ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 776 รับผิด
ตอนที่ 776 รับผิด
“แล้วนายของเจ้าเล่า?”
เมื่อประโยคนี้ถูกถามออกมา เสวี่ยเสวี่ยก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบสนองอย่างรวดเร็ว
จู่ๆ ในหัวของมันก็มีภาพดวงตาที่เฉยเมยและสงบนิ่งของเจ้านาย ลอยเข้ามาทันที
เสวี่ยเสวี่ยค่อยๆ เบิกตากว้าง
มิน่าล่ะ!
มิน่าล่ะ เจ้านายที่แต่ก่อนคอยปฏิเสธไม่ยอมให้มันมา จู่ๆ ก็เกิดยอมง่ายๆ เสียอย่างนั้น!
มันอุตส่าห์หลงคิดอย่างสวยหรูว่า สาเหตุที่เจ้านายยอมนั้นเป็นเพราะช่วงนี้ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง และสามารถพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเองได้!
คิดไม่ถึงว่า…
มันจะถูกเจ้านายหลอกขายเสียได้!
เจ้านายคงคำนวณไว้แล้วว่าวันนี้จะเป็นคืนพระจันทร์สีเลือด เขาถึงจงใจส่งมันมา!
และดูเหมือนว่าตอนนี้ คนเหล่านี้กำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด
นี่คือเหตุผลที่เจ้านายส่งมันมาเป็นทัพหน้าสินะ!?
เสวี่ยเสวี่ยรู้สึกเจ็บใจราวถูกหักอก
ยอบรับว่าตอนนั้นมันตามความคิดของผู้เป็นนายไม่ทันจริงๆ ถึงได้ยอมทำสัญญากับเขา
และต่อให้เป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์แล้วอย่างใด?
สุดท้ายก็ถูกหลอกขายอยู่ดีมิใช่หรือ?
เสวี่ยเสวี่ยก้มหัวลงอย่างหดหู่ ด้วยท่าทางราวกับสัตว์ที่ไม่ได้รับความรักจากเจ้านาย
เมื่อเห็นท่าทีของมัน มีหรือที่ตู๋กูโม่เป่าจะไม่เข้าใจ?
พลันกล่าวอย่างเย้ยหยัน
“สุดท้าย เขาก็ส่งให้เจ้ามารับผิดแทนตัวเองอย่างนั้นสิ?”
หลานเซียวยกมือสัมผัสหน้าตัวเองเบาๆ พร้อมเอ่ยเสียงนุ่มนวล
“เกิดมาหล่อแล้วจะมีประโยชน์อันใด? หน้าใหญ่ใจทรามเช่นนี้ นังหนูนั่นจักต้องตาบอดแน่ๆ”
ตู๋กูโม่เป่าเงียบไปครู่หนึ่ง และเสียงของเขาก็เย็นลง
“เจ้าว่าใครตาบอดนะ?”
หลานเซียว “…อันใด? ข้ายังไม่ได้พูดอันใดสักหน่อย? ลำดับห้า เจ้าเกล็ดหิมะน้อยนั้นน่าสงสาร และคงโดนดุด่ามาหลายครั้งแล้ว คราวนี้เจ้าก็เบาๆ หน่อยแล้วกัน”
ผู้อาวุโสลำดับห้ากระซิบเบาๆ
“เจ้าว่าครั้งนี้ข้าจะลงมือเช่นไรดี?”
ตู๋กูโม่เป่าคิดจะทำอันใด แล้วพวกเขาจะหยุดมันได้หรือไม่?
เดิมทีครั้นได้ยินเซียวหลานพูดช่วยมัน เสวี่ยเสวี่ยก็เผลอคิดไปว่ามันอาจรอดแล้ว แต่หลังจากที่ได้ยินคำพูดของผู้อาวุโสลำดับห้า ความหวังของมันก็ริบหรี่ลงทันตา
มันก้มหัวอย่างน่าสงสาร หัวโตๆ ของมันแนบติดอยู่กับอุ้งเท้า ด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างมาก
แต่ไม่นานตู๋กูโม่เป่าก็พูดขึ้นว่า
“เจ้ามากับข้า”
…
ณ ป่า หมอกมายา
ค่ำคืนอันยาวนานผ่านพ้นไป
ชั้นของลำแสงเจิดจ้าค่อยๆ สว่างขึ้นบนเส้นขอบฟ้า เคลือบกลุ่มเมฆาด้วยชั้นแสงสีทอง
สิ่งนี้ทำให้ป่าหมอกมายาที่อ้างว้างและเย็นยะเยือกในคราแรก อบอุ่นขึ้นเล็กน้อย
แต่อารมณ์ของคนสองสามคนในป่า กลับไม่ได้สดใสเหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้าเลย
อีกทั้งฉู่หลิวเยว่เองก็ไม่มีท่าทีจะโผล่ออกมาเลยด้วย
แม้แต่ฉินอีเองก็ยังไม่ทราบว่าจักต้องรอไปอีกนานเท่าใด
ซึ่งในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในทะเลทรายจันทราสีชาด และทะเลสาบกระจก
…
ตัดภาพมาที่เมืองซีหลิง
หลังจากที่กองทัพทหารม้าทมิฬพาซั่งกวนหว่าน เจียงอวี่เฉิงและคนอื่นๆ ออกไปแล้ว ผลพวงจากประโยคที่ใครบางคนพูดออกมาเมื่อครู่ ก็ทำให้คนทั้งถนนเดือดดาลขึ้นมาทันที!
“จริงหรือเท็จกันแน่? ชงซูเก๋อส่งลูกศิษย์ไปสามคน สองในนั้นเป็นถึงฉู่หลิวเยว่และเชียงหว่านโจว ตามหลักแล้วพวกเขาไม่น่าประสบปัญหาได้ และพวกเขาจะเสียชีวิตได้อย่างใด? เจ้าไปเอาข่าวลือนี่มาจากไหน?”
