ยอดหญิงอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 125-4 หมาป่าถอดคราบลูกแกะ

ที่ตำแหน่งคนขับรถม้า ซือเหยาอันขมวดคิ้ว และเหลือบมองไปที่ประทุนหลัง แล้วสูบหายใจเฮือกหนึ่ง นางแค่รู้สึกว่าเดิมทีเจอเขาไม่เคยประหม่าขนาดนี้มาก่อน พอย่างกรายเข้าไป และเปิดผ้าม่าน ยังมองไม่ทันชัด เอวนางก็ถูกดึงด้วยคีมขนาดใหญ่ จนร่างกายเสียการทรงตัว ประเดี๋ยวเดียวก็ตกลงไปในพื้นที่กว้าง

มือใหญ่ที่ดั่งพัดต้นปาล์มคู่หนึ่ง ได้โอบเอวบางของนางจากด้านหลัง ด้วยอ้อมแขนที่อบอุ่น ลมหายใจยาวเหยียด ได้ถูกเสียงบริสุทธิ์ของชายคนนั้นดึงดูดราวกับถูกแม่เหล็กดูด ลมหายใจที่ร้อนผ่าวได้พ่นกลิ่นอำพันทะเลออกมาจากหลังใบหู เป่าคอขาวดั่งหยกไปจนถึงแก้มของนางให้รู้สึกคันเล็กน้อย แล้วแสดงน้ำเสียงไม่พอใจ เผยให้เห็นความเจ้ากี้เจ้าการ “เจ้าไปที่ใดมา เหตุใดจึงได้สวมใส่เสื้อผ้าเยี่ยงชายเช่นนี้” ชายคนนี้เป็นคนไร้ความปรานี หรือว่าแท้จริงแล้วเขารออยู่หลังม่านเพื่อแอบโจมตี

นางไม่ตอบสนองพยายามแกะมือของชายชาตรีที่โอบเอวเรียวของตนไว้โดยมิได้สังเกตออก ซึ่งไม่ได้ผล จึงใช้แรงอีกน้อยนิดพยายามแกะออก แต่ก็ยังไม่สำเร็จ โอบแน่นแทบตายราวกับมีเถาวัลย์กำลังงอกขึ้นที่เอว แล้วเมื่อมองไปด้านข้าง ก็พบไม้เท้าสีชาดวางข้างกาย

แต่ก่อนนางคิดมาตลอดว่าชายผู้นี้คือหมาป่าในคราบลูกแกะ บัดนี้ค้นพบแล้วว่าเขาได้เริ่มถอดคราบลูกแกะออกแล้ว

อวิ๋นหว่านชิ่นรู้สึกได้ว่าเขากำลังโน้มศีรษะลงมา จมูกของเขาเริ่มกดทับลงมาที่คอของตน ความรุนแรงของการดมกลิ่นได้เพิ่มขึ้น ค่อยๆ โลภโมโทสัน มือเริ่มไม่ซื่อสัตย์เริ่มลูบวนไปบนเอวของตนเสียแล้ว

อาการบาดเจ็บที่ขายังไม่ทันหาย เขาก็ยังจะออกจากจวนและบึ่งตรงมาที่นี่ ราวกับว่าจวนอวิ๋นมีแรงดึงดูดมหาศาลที่จะทำให้เขาต้องมา ก่อนมาหรุ่ยจือยังคงพูดอยู่สองสามประโยค โดยบอกว่ามันเป็นช่วงที่กำลังจะแต่งงาน คู่รักที่ยังไม่ได้แต่งงานไม่ควรพบกัน และไม่กล้าพูดอะไรในภายหลัง แต่เขาได้ยินเช่นนั้น ตามคำพูดของชาวบ้าน การพบกันก่อนแต่งงานเป็นเรื่องโชคร้าย แต่เขาสนใจเรื่องจะงามหรือไม่งามนี้ที่ไหน ตั้งแต่ยังเด็กเขาเกือบเสียชีวิตจากการวางยาพิษหลังจากรักษาชีวิตเขาไว้ เขาก็ไม่เชื่อในโชคชะตามนุษย์อีกเลย ทุกสิ่งอย่างขึ้นอยู่กับสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น เช่นเดียวกับนาง ถ้าไม่ใช่เพราะกลอุบาย มันจะราบรื่นขนาดนี้ได้อย่างไร พระราชกฤษฎีกาแต่งงานในครั้งนี้สามารถทำให้เสด็จพ่อมีความสุขได้!

