู้อื่นอย่างนั้นหรือ?
“เจ้าไม่ต้องไปสนใจเรื่องนี้! อันดับแรกเจ้าควรคิดก่อนว่า ลูกศิษย์ผู้เก่งกาจของเจ้าจักมีชีวิตรอดหรือไม่! สำหรับข้า ซิงเฉินในตอนนี้สามารถคร่าชีวิตศิษย์ของเจ้าได้แน่ๆ!”
เป็นแค่นักรบระดับสาม อย่างใดก็ไม่หนีพ้นเงื้อมมือของซิงเฉินอยู่แล้ว!
การแสดงออกของเยี่ยจือถิงเย็นชามาก เขาจ้องมองผู้อาวุโสจงเยี่ย พลางพูดย้ำทีละคำ
“ชีวิตนี้ข้ามีลูกศิษย์เพียงคนเดียว หากผู้ใดกล้าทำร้ายนาง…ข้าจะตามเอาชีวิตมันผู้นั้น จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ!”
สิ้นเสียง พลังลมปราณภายในร่างกายของเขาก็พุ่งสูงขึ้น!
ผู้อาวุโสจงเยี่ยถึงกับผงะ
นี่เยี่ยจือถิงเอาจริงอย่างนั้นหรือ!?
วินาทีถัดมา เยี่ยเหล่าก็พุ่งใส่เขา!
จากนั้นทั้งสองร่างก็สู้กันอย่างดุเดือด！
…
หรงจิ่วจ้องมองฉากบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“เมื่อครู่นี้ฉู่หลิวเยว่…โผล่ออกมาจากตำหนักชิงเหออย่างนั้นหรือ?”
ทุกคนที่อยู่ข้างหลังเขาต่างก็พากันเงียบเสียง
หรงจิ่วหมุนพลันก้าวเท้าฉับๆ ไปยังตำหนักชิงเหอพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น!
ชัดเจนว่าเขาส่งคนจำนวนมากไปเฝ้าจักรพรรดิจยาเหวินที่ตำหนักชิงเหอ แต่ฉู่หลิวเยว่กลับเข้าในนั้นได้ง่ายๆ!
หากไม่ใช่เพราะซือถูซิงเฉินอาละวาด เขาคงไม่รู้เรื่องที่นางแอบเข้าไปแน่ๆ!
…
ขณะที่ร่างของฉู่หลิวเยว่กำลังจะล้มหน้าลงฟาดกับพื้น จู่ๆ นางก็รู้สึกได้ถึงแรงดึงจากทางด้านหลัง
ฉู่หลิวเยว่มองย้อนกลับไป และพบถวนจื่อที่กำลังกัดชายเสื้อของนาง! เพื่อดึงนางกลับไป!
แควก!
ทว่าผ้าเนื้อนุ่มนั้นไม่สามารถทนต่อแรงดึงได้ จึงฉีกออกเป็นชิ้นๆ!
ดวงตากลมของถวนจื่อฉายแววตื่นตระหนก
หากครั้งนี้ล้มลง เกรงว่านางจะบาดเจ็บสาหัส!
พลันร่างของฉู่หลิวเยว่ก็ถูกลมปราณที่เยือกเย็นราวกับมีดเหล็กขูดลากไปตามผิวหนังอย่างรวดเร็ว!
นางก้มลงมองพื้นหินอ่อนสีขาว ที่กำลังใกล้เข้ามา!
สิ่งที่อยู่ในจิตใจของนางเริ่มตอบสนอง และในขณะที่กำลังจะระดมพลังของหยดน้ำในจุดตันเถียนของตน นางก็เห็นร่างสีขาวทอแสงอยู่ข้างหน้าตัวเอง!
ก่อนจะรู้สึกว่านางล้มลงใส่ลูกบอลนุ่มๆ มิใช่พื้นหินแข็งแต่อย่างใด!
“เสวี่ยเสวี่ย!”
ฉู่หลิวเยว่จ้องมองเสวี่ยเสวี่ย ซึ่งจู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นและช่วยนางด้วยความประหลาดใจ
เสวี่ยเสวี่ยเหยียดขาทั้งสี่ข้างของมัน พลางคาบฉู่หลิวเยว่ขึ้น!
กรรจ์!
เสียงคำรามอันยิ่งใหญ่แผ่กระจายออกไปอย่างทรงพลัง!
ทำให้ทุกคนตกใจกับภาพที่เกิดขึ้นอย่างอุกอาจเช่นนี้
ฉู่หลิวเยว่ที่เมื่อครู่กำลังหล่นจากอากาศ กลับกำลังนั่งอยู่บนหลังสิงโตที่แข็งแรงและขาวราวหิมะ!
สายลมพัดปลิว จนผมสีดำของนางพลิ้วสยาย ราวกับธงสีดำที่กำลังท้าทายสายลม!
บนใบหน้าที่สวยงามนั้น ไม่เพียงแต่ไร้ซึ่งความขี้ขลาดและความกลัวเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยความยิ่งใหญ่ที่น่าเกรงขามอีกด้วย!
เยือกเย็น! โอหัง! เด็ดเดี่ยว!
ช่างทรงเกียรติและสูงศักดิ์จนผู้ที่พบเห็นต้องยอมจำนนให้นางโดยไม่รู้ตัว!
สถานะของนางต่างจากซือถูซิงเฉินลิบลับ ทว่าซือถูซิงเฉินผู้เป็นดั่งเจ้าหญิงแห่งแคว้น กลับดูต่ำต้อยกว่านางเสียอีก
สายตานับไม่ถ้วน ล้วนตกตะลึงเมื่อเห็นฉากนี้
นี่มัน…ฉู่หลิวเยว่จริงๆ หรือ!?
ฉู่หลิวเยว่หลับตาลงและเหลือบมองบาดแผลที่แขนซ้ายของตน จากนั้นก็ค่อยๆ เงยหน้ามองซือถูซิงเฉินที่อยู่ตรงหน้าด้วยดวงตาเย็นชา พลันยกยิ้มมุมปาก
“ทำดีมาก เด็กดี”