“แน่นอนว่าต้องเรื่องจริง! ยามที่ขบวนเสด็จขององค์หญิงสามกลับมา ข้าเองก็อยู่ที่จัตุรัสผิงเหลียง! เหล่าทหารม้าทมิฬและสาวกของสำนักวิชาล้วนกลับมาพร้อมกัน! มีเพียงชงซูเก๋อที่ไม่กลับมาเลยสักคน! ถ้าไม่ตายแล้วจะเรียกว่าอันใดได้อีก?”
“ข้าเองก็เห็น! ว่าพวกเขาไม่กลับมา!”
“นี่…นี่มันเป็นไปไม่ได้! หลายคนที่เก่งเท่าพวกเขายังรอดกลับมาได้เลย พวกเขาต้อง…”
“ของแบบนี้มันแน่นอนที่ไหนกัน? แม้แต่ทหารม้าทมิฬยังตายไปตั้งสามร้อยสี่ร้อยนาย! ศิษย์จากชงซูเก๋อสามคนน่าจะร่วมมือกัน จากนั้นก็เสียชีวิตตามทหารเหล่านั้นไป…ครานี้ ชงซูเก๋อขาดทุนย่อยยับจริงๆ!”
“ใช่แล้ว! เพิ่งกลับมาฟื้นตัวได้แท้ๆ …แถมยังมีฉู่หลิวเยว่กับเชียงหว่านโจวอีก ช่างน่าเสียดายจริงเชียว!”
ในขณะที่ทุกคนกำลังคุยกัน จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากชั้นบน และพุ่งลงมาตรงหน้าคนที่กำลังพูด ก่อนจะคว้าคอเสื้อของชายผู้นั้นไว้ แล้วถามว่า
“เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างใดนะ!?”
ชายคนนั้นสติเตลิดไปชั่วขณะ เขาถูกผู้คุมมาใหม่คว้าตัวไว้อย่างง่ายดาย พร้อมทั้งกำคอเสื้อเขาไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก
“เจ้า ผู้ใดกัน…”
ในใจเขาโกรธมากจนอยากตะโกนด่าออกไป
แต่พอมองดีๆ แล้ว กลับต้องตกใจ
“คุณชายเจี่ยน!?”
หลายคนในเมืองซีหลิงรู้จักใบหน้าคร่าตาของเจี่ยนเฟิงฉือดี
“คะ คุณชายเจี่ยนขอรับ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จาเถิดขอรับ!”
เจี่ยนเฟิงฉือจ้องเขาราวจะกินเลือดกินเนื้อ พลันเอ่ยย้ำทีละคำ
“คุณชายผู้นี้ขอถามเจ้า เมื่อครู่เจ้าพูดว่าใครตายหรือ!?”
ชายคนนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก และกลัวว่าคอของเขาจะหัก จึงตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ปะ เป็นศิษย์ไม่กี่คนของชงซูเก๋อขอรับ…ข้าน้อยเองก็ไม่แน่ใจ คุณชายเจี่ยนโปรดไว้ชีวิตข้าด้วย! ยามนี้ศิษย์จากทุกสำนักวิชากลับมากันแล้ว ท่าน หากท่านต้องการรู้ ท่านไปถามพวกเขาเอาเถิด…”
เจี่ยนเฟิงฉือผลักเขาออกไป แล้วเคาะนิ้วเท้ากับพื้นถนน และเดินไปทางจัตุรัสผิงเหลียงอย่างรวดเร็ว!
ดูจากเวลาแล้ว น่าจะยังมีคนอยู่ที่จัตุรัสผิงเหลียงเยอะพอควร
ชายที่ถูกผลักออกไปพยายามลุกขึ้น และมองไปยังทิศที่เจี่ยนเฟิงฉือเดินออกไป ทั้งยังตกใจไม่หาย
เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้คนรอบข้างเงียบลงมากเช่นกัน
ก่อนที่ใครบางคนจะพึมพำออกมาอย่างอดไม่ได้
“ชงซูเก๋อเกิดเรื่อง เหตุใดนายน้อยของสำนักภูเขาเขี้ยวมังกรจึงดูเป็นเดือดเป็นร้อนเช่นนั้น?”
“ข้าได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ของสองสำนักวิชานั้นไม่เลวเลย…แต่ก็ไม่รู้ว่าหากคนของชงซูเก๋อได้ข่าวนี้แล้ว จะมีปฏิกิริยาเช่นไร…”
ด้านบนหอคอย สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง
ไม่นานเงาของเจี่ยนเฟิงฉือก็หายไปจากครรลองสายตา
คิ้วเรียวทั้งสองข้างของนางขมวดมุ่น
ครานี้…เกรงว่าเรื่องราวจะลุกลามใหญ่โตเป็นแน่…
…
เจี่ยนเฟิงฉือเคลื่อนที่เร็วมาก และใช้เวลาไม่นาน เขาก็ดักหน้าจู้หงและคนอื่นๆ ที่เพิ่งกลับมาไว้ได้
แค่มองแวบเดียวก็เห็นแล้วว่ามีหลายคนได้รับบาดเจ็บ และลมปราณของพวกเขาก็อ่อนแรงมาก
เจี่ยนเฟิงฉือร้อนใจ
“จู้หง!”
จู้หงเงยหน้าขึ้นทัน
“นายน้อย!?”
เจี่ยนเฟิงฉือเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนหลายคนอย่างรวดเร็ว และถามอย่างกระวนกระวายใจ
“ศิษย์จากชงซูเก๋อเป็นอย่างใดบ้าง!?”