ร่างกายของนางดุจดั่งผลไม้สีเขียวที่เริ่มสุกงอม ที่ดูเริ่มจะอิ่มเอิบเต็มเปี่ยม ครั้งแรกที่เห็นนางในจวนสกุลมู่หรงนางยังเด็กและยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ตอนนี้เธอเติบโตขึ้นอย่างงดงามและสง่างามในทุกๆ วัน รูปร่างของเธอดูสง่างามและอวบอิ่ม รอบเอวเว้านูนดวงตาที่สวยงามของเขาอดไม่ได้ที่จะมองลงไป เพราะที่ต้องปลอมตัวเป็นชาย วันนี้รูปร่างของเธอจึงโดดเด่นเป็นพิเศษในวันนี้ แม้แต่เสี่ยวหลงเปาที่สุกปลั่งอรชน…เหมือนกับว่าจะค่อนข้างกลมกลึงใหญ่ขึ้นไม่น้อยเลย

ลมหายใจของชายคนนั้นยุ่งเหยิงเล็กน้อย แต่ก็รุ่มร้อนขึ้น กระดูกที่ประหนึ่งมดน้อยก็ไต่ปืนขึ้นมา ถูกควบคุมอารมณ์เสน่ห์หา หยุดพักไปบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ถึงกับสะดุด

เสียง “เพี๊ยะ” ในขณะเดียวกัน อวิ๋นหว่านชิ่นก็กระหน่ำตีมือที่ลูบขึ้นมาของเขา “ตลอดทั้งวันองค์ชายสามจับจ้องข้าอย่างใกล้ชิดมิใช่หรือ”

น้ำเสียงนี้ดูไม่ปรกติ ซย่าโหวซื่อถิงหรี่ตาลงช้าๆ ปล่อยมือก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว นั่งลงบนเก้าอี้ที่มีสีสันสวยงาม และกลับมาเป็นสุภาพบุรุษอีกครั้ง นี่คือคำถามหรือ

ชายคนนั้นมองว่านางเป็นเพียงคนที่บอกว่าเขามาหยุดนางนอกบ้านอวิ๋นเท่านั้น แววตาของเขาชัดเจน “ทำไมข้าจะจ้องมองพระชายาของตนไม่ได้ล่ะ”

ทันทีที่อวิ๋นหว่านชิ่นได้ยิน ‘พระชายา’สามพยางค์ ดวงตาของนางก็หรี่ลง แต่ริมฝีปากสีแดงที่เปล่งปลั่งและอวบอิ่มของเธอโค้งงอเป็นส่วนโค้งที่มีความหมาย “ย่อมได้อยู่แล้วเพคะ หากองค์ชายฉินอ๋องอยากจับจ้องใคร ย่อมทำได้อยู่แล้วเพคะ แม้แต่องค์ชายห้าเว่ยอ๋องและองค์รัชทายาทก็ถูกท่านจับจ้องอย่างใกล้ชิด นับประสาอะไรกับข้าเล่า ตอนที่ข้าอยากเปิดร้าน ตั้งแต่ต้นจนจบ องค์ชายเพียงแค่ต้องเล่นรบปรบมือกับข้า โดยเจตนาซื้อร้านที่ข้าต้องการก่อน เพื่อดึงดูดให้ข้าต้องร่วมหุ้นกับท่านอีก ตอนนี้ข้าเกรงว่าข้าจะเปิดร้านต่อไปไม่ได้เสียแล้ว เพราะภาษีที่มาก และท่านยังมาช่วยข้าจ่ายอีก”

ซย่าโหวซื่อถิงนั่งลงเหมือนพระที่แก่ชรา โดยไม่มีอาการใดๆ ลูบนิ้วมือขนาดใหญ่ของตนขึ้นลง “อ๋ององค์นี้เพียงแค่ต้องการทำตามความปรารถนาของพระชายาในอนาคต นั้นผิดรึ เรื่องเช่นนี้หากตกไปอยู่ที่หญิงคนใดย่อมต้องตื่นเต้นดีใจมิใช่หรือ หากเจ้ารู้สึกว่ากษัตริย์องค์นี้ไม่ได้บอกเจ้าล่วงหน้า ไม่ให้เกียรติเจ้า และไม่เชื่อในความสามารถของเจ้า ท่านอ๋องผู้นี้ก็จะปล่อยเจ้าไป ให้เจ้ามีอิสระแสดงความสามารถได้อย่างเต็มที่”

คนที่อยากจะทำอะไรใหญ่โตมักจะเป็นคนหน้าหนาคุยโวโอ้อวดอย่างนั้นรึ อวิ๋นหว่านชิ่นยิ้มที่มุมริมฝีปาก “ข้าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ในตอนนี้ นอกจากนี้ในงานเลี้ยงครบรอบของจวนสกุลมู่หรงครานั้น ฉินอ๋องและข้ามิใช่การพบกันโดยบังเอิญ เกรงว่าจะเป็นการจงใจพบปะข้าสินะ เจ้าจงใจใช่หรือไม่”

ดวงตาของซย่าโหวซื่อถิงกะพริบเหมือนประกายไฟ พลันถูกดับลงอีกครั้ง ยืดลำตัวยาว สีหน้าของเขาดูทรุดลง จากนั้นน้ำเสียงก็คมขึ้น “มีผู้ใดมาพูดพล่ามกับเจ้า พูดเรื่องไร้สาระหรือไม่”

ซือเหยาอันที่กำลังตกตะลึงอยู่นอกมุ้ง ก็ได้ยินอย่างแจ่มแจ้ง โดยไม่รู้ตัวว่าเหงื่อเย็นๆ กำลังไหลออกมาจากหลังคอของตน เป็นการพบกันก่อนงานแต่งงานครั้งใหญ่ที่หายาก ช่วงเวลานี้มันควรจะอ่อนโยนและอ่อนหวานมิใช่หรือ ทำไมถึงได้ทะเลาะกัน หากพูดกันตามเหตุผล ก็คงเป็นเพียงการทะเลาะตามอารมณ์ขององค์ชายสาม มิใช่การทะเลาะส่งเสียงดังอันใด

ในรถม้าอวิ๋นหว่านชิ่นฟังเขาซักถาม แต่กลับตอบกลับด้วยร้อยยิ้มและน้ำเสียงที่เย็นชา “ถ้าหากท่านฉินอ๋องไม่มีความคิดเช่นนั้น ใครก็ไม่สามารถจะมาแย้งได้ ข้าเองก็มิใช่คนหูเบาที่ใครมาพูดก็เชื่อ”

ตั้งแต่แรกที่ท่านเข้าหาข้า ท่านทำไปเพื่ออะไรกันนั้น ตัวท่านรู้ดีที่สุด” นางหันศีรษะกลับไปและเปิดม่าน

เมื่อซย่าโหวซื่อถิงเห็นว่านางกำลังจะหนีก็หยิบไม้เท้าสีชาดขึ้นมา อวิ๋นหว่านชิ่นที่ยังไม่หายโกรธ จึงหันกลับไป กระชากไม้เท้า แล้วเปิดม่าน เกิดเสียงโครงเครง และโยนมันลงกับพื้น

ซือเหยาอันเห็นคุณหนูอวิ๋นสวมเสื้อผ้าผู้ชาย ก้าวออกจากรถม้าย่างอย่างรวดเร็ว จึงพยายามที่จะสกัดกั้น “คุณหนูอวิ๋น…”

หญิงงามหันกลับมา พร้อมรอยยิ้มสวยงามราวกับดอกกุหลาบที่มีหัวมีหนาม และมองอย่างเย็นชา “หุบปาก! เจ้าก็ไม่ใช่คนดีเช่นกัน!” นางเดินตรงไปที่ประตูด้านข้างในตรอกของตระกูลอวิ๋น โดยไม่หันหัวกลับ

ชูซย่าที่กำลังเฝ้าอยู่ที่ปากซอย เมื่อเห็นท่านหญิงเดินไปทางประตูด้านข้างท่ามกลางหิมะที่หนาวจัด ท่าทางที่ดูไม่มีความสุข และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางจึงตะโกน “คุณหนูใหญ่…” ซือเหยาอันที่เข้ามาแลกเปลี่ยน แสดงออกด้วยสายตาของเขาว่า “เกิดอะไรขึ้น” แล้วรีบไล่ตามไป

โห ทะเลาะกันจริงๆหรือ ซือเหยาอันหายใจเข้าลึกๆ นี่เป็นจังหวะที่องค์ชายสามไม่สามารถไล่ตามด้วยไม้เท้าได้ในตอนนี้ เมื่อหันหลังกลับไปและเปิดม่าน ก็เห็นใบหน้าขององค์ชายสามดำราวกับตกลงไปในกองถ่านหิน ที่เงียบสงัด

พอได้ยินคำพูดของทั้งสองคน มาเกือบตลอดเวลา เป็นเวลานาน เมื่อเขาเห็นใบหน้าขององค์ชายสามสงบลง พูดละล่ำละลักว่า “องค์ชายสาม คุณหนูอวิ๋นรู้หรือไม่ว่า ท่านเข้าหานางก่อนเพื่อดึงตัวญาติผู้พี่นางสวี่มู่เจิน…เห้อ เวลานี้สวี่มู่เจินผู้นี้ จะพูดลอยๆ สุ่มสี่สุ่มห้าอะไรก็ได้…”

“หยิบไม้ค้ำมา” เสียงของชายผู้นั้นฟังเหมือนดังมาจากห้องใต้ดิน ขนตางอนยาวพลิ้ว ราวกับมีน้ำค้างแข็งแขวนไว้ “ไปได้แล้ว”